No match...

[Glenn]

Lanny kwam die ochtend vroeger dan hij gewend was op de zaak, en trof daar zoals gewoonlijk Arnold aan die pogingen deed om Dolores te aaien.
‘Het is nog te vroeg Arie om Dolores te aaien, laat haar eerst goed wakker worden, ze heeft een beetje een ochtend humeurtje!’ zei hij wat bot tegen Arnold.
‘Nou, en zij is blijkbaar niet de enige deze ochtend, ben je met je verkeerde been uit bed gestapt?’ reageerde Arnold direct na het gebrom van Lanny,’Ook een goede morgen overigens!’ vervolgde Arnold die Dolores met een pinda probeerde over te halen.
Lanny was nog niet geheel wakker en verlangde naar een kop koffie, die hij normaal gesproken van Arnold kreeg, maar hij zag dat in het keukentje de koffie nog gezet moest worden, althans het koffiezetapparaat diende aangezet te worden.
‘Hé Arie, waarom is dat fucking…’hij zuchtte en telde even tot tien want hij begreep direct dat hij zijn ochtendhumeur niet op Arnold moest gaan afreageren, hij was per slot van rekening voor zijn doen te vroeg op de zaak, dus was de koffie nog niet gezet. Hij drukte wat geïrriteerd het knopje in en het water gepruttel klonk als muziek in zijn oren. Het vervelende deuntje van ‘heb je even voor mij’ waar zijn dag abrupt mee begon, zat al die tijd alsmaar in zijn hoofd en werd verdreven door het pruttelende geluid van het koffiezetapparaat.
Hij had het weleens, dat hij wakker werd en als een zombie alles op de automatische piloot deed met het gevolg dat hij wonder boven wonder vroeger dan normaal op het werk verscheen, dit was zo’n ochtend. Hij nam de post door, wat opvallend keurig gestapeld lag op de keukentafel, en besloot met een grote kop koffie aan het doorspitten daarvan.
Hum, rekeningen, facturen en weer veel foldertroep van de groothandel, hé wat is dit?
Een opvallende enveloppe met de haast schreeuwende mededeling dat het zeer belangrijk was. Het was van het Aquariumartikelenbedrijf uit Duitsland ‘Eheim’, die voor al haar wereldwijde klantcontacten, de groothandel en de dierenwinkels, een prijsvraag had uitgeschreven vanwege haar 50 jarig bestaan. ‘Maak de slogan af en win een van de talloze prijzen, met als hoofdprijs een geheel verzorgde reis naar de Marshalleilandengroep in de Grote Oceaan, maar u maakt eerst een uitgebreide tussenstop in Thailand om een bezoek te brengen aan de grootste viskwekerijen van de wereld!’ Hum, zozo, interessant, dacht Lanny al slurpende aan zijn koffie.
Arnold kwam binnen, boos en geërgerd vanwege zijn mislukte pogingen:’ Dolores mag wat mij betreft direct verkocht worden aan een kippenboer!’
‘Nou, nou, doe even rustig, ben je weer gebeten?’ reageerde Lanny en keek direct of hij wat aan de hand van Arnold zag.
‘Nee, ik kon nog net mijn hand terugtrekken, maar ze beet in mijn mouw, en kijk, een heel gat in mijn mouw!’ Lanny moest grinniken om wat die volhoudende Arnold was overkomen.
‘Beter een gat in je mouw dan een gat in je arm vriend! Kijk, Eheim schrijft een prijsvraag uit voor al haar klanten, we vullen hem in en als we wat winnen krijg jij de prijs, goed?’
Lanny gaf de prijsvraagfolder aan Arnold die het aandachtig begon te lezen.
‘Ja! Een reisje naar de Bahama’s, daar lopen de lekkerste chicks rond!’
‘Bahama’s? Lezen vriend! Het zijn de Marshalleilandengroep, niet de Bahama’s!’ en Lanny schudde zijn hoofd, ergens begreep hij Arnold’s reactie wel, die keek naar de plaatjes, en zag witte stranden en palmbomen en dat was voor hem genoeg om aan de Bahama’s te denken.
‘Nou, Bahamabeachboy,’zei hij wat spottend tegen Arnold, ‘hoe maken we die slogan af?’
‘Eeh, ik ben niet zo goed in taal Lanny,’en Arnold keek wat beteuterd, hij was ook niet goed in taal, Lanny wist dat wel, maar wilde hem toch wat aansporen om mee te denken.
‘Ach, we houden het gewoon eenvoudig, goed? Niet teveel onzin, gewoon recht voor zijn raap!’ Lanny pakte de prijsvraagfolder en las de slogan voor:’ Eheim, al 50 jaar….’
‘Zijn wij de sigaar!’ reageerde Arnold opgetogen en keek Lanny met een welgemeende glimlach aan.
Mijn hemel! ‘Zijn wij de sigaar?, dit meen je niet hè? Weet je wel wat ‘de sigaar zijn’ betekent?’ hij keek de verbaasde Arnold aan, die wist direct dat het niet iets goeds betekende.
‘Ja, eeh een sigaar rook je toch voor je plezier, toch?’
Pfff, tja in zijn denkwijze is dat wel zo,’Nee vriend, het betekent dat je de pineut bent, de klos bent, dat het in ieder geval niet goed met je is, hum, op zich zou het wel een leuke zijn als we die zo opsturen, maar denk dat we dan weinig kans maken op die reis vriend,’en hij knipoogde naar hem als teken van vriendelijkheid.
Opeens wist Lanny het: ‘Eheim, al 50 jaar strevend naar perfectie en innovatie,’ kort en bondig dacht Lanny.
‘Eeh wat is inno eeh vatie?’vroeg Arnold.
‘Een mooi en modern woord voor vernieuwing, doet het altijd goed, let maar op!’ Hij klopte Arnold op zijn schouders, vulde de prijsvraag in met de gegevens van Arnold als deelnemer namens Happy Animal World en deed het in de bijgeleverde enveloppe.
‘Vriend, niet vergeten te posten deze enveloppe want dat is je ticket to the tropics!’
Samen begonnen ze te lachen en wat te dollen en ze maakten grappen mocht Arnold straks echt de reis gaan winnen.

[Glenn]

Vanwege zijn lichte ochtendhumeur, en door het geheel in beslag genomen zijn van de prijsvraag met Arnold, was Lanny niet meer bezig met liefdevolle gedachten betreffende Marieke. Pas toen hij de winkeldeur voor enkele vroege klanten open deed, keek hij wat nieuwsgierig, doch niet al te opvallend door de grote winkelruit van de lunchroom, maar hij zag daar weinig activiteit. Hum, ach laat maar zitten vent, dacht hij. Ergens boeide het hem niet meer, eigenlijk had hij de moed al wat opgegeven, zeker toen Roy haar gister apart meenam naar het kantoortje om het een en ander te bespreken. Het idee dat zij Roy interessanter vond dan hem, had zich al stevig vast genesteld, zonder enige goede reden. Lanny kon heel snel iemand erg leuk vinden, maar bij enige tegenslag, voor zijn gevoel dan, kon hij ook vrij snel de knop omdraaien met de gedachten dat het toch wel niets zou worden en dat ze niet bij elkaar zouden passen. Dan was het ‘leuk vinden’ er gauw vanaf. Hij was teveel een dromer als het over meisjes en vrouwen ging, door zijn dromerige gedachten was hij al vele stappen verder dan de werkelijkheid, waardoor hij andere verwachtingen had. De beer moest nog geschoten worden alvorens zijn vel te verkopen, zoiets dus.

De ochtend in de winkel verliep zoals vele ochtenden: druk, hard werken, even een broodje eten, kopje koffie drinken, weer de drukte in om de klanten te helpen en de voorraden bijvullen.
Lanny ging meestal één keer in de week naar de aquariumgroothandel in Hoofddorp om bestellingen op te halen en om ‘nieuwe dingen’ te bekijken. Een bezoekje brengen aan de groothandel vond hij een van de allerleukste dingen om te doen. Bij de groothandel werden in grote showbakken enorme hoeveelheden wildvangvissen uit Zuid-Amerika, Afrika en Azië getoond en er zaten vaak nieuwe soorten bij die hij voor de aquariumafdeling wilde inslaan om zodoende als een van de eerste met nieuwe soorten visjes de klanten te verrassen.
Arnold zeurde altijd om mee te mogen, die kon zich uren en uren vergapen aan al die enorme hoeveelheden visjes in allerlei soorten, maten en kleuren. Meestal was het te druk in de Happy Animal World winkel, waardoor zowel Arnold als Lanny niet gemist konden worden, maar aan het einde van de ochtend was het wat minder druk, en Lanny besloot Arnold gewoon mee te nemen.
Bovendien was Mark aanwezig, die vanwege een uitwisseling met het filiaal in Amsterdam West, om de dag in de winkel aanwezig was. Deze wat lompe en niet zo snuggere jongen, weliswaar een hard werkende kracht die snel en efficiënt de voorraden kon bijvullen, ontbrak het helaas wat aan klantgericht en klantvriendelijkheid.
Lanny had hem sinds kort wat onder zijn hoede genomen omdat hij interesse begon te tonen in de aquariumafdeling, en liet hem voorzichtig aan klanten helpen en drukte hem op het hart om direct hulp en advies te vragen als hij er niet uit kwam.
Zodoende gingen Lanny en Arnold op weg naar de groothandel en beloofden zoals gewoonlijk binnen twee uurtjes terug te zijn. Het werden geen twee uurtjes, maar bijna 3 en een half uur.

Bij terugkomst in de winkel merkte Lanny direct wat commotie bij de aquariumafdeling op. Hij hoorde duidelijk de stemverheffingen van een klant en die van Mark.
‘Arie, laad jij de spullen en de visjes uit, doe de zakken met visjes maar in de quarantainebak maar open de zakken nog niet voordat ik er ben, oké?’ en hij liet met een gerust hart het uitladen van de kwetsbare lading aan Arnold over.
Direct spoedde hij zich naar de aquariumafdeling om polshoogte te nemen, dat er een ruzie aan de hand was, was nu wel duidelijk. Het geschreeuw was niet van de lucht.

‘U zegt tegen mij, die vis kan in aquarium, maar u verkoopt aan mij zieke vis, vis ging meteen zielig in een hoekje zitten, vis bang en wordt aangevallen door andere vissen, vis is nu half dood, ik wil geld terug!’ De klant, een man van tegen de vijftig jaar, waarvan niet duidelijk te zien was of hij van Turkse of Marokkaanse afkomst was, keek Mark boos en dreigend aan en hield de plasticzak met de zo goed als dode vis voor zijn neus.
‘Die vis was niet ziek, die was kerngezond toen u die hier had gekocht, misschien is uw aquariumwater niet goed, of heeft u de vis verkeerd behandeld, en nu wilt u uw geld terug? Zo werkt het niet meneer!’ Mark was een kop groter dan de klant en aan zijn lichaamstaal te zien begon hij een wat intimiderende houding tegen de klant aan te nemen.
Lanny greep direct in.
‘’Ho eventjes, Mark even rustig hier. Meneer, wat is er precies aan de hand?’ Lanny richtte zijn aandacht geheel op de man, hij herkende hem als nieuwe klant van enkele weken geleden, en liet Mark zoveel mogelijk buiten zicht. Hij wilde niet dat het ging escaleren en Mark’s houding was zeker niet bevorderlijk voor enige rust.
‘Ik heb twee uur geleden deze vis hier gekocht, deze vis is ziek meneer, deze vis ging meteen in hoek van aquarium zitten en andere vissen gingen deze vis aanvallen, ik denk omdat ze weten dat deze vis ziek is.’
‘De vis was gezond toen ik het hier uit de bak had geschept!’ reageerde Mark fel.
‘Mark, even wachten, laat deze meneer even verder praten,’ reageerde Lanny rustig maar met een dwingende ondertoon. Mark wilde het liefst de man de winkel uit zetten, zo boos was hij.
Lanny bekeek de vis, het was een Maanvis en de vis was al zo goed als dood. Hij baalde hier ontzettend van, want hij had twee weken geleden een mooie partij Maanvissen bij de groothandel vandaan gehaald en deze was er een van. Het waren allen mooie gezonde vissen, maar ze hebben wel een goede en juiste behandeling nodig. Pff Zo'n mooie vis naar de klote!, dacht hij.
‘Meneer, hoe groot is uw aquarium?’
‘Aquarium is zo een Juwelbak, ik geloof 60 centimeter bij 30 centimeter, heb deze aquarium al bijna 3 weken meneer.’
‘Oké, wat is uw vissenbestand?’
‘U bedoelt welke visjes er al inzitten toch?’
‘Inderdaad,’ knikte Lanny. De man keek even in het rond naar de bakken met visjes en wees toen de vissen aan die hij nu in zijn aquarium had zitten.
‘Deze meneer, ik heb er 5 stuks hier bij jullie gekocht vorige week!’ Lanny zag dat de klant Sumatrabarbelen aanwees en hij liet niet merken dat hij al wist wat er aan de hand was, en stelde nog een laatste vraag om het plaatje rond te krijgen:’Hoe hoog is de water temperatuur van uw bak?’
‘Ik geloof 24 tot 25 graden, is toch goed?’ en de man was duidelijk in de veronderstelling dat dat de goede temperatuur was voor de visjes in zijn aquarium. Lanny begon rustig het een en ander aan de man en aan Mark die al wat afgekoeld was, uit te leggen.
‘Meneer, u hebt een Maanvis gekocht, en een Maanvis is een vis die vanwege de hoge rug, en lange borstvinnen, minimaal een aquariumhoogte nodig heeft van 50 cm. Want als het aquarium niet die hoogte heeft, dan gaan die rug, aars en borstvinnen vergroeien en de vis gaat zich dan niet echt lekker voelen in een te krappe ruimte. Een Maanvis is overigens een scholenvis die met minimaal 5 exemplaren gehouden moet worden om zich prettig en veilig te voelen. Uw bak is dus veels te klein, ja in het begin kan het nog wel even voor een kleine maanvis, maar ze groeien snel en dan is uw de bak veels te klein.’
Lanny stopte even om de man de informatie tot zich te laten nemen.
‘Dan de overige bewoners, u wees net de Sumatrabarbelen aan die u al in uw bak heeft zitten. Sumatranen staan er om bekend hele felle en venijnige vinnenbijters te zijn die andere vissen behoorlijk kunnen terroriseren als ze in een te kleine groep zwemmen. De Maanvis was helemaal alleen, en met zijn lange vinnen het perfecte slachtoffer voor deze vinnenbijtertjes. Maanvissen hebben overigens een temperatuur nodig van tussen de 28 en 30 graden, ze komen uit het Amazonegebied in Zuid-Amerika, en daar is de watertemperatuur zo hoog. Uw vis kwam in te koud water terecht, moest zich aanpassen, maar werd al direct belaagd door die felle vinnenbijters, tja, dan is het resultaat dat de vis het niet redt in uw bak, en echt meneer ik controleer hier elke dag alle vissen op ziektes en dergelijke, dus de kans is heel erg klein dat wij u een zieke vis hebben verkocht.’
Lanny zag dat de man hierop wilde reageren, en hij reageerde zoals Lanny had verwacht: ‘Meneer, waarom wordt deze vis dan aan mij verkocht, ik wist niet dat hij in een groter aquarium moet en dat hij niet met andere vissen samen kan! Waarom wordt dat niet aan mij verteld?’ Lanny keek nu naar Mark en wachtte op zijn verklaring.
‘U was aan het rondkijken hier en u wilde per sé een Maanvis hebben, ik eeh heb niet van u gehoord wat voor een aquarium u hebt, en welke andere vissen u heeft, ik heb de mooiste Maanvis voor u er uit geschept met de gedachte dat u wel wist wat u kocht.’
Voor Lanny was het duidelijk, de man wilde een mooie aparte vis hebben, die echter niet geschikt was voor het te kleine aquarium van de man met daarbij vissen die niet samen kunnen, bovendien was de watertemperatuur te laag en was de vis niet te acclimatiseren en daardoor in shock geraakt. Mark had het een en ander aan de man moeten vragen alvorens de mooie Maanvis een lijdensweg te bezorgen. Lanny deed een aanbod.
‘Meneer, ik laat u een paar vissen zien die samen met uw 5 Sumatrabarbelen kunnen leven in uw aquarium. Het beste is om enkele bodemvisjes te nemen die niet of nauwelijks in het midden en boven gebied van uw bak komen vanwege de Sumatranen.’
Lanny nam de man verder mee de Aquariumafdeling op en liet hem verschillende modderkruipers, harnas en pantsermeervalletjes zien. De man werd zo uitvoerig en deskundig mogelijk door Lanny geholpen waardoor de gemoederen bedaarden, en na een kwartiertje verliet de man tevreden de winkel, met 3 Indische modderkruipers, ter vervanging van de onfortuinlijke Maanvis.

[Glenn]

Lanny was blij dat het op deze wijze opgelost werd, de man werd naar zijn volle tevredenheid geholpen en deed niet moeilijk over de andere visjes ter vervanging van de Maanvis.
Lanny zocht in de winkel naar Mark, die moest toch nog het een en ander bij gebracht worden om dergelijke misstanden in de toekomst te voorkomen. Het gebeuren met de klant en Mark kreeg echter een onverwacht en vervelend staartje.
Mark had zich bewust onttrokken van de aquariumafdeling en was bezig grote balen kattengrit in de winkel op te stapelen, toen Lanny hem aansprak.
‘Wat is er nou misgegaan tussen jou en de klant?’ vroeg Lanny op een rustige toon, hij hoopte op wat inzicht en feeling voor de klant van Mark, maar Mark had duidelijk geen zin in een discussie over het geen was gebeurd en reageerde behoorlijk bot op Lanny’s vraag.
‘Zo’n stomme allochtoon kan je van alles wijsmaken! Als hij een Maanvis of weet ik veel welke andere vis wil, nou dan krijgt hij toch een Maanvis?’ en hij gooide de 25 kilo zware zak alsof het niets woog op de stapel.
Hij keek Lanny vuil aan, hij probeerde hem te intimideren met zijn grote gespierde lichaam. Maar Lanny was totaal niet onder de indruk van Mark’s postuur.
‘Nou moet jij eens heel goed luisteren Mark,’ en Lanny stond nu ook met zijn handen in z’n zij provocerend voor de halve kop grotere Mark, ’ik weet niet hoe jullie daar in het filiaal in Amsterdam West met klanten omgaan, maar hier behandelen we alle klanten gelijk! Of ze nou nederlands, surinaams, turks, marokkaans of voor mijn part eskimo’s zijn, ze worden hier allemaal normaal en gelijk behandeld! Je discriminerende mening hou je hier dus maar voor je!
Punt één: Voortaan vraag je aan klanten hoe groot hun aquarium is en wat voor vissenbezetting ze hebben, je kunt hier op de computer direct de specifieke eisen oproepen van elke vis, bovendien staan bij de bakken ook nog genoeg basis info over de vissen. Zodoende kan je ze adviseren om de vis wel of niet aan te schaffen.
Punt twee: ga nooit ruzie maken met klanten, neem ze even apart als er een meningsverschil ontstaat en zoek naar oplossingen, bedenk dat als de klant boos weg loopt, je een klant kwijt bent en dat die wellicht andere mensen negatief zal adviseren over Happy Animal World. Punt drie: bind de klant aan je, je had in dit geval kunnen zeggen dat Maanvissen prachtige vissen zijn maar een groter aquarium nodig hebben en dat wij hem daarmee kunnen helpen door korting te geven op een groter aquarium. Zo bind je de klant, en krijg je er een band mee in plaats van ontevredenheid en ruzie. We verdienen aan de klant en de klant komt altijd terug omdat er een band is ontstaan en omdat hij tevreden is en vertrouwen heeft. Dat heet een win win situatie’
Mark stond er wat ongeïnteresseerd bij, mogelijk had hij een dergelijke preek al eerder te horen gekregen in het filiaal in Amsterdam West.
‘Waarom al die moeite doen als de klant gewoon die vis wil hebben? Al stopt hij de vis in een goudvissenkom, zodra hij de vis heeft betaald doet hij er maar mee wat hij wil! Dan is het zijn verantwoordelijkheid. Zaken zijn zaken!’
Lanny gruwelde van wat hij te horen kreeg en reageerde fel op Mark’s uitlatingen.
‘Jij zou dus dieren aan mensen verkopen zonder je druk te maken wat de mensen er mee zouden doen en dieren slechts als handel zien, waar je maar alles mee kan doen? Als het maar geld oplevert! Je werkt hier met levende have, niet met gevoelloze artikelen, maar met dieren die een goede verzorging nodig hebben. Je moet de klanten goed adviseren en niet met een kluitje in het riet sturen waardoor er problemen kunnen ontstaan. En last but not least, je moet geen onderscheid maken in klanten, ze zijn allemaal gelijk! Deze buurt bestaat bijna voor vijftig procent uit onze allochtone medemens, dus een hoop potentiele klanten, en die worden door jouw denkwijze weggejaagd! Denk daaraan!’
Mark trok een pruillipje en was niet echt onder de indruk van Lanny’s betoog.
‘Ik maak wèl onderscheid tussen de klanten, sommige zijn geen eens klanten maar komen hier rotzooi trappen, laatst waren er een paar van die marokkaantjes die spulletjes hadden gejat en keihard met hun handen op de aquariumruiten aan het bonken waren. Ik heb de grootste eventjes apart genomen en hem op mijn manier onderhanden genomen. Die gasten moet je hard aanpakken anders lopen ze over je heen!’ Lanny had van dit voorval gehoord, maar er niet veel aandacht aan geschonken, het gebeurde vaker dat vooral kleine kinderen op de ruiten tikten, meestal was een vriendelijk woord genoeg en de uitleg dat de vissen er erg van schrikken voldoende.
‘Er zijn andere manieren om hiermee om te gaan Mark, het zijn vaak kleine overenthousiaste kinderen die zo reageren, die weten nog niet hoe met dieren om te gaan. Overigens had je die jongen die spulletjes had gepikt de mogelijkheid moeten geven om te betalen, hij had makkelijk kunnen zeggen dat hij ze wilde betalen alvorens betrapt te worden. Zodra ze de winkel willen verlaten zonder te betalen kan en mag je ze aanhouden.’
‘Nee!, direct aanpakken en straffen die gasten!’ reageerde Mark fel. ‘Ik moet die gasten gewoon niet! Punt uit!’
Daar stonden ze dan als twee kemphanen tegenover elkaar. Er waren nog wat klanten aanwezig, maar die hadden niet veel gemerkt van het nu op het kookpunt belandde meningsverschil. Het had niet veel langer moeten duren of ze waren echt op de vuist gegaan, althans Mark stond op het punt Lanny een duw te geven, toen Roy net aangelopen kwam. Die zag onmiddellijk dat er iets aan de hand was en reageerde direct:’Hebben we een meningsverschil heren? Kan dat even wachten want ik heb je nu even nodig Lan, loop even met me mee naar het kantoortje.’ Saved by the bell, of beter gezegd, Saved by the other idiot , dacht Lanny die zich absoluut niet door Mark uit het veld wilde slaan, maar hij wist weldegelijk dat als het op een handgemeen zou uitlopen dit niet zonder gevolgen zou blijven.

[Glenn]

Roy deed de deur van het kantoortje dicht om niet gestoord of afgeluisterd te worden. Hij keek Lanny bezorgd aan, hij had duidelijk in de gaten dat het niet zomaar een botsinkje was tussen de twee. De slimme en de kantjes ervan aflopende Roy stond dan wel niet goed aangeschreven bij de rest van het winkelpersoneel, maar hij wist drommels goed wat hij aan iedereen had.
Van Lanny had hij een hoge pet op omdat die de slimste, de intelligentste en de meest ervaren kracht was van de zaak. Het scheelde echt een slok op een borrel om Lanny aan boord te hebben, iemand met zoveel ervaring, kennis en contacten moest je koesteren en te vriend houden.
‘Problemen met Mark?’ vroeg hij zonder blikken of blozen. Mark is niet geschikt voor de aquariumafdeling, en mogelijk helemaal niet geschikt om in de dierenbranche te werken, wilde Lanny zeggen, maar iets in hem weerhield het omdat tegen Roy te zeggen. Mark zou weggestuurd kunnen worden en mogelijk een aantekening krijgen waardoor zijn contract niet verlengd zou worden. Er waren genoeg mensen te vinden die graag in een dierenwinkel wilden werken, dus dat zou geen probleem vormen. Maar Lanny, en het overig winkelpersoneel, hadden een soort verbond gesloten om zo min mogelijk problemen van welke aard dan ook, met Roy te delen. Ze hadden allemaal zoiets dat Roy er helemaal niet bijhoorde, ondanks dat hij de winkelmanager was en de leiding had, vonden ze allemaal dat ze makkelijk zonder hem konden draaien, hij was meer een hindernis, een obstakel dan een motiverende leidinggevende.
‘Eeh, we hadden een klein meningsverschil, het is al opgelost,’ zei Lanny met een stalen gezicht. Maar Roy was niet achterlijk, natuurlijk wist hij drommels goed hoe hij in de groep lag en had hij niet bepaald zijn ogen in zijn zak zitten. Maar hij liet het maar zo, als de resultaten en de verkoopcijfers er maar niet onder leden, liet hij veel toe en zag veel door de vingers, en als het personeel onderling wat wrijving had, dat loste dat zich meestal vanzelf op.
‘Hum, oké,’ reageerde hij rustig, alsof het hem niet zoveel deed,’ Morgen krijg je een stagiaire onder je hoedde, ene Fatima El Amrani. Ze is een vriendin en studiegenote van Marieke die hier naast bij de lunchroom werkt,’ en eventjes moest Lanny weer aan Marieke denken, aan het meisje met die mooie ogen en lach,’ ze studeert dierengeneeskunde, maar zal in het begin gewoon meedraaien met alles, en met alles bedoel ik ook alles!’ Hokken schoonmaken, en veel sjouwen dus, dacht Lanny en knikte voldaan.
‘Ze komt s’morgens vroeg al, dus wees op tijd!’ Lanny moest in zichzelf lachen, Roy wist dus van zijn altijd te laat komen gebeuren en beklemtoonde dit euvel, zodat hij op tijd aanwezig moest zijn.
‘Komt voor elkaar meneer van Bijlen! Hoe lang blijft ze stage lopen als ik vragen mag?’
‘Pfff, da’s nog wat onduidelijk, meestal blijven ze zo’n twee drie maanden hangen, toch?’ en hij keek Lanny vragend aan.
‘Ja, licht er een beetje aan, we hebben stagiaires gehad die wel een half jaar bleven, en we hebben ze gehad die na een weekje al vertrokken, dat waren regelrechte rampen! Maar goed, we zullen zien, toch?’
‘Ja!’ Gelukkig kon er een lachje bij Roy af, hij had duidelijk schik in de komst van de stagiaire, maar dat kwam omdat hoogst waarschijnlijk Marieke dan vaker in de zaak aanwezig zou zijn en zodoende zou dat voor hem kansen scheppen.
‘Ik hou je niet langer op Lanny, je neemt morgen de stagiaire onder je hoede en we zien verder wel.’
‘Is goed, we zien het verder wel.’
Lanny verliet het kantoortje en zag in de keuken dat Mark en Arnold in een gesprek waren verwikkeld, maar stopten er direct mee toen ze hem binnen zagen komen.
‘Lanny, we moeten de nieuwe visje nog in de quarantaine bak loslaten,’ reageerde Arnold direct toen hij Lanny aan zag komen.
‘Ja, is goed, ik neem een bakkie mee en dan gaan we aan de slag, ik ben zeer benieuwd hoe die nieuwe grondeltjes kleuren onder de blauwe sylvanialampen.’
En Arnold raakte net zo opgewonden als toen ze de nieuwe visjes aan het uitzoeken waren bij de groothandel.
‘Kom we gaan ons nuttig maken vriend,’ en met zijn tweetjes liepen ze naar achter de zaak, naar de speciale ruimte waar de nieuwe visjes in de grote quarantaine bakken los gelaten zouden worden.

[Wissam_]

Ik wil hier nog aan beginnen. Alvast een klein duwtje in de goede richting.

[fatozgh]

Upzz so glenn je hebt veel geschreven

[Glenn]

Wissam, ik hoop dat het je bevalt, ik zit slechts nog aan het begin van allerlei ontwikkelingen van het verhaal...later zal alles als een puzzel inelkaar vallen, maar ook weer uitelkaar vallen...

fatozgh, sahbiti! Tja, had een paar productieve momenten en ik ben eenmaal een wat 'slow' starter wat betreft het schrijven van welk verhaal dan ook. Ik zit nu al met het middengedeelte van het verhaal in mijn hoofd terwijl we nog aan het begin zijn! Ik kan je verzekeren dat het middengedeelte het interessantste zal zijn, althans in mijn ogen dan...overigens is het eindgedeelte van het verhaal misschien wel nog interessanter...( ben weer lekker duidelijk!)

[Wissam_]

Dat klinkt veelbelovend in de oren.

[fatozgh]

Wissam, ik hoop dat het je bevalt, ik zit slechts nog aan het begin van allerlei ontwikkelingen van het verhaal...later zal alles als een puzzel inelkaar vallen, maar ook weer uitelkaar vallen...

fatozgh, sahbiti! Tja, had een paar productieve momenten en ik ben eenmaal een wat 'slow' starter wat betreft het schrijven van welk verhaal dan ook. Ik zit nu al met het middengedeelte van het verhaal in mijn hoofd terwijl we nog aan het begin zijn! Ik kan je verzekeren dat het middengedeelte het interessantste zal zijn, althans in mijn ogen dan...overigens is het eindgedeelte van het verhaal misschien wel nog interessanter...( ben weer lekker duidelijk!)

Ja heel duidelijk maar het verhaal boeit me wel

[Glenn]

Dank je wel fatozgh!


Aan de andere kant van de oceaan…

De ‘Knal’ had haar wakker gemaakt.
Het was niet zozeer een knal, maar een luide bonk wat gepaard ging met het vallen van haar notebook op de vloer. Dat tezamen, met de verwikkelingen van de droom, veroorzaakte een knaleffect.
De bonk ontstond toen zij met haar hoofd, en gelukkig zat daar een hoofdkussen tussen, op de vloer belandde na een wild heen en weer gewoel van haar lichaam. Haar benen zaten helemaal verstrengeld in het beddenlaken, waardoor ze weinig grip meer had op het matras met als het gevolg de val naast haar bed.
Ze zweette enorm, het was warm in de kamer ondanks de werking van de airco. Ze richtte zich steunend op haar armen op, en kreunde en zuchtte wat na. Ze bevoelde haar hoofd en voelde zich klam worden. Mijn hemel! Ik ben zeik nat!
Ze trapte geërgerd het laken van haar benen af en veegde er vervolgens haar gezicht en bovenlichaam mee af. Ze voelde zich plakkerig en op een of andere manier smerig.Mijn God! Wàt heb ik toch gedroomd?
Ze betastte haar lichaam, haar borsten, haar buik en stilletjes aan kwamen fragmenten van haar droom boven drijven. Ze voelde weer het verlangen naar die handen opkomen, naar die vier handen die haar overal op haar lichaam betasten, zonder gene, zonder grenzen. Ze begon er sneller door te ademen, ze kreeg het weer warm, ze kreeg het ongelofelijk warm maar op een vreemde en verlangende manier. Ze wilde nog meer van die warmte, en begon sneller en sneller te ademen. Wild wreef ze over haar buik, steeds lager en lager…
’Nee!’ riep ze abrupt, ze schrok er zelf enorm van. Mijn God! Wáár ben ik in hemelsnaam mee bezig? Ze stapte uit bed, en veegde wederom het zweet van haar gezicht en lichaam af met het laken.
Een enorme dorst had ze van het gezweet en de warmte gekregen. Er was geen minibar naast haar bed. Voor haar ‘ochtendshake’zou ze beneden naar de keuken moeten lopen. Daar had ze nu absoluut geen zin in. Ze liep nog half verdoofd met tegenstrijdige gevoelens over het gebeuren naar de badkamer van de slaapkamer. Op de tast deed ze het licht in de badkamer aan en schrok van het bezwete en vermoeid uitziende gezicht toen ze in de spiegel keek. Ze vond dat ze op een totaal ander persoon leek met die plakkerige slierten haar.
Jezus! Of ik een of andere marathon heb gelopen! Wàt zie ik er uit! Ze zag dat haar tepels op een vreemde manier opgezwollen waren, ze voelden ook hard en gevoelig. Schaamte overviel haar nu, ze begreep er niets van. Ze vulde een glas met water en dronk het in een keer op, en had geen idee hoe laat het was, maar zag op haar notebook dat het bijna vijf uur in de ochtend was. Pfff, ik duik nog mijn bed in! De airco stond niet op de juiste stand, dat verklaard de warmte hier! dacht ze, en direct zette ze de stand op maximum om ver*****ng in de slaapkamer te krijgen. Ze dacht toch nog na over de warmte; die vond ze toch vreemd, bizar, maar ook weer opwindend. Ze peinsde of ze iets verkeerds gegeten of gedronken had, maar dat was niet het geval. Het gespierde lichaam van Kirk Petrelli spookte ook eventjes door haar hoofd, maar ze kon zich niet voorstellen dat dàt de trigger was van haar opwindende droom. Die handen! dachte ze opeens, de vier handen spookten nu ook door haar gedachten: ik, ik ben toch niet gek aan het worden dat ik opgewonden raak van handen? Ze wreef over haar hoofd, een lichtte hoofdpijn kwam opzetten, daar had ze nu helemaal geen behoefte aan, de spanning was haar teveel geworden en een paracetamol moest dat euvel verhelpen. Ze nam een pilletje en werd snel rustiger.
Het rusteloze verdween en gedachten over handen die haar schaamteloos betasten werden verdrongen en afgedaan zijnde een eenmalige bizarre wending in een droom.
Maar de werkelijkheid was anders.
Kimberley had veel aan haar hoofd betreffende haar carrière als model, de miss universe verkiezingen en vooral het runnen van haar ondernemingen, waardoor haar geest en lichaam door middel van deze droom, protesteerden. Haar perfecte lichaam wilde een bepaalde “biologische werking” meemaken, vervolmaken en uittesten. Doch haar geest stribbelde tegen, was in tweestrijd gegaan: wel of niet?, waarom niet? Doen! NU! Laat je gaan! Nee! Niet Nu! Nooit! Nooit?...
Haar geestelijke balans, het bewuste en onbewuste wat samen kwam en de kern van haar droom vormde, was verstoord.
Eigenlijk was die al een tijdje verstoord, maar haar drukke leven en haar karakter hielden die verstoring goed achterwege, en ‘verstopten’ het. Maar de droom openbaarde het ‘verstopte’ en waarschuwde haar op een niet te miskennen wijze: dat haar lichaam een ‘behoefte’ had. Dat haar geest en lichaam zich eens moesten overgeven aan die lichamelijke behoefte, en daar van moest genieten. Dat signaal werd afgegeven, als waarschuwing, als een soort tegenpool van waar ze nu mee bezig was. Haar lichaam werd ‘gebruikt’, maar haar lichaam werd niet gebruikt om bemind te worden, haar bewuste geest had dat niet door, maar haar onderbewuste geest des temeer.
De droom was het gevolg en het signaal was om daar iets mee te doen, om in balans te komen. Kimberley Janson stond op het punt grote beslissingen te nemen in haar leven, maar zou ze het signaal begrepen hebben en er iets mee doen? Ze stond niet echt te wachten op dergelijke signalen.
Maar dromen zijn er niet voor niets…

[Glenn]

Kimberley werd wakker van vogelgeluiden die vanuit de tuin afkomstig waren, enkele Blue Jay’s waren voorzichtig hun deuntje in het opkomende zonnetje aan het zingen. Zo vredig en rustig, met wat priemende zonnestralen, scheen het nu in haar slaapkamer te zijn, wat in schril contrast stond met het wakker schrikken van enkele uren geleden.
Dat gebeuren was zeer opwindend, bizar, donker, mysterieus en vooral confronterend.
Confronterend voor haar geest en lichaam. In eerste instantie genoot ze van het rustig en vredig wakker worden, in de zonnige slaapkamer. Het pilletje tegen de hoofdpijn had uitstekend zijn werk gedaan en haar in een uren durende slaap gedommeld. Ze rekte zich uit en keek om haar heen, alsof ze iets gewaar werd,wat is er ook alweer gebeurd? Vroeg ze zich af.
Ze zag op de temperatuurdisplay dat het al bijna negen uur was en hier schrok ze behoorlijk van.
Ow Shit! Normaal gesproken was ze al ruim anderhalf uur op, had ze haar sap en groenten shakes verwerkt en haar lichaam aan allerlei rek en strekoefeningen onderworpen. En gedurende die oefeningen was ze al bezig met plannen, regelen en beslissen, zodat ze al helemaal in shape en gefocust de werkdag kon beginnen. Nu was dat schema door het uitslapen door de war gegooid.
Ow shit! Ze pakte haar notebook en zag dat ze nog een kwartiertje de tijd had om bij haar personaltrainer te zijn. Die ging ze maar afzeggen, daarna zou ze naar een bespreking gaan om geïnstrueerd te worden betreffende haar gastoptreden bij het tvmodemagazine Top Models, dat kon wellicht verschoven worden naar de avond. Daarna had ze een fotoshoot op Malibu Beach, weliswaar een korte, maar ook die kon ze eventueel laten schieten en op een ander tijdstip plannen. En s’ avonds had ze een afspraak met…Opeens keek ze recht voor zich uit, ze liep naar het raam, en gooide haar notebook op het bed. Ze zag de Blue Jay’s, met hun opvallende kuiven en blauw witte uiterlijk, over het terras wippen en dan weer de bomen in, en dan weer luidruchtig vliegend naar de rand van het zwembad.
Ze vond de vogels opeens interessant. Ze leek ze te bewonderen, zo onbekommerd waren ze bezig met een beetje fladderen, zingen en heen en weer gevlieg door de fleurige tuin. Het triggerde haar om vandaag helemaal niets te willen doen, helemaal niets, maar dan ook niets te willen en te hoeven doen. Gewoon niks doen, niet op afspraken komen, maar slechts een beetje fladderen, zingen en van her naar der wat vliegen, en een onbekommerd leventje leiden. Enkel maar vandaag…
Ze besefte nu dat een personalassistent op dit soort momenten handig zou zijn, die kon dan alle afspraken afzeggen of verplaatsen en gaan redetwisten en ruziën met andere personalassistenten hoe en waar het een en ander geregeld en afgesproken diende te worden. Kimberley kon bij wijze van spreken uit wel honderden assistenten kiezen, het waren vaak jonge ambitieuze meisjes die het heel interessant vonden en graag in het modellenwereldje wilden vertoeven en dan het liefst bij de bekenden, de celebraties. Maar Kimberley wilde feeling houden met alles, en niets uit handen geven en zo dicht mogelijk bij de bron zijn; korte lijnen en geen tussenpersonen, vandaar dat ze zelf geen assistente had en ook weinig ophad met andere personalassistenten. Maar nu zou het haar wel goed uitgekomen zijn, en even dacht ze om à la minuut eentje te laten optrommelen om de afspraakklusjes te mogen afhandelen.
Doch belde ze keurig netjes alle afspraken en besprekingen af, en nam, voor het eerst eigenlijk, een baaldag op.
Ze gaf als reden dat ze heel slecht geslapen had en nog doodmoe met hoofdpijn aan het uitrusten was. Het enige wat niet klopte was de hoofdpijn, die had ze gelukkig niet meer, maar ze merkte aan haar hoofd en vooral aan haar nek, dat er toch een hoofdpijn zat aan te komen.
Ze nam een douche en ging voor de verandering niet de gebruikelijke shakes nuttigen, maar een heus uitgebreid ontbijt met pannenkoeken, eieren en toast, wat door Maria de huishoudster, klaargemaakt werd in de grote eetkamer.
Ze kreeg nog een enveloppe van Maria die van haar vader afkomstig was. Harvey was al uren geleden vertrokken richting Azië, en had zodoende geen afscheid kunnen nemen van zijn oogappeltje.
‘Maria, weet je wanneer mijn vader weer terugkomt?’ en ze nam ondertussen een hap van haar pannenkoeken met siroop.
‘Meneer Janson komt pas over twee dagen terug, maar mevrouw Janson komt morgenmiddag terug, dus u zult tot morgenmiddag hier alleen zijn,’ zei ze vriendelijk, ‘wilt u nog wat toast en thee?’
‘Nee, dank je lieve Maria, ik weet overigens niet of ik hier nog lang blijf, sowieso ben ik hier vanavond niet, ach ik laat het je wel op tijd weten, goed?’
‘Is goed juffrouw Janson.’
Kimberley opende de enveloppe en las het briefje en genoot ondertussen van de vers geperste jus d’orange.

Een goedemorgen Pumpkin, goed geslapen meisje?

Ik moest vroeg op, om op tijd in Singapore te zijn, dus helaas kon ik niet samen met je ontbijten.

Ja, de Petrelli’s waren hier niet alleen voor mij…je had het al door…

Sorry Pumpkin voor mijn bemoeienis aangaande jouw ‘liefdesleven’, dat gaat mij helemaal niets aan. Ik wil dat je een gelukkig mens wordt, die vrij in haar keuzes is, meer niet.

Vergeet de zin die ik zei:…laat de liefde maar in je leven komen…
De liefde is niet iets wat je zomaar kan regelen, kan oproepen en kan uitschakelen…

Dag Pumpkin, tot gauw!

Afz: de bootjesbouwer

[fatozgh]

Glenn check terug



Nu ga ik ff de vervolgje lezen

[Glenn]

…laat de liefde maar in je leven komen…

Uitgerekend deze zin hield Kimberley bezig, en het bracht haar gedachten in flarden terug naar de afgelopen nacht. Ze werd er stil van. Het bracht haar wat van haar stuk.
Waarom droomde ik zo vreemd? Was het seks? Waarom werd ik er zo opgewonden van? Ze wist het niet. Maar haar lichaam en het onbewuste gedeelte van haar geest wisten het wel.
Ontspanning was wat ze nu nodig had en wat ze zocht. Normaal gesproken ging ze dan wat boeken lezen, een film kijken, maar nooit uit of uitgebreid met een vriendin of vriendinnen afspreken om uiteten of naar de bioscoop te gaan. Ze had één hartsvriendin, dat was haar eigen zuster Jill, daar besprak ze nagenoeg alles mee, maar Jill was vanwege haar tenniscarrière nog maar zelden thuis.
De kleine en korte berichtjes via twitter en facebook waren helaas de enige tekenen van leven over en weer tussen hen en adequaat daarop reageren had vaak geen zin vanwege de tijdsverschillen.
Kimberley kon zat vriendinnen krijgen als ze dat wilde, maar ze wist dat het meiden waren die via haar naam probeerden te maken en haar als een opstap zagen voor hun eigen carrière in wat dan ook.
Haar vader Harvey zag ze nog het meeste van haar familie, en daar had ze ook een goede band mee, maar haar ouders zag ze soms maar een keer in de week, en dan vaak slechts enkele momenten want ze hadden het beide erg druk. De hele familie Janson had het druk. Die drukte was nou eenmaal iets waar ze in de loop der jaren gewend aan waren geraakt, er was weinig tijd om te ontspannen en te relaxen.

In een vlaag van enthousiasme, impulsiviteit of mogelijk vanwege het over een andere boeg te willen gooien qua denken en handelen, hees ze zich in een kort rokje en een strak zittend topje. Ze pakte een grote badtas in met badkleding, badhanddoeken, zonnebrandcrème, diverse modieuze zonnebrillen, slippers en badkleding en stapte in haar kwikzilveren Porsche PanameraTurbo, en reed als een speer weg.
Onderweg zou ze wel wat te eten en te drinken kopen, hoewel ze het liefst diverse tribalshakes voor haar dieet had willen meenemen, besloot ze maar om in de gedachten van haar impulsieve bui, wat snacks en soda’s in te slaan en daarvan te gaan genieten.
Malibu of Venice Beach? Dacht ze terwijl ze plank gas gaf op de highway. Ze was in een zeldzame stemming gekomen waarbij ze haar Turbo graag eens wilde uittesten.
Bij Malibu Beach hadden de Janson’s een prachtig huis niet ver van het strand, en het was voor Kimberley bekend terrein. Maar ze besloot niet op safe te spelen, en het geheel anders te gaan doen. Het werd dus Venice Beach.
Als tiener zijnde was ze daar ooit met school geweest voor een dagje strand, ze kon zich herinneren dat het er enorm druk was, maar ze vond het er met haar schoolvriendinnen erg spannend en gezellig.
En spannend zou het zeker worden.

[Glenn]

Thanks barboera_2ncia!

Op de interstate highway 405 aangekomen, trapte ze rigoureus het gaspedaal in en beleefde een vreemde sensatie van kracht en snelheid in haar snelle wagen.
Ze schrok er van, maar het smaakte naar meer en iets wilds en tegendraads in haar begon de overhand te nemen.
Wooooow! Yesssss! Haar vreugde kreten werden harder en wilder, een grote glimlach van opwinding ontwikkelde zich en bleef voorlopig op haar gezicht staan.
En nèt op tijd realiseerde ze zich dat haar hogesnelheid niet onopgemerkt zou blijven en nam gas terug, want de California HighwayPatrol patrouilleerde veelvuldig op dit gedeelte van de interstate highway. Haar hart bonkte nog van de opwinding, dit vond ze leuk, dit was macht en kracht waar ze geheel de controle over had.
Wat een puik wagentje heb ik toch!Ze zag aan de wegreclame dat er een groot en uitgebreid benzinestation over enkele kilometers inzicht kwam, ze hoefde niet te tanken, maar ze wilde wat snacks en drinken inslaan voor op het strand.
Het was er opvallend druk bij de Food afdeling van het benzinestation en Kimberley, nog geheel bevangen van haar snelheidssensatie, pakte snel wat wraps, nachocheeschips en enkele fruitshakes en flesjes mineraalwater. Ze had helemaal niet in de gaten dat ze door enkele tienermeisjes, die elkaar aan het aanstoten waren, begluurd werd.
Kimberley werd herkend. Buiten haar grote verschijning, ze was één meter en tachtig centimeter lang, viel ze op vanwege haar natuurlijke schoonheid en prachtige blonde golvende haren. Ze had zich lichtjes opgemaakt doch genoeg om haar ruim boven een hele boel opgemaakte vrouwen te laten schitteren. Haar outfit stond haar perfect, was net niet sexy, doch liet niets van haar vrouwelijkheid verborgen, maar op een nette manier.
Het echtpaar wat voor haar stond om bij de counter af te rekenen, tikten elkaar zo onopvallend mogelijk aan en keken vluchtig achterom naar Kimberley om hun bevestiging naar elkaar toe te knikken. Ze is het! Ik zweer het je ze is het! fluisterde de vrouw.
Kimberley besefte het niet, het ging allemaal wat langs haar heen, misschien was dat maar goed ook.
Ze was eigenlijk nooit meer onder de ‘gewone’ mensen. Boodschappen doen? Alles werd besteld en keurig bezorgd en afgeleverd, zonder dat zij er zelf aan te pas kwam. Winkelen? Shoppen? Alles bestelde ze via internet en werd keurig bezorgd, zonder dat ze er zelf aan te pas kwam, overigens kreeg ze heel veel kleding en schoenen van modehuizen, ze had praktisch al haar outfits gekregen want elk modehuis wilde de huidige miss U.S.A. binnen halen.
Uitgaan naar clubs en andere uitgaansgelegenheden deed ze bijna nooit, en als er ‘gewoon’ volk aanwezig was, dan was dat praktisch allemaal op afstand, achter hekken of in de zaal waar zij zelf dan op het podium aanwezig was.
Haar zakelijke leven speelde zich voornamelijk in grote kantoren af. Fotoshoots in verband met moddelenwerk, werden vaak op bijzondere locaties gehouden, waar bewust voor werd gekozen om zo min mogelijk last te hebben van publiek. Het celebratieswerk vond bijna altijd s’ avonds plaats en werd strikt geregisseerd om zodoende geen last te hebben van publiek.
Omgaan en in contact komen met het ‘gewone’ volk was uitzonderlijk voor haar geworden.

[Glenn]

Dank je barboera_2ncia!

Ze rekende de versnaperingen af bij de counter, en de kassière keek haar ogen uit bij de verschijning van de prachtige blonde vrouw met de schitterende glimlach, en nog had Kimberley niet in de gaten dat ze herkend werd.
Pas toen een tiener de stoute schoenen aantrok en haar even aansprak, begon er iets te dagen: ’Ik vind je er in het echt nog mooier uitzien! Wauw, dit is een dag om nooit te vergeten!’ Kimberley begreep niet direct wat het meisje bedoelde met ‘in het echt’.
’Mag ik een foto van je maken?’ vroeg het meisje zo vriendelijk mogelijk.
‘Eeh, ja, tuurlijk.’ Reageerde Kimberley in eerste instantie wat verbouwereerd, maar toen het meisje de foto met haar mobieltje had gemaakt had ze al spijt van haar toestemming.
Ze snelde direct naar haar auto en de glimlach was verdwenen, het groepje tienermeisjes volgde haar op afstand en probeerden nog zo onopvallend mogelijk wat foto’s met hun mobieltjes te maken.
Een net arriverende pickuptruck met een groepje jongens en meisjes erin, toeterde luid om aandacht te krijgen, en wild zwaaiend en roepend trokken ze inderdaad de aandacht, maar meer van de klanten dan van Kimberley.
Hier had ze totaal niet op gerekend om buiten haar eigen woon, werk en belevingswereld herkent en aangesproken te worden. Ze wilde opdat moment gewoon ‘Kimberley’ zijn en niet Miss U.S.A ‘Kimberley Janson’, de mooiste vrouw van de Verenigde Staten, de celebratie, de zakenvrouw. Nee, ze wilde een Blue Jay zijn, vrolijk fladderend en zingend en onbekommerd je overal kunnen bewegen, doen wat er in je opkomt, zonder gedoe, zonder fratsen, niets moet, alles kan, even gewóón zijn…
Gelukkig voor haar blokkeerde een grote vrachtwagen het uitzicht van de joelende groep en dook ze snel haar auto in. Ze gaf weer even plankgas toen ze een vrije rijbaan op de highway had.
Het machtige gevoel van de turbo gaf haar het vrije, fladderende gevoel weer terug en eigenlijk maalde ze er niet zo om dat een tienermeisje en de joelende groep haar zo benaderde.
Eigenlijk vond ze het haast aandoenlijk dat de tiener haar zo mooi vond, ha! In het echt nog wel! grapte ze in zichzelf.
Joelende en roepende mensen was ze ook gewend, maar niet zonder dranghekken en een hoop security eromheen.
Heel even dacht ze om rechtsomkeer naar huis te maken of toch naar bekend en veilig Malibu Beach te gaan, maar ze gaf wat extra gas op het pedaal. Ze wilde zich niet laten kennen, niet nu, en wilde zich niet te veel zorgen gaan maken mocht ze herkend worden.
Ach, so what, dacht ze, Ik doe mijn zonnebril op, niemand die me dan direct herkent! Op naar Venice Beach! Yessssss!