Ik hoor zijn stem waar ik altijd zo gek op ben. Zijn leuke accentje en sprekende ogen doen mij smelten. Ik kan wel uren naar hem kijken.
Na zoveel jaren die verstreken zijn voelt het alsnog alsof ik voor het eerst verliefd op je word. Maar ik ben het al die keren hiervoor ook geweest.
Met pijn in mijn hart had ik je huwelijksaanzoek afgewezen. Mijn verantwoordelijkheden hier laten het niet toe zoveel kilometers verder bij je te komen.
Twee jaar later.. Ik probeer het te voorkomen, maar helaas lukt het niet. Mijn ogen zoeken de jouwe op en mijn oren spitsen van zelf als je begint te praten. Of je het nou tegen mij hebt of tegen een ander. Doen alsof ik aan het opruimen ben, maar eigenlijk bezig zijn met jou door het huis volgen. Het ergste is... Is dat jij precies hetzelfde doet.
Alleen is er nu wat anders dan alle andere keren. We staan allebei op het punt te trouwen, jij met een ander en ik met een ander. Wat ben ik blij dat ik morgen weer thuis ben en ik zoals altijd kan beginnen met mijn verwerkingsproces van een paar maanden om je een klein beetje te vergeten
Ik hoor je praten met je verloofde aan de telefoon en ik barst in tranen uit. Tranen die vloeien over mijn wangen. De mogelijkheid om ooit jouw vrouw te kunnen zijn, bestaat bij deze officieel niet meer.
Morgenochtend is de laatste ochtend dat ik je zie in mijn leven. En om het een keer echt af te leren, zal ik je ogen opzoeken en aandachtig naar je stem luisteren. De allerlaatste keer.
Net een kind wiens snoep is afgepakt blijf ik huilen. Tot het overgaat.
Onbereikbare liefde wat nu nog onbereikbaarder is dan het al pijnlijk was.
Even op marokko.nl alles van me afschrijven.