Over balans gesproken;
is het niet zo dat velen;
denken dat materie en status;
de weegschaal zullen vullen.
Hoe zit het met voeding voor onze ziel?
We vullen onze buiken totdat we niet meer kunnen;
we genieten van alle gerechten maar zelden;
erkennen we de gunsten.
Hoe zit het met het voeden van onze ziel?
Waarom staan we daar zelden bij stil?
Hoe komt het dat men vrijwillig kiest voor de leugen;
hij weigert te ontwaken uit zijn fantasie.
Bewustzijn die we zelden vinden;
maar toch essentieel voor onze innerlijke rust.
Hoe komt het vraag ik me zo vaak af;
dat we men doodongelukkig vinden;
terwijl ze kwa materie en status niets ontbreken?
Is dat geen duidelijk teken?
Maar we willen niet horen noch begrijpen;
we willen dromen en geleefd worden.
We staan als een kudde schapen klaar om de ander na te volgen;
we willen ons conformeren; immers dan horen we erbij;
O wee; als je je kritisch durft uit te spreken;
O wee; als jij ineens uit de meute stapt.
O wee; als jij weigert te assimileren.
Toch vind ik je soms daar;
met een bedroefd blik in je ogen;
heel ver in gedachten;
teleurgesteld en verslagen door het leven.
Want jij weigert de gunsten te erkennen;
het is zelfs erger;
je ziet ze gewoon niet.
Je bent blind en focust je enkel op meer;
maar hoe meer je krijgt; hoe leger je raakt;
want je wordt niet meer uitgedaagd.