Vandaagggg dubbel!
reageer vaak.
ben een stille lezer.
Eerst zien dan gelovenGeplaatst door Floortje__
Vandaagggg dubbel!
Ik ga geen dubbele plaatsen, maar ik ga wel het vervolgje lang maken, In Shaa Allah. Ik plaats ongeveer na zeven uur het vervolgje, tot dan!
"Esse quam videri."
Waarom niet gister heb je ook niet geplaatst. Anyways, i am waiting! Dubbel lang dan maar. ;D
Eerst zien dan geloven
Waarom niet gister heb je ook niet geplaatst. Anyways, i am waiting! Dubbel lang dan maar. ;D
"Esse quam videri."
Okay is goed. Waar blijft het vervolg?
Ik ben ermee bezig. Nog een kwartiertje ongeveer.Okay is goed. Waar blijft het vervolg?
"Esse quam videri."
Het is tijdddddddddd.
‘Moeder?’ vroeg Souraya kil. Het was echter een retorische vraag. ‘Wat ben je groot geworden.’ ‘Kleine meisjes worden groot,’ zei ze en sloeg haar armen over elkaar,alsof deze handeling ervoor zou zorgen dat haar hart niet meer zo snel zou kloppen, wetend dat het tegendeel waar was.
Zahra stak haar hand uit naar haar dochter, met de intentie om haar naar haarzelf toe te trekken. Souraya verroer geen vin. Zahra liet verslagen haar armen vallen. ‘Je lijkt op me.’ ‘Nee. Ik lijk niet op jou.’ Deze woorden braken het hart van Zahra, maar ze had het verdiend. Zijzelf was er ook bewust van.
‘Ik hoorde je net. Hoe is het Amir?’ ‘Waarom heb je hem uit de cel gehaald?’ vroeg Souraya en deed nog een stap achteruit. In de vergaderzaal vroeg Yassin zich af waar Souraya was gebleven, en of het belletje iets te maken had met Nora. Hij stond op. ‘Naar waar ga je?’ vroeg Malak.
‘Ik hoef mij niet te verantwoorden,’ zei Yassin en keek Malak gevaarlijk kalm aan. ‘De baas hier ben ik, Malak. Niet jij.’ Hij liep na deze woorden weg. Hij keek naar de vrouw die voor Souraya stond. Souraya stond er zelfverzekerd bij, maar iets in haar ogen vertelde hem het tegendeel.
‘Goedemiddag.’ Zahra draaide zich om en keek naar de jongeman die haar kant opkwam. ‘Hoe kan ik u helpen?’ Zahra keek naar de jongeman, en daarna naar haar dochter. Ze stonden naast elkaar. ‘Souraya?’ vroeg Yassin toen Zahra geen antwoord gaf. Souraya toonde een geforceerde glimlach. ‘Dit is mijn moeder, Yassin.’
Yassin trok zijn wenkbrauw verbaasd om en draaide zich om. ‘Zahra Ait Said, of niet?’ Zahra keek hem verbaasd aan. ‘Hoe weet je dat?’ Hij zei niks. Souraya had het hem verteld. Hoe haar moeder heette, hoe ze eruit zag. De pijn in haar ogen was nog altijd in zijn gedachte gegrift. Hij herinnerde alles nog.
‘Waarom ben je gekomen?’ vroeg Souraya. ‘En het belangrijkste; waarom heb je mijn vader uit de cel gehaald.’ ‘Zullen we dit ergens anders bespreken?’ ‘Nee,’ zei Souraya direct. ‘Nu of nooit.’ Zahra zuchtte en knikte daarna. ‘Hij beloofde me dat wanneer ik hem uit de cel haal, hij al jouw gegevens door zou geven aan mij.’
Souraya lachte cynisch en keek uit het raam. Haar vader was een onverbiddelijke man. Zo te horen is hij niks veranderd, dacht ze grimmig. Ze keek haar moeder weer aan. ‘Na al die jaren besluit je contact op te zoeken met mij? Waarom?’ Zahra friemelde aan haar vingers.
‘Ik weet dat ik een groot fout ben begaan, mijn dochter.’ Het gezicht van Souraya trok zich pijnlijk samen. Ze krom ineen bij het woord ‘‘mijn dochter’’. Daarna dacht ze aan Oumaima. Ze keek Yassin aan. Hij sloeg een hand om haar schouder en trok haar tegen zichzelf aan.
‘Wat wilt u van Souraya?’ Souraya was dankbaar dat hij haar steunde. ‘Zijn jullie een stel?’ vroeg Zahra. ‘Beantwoord mijn vraag.’ Zahra zuchtte, alweer. ‘Ik wil een band opbouwen met haar. Ik heb haar gemist.’ ‘Nu pas?’ vroeg Souraya verontwaardigd. ‘Ik ben zonder een moeder opgegroeid. Ik weet zeker dat ik voor de rest van mijn leven ook zonder jou kan leven.’
Zahra kromp ineen bij deze woorden. ‘Je hebt gelijk, maar geef me tenminste een kans,’ smeekte Zahra. ‘Ik heb een groot fout gemaakt in mijn leven, door jou en Amir achter te laten,’ zei Zahra met waterige ogen. ‘Ik weet niet hoe ik mijn fout moet rechtzetten.’
Souraya voelde zich opeens zwak. ‘Het is te laat.’ Zahra schudde haar hoofd. ‘Het is nooit te laat, Souraya. Ik ben je moeder!’ Souraya keek Zahra razend aan. ‘Mijn moeder? Je bent nu pas in mijn leven verschenen! Hoe kun je jezelf een moeder noemen, nadat je je eigen kind hebt verlaten.’
Yassin keek naar het tweetal en wist zich voor de eerste keer geen raad. Wat kon hij zeggen? Zahra keek daarna naar Yassin. Hij begreep haar blik en woelde door zijn haar. ‘Heb je me voor niks hoop gegeven?’ Souraya keek naar Yassin op. ‘Wat? Heb je haar hoop gegeven?’
‘Hij heeft me geholpen. Amir wist niks van je, hij had me voorgelogen! Ik zocht contact op met Yassin. Althans, hij zocht contact op met mij.’ Souraya sloot even haar ogen. ‘Waarom, Yassin?’ Hij zweeg en keek haar slechts aan. ‘Ik snap er niks meer van,’ bracht Souraya boos uit. Yassin knikte begrijpelijk en vertelde haar het verhaal.
‘Heeft ze ontslag genomen?’ vroeg Ali verbaasd. Yassin knikte. ‘Wat heb je nu weer gedaan, vriend?’ Yassin keek zijn vriend verontwaardigd aan. ‘Waarom zou ik haar iets hebben aangedaan?’ Ali rolde met zijn ogen. ‘Speel niet de heilige Maria. Waarom heeft ze ontslag genomen, terwijl ze dit werk juist nodig heeft.’
‘We hebben ruzie gemaakt,’ zei hij luchtig. ‘Je hebt zeker gemene dingen gezegd. Heb je haar moeder er weer bij gehaald?’ Yassin knikte en keek uit het raam. ‘Maak het goed met haar?’ ‘Waarom?’ vroeg hij geïrriteerd. ‘Dat weet je,’ zei Ali geërgerd. ‘Nee, vertel het me eens.’ Ali lachte cynisch. ‘Je bent niet dom, vriend. Je bent niet dom.’
Thuis aangekomen dacht Yassin aan de woorden van Ali. Hoe moest hij het goed komen? Waarom in Godsnaam wilde hij het goed maken met haar? Hij wreef in zijn nek en keek uit het raam. Hij stond in zijn kantoor en peinsde. ‘Haar moeder!’ dacht hij. Misschien dat Souraya hem zou vergeven zodra hij voor een band zou kunnen zorgen tussen Souraya en haar moeder.
Dagenlang zocht hij naar de moeder van Souraya. Hij keek naar de informatie van de vrouw en dacht na hoe hij dit bij Souraya zou kunnen overbrengen. Niet veel later kreeg hij al een idee. Hij pakte zijn telefoon en belde naar Oumaima Bakkali. ‘Goedenavond, mevrouw. Hoe gaat het met u?’
‘Goed, mijn zoon. Zeg het eens, waarom bel je me zo laat in de avond?’ ‘Ik wil vragen of u een gunst voor mij wilt doen.’ ‘En wat voor gunst is dit dan?’ Yassin vertelde zijn verhaal aan Oumaima. ‘U moet een foto van haar vader hebben, deze foto heb ik. Zodra Souraya en ik alleen zijn zal ik de foto pakken. Achter de foto zal ik een plaats schrijven, en zij zal naar deze plaats gaan.’
‘Is dat het?’ vroeg Oumaima. ‘En u moet zeggen dat u een dochter had, maar deze er niet meer is.’ ‘Waarom, dan?’ ‘Ze zal ongetwijfeld denken dat u haar moeder kunt zijn. Ze zal aan het idee kunnen wennen dat ze haar moeder heeft gevonden.’
‘Dat klinkt niet logisch.’ Yassin lachte zachtjes. ‘Laat dat gedeelte maar aan mij over. Doet u mee?’ Oumaima zweeg even. ‘Goed. Als het uit de hand loopt is dit jouw schuld, Mansouri.’ Yassin grijnsde en keek met geloken ogen uit het raam. ‘Vertrouw mij maar.’
Souraya keek Yassin aan met een dubbelgevoel. ‘Dus dit is je manier om het goed te maken met mij? En, trouwens, die foto heb je mij nooit meegegeven.’ Yassin knikte. ‘Ik had contact opgezocht met je moeder. Zij had mij verteld dat je vader haar had voorgelogen, en ze wilde zelf naar je toekomen.’ Yassin zweeg even.
‘Vandaar dat ik die foto niet meer ter sprake bracht.’ Souraya keek naar Yassin en daarna naar haar moeder. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Moest ze blij zijn? Teleurgesteld in Yassin? ‘Ik ga naar Nora,’ was het enige wat ze zei en vertrok. Yassin hield Zahra tegen en keek Souraya na. Zo´n reactie had hij niet verwacht. Hij zuchtte. Zijn plan mocht niet baten.
"Esse quam videri."
Bedankt voor de ups en het geduld, dames. Jullie vragen jullie nu zeker bepaalde dingen af.
"Esse quam videri."
Ik snap het even niet hihi
wat is oumaima van haar
uuuup
upp
effe een vraagje wie is Ali?
Ik snap er hellemaal niks meer van?
Is dat nou wel haar moeder of niet
En wat heeft yassin er nou mee te maken
Ik snap et ook niet helemaal..
je t'aimerai jusqu'à la mort.
