Poll resultaten: Ben jij een stille of actieve lezer? Stem a.u.b.

Stemmers
41. Je mag niet stemmen op deze poll
  • Stille lezer

    33 80,49%
  • Actieve lezer

    8 19,51%
  1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    Mijn bloedende hart.. (WG)

    Goedemorgen lieve m.nl leden,

    Ik wil graag mijn leven/mijn verhaal met jullie delen,
    ik zit namelijk zo vol,, ik moet t ergens kwijt.. want mijn
    leven bestaat nu uit leugens en geheimen en ik kom er zelf
    niet meer uit.

    Omdat ik hier veel wijze leden zie, die vaak
    wijze tips en reacties geven heb ik ervoor gekozen om
    een anonieme account aan te maken en
    ook mijn verhaal te plaatsen in de hoop dat
    jullie mij uit de brand kunnen helpen.. al is dat maar door
    te lezen..

    Als er vragen zijn doe ik mijn best die te beantwoorden
    en zo snel mogelijk vervolgjes te plaatsen.

    Ik zal mijn eerste deel plaatsen zodra er een paar lezers zijn.

    Liefs,
    Anonymous2012

  2. #2
    الله أكبر

    Reacties
    7.296
    06-08-2010

    Ik ben wel benieuwd naar meer.. Insha'Allah zal het opluchten en Insha'Allah zal er goede raad voor je zijn..

    “Hoe dichter men bij godsvrees staat, hoe meer Yaqeen (overtuiging) men krijgt.”


  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    Allereerst bedankt voor jullie upjes! *

    Ik wist in eerste instantie niet zo goed waar ik moest beginnen maar uiteindelijk lijkt t mij toch t beste om bij t begin te beginnen en even een beeld te geven van de situatie waar ik uit kom. Ik zal mezelf de naam ‘Aliyaah' en ik ben 20 jaar oud.. Ik heb een zusje Bouchra en een broertje Chahid en wij wonen als One happy family bij papa en mama (denkt de buitenwereld)…

    * Tot mijn twaalfde jaar heb ik geleefd zoals de meeste Marokkaanse jonge meiden in mijn omgeving. Ik ging naar school en speelde af en toe buiten. Op school werd ik altijd al uitgelachen en neergehaald door mijn klasgenootjes dus het was voor mij vanzelfsprekend dat ik buiten gesloten werd of belachelijk gemaakt werd vanwege mijn uiterlijk. Ik kwam wel eens huilend thuis en werd dan getroost door mijn moeder maar daar bleef t ook wel bij want ergens hadden we het al geaccepteerd dat ik een buitenbeentje was. Thuis was de situatie niet altijd even best, mijn moeder werd zo vaak mishandeld door mijn vader, was het niet fysiek, dan was het wel psychisch. Ik heb nooit begrepen waarom ze na alles wat hij haar telkens aan deed ze hem kon vergeven en bij hem bleef… *

    Ik had t destijds al zo moeilijk omdat de thuissituatie mij zo in de weg zat en ik er met niemand over kon praten. Ik bedacht me ook dat mijn moeder geen kant op kon doordat zij geen diploma's op zak had en besloot mezelf toen dat ik er wel alles aan zou doen om mijn diploma's te halen. Wat overigens goed begon, want voor mijn cito toets (einde basisschool) scoorde ik met 548, ruim VWO. Ik had me ingeschreven op een nieuwe school en kon niet wachten tot de zomer voorbij was, want hier begon mijn nieuwe leven! Een nieuw leven zoals ik dat zelf in zou richten, dacht ik.

    * Al vanaf de eerste schooldag op de middelbare school ging alles mis en viel mijn droom over een nieuw leven in t water. Als ik dacht dat de pestpartijen op mijn basisschool erg waren dan was ik nu in een levende hel belandt. Ik stelde mij zo zwak op naar mijn klasgenoten in de hoop geaccepteerd te worden maar tevergeefs. Ik werd gebruikt voor mijn zakgeld en stomme klusjes. Verder werd ik buiten gesloten en uitgelachen om alles wat ik deed. Op een dinsdagmiddag, kan ik me nog herinneren, hadden we met de klas gym op een sportveldje niet ver van de school. Na het 6e*uur geloof ik hadden we een half uur extra pauze om wat te eten en vervolgens bij de gymzaal te komen. Toen de klas leeg lekte naar buiten begonnen twee meiden mij zoals gewoonlijk weer uit te lachen vanwege t feit dat ik alleen liep. Op dat moment knapte er iets in mijn hoofd, ik werd woest en besloot voor de eerste keer in mijn leven om in de tegenaanval te gaan. Stupid, want kennelijk accepteerde de pestkoppen geen tegenspraak. Nog geen twee seconden nadat ik de woorden "Hou nou toch eens een keer jullie bek dicht" in de mond nam, voelde ik een groep ogen op mij gericht. En ja hoor, daar kwam ze op me aflopen, een van de meiden die mij aan t uitlachen was. Ze zette nog geen twee stappen of ik voelde al een keiharde platte hand in mijn gezicht. Van schrik bleef ik pal stil staan en zag zo hoe de hele klas een kring om me heen vormde. Ze schaterde het uit en van vernedering, niet zozeer van de pijn, begon ik te huilen. Dit was een reden om nog meer klappen te vangen. Ze sloeg op me in omdat ze merkte dat ik zwak was en dat zij leuker gevonden werd op die manier. Na een aantal minuten flink wat klappen te hebben gehad, en nog wat trappen van een paar jongens uit de klas die t grappig vonden. Nadat iemand riep dat we te laat zouden komen voor de gymles vloeide de kring langzaam weg en werd er nog op me gespuugd. Ik bleef daar alleen achter, vernederd, uitgelachen en in elkaar geslagen door de klas waar ik nog zes jaar mee door moest. Ik was in een levende hel beland. *

    Met pijn in mijn rug, omdat ik daar de meeste klappen heb gevangen, slenterde ik naar t sportveldje. Eenmaal aangekomen stond er een boze gymlerares voor mijn neus en beval me om me direct te gaan omkleden in een soort van klein huisje. Ik smeekte haar huilend en piepend om me dit keer te vergeven en probeerde haar uit te leggen wat er zojuist gebeurd was maar deze vrouw leek harteloos. Het interesseerde haar allemaal niet zo veel want ik vertraagde haar les alleen maar. *

    Toen ik naar het omkleedhuisje liep hoorde ik de meiden al schateren en gemene dingen zeggen. Ik besloot geen stap dichterbij dat huisje te zetten, maakte een omweg om bij school te komen. Eenmaal op school aangekomen heb ik eerst nog een uur gehuild in de wc's en ben daarna naar t schooldecaan gegaan om te vertellen wat er gebeurt was. Zij was heel medelevend en beloofde er meteen werk van te maken. Loze beloftes, want geen van hen heeft ooit een straf geproefd en alles werd alleen maar erger. Ik werd ruim twee jaar bijna dagelijks op school geslagen, belachelijk gemaakt, buitengesloten, gepest en na school opgewacht. Ik was wat je noemt: ‘de zondebok'! Mijn arme moedertje probeerde er elke keer werk van te maken als ik zo toegetakeld naar huis kwam maar elke keer als ze bijna zo ver was *hield ik haar tegen. Uit angst dat ze mij een keer op straat iets aan zouden doen. Ik kwam die twee jaar van de brugklas ook niet meer buiten voor mijn lol of zonder volwassene. Mijn leven werd verwoest door pestkoppen maar destijds zag ik t allemaal niet zo erg in. T voelde als normaal omdat ik op de basisschool ook al gepest werd, alleen was t slaan en spugen nieuw voor me. *

    Na twee jaar was ik de school en alles erom heen zat! Ik was ondertussen gevallen voor een klasgenootje omdat hij de enige was die niet mee deed aan de pesterijen, maar dat betekende ook niet dat hij voor me op kwam of met me sprak. Hij was gewoon stil. Op een ochtend werd t me allemaal te veel en schoot ik helemaal uit mijn slof, een klasgenoot was me de hele tijd aan t duwen in mijn rug, en van alle ellende (+ woede en verdriet vanuit huis) draaide ik me om en stompte zo mijn vuist in haar gezicht. Niemand zag deze aankomen en iedereen begon te joelen alsof ik in een boksring stond. Nu wist ik dat t menens was want haar vriendinnetje kwam al aanrennen om mijn hoofddoek weer eens van mijn hoofd te trekken! Ik liet mezelf helemaal gaan en trapte en schopte maar wat! Voordat ik t wist werd ik meegesleurd door een leraar naar t decaan en werd meteen geschorst! Ongelooflijk was dat, al ruim twee jaar klaagde ik elke week bij t decaan en liet mijn wonden zien maar ze namen me niet serieus en nu werd IK geschorst. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen, ik ben na de schorsing 5 weken niet naar school geweest omdat ik erg ziek was en niet veel later was t zomervakantie. *

    Die vakantie besloten mijn ouders me op een andere school te zetten en niet veel later zijn we ook verhuisd omdat onze huizen gesloopt werden. Op de andere school was een hele andere sfeer, ik kreeg hier een hele goede vriendin die mij wilde bewijzen dat t leven leuk en gezellig kon zijn! Ook werd ik voor de eerste keer in mijn leven echt verliefd.. Alles leek zo goed te gaan in t begin, totdat mijn moeder ernstig ziek werd…

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    Sorry voor de mislukte alinea's... Ik heb m via mobiel gepost vandaar..

    Ik hoor t van jullie..

    Liefs,

    Anonymous2012

  5. #5
    Tawayegetch♥

    Reacties
    47.539
    30-08-2008

    marlisch meid thanks voor je vervolg ga gauw verder
    Inspire Boutique

  6. #6
    geloof in je zelf

    Reacties
    1.365
    23-11-2010

    nieuwe fan hier, je doet het echt goed x ga verder . en ooh ja wallah ik heb echt medelijden met jou. inchallah gaat het nu beter met jou
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2]Ik zei altijd '' HET ZAL NOOIT NET ALS VROEGER ZIJN! ''.
    Maar jawel met de kracht van mijn man en ik, hebben ons twee families terug bij elkaar gebracht na 11 jaar geruzie en gehaat.

    Alhamdulilah het is NET ALS VROEGER,
    Broers en zussen die elkaar terug bezoeken door ONS als een reden...

  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    Ik zal zo een vervolgje plaatsen.. Dankjulliewel voor t uppen..
    Helaas moet ik mobiel posten omdat internet op mijn pc t niet doet
    En typen via mobiel niet altijd even makkelijk gaat.

  8. #8
    الله أكبر

    Reacties
    7.296
    06-08-2010

    Wat erg zeg meid.... Je doet het goed... Neem je tijd.. Up

    “Hoe dichter men bij godsvrees staat, hoe meer Yaqeen (overtuiging) men krijgt.”


  9. #9
    Married with my (L)

    Reacties
    1.853
    11-10-2006

    wat een ellendige jeugd hb jij gehad meid zoiets gun je echt niemand!! ga gauw verder~!!
    hoop voor je dat je een rustige leven leidt!

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    136
    24-02-2011

    Hoop dat het nu veel beter met je gaat.. Je doet het goed.. Up, en rustig aan.
    People don't change, they just become a clearer version of who they really are..

  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    Na 6 maanden op mijn nieuwe school te hebben doorgebracht brak alle ellende weer aan. Mijn moeder was een langere tijd zwak en we hadden allemaal wel door dat er iets niet klopte. Op een zaterdagochtend besloot mijn moeder om een bezoekje te brengen aan onze oma. Mijn zusje en ik hadden zoals gewoonlijk weer eens ruzie om kleding. Elke keer als ik iets leuks had wist zij het zoek te raken of te scheuren. Mama was bezig met mijn broertje aankleden en haar spulletjes op te ruimen. Ze had een lekkere cake voor oma gebakken dus ze liep naar de keuken om deze in de pakken. Bouchra en ik waren aan t kibbelen totdat we een harde knal hoorde en chahid hoorde huilen. Beide rende we in paniek richting de keuken en daar lag mama in de deuropening op de grond. Ik schrok zo erg dat ik begin te trillen en huilen en Bouchra belde snel een ambulance. Mijn moeder bewoog niet meer en haalde geen adem. Ik huilde en smeekte alleen maar totdat de ambulance kwam en haar meenam. Omdat er verder niemand thuis was moest ik met Bouchra en Chahid blijven. Ik belde mijn vader op om hem in te lichten maar hij zij dat hij niet weg kon van werk. Dit heeft me misschien wel nog meer pijn gedaan. Omdat ik mijn oma niet wilde laten schrikken belde ik mijn jongere tante op en vroeg haar of ze mijn oma zonder te veel te vertellen naar t ziekenhuis wou brengen. Niet veel later heb ik de buurvrouw gevraagd of ze ons naar onze moeder wilde brengen en na 2,5 uur konden we eindelijk naar onze mama. *

    Dat beeld van hoe ze daar lag, in het ziekenhuisbed staat tot op de dag van vandaag op mijn netvlies gegraveerd. Ik rende op haar af en knuffelde haar zo lang mogelijk totdat er een dokter kwam. Mijn moeder was zwak, ze kon moeilijk ademen en lag aan een infuus. Haar ogen waren rood en gezwollen en haar huid zo bleek als de lakens. Mijn oma zat naast haar op de stoel te huilen en koran voor haar te lezen. Mijn tante was met een arts in gesprek op de gang. Op het moment dat ik omkeek zag ik mijn tante haar hand voor haar mond slaan en ze zakte helemaal in. Ik rende direct de gang op en liet Chahid mama's hand vast houden. De arts probeerde mijn tante gerust te stellen door te zeggen dat het allemaal wel goed zou komen en ondertussen stond ik aan zijn arm te trekken want ik eiste uitleg! Hij vroeg mij wat Mevr. El G. voor mij was en ik schreeuwde tegen hem dat het hier om MIJN moeder ging. Een beetje geschrokken nam de arts mij apart en vertelde mij t vreselijke nieuws. "Lieve meid, volgens onze diagnose heeft je moeder een tumor tussen haar hart en haar longen. Dit is nog niet helemaal zeker maar dit is wat wij op de foto's uit de scan konden zien." Ik schoot in paniek, Nee.. dat kan niet! Mijn moeder leeft gezond!! Ze heeft geen kanker! Ik huilde.. Yaa Allaah! Waarom mijn moeder die het al zo moeilijk heeft?! De arts legde zijn hand om mijn schouder,deed zijn bril af en keek me nu recht aan. Ik bekeek zijn felblauwe ogen, zijn gerimpelde oogleden en volle grijze wenkbrauwen. Voor even werd ik rustig, en hij zei: Maak je niet druk lieve meid, wij gaan jouw mama helpen en binnen een korte periode is ze weer de oude. Het zal even zwaar worden maar ze heeft een liefdevolle familie om zich heen.. dat kan ik zo zien! Ik veegde mijn tranen weg en knikte. Langzaam slenterde ik terug naar t bed waar mama lag en ik knuffelde haar stevig en fluisterde dat wij er voor altijd voor haar zullen zijn!

    * Later die avond is mijn vader nog bij mijn moeder geweest en nam ons daarna mee naar huis. Omdat Bouchra en ik naar school moesten bleef tante Dina bij ons slapen zodat ze Chahid 's ochtends kon verzorgen en meenemen naar mama in t ziekenhuis.
    Alles ging vanaf dat moment bergafwaarts. Op school was ik zo afwezig als maar kan, ik probeerde af en toe te lachen met vriendinnen om maar niet te laten merken wat er aan de hand was. Tijdens de lessen zat ik soms tot wel een half uur op het toilet te janken. Ik kan niet met gevoelens omgaan en kan het al helemaal niet laten zien dus ik laat mijn pijn voor als ik alleen ben. Ik probeerde me vast te klampen aan t geloof maar werd steeds zwakker en mijn kalverliefde Voor Emir was nog steeds niet voorbij. Op school kreeg ik al snel last van jaloerse meiden als Emir met mij sprak en de dag dat t uitlekte dat ik hem leuk vond had ik de poppen aan t dansen. Twee meiden wilde mij slaan omdat ik van plan was Emir van ze af te pakken. Ik was stomverbaasd toen ze voor me stonden in vechtstand, klaar om me aan te vallen. Ik was verdrietig door de situatie thuis en die paar woordjes die Emir met mij wisselde waren t enige wat voor afleiding zorgde. Maar nu wilde ze me dit ook al ontnemen. Ik heb t bij die bedreigingen gelaten, heb daarna nooit meer een woord met Emir gewisseld. Hij begon zich zelf ook raar te gedragen omdat de roddel al snel rond ging dat hij iets met mij (die lelijkerd.. want zo noemde ze me) had. Omdat ik steeds vaker lelijkerd werd genoemd en mensen t ook nariepen werd ik alsmaar onzekerder.. de onzekerheid die ik had op mijn vorige school begon terug te komen, ik wilde me continu alleen maar verstoppen en probeerde iets aan mijn uiterlijk te doen. Om te beginnen, mijn snor weghalen! Ik wilde ook van mijn beugel af want ik was echt lelijk!! Ik was alleen doodsbang dat mijn ouders en familie me uit zouden maken voor **** als ik mezelf zou veranderen. De meiden op school zagen er allemaal anders uit dan ik. Zij droegen skinny jeans, korte tops, haartjes altijd netjes en indien zij ook hijab droegen was deze altijd gecombineerd met de rest van hun outfits. En niet te vergeten.. Make up! Alle meiden zagen er verzorgd uit, zelfs t meest onopvallende muurbloempje was mooier dan ik. Ik voelde me lelijk en dik en besloot te stoppen met eten. Want waarschijnlijk was dit de reden dat Emir mij sowieso niet zag staan, en niemand anders eigenlijk. Nog nooit had een jongen tegen mij gezegd dat ik mooi was en niemand vond mij leuk. Ik at steeds minder en probeerde telkens een kleinere broekmaat. Ik realiseerde me niet dat een maat 38 normaal was voor mijn lengte. Nee, ik moest en zou de 36 of zelfs 34 passen! En voor ik t wist zat ik op pro ana sites allerlei anorexia tips op te volgen. Ik probeerde zo min mogelijk te eten en als ik honger had nam een glas lauw tot warm water en draaide zo veel mogelijk rondjes op mijn bureaustoel. Ik werd als maar zieker en gekker in mijn hoofd, en begon elk deeltje van mijn lichaam te haten! Steeds vaker sloeg ik mezelf voor de spiegel, ik walgde van mij spiegelbeeld. Want ja, dat zorgde voor alle ellende op school en om me heen! T lukte me maar niet om af te vallen.. welja de kilo's vlogen er vanaf maar in de spiegel zag ik geen verandering! Ik bleef mezelf kwellen, steeds vaker en steeds meer. Ik gaf mezelf van alles de schuld, van mijn moeders ziekte, van mijn ouders' slechte huwelijk, van alles. Ik begon t geloof helemaal kwijt te raken. Bidden deed ik bijna niet meer, alleen nog onder dwang en ik was ervan overtuigd dat Allah mij haatte! *

    Tot ik er genoeg van had, ik verdiende het niet om te leven. Als ik goed was dan zou dit mij niet overkomen.. niet wetende dat juist de goede mensen beproeft worden en ik zwaar aan t falen was voor mijn beproeving. Op een avond was ik alleen thuis, mijn ouders hadden besloten om op bezoek te gaan en ik bleef thuis met als smoes dat ik nog veel te veel huiswerk had. Die avond was ik weer aan t surfen op t web, en las allerlei psychische brieven van anorexia patiënten. Ze leken allemaal zo gericht naar mij. Mijn tranen brandde op mijn wangen en toen knapte er iets in mijn hoofd. Ik begon te schreeuwen tegen mezelf, trok aan mn eigen haren, kneep in mijn buik, krabde mijn lichaam open. Ik huilde en probeerde mezelf te wurgen, vervolgens rende naar de keuken en begon als een idioot mijn pols door te snijden… *

  12. #12
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    DankjuIliwel dames..k hoop dat mijn schrijfstijl een beetje te begrijpen is
    Want schrijf gewoon uit de losse pols alsof ik me hart aan t luchten be
    p een toetsenbord.

    Helaas heb ik door t verleden domme fouten gemaakt.

  13. #13
    Married with my (L)

    Reacties
    1.853
    11-10-2006

    jeejte als dit waar gebeurd is dat lijkt dit mij echt een vreselijke verleden!!! wat erg dat mensen dit ook meemaken wat er alleen op films te zien is

  14. #14
    geloof in je zelf

    Reacties
    1.365
    23-11-2010

    up upup upup up ga verder
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2]Ik zei altijd '' HET ZAL NOOIT NET ALS VROEGER ZIJN! ''.
    Maar jawel met de kracht van mijn man en ik, hebben ons twee families terug bij elkaar gebracht na 11 jaar geruzie en gehaat.

    Alhamdulilah het is NET ALS VROEGER,
    Broers en zussen die elkaar terug bezoeken door ONS als een reden...

  15. #15
    MVC Lid

    Reacties
    62
    10-09-2012

    Dank voor de upjes.
    Helaas heb ik dit echt allemaal meegemaakt en maak ik
    Deels nog steeds mee.
    Ik heb nu erge hoofdpijn dus ik post morgen in chaa allah een vervolg.

    I am sorry.
    Liefs