Vandaag was het de grote dag. Ik heb een tijdje geleden gesolliciteerd voor een job als dienstmeid en kreeg vandaag een telefoontje dat ik langs mocht komen voor een interview. Ik kon mijn blijheid niet onder stoelen of banken steken. Ik was gelukkig. Heel gelukkig. Ik belde mijn man op met het heugelijke nieuws. “Najim! Ik heb de job!” schreeuwde ik enthousiast door de telefoon. “Echt waar? Ik ben blij voor je schat. Wanneer mag je starten?” vroeg hij. “Dat weet ik niet, ik mag straks langsgaan voor een interview.” Ik hoorde hem lachen aan de andere kant. “Lieverd dat je op gesprek mag betekend niet dat je de job al hebt.” Antwoorde hij. Mijn enthousiasme was helemaal naar beneden gedaald. “Nou, ik maak wel kans en dat is wat telt. Je moet ook altijd alles verpesten hé.” Zei ik geïrriteerd. “Ik hoop echt dat je de job krijgt lieverd en ik wens je veel succes. Ik moet weer gaan, tot vanavond.” En voor ik nog iets kon zeggen haakte hij in. Pff nu ben ik helemaal gestresseerd. Ik stond op en maakte mij klaar voor de interview.
Een uur later stond ik geparkeerd voor een gigantische huis. Ik keek nogmaals naar het adres die ik gekregen had om te zien of ik wel juist was. “Ja dit is het echt wel.” Fluisterde ik tegen me zelf. Ik stapte uit de auto en keek nog snel eens in de spiegel of mijn hijaab goed zat. Met klamme handen en loodzware voeten liep ik naar de voordeur. Ik stopte bij de deur en bleef zo 15 sec staan. Kom op doe niet belachelijk. Het is maar een job interview je kan het heus wel aan moedigde ik mezelf aan. Na drie keer aarzelen belde ik eindelijk aan. De deur ging na een paar tellen wagen wijd open en voor mij stond een vrouw. “Manal Masaoudi? “ vroeg ze. Ik knikte en schudde haar hand die ze mij had toegereikt. “Klopt, ik ben hier voor het gesprek.” Zei ik. “En stipt op tijd.” Voegde ze er aan toe. “Komt u maar binnen. En volg mij maar naar het kantoor.
Terwijl ik haar achterna liep keek ik om me heen. Het was hier zo mooi en groot. Er hingen van die mooie Marokkaanse schilderijen tegen de muur waar je uren naar kon staren. En dit was dan nog maar de gang. Nadat we drie deuren zijn gepasseerd kwamen we aan in het kantoor “Zet u maar neer, maak het u zelf gemakkelijk.” Zei ze vriendelijk. Ik zette me neer in de zetel rechtover een groot bureau.. Ik zat echt wel comfortabel. Ze nam plaats achter het bureau en keek me glimlachend aan. “Meneer en mevrouw Kissami kunnen helaas niet aanwezig zijn bij het gesprek dus zult u het met mij moeten doen. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Ahlam Ziani, al jaren lang de persoonlijke assistent van het gezin. Ik zal met u het gesprek en een aantal vragen doorlopen. Als u na het gesprek vragen heeft voor mij aarzel dan vooral niet om ze te stellen. De familie Kissami heeft mij hun volledige vertrouwen gegeven en vertrouwen ook op de juiste beslissing die ik maak. “Oh, dus u bepaald wie er dan wel of niet een job krijgt?” vroeg ik. “Dat klopt.” Glimlachte ze.
“Ik weet dat uw naam Manal Masaoudi is, kunt u me wat meer over u zelf vertellen?” vroeg ze en haalde haar pen en papieren naar boven. “Ik ben 23 jaar, ik heb een diploma kinderverzorging. Ik ben getrouwd. Is er iets dat u specifiek wilt weten?” vroeg ik. Ik snapte die ‘stel jezelf eens voor’ vraag nooit niet. Alles stond in mijn CV die ik had doorgemaild dus weet ze dit allemaal toch al. “Heeft u zelf kinderen?” vroeg ze terwijl ze iets op schreef. “Nee, die heb ik niet.” Antwoorde ik. “In de toekomst misschien?” “Misschien.” Antwoorde ik kort en bondig. Ik haatte dit onderwerp. Ze keek me eventjes aan en vroeg weer iets anders. “Heeft u al gewerkt met kinderen?” “ Ik heb eventjes gewerkt in een kinderdagverblijf. En ik heb vroeger heel vaak gebabysit. “Hoe komt het dat u daar ben gestopt met werken?” vroeg ze. “Wegens persoonlijke redenen heeft de eigenares besloten om het verblijf te sluiten.” Ze stelde nog een aantal vragen waar ik beleefd op antwoorde. Ik vroeg haar ook of ze mij gewoon met je wilde aanspreken. Zo voelde ik mij meer op mijn gemak.
“Zo ik weet genoeg , ik zal je vertellen naar wat voor iemand de familie Kissami op zoek ik. Ze zoeken iemand die ze 200% kunnen vertrouwen. Ze halen tenslotte iemand binnen in hun privé. Iemand die voor hun huishouden maar ook voor hun 2 jarige dochter zorgt. Ze zoeken iemand zonder een strafblad. Je moet kunnen koken, wassen, strijken zo een beetje alle huishoudelijke taken. Je moet ook flexibel kunnen zijn. Je krijgt sowieso vaste uren, die zijn van 7u ’s morgens tot 18u ’s avonds. Maar soms kan het zijn dat er iets tussen komt en je wat langer zal moeten blijven. Weekend ben je altijd vrij, en op woensdag werk je altijd maar een halve dag, dus tot 12u. Dit was het zo een beetje. Heeft u vragen voor mij?” vroeg ze. Ik had zoveel vragen, duizenden vragen, maar geen een kwam er nu in mij op. “Euh, niet direct nee.” Antwoorde ik. “Dan heb ik nog 2 vragen voor u. Is alles wat ik hier heb opgenoemd voor jou een probleem?” “Nee, ik denk dat ik wel aan alle eisen voldoe.” Zei ik verlegen. Dan is mijn tweede vraag: “Wanneer kan je starten?”
Mijn ogen werden groot van verbazing. “Bedoeld u dat ik de job krijg?” “Dat klopt. Als je het nog wilt, is de job voor jou.” Glimlachte ze. “Maar moet je daar niet over nadenken of bespreken met de familie?” vroeg ik nog steeds verbaasd. Ze lachte en stond op. “Manal.. Euh als ik je tenminste zo mag noemen..” Ik knikte. “Je lijkt mij een eerlijke persoon. Je ziet er niet kwaadaardig uit en ik heb wel het gevoel dat je binnen het gezin zal passen. Dus als er iets is dat ik doe, is afgaan op mijn gevoel. Tenzij jij zegt dat mijn gevoel het verkeerd heeft?” “Nee, nee helemaal niet. Ik beloof je dat ik u vertrouwen in mij niet zal schenden.” Ik stond op en liep naar haar toe. Ik reikte mijn hand naar haar uit en schudde haar hand. “Bedankt, echt waar. Ik zal u niet teleurstellen.” “Dat mag ik hopen. Zo dan is dit gesprek afgerond. Ik zal jou het contract doormailen zodat je die op je gemak kan nalezen. Ik zal in de mail ook zetten wanneer je eerste ontmoeting met de familie zal plaats vinden.” Ik bedankte haar nogmaals en samen liepen we naar de voordeur. Ik liep naar buiten richting mijn auto toe en stapte in. Ik had een glimlach van oor tot oor, die niemand mij kon ontnemen. Ik haalde mijn gsm uit mijn tas en stuurde Naijm een sms: “Ik heb de job! Kan niet wachten om je vanavond alles te vertellen. Tot straks! X” “Ik wist het. Ben trots op je lieverd.” Antwoorde hij. Met nog steeds een glimlach op mijn gezicht reed ik naar huis.[
Geplaatst door Vrouwzijnde 
