Schimmen uit het verleden

[xSanaa]

Ik snap niet wanneer Rosa dan eindelijk bevrijd is, Selena haar moeder niet eens liefdevol ontvangt en haar terug knuffelt. En waarom is Rosa zo geschokt? Selena zou toch niet met mensen komen die haar moeders leven verpest hebben..?
UUUP!!

[Hidden..]

Laddies, ik ga nu In sha Allah beginnen met schrijven!

[asmae-xx]

Laddies, ik ga nu In sha Allah beginnen met schrijven!

Te gek ! Jou verhaal is geweldig, Mijn complimenten!.

[Hidden..]

Hoofdstuk 8.4

Bij het zien van de blik in haar moeders ogen deinsde Selena een stukje achteruit. Ze keek opzij naar de vrouw die door liep en fronste haar wenkbrauwen. De vrouw droeg een lange zwarte jurk met lange mouwen. De diamantjes die zich verspreidde over de jurk glinsterden mooi in het licht. De witte sjaal die ze om haar hoofd had geslagen zakte een stukje naar beneden waardoor je een paar plukjes zwart haar kon zien. Wie was ze en wat deed ze in vredesnaam hier? Ze was net een dag thuis en er stond al bezoek voor de deur. Liet de sultan nu dan echt zomaar mensen binnen of was het niet zomaar iemand? De jongeman aan haar andere kant stopte ook met lopen en draaide zich naar haar om. De blik die hij haar wierp deed haar hartslag versnellen. Ergens kwam de blik en gezicht haar bekend voor, maar ze kon er haar vinger niet op leggen. ‘Mankeert er iets?’ fluisterde hij bezorgd. Hij merkte de bedrukte gezicht meteen op. Selena kuchte en streek haar jurk glad. ‘Het gaat prima,’ prevelde ze en beende vooruit. Ze nam met onverwachte trillende handen plaats tegenover Na’il. Haar moeder die zo vlakbij haar zat schraapte haar keel na een akelige minuut stilte. ‘Goeden avond Sultana Sahar, waar hebben wij uw bezoek aan te danken?’ sprak ze zo beleefd mogelijk. Het leek net alsof Selena de enige was die de angst in haar stem hoorde. Ze was de enige die haar aandacht zo op haar moeder had gevestigd dat ze de trillende handen gewoon niet over het hoofd kon zien. Waar vreesde ze toch voor?

Iedereen staarde naar de jongeman en Sahar die naast de grote tafel stonden. Wanneer Sahar begon te praten galmde haar stem door de grote ruimte. ‘Ik ben gebeld door de sultan. Hij wilde iets met mij bespreken?’ zei ze kalm met haar ogen naar de sultan gericht. Sultana Rosa wierp een kwade blik op haar echtgenoot. Hoe zou het tussen hun gaan, vroeg Selena zich af. Het was vast nog even wennen voor beiden.

‘Oh en wanneer was meneertje van plan mij op de hoogte te brengen?’ siste ze geïrriteerd. De sultan lachte nerveus. Hij leek net een stoute puber die zich betrapt voelde. ‘Ik belde naar Bahrein om ze het nieuws over u en de prinses te vertellen. En toen herinnerde ik me dat we nog iets met Sahar te bespreken hadden, dus nu zal ze hier samen met de prins een paar dagen overnachten,’ sinds hij haar kende noemde hij haar bij de naam. Het was een gewoonte voor hem geworden om de andere sultans en sultana’s bij de naam te noemen en dat wisten ze allemaal maar even goed. Issam veranderde snel van onderwerp. ‘Gaat u eens zitten,’ stelde hij Sahar en haar zoon voor. Hem kende hij van de kostschool waar zij elkaar op jonge leeftijd vaak zagen. De 25 jarige zoon van Sahar heette Fahd. Nadat Fahd en Sahar plaats namen begonnen ze in stilte aan het diner.

Selena ging in stilte opzoek naar Rosa, ze wilde graag met haar spreken. Er waren nog een paar vragen die onbeantwoord bleven. Alhoewel het al middernacht was durfde Selena niet naar bed te gaan. Ze was bang dat haar verschrikkelijke herinneringen in nachtmerries zouden veranderen. Ze was bang dat hetgeen wat ze vanaf het gemaskerde bal meemaakte zich continu zal herhalen in haar dromen. Ze wilde haar ogen gewoon niet sluiten ondanks de vermoeidheid.

Sultana Rosa vond ze uiteindelijk in de tuin. Maar ze was niet alleen. Ze stond aan het meertje en was in gesprek met een man. Niet zomaar een man, het was Rahim. ‘Rahim?’ riep Selena enthousiast. Rosa draaide zich geschrokken om en grinnikte. Naast haar stond een glimlachende oud mannetje. Zijn pretoogjes die Selena zo gemist had vulden zich met tranen. ‘Mijn lieve prinses,’ sprak Rahim schor. Selena versnelde haar pas en sloeg haar armen om hem heen. ‘Ik ben zo blij u weer te zien. Hoe gaat het met u en de anderen?’ ‘Het gaat goed met ons lieverd, dankzij u. Hoe gaat het met u prinses?’ vroeg hij haar bezorgd. Selena vond het vreemd om aangesproken te worden met dat woord dus schudde ze haar hoofd. ‘Selena, noemt u mij alstublieft gewoon Selena.’ Ze voelde hem knikken en wachten op een antwoord. ‘Het gaat goed met mij,’ loog ze en maakte zich rustig los. ‘Zou ik de sultana even mogen lenen,’ vroeg ze hem lief. Rahim knikte breed. ‘Nog een laatste vraagje Selena. Wilt u de robijn houden?’ Selena aarzelde even maar knikte uiteindelijk. ‘Graag,’ fluisterde ze. ‘Daar hoopte ik al op. Tot snel!’

‘Moeder, ik heb zoveel vragen voor u,’ begon Selena met een brok in de keel. Sultana Rosa sloeg haar arm om haar dochters schouder en keek – met haar voeten in het water - de verte in. ‘Alles op z’n tijd mijn dochter.’ Selena schudde haar hoofd. ‘Ik heb Hind vermoord moeder, hoe bent u dan vrij gekomen? U bedoelde Siham niet waar? Toen u mij waarschuwde in mijn droom?’ Sultana Rosa knikte en slaakte een diepe zucht. ‘Ik bedoelde inderdaad Siham maar ik twijfelde wel tussen die twee. De spreuk hebben ze verbonden aan Hind. Toen ze geboren werd verzon Siham samen met Alexander en Hicham de spreuk. Daar was de tijd rijp voor. Haar geboorte vond plaats tijdens de volle maan en ze hadden iemand nodig die zich zou verbinden aan de spreuk dus hebben ze Hind gebruikt. Hicham wist natuurlijk niet dat de spreuk alleen verbroken kon worden door zijn dochter om te brengen maar Siham wist dat wel,’ sprak Sultana Rosa, zich alles voor de geest halend. ‘Je hebt het goede gedaan,’ zei ze uiteindelijk. ‘Dat weet ik wel,’ verzuchte Selena. ‘Maar ik zal me voor altijd schuldig voelen voor alle doden die er zijn gevallen. En het doet pijn moeder.’ De tranen sprongen nu in haar ogen en vonden hun weg naar beneden. ‘Ik weet het lieverd, ik weet het,’ fluisterde Rosa en nam haar dochter in een stevige omhelzing. Selena aarzelde even maar sloeg dan toch haar armen om haar heen. Ze mocht het haar moeder niet kwalijk nemen. Alles wat ze deed, wilde ze doen om haar moeder weer terug te halen. En nu heeft ze haar terug en zou ze proberen haar ook te houden.

Chaima klopte op de deur van Zains vertrek en opende die. ‘Zain, ben je nog wakker?’ fluisterde ze. ‘Ja, kom binnen,’ riep hij schor. Chaima sloot de deur achter zich liet zich op zijn bed vallen. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Hij was de enige echte familielid die ze nog had. Ze klampte zich vast aan hem en barstte in huilen uit. ‘Ik mis mama,’ hikte ze. Zain aaide met zijn hand over haar bruine krullen. ‘Ik ook,’ gaf hij toe.

‘Zain ik weet waarom de sultana van Bahrein hier is. Tenminste, ik denk dat ik het weet,’ snikte Chaima verward. Haar tranen waren opgedroogd en haar gezicht stond bedrukt. Zain zweeg als teken dat ze verder moest gaan. ‘Ik denk dat ze hier is voor onze Na’il,’ perste ze over haar lippen.

[Hidden..]

Meiden ik wijzig mijn inhoudsopgave morgen in sha Allah (lukt niet op tellie). Ik schrijf morgen in sha Allah ook verder. Welterusten allemaal!

[asmae-xx]

Meiden ik wijzig mijn inhoudsopgave morgen in sha Allah (lukt niet op tellie). Ik schrijf morgen in sha Allah ook verder. Welterusten allemaal!

Jij ook hbiba.. Daaagg

[marokko_lady]

upp upp echt super dit!!

[m_gaatjeniksaan]

Waauw Mashallah echt een mooi verhaal! Ga gauw verder en verwen ons met extra lange vervolgjes!!

[little_secret]

Krijgen we geen vervolg

[Hidden..]

Ach meiden sorry dat ik vandaag niks van me heb laten horen! Ik ben de hele dag wef geweest en was het vergeten door te geven! Ik ga nu een stukje schrijven en misschien dat het er gewoon op komt te staan (als mijn hersenen willen meewerken).

[little_secret]

Ach meiden sorry dat ik vandaag niks van me heb laten horen! Ik ben de hele dag wef geweest en was het vergeten door te geven! Ik ga nu een stukje schrijven en misschien dat het er gewoon op komt te staan (als mijn hersenen willen meewerken).

hahahah je hoeft niks door te geven
wel lief van je

maar ik verheug me op het vervolg

[Hidden..]

Hoofdstuk 8.5

Met de dekens over het hoofd geslagen opende Selena vermoeid haar ogen. Wanneer ze na haar mening wijd genoeg stonden sloeg ze de dekens van zich af. Het felle licht dat door de gordijnen heen scheen deed haar haar ogen dichtknijpen. Ze keek op de nachtklokje naast het bed en grinnikte inwendig. Het was al laat in de middag en er was niemand die haar had gewekt.

Na een heerlijke en ontspannende bad te hebben genomen begon Selena met het vlechten van haar haar. Ze overwoog het te laten knippen. Het kwam tot aan haar achterwerk en daar begon ze zich aan te irriteren. Ze wilde het gewoon kort hebben. Gewoon een mooie lengte maar daar zou ze nog iemand voor laten komen. Of misschien kon ze het zelf een keer doen? Ze begon al te lachen bij het idee. Voor de spiegel bekeek ze zichzelf van top tot teen. ze droeg een lange strapless jurk tot aan haar enkels, dat roze van kleur was. Ook verving ze haar blote voeten voor sandaaltjes met in het midden een grote witte bloem.

De bevrijding van haar moeder was al een paar dagen terug maar de nare gebeurtenissen volgden haar nog elke dag. De druk op haar borst was nog even sterk. Maar de kleur in haar gezicht kwam weer terug. Het zwart rond haar ogen van gebrek aan slaap was helemaal verdwenen. Glimlachen deed ze af en toe. Hier en daar lachte ze mee om een grapje maar haar glimlach bereikte nooit haar ogen. Nooit. Ondanks dat ze soms glinsterden stonden ze leeg, uitgeput en dof. Het maakte haar niks uit, zolang de pijn maar niet toenam, want dan zou haar hart het werkelijk begeven.
Ze had zich dagen opgesloten in haar vertrek en kwam er alleen uit voor de lunch en diner. Dit keer besloot ze met Sultana Rosa en Sultana Sahar te gaan lunchen in de tuin. Het was zoals gewoonlijk een zonnige dag en het werd een gewoonte om in de tuin te ontbijten en lunchen. Manar en Hawien volgden nu vast les. Na’il Issam en de sultan waren volgens haar aan het werk. Dus dan blijven de Sultana’s over.

In de gangen van het paleis werd er hier en daar door de bedienden gefluisterd. Selena hoorde Jawhara’s naam vallen waarna haar hart verkromp . De afschuwelijke blikken die ze haar wierpen wilde ze zo goed mogelijk ontwijken dus versnelde ze haar pas. Aangekomen in de tuin slaakte ze een paar diepe zuchten. Ze bleef nog even staan bij de deuren en leunde er even tegenaan om op adem te komen. De gedachten aan Jawhara vraten haar op. Ze wist dat ze haar nu haatte om de dood van haar vader en ondanks dat Selena het wel begreep deed het haar pijn. Het vrat haar gewoon op. Haar beste vriendin, iemand die ze als zusje beschouwde keerde haar de rug toe. Misschien was dat alles dat ze waard was? Een toegekeerde rug, want na alles wat zij gedaan heeft, was zij nu de gevreesde moordenaar, voor sommigen.

De Sultana’s zaten al aan de grote ronde tafel en merkten Selena niet op. ze waren te diep in gesprek en Selena schoof gewoon stilletjes aan tafel. Haar gedachten dwaalden telkens af naar Jawhara. Ze wilde gewoon zo graag weten hoe het met haar gaat. Darifa heeft ze ook nog niet gesproken, sinds ze besloot zichzelf op te sluiten in haar kamer sprak ze echt niemand. ‘Oh lieverd, je bent net op tijd. Ik wil wat met je bespreken,’ begon Sultana Rosa. Selena knikte als teken dat ze verder kon praten. ‘Je vader wil dat we het volk morgen toespreken. Hij zal de poorten voor hen openen en dan zullen de mensen zich rondom het paleis verzamelen. Natuurlijk niet allemaal maar de anderen zullen het live volgen.’ Selena sperde haar ogen open en schudde haar hoofd. ‘Dat kan ik niet moeder. Ik bedoel, ik heb nooit voor een grote groep gestaan.’ Haar stem trilde tijdens het praten. De Sultana schoot in de lach. ‘Lieverd, je hoeft niks te zeggen. Ik doe het woord wel goed? Jij moet gewoon naast mij blijven staan en proberen te glimlachen, afgesproken?’ Selena knikte en reikte haar hand uit naar een pistolet met beleg. Ze nam steeds kleine hapjes en keek de verte in. Ze was werkelijk waar benieuwd naar de reacties van het volk. Zouden ze vol ongeloof staren naar de Sultana en denken dat ze in de maling worden genomen? En hoe zit het met haar? Zouden ze even verbaasd reageren?

Fahd haalde zijn vingers door zijn haar. Vandaag zouden hij en zijn moeder weer vertrekken naar Bahrein. Zijn moeders plan mislukte aangezien Na’il voor een weekje naar Amerika vertrok. Wat ze van hem wilde was hem onduidelijk maar daar zou hij – hoopte hij - snel genoeg achter komen. Eigenlijk vond hij het helemaal niet leuk om terug te keren. De prinses die hij een paar dagen terug bij het diner ontmoette was al een paar dagen afwezig. Hij hoopte haar vaker te zien maar het mocht niet baten. Ze maakte echt indruk op hem. Ze was oogverblindend mooi, maar dat was niet het enige wat zijn aandacht trok. De mysterieuze blik die ze tijdens het diner in haar groene ogen had, dat is wat hem zo nieuwsgierig maakte. Hij was zo geïnteresseerd in haar dat hij besloot te blijven in het MISH hotel. Dat opgericht is door de sultan. Zijn moeder zou wel zonder hem kunnen vertrekken. Hij wilde wat meer over de prinses te weten komen, het was een bijzondere jongedame. Ook besloot hij een onderzoek naar Na’il te starten, want zijn moeder kon maar niet stoppen aan hem te denken.

[Hidden..]

Sorry meiden maar ik ga vandaag niet kunnen schrijven. Mijn excuses dat ik het pas zo laat doorgeef. Morgen zal ik in sha Allah in de middag wat schrijven. Tot dan en welterusten allemaal!

[Always-Sad]

In Sha' Allaah .

[Hidden..]

Ik ga nu beginnen met schrijven!