Ik voelde twee handen die me droegen maar ik was veel te duizelig om te beseffen wat er precies was gebeurd.
Plotseling werd ik wakker en bij het open doen van mijn ogen zag ik mijn tante, en mijn nidchtjes en andere mensen gebogen over me.
Ik bevond me op de bank in de woonkamer.
Safia keek me bezorgd aan.
Ik zag haar lief gezichtje en ik glimlachtte.
Maar ze bleef verdrietig kijken.
En plots besefte ik het weer, oom is dood.
Ik lichtte mijn hoofd op en ik omhelsde Safia.
Zij omhelsde me ook stevig en we begonnnen hard samen te huilen.
Het voelde even alsof onze zielen even samen was gesmolten.
En iedereen in de kamer begon weer hard te huilen.
Het moest hartverscheurend zijn voor de mensen om twee kinderen te zien die zo
verdrietig in elkaars armen uithuilden.
Bij de begravenis van mijn oom waren er honderden mensen gekomen.
Hij was heel erg geliefd onder de mensen.
Er waren ook vele staatslieden, ik zag zelfs de braziliaanse man.
Hij keek ook heel verdrietig. Onze straat zat vol met mensen die allemaal naar de moskee
gingen om de djanaza gebed te doen voor mijn oom.
Het was een zwarte dag in mijn leven toen mijn oom overleden was.
Hij was als een vader voor me.
De dagen die daarop volgden waren trieste dagen.
Er ging geen dag voorbij dat mijn tante niet huilde.
Soms probeerden wij haar te troosten maar het mocht niet baten.
Omdat mijn tante niet in staat was om te koken trokken haar beide zussen;
tante Yamina en tante Laila tijdelijk bij ons in.
Ze kookten voor ons en maakten het huis schoon.
Het huis was bijna elke dag vol met familieleden.
De andere nichtjes en neefjes liepen daar ook rond.
Mijn neefjes gaven een welkome afleiding.
We speelden samen en spraken veel over de gewone dingen.
Niet over de dood van mijn oom. Je weet hoe kinderen zijn,
ze gaan al heel gauw tot de orde van de dag terwijl de ouders
de hele dag verdrietig doen.
En dan waren er ook nog de nichtjes.
Zoubida was een nichtje van mijn eigen leeftijd,
Ze was ook tien en ging vaak bij mij in de buurt zitten.
Ze vond me leuk en dat kon ik weten omdat ze vaak aan mijn kleren zat
en ze probeerde me te treiteren.
Safia kon dat niet waarderen, ze deed dan heel raar tegen me.
Ze begon me bij haar weg te trekken en als ik niet wegging gaf ze me
een klap zodat ik achter haar aan zou hollen.
En als ik dat niet deed kon ze de hele dag sacherijnig doen.
Mijn nichtje Iman trok zich vaak terug in haar kamer met de oudere nichten.
Naima was een nicht van 14 jaar, net een jaartje ouder dan Iman.
Zij zat dan ook in de kamer met Iman en ze probeerden zo afleiding te zoeken van
de trieste situatie.
Op een dag hoorde ik Naima me roepen vanuit de kamer van Iman.
Ik hoorde Iman zeggen, sssht laat hem nou maar.
Maar bij het horen van haar stem liep ik de kamer binnen.
Riep je me, vroeg ik.
Naima was best een mooie meid en stiekem vond ik haar als kleine jongen toch heel leuk.
Ze was voor mij een volwassen meid.
Ik kon die kleine meisjes niet altijd verdragen maar een oudere meid als Naima vond ik toen wel interessant.
Kom hier, zei Naima.
Ik hoorde dat je een gave hebt, zei ze.
Gave? Zei ik schuchter, wat bedoel je?
Ach het woord doet de ronde dat je wonderen met je handen kan verrichten of zo.
En deze stomme nicht Iman van me beweerd dat het allemaal fabeltjes zijn.
Uh, ik ik weet niet… stotterde ik.
Ik keek naar haar en Naima zag er zo volwassen uit voor haar leeftijd.
Ze had al lichtelijk wat borsten en prille rondingen die zelfs mij toen niet onberoerd lieten.
Kom, zei ze, raak me hier aan ik heb pijn hier bij mijn binnen dijen.
Ze pakten mijn hand en legde het op haar blote dij.
Want ze had haar rokje iets omhoog getrokken.
Ik schrok en wou mijn handen weg halen maar ze hield het vast.
Naiiiimaaa, zei Iman boos, laat hem met rust erge kind.
Naima begon hard te lachen.
Ik kreeg een rode hoofd, trok mijn hand terug en rende de kamer uit.
Ik hoorde Iman nog harde woorden tegen haar zeggen.
Maar Naima’s gelach overstemde haar woorden.
Tante Laila kwam af op het geluid en zag me de kamer uit rennen.
Ze trok de deur open en keek Naima reprimandend aan.
Naima, ben je weer kleine kinderen aan het pesten?
Wil je alsjeblieft je rustig houden, je gelach is binnen te horen, hshouma!!
Ouiiliii, mensen zijn verdrietig en jij gedraagt je als een groot kind met je gelach!!
Ik rende mijn kamer in en trok de deur achter me dicht.
Ik ging op mijn bed onder de dekens liggen.
Ik was gechockeerd. Dat beeld van Naima’s opgetrokken rokje en haar zachte dijen
bleven me bij. Ik kon niet helder nadenken meer.
Dit was mijn eerst aanvaring met sexualiteit die me in de war maakte.
Ik had hiervoor nooit zo over meisjes gedacht,
maar Naima was zo een ondeugende meid.
Mijn handen trilden en ik wist als tienjarig jongetje niet met die gevoelens om te gaan.