.“Safiya, ik kan hier niet open met je praten. Er zitten teveel aasgieren om me heen. Serieus, ik zit nu gewoon op het toilet met je te bellen.” Ik lachte “Damin, jij bent echt gek. Luister ik vind het niet erg. Ik wil gewoon weten hoe het met je gaat en of je misschien iets nodig hebt.” Damin zuchtte “Je moest eens weten hbiba, ik heb jou nodig. Als jij hier naast me zat dan had ik het niet zo moeilijk gehad.” Hij was even stil “Als wij samen zo’n cel konden krijgen en hier onze kinderen konden krijgen, jij en ik en verder niemand die ons zou lastig zou vallen. Dat zou geweldig zijn Saf.” Hij kon zich echt helemaal inleven in zijn fantasie. Hij zat nu al twee maanden vast en het zag er ook niet naar uit dat hij snel vrij zou komen. Hij had 2000 euro nodig om vrij te komen en hoe kwamen we eraan. Zijn broers en zussen hadden het niet en ik had het al helemaal niet. Ik belde naar Karim “Heb je al wat nieuws?” Karim zuchtte “Safiya, ik word gek hier. Ze sturen me van het kastje naar het muurtje. Ik heb mijn eigen werk gewoon aan de kant gezet.” Ik kon er niet meer tegen Damin moest hoe dan ook vrij komen. Hij zat daar en ik zat hier. Hij deed wel alsof hij het helemaal niet erg vond en door te zingen en gek doen vergat hij de tijd. Damin zat in een cel met negen anderen. De vorige cel deelde hij met vierentwintig man. Dit was stukke beter! Ik was wel blij voor hem, want nu zat hij tenminste ook met een paar vrienden van buiten. Althans het waren niet ‘echte’ vrienden, maar jongens die hij kende. Eentje was heel vervelend en die liet Damin nooit normaal praten aan de telefoon wanneer ik hem belde. Hij moest altijd irriteren en zingen, schelden en noem maar op. Dan hoorde je weer hoe Damin hem een klap verkocht en dan pas was hij stil. Ik kreeg af en toe ook een vriend aan de telefoon en ze konden soms heel irritant doen. Alsof ze nog nooit een meisje hadden gesproken.
Ik belde Karim om te vragen hoe de zaken ervoor stonden. Hij had morgen een gesprek met de rechter en als hij hem kon omkopen met 1500 euro dan was het allemaal geregeld. Ik had hem 1300 euro gestuurd. Ik had 1000 euro gepakt van mijn spaarrekening en 300 euro had ik geleend van mijn broer. Het was een hele zoektocht naar die laatste 500 euro, maar het lukte me helaas alleen maar om 1300 euro bij elkaar te sprokkelen. Karim zou voor de rest zorgen. Damin bedankte me elke dag hiervoor en ik kon aan zijn stem horen dat hij het eigenlijk niet wilde. Hij wilde niet afhankelijk zijn van mij, maar dat kon op dit moment niet anders. Hij moest wel afhankelijk zijn, want anders zat hij daar volgend jaar nog. Ik belde zoals gewoonlijk tegen het einde van de middag naar Damin en ik kreeg zoals gewoonlijk zijn celgenoot aan de telefoon. “Zus, Damin is er niet. Ze hebben gevochten en er ligt overal bloed. Ze hebben er ene chaos van gemaakt! Ik stond te trillen op mijn benen en pakte de telefoon en belde Karim op. Ik vertelde hem het hele verhaal en hij zou bellen en probeerde me rustig te houden, maar ik kon aan zijn stem horen dat hij er niet rustig op was. Later belde ik Karim terug en hij vertelde me het verhaal. Damin zat in een isoleercel en die andere jongen met wie hij had gevochten ook. Het zou allemaal goed komen en Damin had niks. Ik was toch niet gerustgesteld en belde naar zijn vriend, die mij het een en ander voorloog. Damin zou er heel slecht aan toe zijn en zou zelfs naar het ziekenhuis gebracht zijn. Toen ik dit later aan Damin vertelde draaide hij helemaal door. Waarom loog hij tegen mij en liet mij in de stress voor niets. Damin kwam één dag uit de isoleercel en zat met vijftig man in een cel. Het was daar een chaos, iedereen praatte en als het tien uur was dan sliep iedereen. Damin werd daar gek en ik leefde met hem mee. De hele ramadanmaand had hij daar doorgebracht en dat was geen pretje.
