Haha komt zo een vervolgje als ik m'n lap aanzet
Haha komt zo een vervolgje als ik m'n lap aanzet
Uppppppppp je nieuwe fan ga gauw verder
is goed meid we w8
Inspire Boutique
.Deze maandag zou ik Damin dan eindelijk kunnen bezoeken. Ik had me al helemaal klaar gemaakt en kon niet wachten om hem te gaan zien. Ik zou rond een uur of drie gebeld worden. De avond daarvoor werd ik helemaal door de war gebracht door een vriend van Damin. Ik was in Dawliz en kwam een vriend van hem tegen, die mij vertelde dat hij ook naar hem toe zou gaan. Volgens hem was het bezoekuurtje om 10 uur in de ochtend. Ik schreef zijn nummer in mijn telefoon en zou hem bellen als ik daar stond. Het zekere voor het onzekere dacht ik. Ik kon beter twee keer gaan dan helemaal niet. Dus was ik ook al in de ochtend gegaan. Ik trof niemand aan en dat nummer, wat ik belde, van Moniem klopte niet. Ik liep terug naar huis samen met Ahlam en we werden bijna beroofd door een dief. We konden gelukkig net op tijd wegrennen en hij kwam ons niet achterna. Thuis aangekomen kwamen we pas weer op adem. Achteraf konden we er wel om lachen. Kijk Damin wat ik allemaal voor je over heb, dacht ik. Maar dit was nog niets. Ik zou nog veel meer voor hem over moeten hebben.
In de middag waren we uitgenodigd bij de overburen voor het middageten. Ik wilde wegglippen, maar mijn buurman trok me mee naar binnen. Ik schaamde me om nog iets te zeggen, dus bleef ik eten. In de tussentijd was mijn telefoon tien keer overgegaan en elke keer dacht ik dat het de broer van Damin was. Elke keer was het iemand anders. Uiteindelijk werd ik bij het dessert weer gebeld. Het was de neef van Damin, degene die me mee naar binnen zou brengen. Ik snelde me naar de gevangenis en kwam hem buiten tegen. Ik liep hem eerst straal voorbij en uiteindelijk belde hij me om te vragen of ik dat was. Ik had hem nog nooit eerder gezien en hij mij ook niet. Ik groette hem en de achterneef van Damin, Abdelilah. Ik ging naar het winkeltje en deed wat boodschappen voor Damin en we liepen naar binnen. Mijn buurmeisje, Fatiha, zou buiten wachten samen met Abdelilah en ik en Batal gingen naar binnen. De eerste bewaarder gaven we 50 dirham en die vertelde ons dat we de tweede en derde 20 dirham moesten geven. We liepen door en er stond een hele lange rij. Het was keiwarm en nergens was er schaduw. Het zweet droop langs mijn lichaam en ik liep zo nog een zonnesteek op. Maar niets deerde me, want ik zou Damin zo zien. Die lange rij ging naar binnen en wij waren aan de beurt. Er was een controle van de tassen, maar Batal trok me mee en zo werden de tassen niet gecontroleerd. Ik had boodschappen voor hem gedaan en had alles voor hem meegenomen. Van brood tot een tandenborstel. Ik gaf mijn la carte national en die man keek me met een scheve hoofd aan. Batal gaf hem zoals afgesproken de 20 dirham en hij vroeg hem wie ik was. Waarop Batal antwoordde dat ik een nicht, van zijn moederskant, was. Hij zei dat ik er niet in mocht. Wat we ook probeerden, hij bleef moeilijk doen. Ik had niet dezelfde achternaam en zo konden ze niet controleren dat ik familie was. We gaven de tweede bewaarder ook het geld en die zei dat ik naar binnen mocht als de eerste niet moeilijk zou doen. We gaven hem nog 10 dirham en hij bleef moeilijk doen. Het geld hield hij echter wel. De eerste bewaarder kwam nog even praten met hem, maar hij bleef bij zijn woord. Dat ik dus niet naar binnen mocht! Er waren vorige week problemen ontstaan en hij wilde zijn baan niet verliezen voor mij. Na lang wachten en smeken zei ik tegen Batal dat hij maar naar binnen moest gaan, Damin de groeten moest doen en hem 200 dirham moest geven. Hij ging naar binnen en die bewaarder kwam naar me toe. Hij keek me vuil aan en beval me dat ik weg moest gaan “Als ik je hier nog één keer zie bel ik de politie voor je.” Zei hij dreigend. Ik keek hem net zo vuil terug aan en sprak geen enkele taal terug tegen hem. Ik liet hem koken van binnen en liep na hem aangestaard te hebben weg. Ik ging stuk van binnen. Ik kookte al en door deze eikel nog meer. Ik had me er zo op verheugd en nu moest ik naar Nederland zonder mijn Damin te hebben gezien. Oh wat deed dat een pijn. Ik liep de grote deur door en liep het binnenplein uit. Daar stonden aan de linkerkant Abdelilah en Fatiha. Ik keek naar hun met tranen in mijn ogen. Ze stelden me allerlei vragen, of ik binnen ben geweest etcetera. Ik liep van hen weg, want niemand hoefde mij te zien huilen. Ik keek naar de grond en naar het bruine zand. Mijn ogen gleden over het zand en mijn tranen rolden naar beneden tot ze een werden met het zand. Ik zag een steen liggen en zonder na te denken pakte ik die op en gooide hem tegen de hoge muren van de gevangenis. Ik vloekte in het Nederlands wetende dat toch niemand me kon verstaan. En al zou iemand me verstaan, niemand daarbinnen zou me horen. Ik vroeg ook niet om iets groots, het enige wat ik wilde is mijn Damin zien.
Nou ik wacht zolang op vervolg? Please !!!
Insha'Allah ga ik zo een vervolgje plaatsen
.Nadat ik wat gekalmeerd was liep ik terug naar Abdelilah en mijn buurmeisje. Abdelilah bood mij wat te drinken aan en ik zei dat ik niets wilde. Hij haalde toch een blikje 7-up en ik nam een paar slokken, omdat ik me besefte dat ik helemaal was uitgedroogd. We bleven ongeveer een uur in de zon staan wachten op de neef van Damin, Batal, die binnen was. Er was ook nergens schaduw. Ik veranderde, door de zenuwen, steeds van plaats en Abdelilah en mijn buurmeisje liepen me steeds achterna. Abdelilah probeerde me nog steeds te kalmeren, maar veel hielp het niet. “Weet je Abdelilah.” Begon ik. “Ik had altijd een ander beeld van Marokko, ook al wist ik dat er veel niet klopte in dit land, wilde ik voor twee jaar terug. Nu ik dit meemaak met Damin heb ik mezelf Marokko afgezworen. Als Damin wil en vrijkomt leven we in Nederland!” Hij keek me aan en stelde verder ook geen vragen. “Safiya, je leert Marokko nu pas kennen en je begint nu pas te snappen waarom wij hier weg willen. Het rechtssysteem deugt voor geen meter.” Ik keek naar de grond en een grote traan viel naar beneden. Ik liep naar het winkeltje en haalde een flesje water. Die dronk ik in een grote slok op. Ik kon wel een heel ravijn opdrinken, zo’n dorst had ik op dit moment. Er liepen allerlei mensen naar buiten en elke keer dacht ik dat het Batal was, maar elke keer was hij het niet. Mijn buurmeisje liep op een gegeven moment richting de deur en kwam toen terug gelopen met de mededeling dat Batal eraan kwam. Hij liep op ons af en zei dat hij mij graag onder vier ogen wilde spreken. Het zweet zat al in mijn handen. Zou het wel goed met Damin gaan? We liepen van de andere twee af en hij begon te vertellen wat Damin allemaal heeft gezegd. Dat hij het echt waardeerde dat ik hem was komen opzoeken en dat hij baalde dat ik niet naar binnen kon. Hij gaf me een telefoonnummer waarop ik Damin zou kunnen bereiken en ik mocht hem aan niemand geven. We zouden die avond afspreken om hem samen te bellen. Daaraan voegde hij nog toe dat hij ook een woordje had gedaan bij Damin. Dat hij me echt een goed meisje vond en dat Damin mij niet moest laten gaan. “Geen enkel meisje zou zo ver voor je gaan!” had hij tegen hem gezegd. Ik mocht van Damin geen Yahyah meer spreken en ook zijn andere vrienden waren vanaf nu verboden terrein voor mij. Ik volgde zijn raad op en vertrok naar huis. Hij zou me bellen om af te spreken voor vanavond zodat we samen naar Damin konden bellen.
Mijn dag kon niet meer stuk. Ik had hem dan misschien niet gezien, maar nu zou ik hem wel kunnen spreken. Toch geloofde ik het nog niet. Iets in mij twijfelde, misschien was dat gewoon mijn angst. Wanneer zou het avond worden dat zijn neef mij zou bellen. Ik ging naar het huis van Asia. Daar hadden ze een internetaansluiting en kon ik op msn op de hoop dat Asia online zou zijn op msn. Ik zat net Asia aan het vertellen over het geweldige nieuws dat ik buiten iets hoorde. Het was geschreeuw en ik hoorde de moeder en vader van Asia. Ik schrok ervan en liep naar het raam dat uitzicht had op de achterkant van het huis. Ik zag dat de ouders van Asia en haar broertje en zusje terug naar huis liepen. Ik ging maar weer zitten. Ze kwamen naar binnen en de moeder van Asia begon me een beetje het verhaal te vertellen. Mootje had ruzie met een vriendje van hem en de vader van Mootje had die jongen even laten weten dat hij bij zijn zoon uit de buurt moest blijven. Hij had hem wel hardhandig aangepakt. Na een paar minuten hoorde ik geschreeuw bij de voordeur. Ik rende naar beneden en zag de vader van Asia in gesprek met twee mannen. Mijn neef Hafid was inmiddels ook gearriveerd en voor je het wist was er een vechtpartij aan de gang. Mijn neef pakte een koevoet en ik probeerde die uit zijn handen te rukken. Uiteindelijk kreeg ik hem los en ondertussen kwam mijn vader ook aangerend van de overkant. We woonden tegenover Asia en mijn vader hoorde het geschreeuw vanaf het dakterras. Een kleine vechtpartij tussen twee jonge kinderen wat uitmondde in een grote vechtpartij met knuppels en messen.
Uiteindelijk vertrokken de mannen en hij zwoor dat we nog niet van hem af waren. De hele buurt stond te kijken, alsof er een toneelstuk aan de gang was. Al mijn neven, broers, zwager waren aanwezig en stonden te popelen om een klap uit te delen. Dat was verder niet nodig, want die man zou aangifte gaan doen. Dat was alleen maar beter, want ik was bang dat er zo iemand vermoord werd en dan hadden ze een groter probleem. Dit sloeg nog nergens op en kon je met 200 Dirham oplossen. Toen de avond viel werd ik gebeld door Batal en ik zei dat we om half tien zouden afspreken bij Dawliz. Hij vond dat goed.
Die avond vroeg een Hindoestaanse vriendin of ik met haar haar spullen wilde ophalen bij de neef van mijn moeder. Ze zou de laatste dagen bij ons doorbrengen, omdat ze ruzie had gekregen met de nicht van mijn moeder. Haar spullen lagen bij die neef, waar ze niet meer kon blijven. Ik ging samen met mijn zwager met haar mee. We haalden haar spullen op en op de terugweg werd ik gebeld. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al half tien was. Ik nam op en het was Batal. Ik vertelde hem dat er iets tussen was gekomen en dat we onderweg naar huis waren waar ik de taxi zou pakken naar hem. Dan zou ik hem over een half uur tegenkomen bij Dawliz beneden. Hij vond dat geen probleem. Ik ging terug naar huis en kleedde me om. Mijn nicht Soraya was inmiddels ook gearriveerd en we vertrokken richting Dawliz. Daar zag ik Batal en Abdelilah.
Excuus voor het lange wachten... vanavond een lang vervolgje
marlisch meid doe lkkr rustig aan
Inspire Boutique
.Ik groette de twee neven van Damin en stelde mijn nicht voor. Ik moest nog even mijn beltegoed opwaarderen en we liepen vervolgens naar een afdakje waar het wat rustiger was. Ik vertelde hen dat ik niet zoveel tijd had, omdat ik opgehaald werd door mijn zwager en zus. Dat vonden ze geen probleem. Mijn nicht Soraya begon elke keer te zeuren dat ze naar boven wilde en dat ze hen niks vond. (Met boven bedoelde ze Dawliz) Dat was ook de bedoeling niet van deze ontmoeting, maar volgens mij begreep ze dat niet. Ik belde naar Damin en gaf de telefoon aan Batal. Hij zou dan naar Damin vragen. Dat deed hij en ik hoorde hoe hij met Damin sprak. Ik kreeg al snel de telefoon en ik toen ik hem sprak ging er een heel raar gevoel door mijn lichaam. Het leek alsof hij ineens weer heel dicht bij mij zat. Iedere keer voelde het alsof hij overleden was, maar nu had ik hem dicht bij me. Ik wilde dat gevoel vasthouden. Ik vertelde hem dat ik hem straks zou spreken, omdat mijn zwager en zus waren gekomen. We stapten in de auto en we besloten om even bij Dawliz een kijkje te nemen. Zij liepen al vooruit en ik belde weer naar mijn Damin. Dit keer sprak ik hem langer en hij vertelde me het een en ander over de gevangenis en dat alles goed met hem ging. Toch was ik niet gerust gesteld. Ik wist ook wel dat hij het niet goed had en dat hij dat alleen maar zei om mij gerust te stellen. Hij gaf me een goed gevoel. “Ga maar lekker feesten liefje en niet met andere jongens dansen”. Ik gaf hem mijn woord en we sloten af. Ik had twintig minuten met hem gepraat. Dit zou nog wel even zo doorgaan en ik had ook niet het gevoel dat hij snel vrij zou komen, maar ik was al blij zat dat ik hem telefonisch kon bereiken. Aan de ene kant heel egoïstisch, maar ik was best wel bang dat mijn liefde voor hem zou vervagen. Ik hield niet zo van langeafstandsrelaties en helemaal nu hij vast zat zou ik het nog best pittig krijgen. Maar bij Damin wist ik het zeker. Hij was het voor mij en bij hem zou het eindigen. Ik had het gevoeld en voelde het nog steeds. Damin vond dat ik zijn familie moest leren kennen. Ookal was hij er niet bij om me voor te stellen, dat zou Karim allemaal voor me regelen. “Labsi djellaba ou sawbi sha3rk diri lmaqjaz ou raki 3arfa bla man goulk ana. Ou 3andaki dim3ak lgarro fe sak!” (Trek je djellaba aan, doe je haar en doe make-up op. Je weet wat je moet doen ik hoef het je niet te vertellen. Kijk uit dat je je sigaretten meeneemt.) Ik vond het zo grappig om Damin zo te horen. Ik belde naar Karim en vertelde hem dat ik morgen langs zou komen. Hij vond het goed en zou zijn zussen inlichten. Ik moest dan gewoon naar de zaak komen en dan zouden we naar zijn huis gaan. Ik belde hem om twaalf uur de volgende dag nog even op en hij zei dat hij het helemaal was vergeten. Ik dacht dat nu alles in het water was gevallen. Ik had me zo verheugd om zijn familie te leren kennen. In het huis te zitten waar hij woonde en samen met zijn zussen over hem te praten. Karim zei dat ik toch moest komen en dat hij nu zijn zussen op de hoogte zou stellen. Ik sprak om één uur in de middag met hem af. Samen met mijn buurmeisje vertrokken we naar elBorj en zoals afgesproken gingen we naar de zaak van Karim. Hij was er en zijn neef Batal was er ook. Ik groette hen en we namen plaats in de zaak. Hij had een dvd opstaan van het besnijdenisfeest van zijn neefje. Ik zag iedereen in mooie jurken dansen en iedereen genoot van het feest. Na ongeveer een half uurtje was Karim klaar met zijn zaakjes en we vertrokken naar zijn huis. Ze maakten nog wat grappen als “We gaan jullie vandaag ontvoeren!” en dat soort dingen. Ik kon niet echt mee lachen omdat ik met mijn hoofd nog steeds bij Damin zat. Hij zou nu wel trots op me zijn dat ik het gewoon geflikt heb. Ik ben gewoon onderweg naar zijn ouderlijk huis. Ik had zoals ik hem had beloofd mijn haar gestyld en een mooie djellaba aangedaan. Daarnaast had ik me lichtjes opgemaakt, omdat het anders te overdreven was. “Doe groen, geel, blauw boven je ogen ofzo!” hoor ik Damin nog zeggen. Hij vond dat geweldig als ik me overdreven opmaakte. Ik was niet zo van de make-up.
Het jongere zusje van Damin stond al bij de deur. Ze was ongeveer van mijn leeftijd en groette me met de gebruikelijke vier zoenen op de wang. Ze nam ons mee naar boven en daar hadden ze een feestmaaltijd voor ons klaargezet op tafel. We aten tot we helemaal vol zaten en vervolgens zei ik tegen Karim dat ik met zijn oudere zus wilde praten over Damin. Zijn oudere zus beschouwde hij als zijn moeder en zij had ook de verantwoordelijkheid over al haar broers en zusje. Karim riep me naar de kamer. “Safiya, ik ga zo Fatima erbij roepen en dan kan je even met haar praten over Damin en jou. Vertel haar precies wat je mij ook vertelde toen je voor het eerst naar me toekwam.” Ik knikte. Zo gezegd zo gedaan. Fatima kwam erbij en begon over Damin te vertellen en ik vertelde haar precies wat ik Karim ook had verteld. Dat ik graag contact met hen onderhield, zodat ik over Damin kon vragen bij hen en ook dat ik als hij wat nodig zou hebben hem kon helpen via hun. Ik had wat spulletjes voor hem gekocht en dat gaf ik haar ook. Ze omhelsde me en ik barste in tranen uit. Ik snapte niet waarom, maar ze gaf me vanaf die dag een goed gevoel. Zij huilde ook en Karim liep de kamer uit.
De dag was gekomen en de afscheid was nabij. Ik wilde er niet aan denken en probeerde een paar uur te slapen. Het lukte me niet. Ik moest steeds aan Damin denken. Ik pakte de auto en vertrok richting elBorj. Ik ging langs de zaak en nam afscheid van Samiha. Damin belde me nog en vroeg me hem terug te bellen. Ik vertelde hem dat ik bij zij zusje zat en dat vond hij geweldig. Het deed hem goed. Na een uurtje ging ik naar huis. Ik werd gek van mezelf en zat helemaal in de zenuwen. Ik wilde niet weg, maar ik moest. Ik moest maandag alweer beginnen met werken. Ik besloot om maar te gaan bellen en afscheid te nemen. Het was al twaalf uur en voor je het wist ging hij slapen. Ik draaide zijn nummer en kreeg de eigenaar van de telefoon. Ik vroeg naar Damin en hij gaf de telefoon door. Ik vertelde dat ik over een paar uur zou vertrekken en nu al afscheid van hem wilde nemen, omdat ik moest slapen en hem onderweg niet zou kunnen bellen. Hij zei dat het goed was en ik kon aan zijn stem horen dat hij niet wilde dat ik weg ging. Hij vroeg me of ik hem nog zou bellen als ik ‘daar’ zou zijn. Ik beloofde hem om hem elke dag te bellen, als ik hem daarmee blij kon maken. Ik huilde aan de telefoon en Damin kon er niet tegen. “Safiya, op deze manier doe je me pijn en kan je me beter niet bellen. Ik wil je horen lachen en gek doen, zodat ik al deze ellende hier kan vergeten. Kom op, laat me je mooie lach horen!” Ik lachte met tegenzin, alleen maar om hem goed te doen.
Ik vertrok terug naar Nederland met tranen in mijn ogen en mijn lichaam trilde. Ik snapte niet hoe dat kon, maar alles ging vanzelf. Als ik er serieus over nadacht dan vond ik mezelf wel erg snel verliefd worden op een crimineel. Maar was Damin een crimineel? Of was hij gewoon een pechvogel?
We arriveerden in Spanje en dronken ergens een bakje koffie bij een cafetaria. Ik liep naar binnen en bestelde voor mezelf een koffie. Ik keek om me heen en zag een telefoon hangen. Ik vroeg aan de Spaanse medewerkers of ik die kon gebruiken. Hun Engels was niet zo goed, maar ze begrepen wel wat ik bedoelde. Een van de serveerders kwam me helpen met het geld in de telefoon stoppen. Ik draaide het nummer van Damin’s celgenoot en na een aantal keer overgaan nam hij op. Al snel kwam Damin aan de telefoon en hij vroeg me waar ik was. Ik legde uit dat ik in Spanje was en hij klonk niet echt heel vrolijk. “Mchiti ou khalitini?” (Ben je weggegaan en heb je me verlaten?) Ik kreeg tranen in mijn ogen en beloofde hem dat zodra ik in Nederland was hem terug zou bellen. Hoe verder we reden hoe harder ik mijn hart hoorde breken. Tot het moment dat we in Nederland arriveerden was ik onrustig.
upaa meid prachtige vervolg
Inspire Boutique
upppeeeee ik wil meer lezenn !!!
Ja en nu even verder schrijven zo' n mooi verhaal jammer dat we lang moeten wachten op vervolg
