Majnoun - مجنون

[MvrTamazight]

Majnoun - مجنون

طال السهر على بالى اخفا
الا بعيونك قلبى ما بيدفا
مع انه يمكن حبك يقتلنى
لكن مافيا منك اشفا
واه شو بحبك ا
دخلك بدى وجعى انساه
مع انه يمكن حبك يقتلنى
لكن مافيا منك اشفا

مجنون لغيرك بيختار
نامى احلمى فيا ايدك بايديا
حتى دمع عنيا يبقا فى ايدك فرحان

"De lange nachten leken oneindig, hoe zou ik ooit kunnen slapen?
Mijn hart is niet verwarmd, alleen maar met je ogen.
Ook al zou je liefde mijn einde kunnen betekenen, ik kan niet genezen worden van jou.
En oh de manier waarop ik van je hou.
Alsjeblieft ik wil mijn pijn vergeten
Ook al zou je liefde mijn einde kunnen betekenen, ik kan niet genezen worden van jou.

Gestoord, is degene die een ander boven jou verkiest.
Slaap, droom over me, jouw hand in de mijne, zodat zelfs je tranen gelukkig zullen zijn."

Ramy Ayach - Majnoun

[MvrTamazight]

Inhoudsopgave

Hoofdstuk 1.1
Hoofdstuk 1.2
Hoofdstuk 1.3
Hoofdstuk 1.4
Hoofdstuk 1.5
Hoofdstuk 1.6
Hoofdstuk 1.7
Hoofdstuk 1.8

[MvrTamazight]

Met een zucht leg ik mijn hand op de ijskoude deurklink en kijk nog een keer achterom. Was dit dan het einde? Het einde van mijn mooie vooruitzichten? Was alles dan toch voor niets geweest? Was alles dan toch tijdverspilling? Een klein traantje ontsnapt vanuit mijn ooghoeken. Het is het beste voor ons allebei. Ik zamel al mijn moed bijeen en open de voordeur. Een koude windvlaag begroet me. Sterk verzet ik me er tegen en baan me een weg door de sneeuw in de voortuin. De zware koffer glijdt alle kanten op. Mijn tranen voelen kouder dan ooit, net zoals mijn hart. Lichamelijk en geestelijk uitgeput schuif ik de grote koffer mijn auto in. Ik knal het portier dicht en leun er tegenaan, met mijn gezicht op het huis gericht. Van buiten ziet het er knus uit, er hangt een gezellige sfeer. Van binnen is het akelig stil. Ik werp een blik op mijn horloge, kwart voor drie. Ik denk aan hem, die ik alleen in het grote bed heb achtergelaten. Ik heb geen keus, hij kon het niet langer opbrengen. Met een zucht loop ik om de auto heen en stap in. Waar wil ik heen? Hopeloos kijk ik om heen, nadenkend over een slaapplaats. Mijn vingers glijden als vanzelf mijn tas in, opzoek naar mijn mobiel. Een vermoeide stem klinkt aan de andere kant van de telefoon. "Fayha, waarom bel je nog zo laat?" De tranen springen in mijn ogen. "Ik kan het niet meer opbrengen hier te blijven Nadia, het is voorbij." Mijn mobiel glijdt uit mijn handen en ik laat mijn hoofd op het stuur hangen. "Het is echt voorbij", fluister ik zacht. "Liyaam wat doe je toch met me?" Een piepend geluid komt onder mijn voeten vandaan. Ik grijp naar mijn mobiel en zie dat Nadia me een sms heeft gestuurd. "Mijn deur staat voor je open Fayha!" Ik start de motor van mijn auto en kijk nog een keer door de spiegel van het huis. Liyaam trekt net de gordijnen opzij en kijkt me na tot ik de hoek om ben. Als een klein kind begin ik te snikken. Wat had ik dan verwacht? Dat hij achter me aan zou komen en me smeken terug te komen? Wat was ik toch naïef. Hij zal wel blij zijn dat ik eindelijk zelf het initiatief heb genomen te vertrekken, zo hoeft hij zijn ouders tenminste niets meer uit te leggen. In gedachten verzonken glijd ik met mijn auto over de snelweg. Niet wetend wat de toekomst me zal brengen. Gelukkig dat ik tijdelijk bij Nadia kan verblijven. Kuchend en snikkend rijd ik de zijstraat in en parkeer voor haar deur. Hoe moet het nu verder? Alles vergeten is onmogelijk. Hij voelt niets voor mij, maar ik voel zoveel voor hem.

[MvrTamazight]

"Dankjewel Nadia", zeg ik wanneer ik het glas water met trillende handen van haar aanneem. "Het is niets Fayha, we zijn familie. We horen er voor elkaar te zijn." Dankbaar kijk ik haar aan. Ze neemt naast me plaats op de bank en is een tijdje stil. "Weet hij van je vertrek?" "Hij zag me wegrijden." "Klootzak." Ik gooi de laatste druppels water met een teug mijn keel in en sluit mijn ogen. "Gaan jullie scheiden?" Ik haal mijn schouders op en wil er eigenlijk helemaal niet aan denken. Het heeft me zoveel energie gekost mij en Liyaam zo te krijgen zoals we waren, dat zomaar verbreken door een handtekening op een papiertje? Ik kijk naar de klok en zie dat het al bijna half vijf is. "Je hebt slaap nodig hè? Kom, ik breng je naar je slaapkamer." Nadia staat op en steekt haar arm onder de mijne en begeleidt me naar boven. Ik leg mijn koffer op het bed dat in de hoek van de kamer staat. Uit het zijvak haal ik mijn medicijnen-tasje tevoorschijn. Met gebogen hoofd loop ik naar de badkamer en laat de kraan lopen. Ik begin met de eerste strip en werk zo al mijn medicijnen af tot ik een hoopje van 5 pillen heb. Met tegenzin vul ik een glas met water en laat de eerste pil gemengd met water mijn keel in glijden. Met tranen in mijn ogen kijk ik mezelf aan in de spiegel. Al jaren slik ik deze medicijnen en nu pas sta ik erbij stil hoe ziek ik werkelijk ben. Zo ziek dat ik het niet kan opbrengen mezelf aan te kijken. Zo ziek dat ik het niet kan opbrengen me helemaal over te geven aan de liefde, wetend dat de liefde uiteindelijk afstand van me zal nemen. Ik leun met mijn handen op de wastafel en kijk naar het losse plukje haar dat vanachter mijn oor los springt. "Fayha gaat het wel?" Klinkt de stem van Nadia bezorgd. Ik slik en draai het slot van de deur om. "Ja het gaat." Ik loop door de hal en sluit de kamerdeur achter me. Een klein straaltje licht van de lantaarnpaal in de straat schijnt de kamer in. Ik kruip het bed in en neem de foetus houding aan. Kon ik maar nog een klein kind zijn, niet wetend wat ziekte betekent. Niet wetend wat verliefd zijn betekent. Ik pers mijn oogleden op elkaar en dwing mezelf voor een uurtje in slaap te vallen. Ik moet nog wel een beetje fatsoenlijk op mijn werk kunnen verschijnen. Ach wat boeit het ook wat mensen nu nog van me denken, ik ben alles al kwijt. Ik plaats mijn handen achter mijn hoofd en kijk naar het donkere plafond. Zou hij nu op ditzelfde moment ook in bed liggen? Aan mij denken net zoals ik aan hem denk. Vol pijn en verdriet omdat ik alleen voor even mijn hoofd op zijn borst wil kunnen plaatsen. Alleen maar om even te horen wat zijn gevoelens jegens mij zijn. Ik veeg de eerste tranen nog weg, maar sla al snel mijn handen voor mijn gezicht en begin te snikken. Wat is mijn leven nog zonder hem? Ik kan het me niet voorstellen.

[MvrTamazight]

"Kom je even mee Fayha? Dan dekken wij beneden alvast de tafels en dan kunnen Joyce en Ellen de bewoners alvast van hun kamers halen". Ik kijk in de ogen van mijn begeleider Dennis en knik alleen maar. Met tegenzin kijk ik naar hem als ik merk dat hij de trap wil nemen. "Nee Dennis ik ga met de lift, ik voel me echt niet goed." "Je bent me een mopperkont." Ik druk op het knopje en wacht tot de deuren zich van elkaar scheiden. "Heb je wel goed geslapen vannacht? Je ogen zijn helemaal rood en dik." "Hartstikke bedankt Dennis, jij weet altijd precies wat een vrouw wil horen," zeg ik lacherig. We lopen de eetzaal in en ik begroet de kokkin Tamara. "Het ruikt heerlijk," complimenteert Dennis haar. Mijn maag laat duidelijk van zich horen. Beschaamd kijk ik van Dennis naar Tamara, maar ze hebben het al opgemerkt. "Die man van je laat je volgens mij verhongeren Fayha. Tamara schep eens wat eten voor haar in!" Ik kijk naar de punten van mijn schoenen om mijn tranen te bedwingen. Ik ben komen werken om alles even te vergeten. Ik wil niet meer aan Liyaam denken, niet als hij ook niet aan mij denkt. Het moet van twee kanten komen. Tamara schuift een bord met eten onder mijn neus en ik neem plaats aan de bar. Met een vork prik ik zachtjes door de vis. Ik krijg geen hap door mijn keel, al verlangt mijn maag enorm naar het lekkere stuk vis dat zich onder mijn neus bevindt. Ik schuif het bord van me af en kijk even naar Dennis. "Ik ga even snel naar buiten, heb wat frisse lucht nodig." Dennis kijkt me bezorgd aan. "Gaat alles wel goed Fayha?" "Ja maak je geen zorgen, heb alleen niet zo goed geslapen." Hij kijkt me doordringend aan maar knikt dan toch. Ik grijp naar mijn jas aan de kapstok en sla hem om mijn schouders. Ik steek mijn handen in mijn zakken en loop de hoek om. In gedachten verzonken merk ik niet eens dat het begint te regenen. Ik laat mijn tranen de vrije loop, niets vermoedend loop ik door. Niemand die mijn tranen en de regendruppels van elkaar kan onderscheiden. Ik blijf maar lopen en lopen, zonder dat ik erg in heb sta ik weer voor zijn deur. Snikkend ga ik op de stoep zitten en verberg mijn gezicht in mijn handen. De zon begint te verdwijnen en voor ik het door heb gaan de lantaarns aan. Dennis heeft me verschillende keren proberen te bereiken, maar ik had geen behoefte om met iemand te praten. Mijn oogleden voelen zwaar aan en voor ik het weet val ik in slaap op de stoep, het kan me ook niets schelen, mijn leven is voorbij.

[MvrTamazight]

Schokkend neem ik plaats op de bank en zie hoe hij me strak aankijkt. "Wat bezielt jou om er zo'n show van te maken? De hele buurt heeft meegenoten!" Boos kijkt hij me aan, wachtend op een antwoord dat ik niet klaar heb liggen. "Vertel me wat er met je aan de hand is? Midden in de nacht te vertrekken zonder enige reden en vervolgens terug te keren om voor mijn deur te huilen?!" Met een zware ademhaling kijk ik hem aan. Het was ook te mooi om waar te zijn. Wat had ik ook verwacht? Dat hij me in zijn armen zou nemen om me te troosten? Me te vertellen dat alles wel goed zou komen als ik het tijd gaf? Ik schud voor even mijn hoofd en voel me ongemakkelijk. Zonder iets te zeggen sta ik op en loop richting de voordeur. "Waar ga je heen?" "Ik laat je met rust." Ik voel hoe de eerste traan zijn weg over mijn wangen vindt. Ik schud voor even mijn hoofd en sla mijn jas dan over me heen. "Het was te mooi om waar te zijn wat wij hadden Liyaam." Ik draai me om en kijk hem met mijn betraande ogen aan. Hij knikt slechts en steekt zijn handen in zijn zakken. Machteloos wacht ik af tot er iets uit zijn mond komt, al is het maar één woord. Tevergeefs. Ik sluit de voordeur achter me en loop het tuinpad af. "Fayha wacht." Ik draai me om en zie Liyaam in de deuropening staan. Zijn hoofd gebogen. Ik slik en blijf staan. "Kom terug naar binnen." Een gevoel van opluchting overspoelt mijn lichaam. Zou hij het dan toch willen proberen? Aarzelend loop ik terug naar binnen en zie hoe hij met zijn rug naar me toe gaat staan. "Ik wil dat je hier blijft." "Je doet dit uit medelijden." "Ik doe dit voor je eigen bestwil. Je kunt nergens heen." Voor even wil ik in verzet gaan maar weet dat hij gelijk heeft. Nadia ben ik alleen maar tot last, al weet Liyaam niet dat ik bij haar was. "Je hebt gelijk," zeg ik zachtjes. Hij knikt instemmend en draait zich naar me om. "Ga je boven maar even opfrissen, ik ga naar mijn ouders." Zonder op antwoord te wachten loopt hij het huis uit. Zuchtend en kuchend leg ik mezelf neer op de bank en kijk naar onze trouwfoto die nog steeds aan de muur hangt. Ik sta weer op en loop richting de foto om hem van dichtbij te bekijken. Oprechte blijdschap is van mijn gezicht af te lezen. Verstrengeld in de armen van Liyaam houd ik het boeket in mijn handen. Onbewust verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het was de mooiste dag van mijn leven. De dag waar ik van kleins af aan al op zat te wachten: mijn bruiloft. Ik ga met mijn vinger langs Liyaam's gezicht op de foto en ga terug in de tijd. Hoe kan zoiets moois nou veranderen in zo iets slechts?

[MvrTamazight]

"Waarom huil je?" Geschrokken draai ik me om en zie Liyaam in de deuropening van de woonkamer staan. "Er is niets." Bijt ik hem toe. "Je huilt voor de grap?" "Het maakt niet uit waarom ik huil." "Wat jij wilt, houd je telefoon voortaan bij." Ik kijk hem vragend aan. "Ene Dennis probeert je steeds te bereiken. Ik wist niet dat je op Nederlanders viel?" "Er is heel veel dat je niet weet over mij Liyaam." "Dat is je eigen schuld! Jij sluit je helemaal van me af, wat verwacht je nou?" Ik haal mijn neus op en kijk nog eens naar de trouwfoto aan de muur. "Ik kan hier niet langer naar kijken," zeg ik. "Wat bedoel je?" Ik haal de lijst van de muur en loop naar de salontafel. "Hij kan beter uit het zich blijven. Ik krijg er rillingen van." "Ik snap het niet." "Kijk onze gezichten dan verdomme Liyaam! Er is niets meer van over!" Ik laat me weer gaan en voel hoe mijn gezicht vochtig wordt. Liyaam komt mijn kant op en neemt de lijst van me over. "We hoeven er niet naar te kijken als je niet wilt." Ik knik alleen maar en probeer mijn tranen weg te vegen. Hij slaat een arm om me heen en trekt me naar zich toe. "Zou je niet naar je ouders gaan?" "Ik heb gebeld, ze zijn er niet." "Oké." Er heerst een kille stilte. "Wie is Dennis?" vraagt Liyaam dan. Boos kijk ik hem aan en maak me los uit zijn greep. "Is hij je ex?" "Verdomme Liyaam hij is mijn begeleider op werk. Ik ben zomaar vertrokken door deze situatie!" "Welke situatie?! Het had helemaal niet zo ver hoeven komen! Jij bent zomaar vertrokken!" Vol walging kijk ik hem aan. "Je hebt gelijk, alles is mijn schuld. We hadden nooit moeten trouwen." Ik zie geen enkele verandering in zijn ogen wanneer ik de woorden uitspreek. Hij was er dus al van op de hoogte. Ik sta op en loop richting de gang. "Waar ga je naartoe?" "Heb een afspraak in het ziekenhuis," lieg ik snel. "Moet ik mee?" "Nee." Wetend dat hij verder toch niet zal aandringen mee te gaan doe ik mijn schoenen aan en verdwijn. Tijd voor wat frisse lucht. Ik graai mijn oordopjes uit mijn zak en loop richting mijn werk, mijn auto staat nog steeds voor het gebouw. Een aantal stagiaires lopen met wat bewoners aan de hand door de sneeuw. Snel neem ik plaats achter het stuur in de hoop dat Dennis of een andere collega me niet ziet. Ik maak de motor warm en rijd weg. Mijn spullen ophalen is denk ik wel het enige wat ik nu nog kan doen. Nadia opent opgelaten de deur voor me. Ze probeert me altijd vrolijk te maken door overdreven blij te doen. Ik waardeer het enorm, maar op dit moment erger ik me er behoorlijk aan. Waarom kan zij wel gelukkig zijn en ik niet? Ik gun haar een korte glimlach als ik mezelf uit mijn gedachten haal. "Ik kom mijn spullen weer pakken Nadia. Het is beter als ik naar huis ga." "Weet je zeker dat je dat wel aankunt?" Ik knik alleen ter bevestiging en loop naar de kamer waar mijn koffer staat. Uit de badkamer haal ik mijn badjas en pyjama en prop ze nog snel de koffer in. "Heb je hem gesproken dan? Dat je snel besloten hebt weer terug te gaan?" "Het lijkt me gewoon het beste voor iedereen." Ik trek de koffer van het bed en loop ermee naar beneden. "Je bent hier altijd welkom lieve schat," zegt Nadia. "Weet ik en daar bedank ik je voor." Ik druk een kus op haar wang en stap mijn auto in. Spitsuur. Zuchtend druk ik weer op het gaspedaal en kom moe thuis. Ik zet de koffer in de gang en hang mijn jas op aan de kapstok. Met moeite krijg ik de koffer mee naar boven en open de deur van de slaapkamer. Tot mijn schrik zie ik een half naakte Liyaam met een meisje in het grote bed liggen. "Sorry!" roep ik snel en sluit de deur weer. Dan maar het washok als inloopkast gebruiken. Ik schuif mijn koffer naar binnen en loop weer naar beneden om aan het eten beginnen. Na een kwartier zie ik Liyaam de keuken in lopen. Hij probeert het ijs te breken. "Het ruikt lekker." "Dankjewel." Ik haal de pan van het vuur en schep twee borden vol. Ik haal een derde bord tevoorschijn en zie dat hij me vragend aankijkt. "Eet je vriendin mee?"

[MvrTamazight]

"Mijn vriendin? Hou toch op Fayha! Dat stelde niets voor!" "Goed, maar doe het de volgende keer ergens waar ik het niet kan zien noch kan horen." "Dit is toevallig wel mijn eigen huis, ik bepaal de regels Fayha!" "Ik woon hier anders ook hoor, heb ik dan niets te zeggen?" Boos leg ik de borden op tafel en plof neer op de bank. Ik zet de tv aan maar kijk niet naar wat er zich op het beeld afspeelt. Liyaam gaat op de hoekbank zitten en neemt het bord op schoot. In stilte begint hij te eten. "Moet jij niet eten?" "Ik heb geen trek." "Toch moet je eten Fayha." "Ik zeg toch dat ik geen trek heb." Hij fronst zijn wenkbrauwen en staat op. "Weet je zeker dat je niet wilt eten?" Ik knik en zie hoe hij de borden de keuken inneemt. Ik werp mijn blik op de televisie en zie hoe een jonge dame met rood haar over een leeg strand loopt. Ik ga liggen en verlang naar zo'n moment. Helemaal alleen over een strand lopen, gedachten op nul en lopen maar. Ik kijk naar de keukendeur waar Liyaam naar binnen komt. "Ik heb de keuken alvast opgeruimd," zegt hij. "Dankjewel." Hij neemt naast me plaats op de bank en neemt de afstandsbediening van me over. "Hier wil je toch niet naar kijken? Geen wonder dat je zo snel depressief wordt joh." Ik laat zijn opmerking voor wat hij is en kijk weer naar de televisie. Liyaam zapt hevig door verschillende kanalen en stopt uiteindelijk bij RTL-5. "Oh Liyaam, hier wil je toch niet naar kijken?" Hij kijkt me vragend aan? "Hoezo zou ik hier niet naar willen kijken?" "Kijk alleen maar naar het beeld, dat zegt genoeg." Hij vestigt zijn blik op de tv en ziet hoe de acteur zich langzaam over het lichaam van de actrice ontfermt. Zijn lippen raken zacht die van haar en er vormt zich een glimlach op zijn gezicht. Liyaam begint te lachen. "Liyaam doe iets anders alsjeblieft." "Waarom mevrouw? Begin je het warm te krijgen?" "Doe normaal viespeuk, doe gewoon iets anders." "Hoezo viespeuk? Je bent mijn vrouw." "Zo voelt het niet," kaats ik terug. Langzaam komt hij dichterbij en ik weet al wat er gaat gebeuren. Zijn lippen omvatten de mijne en mijn adem stokt. Mijn hart wil schreeuwen, maar mijn gevoel verlangt naar hem, naar zijn liefde. Ik druk mijn lippen ruw terug op die van hem en sla mijn armen om zijn nek. Mijn ogen vullen zich met tranen. Zijn handen gaan over mijn buik en rug. Mijn gedachten flitsen door de tijd. Zijn eerste aanrakingen, zijn eerste blik, zijn eerste glimlach. Ik maak me rustig van hem los en kijk in zijn ogen. "Het is goed Fayha," zegt hij en buigt zich weer over me heen. Ik wend mijn hoofd van hem af en slik de brok in mijn keel weg. "Wat is er?" "Niets." "Waarom heb je dan tranen in je ogen? Wat is er?" "Er is niks Liyaam laat me met rust." Hij gaat recht zitten en fatsoeneert zijn kleding. "We hadden niet zo ver mogen gaan," zeg ik. Boos kijkt hij me aan. "Ver gaan? Je bent verdomme mijn vrouw en ik heb je alleen gekust." "Nonsens Liyaam. Je wilt alleen mijn lichaam, je behoeftes najagen. Anders lag je niet voor niets met een ander in bed!" Ik gooi het kussen van me af en ren de trap op, in de hoop dat hij achter me aan komt. Maar dat doet hij niet..

[MvrTamazight]

Kreunend draai ik rondjes. Ik open langzaam mijn ogen en bedenk me waar ik ben. "Ga nou eens slapen Fayha." Hoor ik zacht naast me. Ik schrik omdat ik geen gezelschap verwachtte. Ik kijk naar Liyaam die met half open mond half in slaap valt. Ik sla het deken van me af en loop de trap langzaam af. Ik heb er toch spijt van dat ik niets gegeten had. Met mijn hand wrijf ik over mijn buik en kijk in de koelkast. Ik schenk een glas vol met melk en smeer snel een broodje. Met mijn handen leun ik op het aanrecht en slik de laatste slok melk door en voel plots twee armen om mijn middel. "Kom naar bed toe, ik wil niet dat je hier helemaal alleen peinzend beneden zit." "De slaap komt me maar niet halen Liyaam." "Ja dat heb ik gemerkt aan je gedraai, maar kom het nog eens proberen." "Nee Liyaam, laat me even alleen alsjeblieft." "Fayha doe nou eens niet zo eigenwijs en kom met me mee." Ik bijt op mijn lip en weet dat ik geen kans maak. "Fayha gaat het wel?" Ik grijp hem bij zijn arm en zet mijn hand tegen mijn borst. "Haal adem Fayha!" Ik duw hem weg en zak neer op de grond. "Haal mijn puffer Liyaam, snel." Hij rent de woonkamer in en ik hoor hoe hij alle lades opentrekt. Enkele secondes later komt hij de gang weer in en buigt zich over me heen. "Hier Fayha, haal adem." Ik neem de puffer met trillende vingers van hem over en haal diep adem. Ik slik en sluit voor even mijn ogen. "Gaat het weer?" Ik voel hoe de tranen over mijn gezicht rollen. Liyaam tilt en op naar boven en legt me het bed in. "Hou alsjeblieft met huilen Fayha." "Ik kan het niet meer Liyaam." "Je zou toch moeten lieve schat." Ik druk me stevig tegen hem aan en voel zijn armen om me heen. "Het komt echt wel goed hoor Fayha." Ik haal mijn neus op en droog mijn tranen in zijn shirt. "En bedankt hè," grapt hij. Ik grinnik door zijn uitspraak en sluit weer mijn ogen. "Hoe voel je je nu?" "Het gaat wel weer." "Wanneer heb je voor het laatst last gehad van je astma?" "Ik denk een maandje geleden, echt hevig." "Hmm." Ik kijk hem aan en merk dat hij zich geen houding aan kan nemen. "Het komt wel goed," herhaalt hij steeds. Ik maak me los uit zijn armen en loop naar de badkamer voor een slokje water. Ik bekijk mezelf in de spiegel boven de wastafel en glimlach. "Positief blijven," fluister ik mezelf toe. Ik loop weer richting de slaapkamer en zie dat Liyaam met zijn rug naar mijn zijde gekeerd ligt. Stilletjes kruip ik het grote bed in en trek het dekbed over mijn lichaam. Met mijn gedachten op nul sluit ik mijn ogen en dwing mezelf in een diepe slaap te vallen en vredig te dromen.

[Aforever]

~Uuuupp!

Nieuwe fan
Mooi begin & prachtige schrijfstijl !
Trouwens, echt een mooi liedje !

X

[MiffrouwtjeBT]

Elaba dit verhaal staat op **********!?

Zou je kunnen bevestigen via daar dat het jou verhaal iis!?

[MvrTamazight]

Elaba dit verhaal staat op **********!?

Zou je kunnen bevestigen via daar dat het jou verhaal iis!?

Haha het verhaal op c.nl is van mij, ik ben PrettyGorgeous daarop. Was daar door omstandigheden gestopt en nu ik weer verder wil gaan is het daar aan de stille kant.

[Aforever]

~Uuuuuuupp!

X

[MiffrouwtjeBT]

Haha het verhaal op c.nl is van mij, ik ben PrettyGorgeous daarop. Was daar door omstandigheden gestopt en nu ik weer verder wil gaan is het daar aan de stille kant.

Wil je dan aub voor de zekerheid een reactie plaatsen x

[MvrTamazight]

Wil je dan aub voor de zekerheid een reactie plaatsen x

Ja, even kijken of ik m'n inloggegevens nog weet ben er zo lang niet op geweest.