Het wordt mij even teveel. Alles. Gewoon altijd die druk dat je moet presteren. In het verleden waren mijn ouders en de rest v/d familie zo trots op mij en dat zijn ze nog steeds hmdl, maar op een gegeven moment lijkt het wel alsof alles wat ik doe, doe voor mijn ouders. Om hen een plezier te doen, om hen niet ongelukkig te maken. Zodat ze zich geen zorgen om mij hoeven te maken.Ik ben begonnen aan een opleiding en het lijkt wel alsof ik deze opleiding niet voor mezelf doe. Ik vind het wel leuk enzo, leuke mensen leren kennen, het kan best interessant zijn etc. Aan de andere kant denk ik bij mezelf: Wil ik nou 10 jaar gaan studeren voor een status en een hoger inkomen? Is dat waar het leven om draait? Zodat ik mijn ouders blij maak? Zouden ze teleurgesteld zijn als ik een kortere of eventueel hbo zou gaan doen? Ben ik dan dom? Ik heb geen motivatie om dit nog x jaar te doen. Uit ervaring weet ik dat wanneer je geen motivatie hebt, je het dus niet interessant genoeg vind, wat voor problemen kan zorgen aangezien je je best niet meer doet = slechte cijfers.
Ik ben tevreden met een gemiddeld inkomen en een opleiding van 4 jaar. Als ik maar rond kom, vind ik het goed. Dan ga ik weer door denken en dan denk ik: Iemand die niet zijn/haar best wil doen om iets te bereiken of te snel op geeft is laks. En zo'n iemand wil ik niet zijn. Uiteindelijk levert het harde werken wel voldoening op. Dan twijfel ik weer en zegt mijn gevoel dat je niet gelukkig word van geld, status, trotse ouders. Jij moet jezelf gelukkig maken. En dan nog trouwen, wanneer moet dat gebeuren? Trouwen terwijl je nog studeert, dan loop je of vertraging op of je huwelijk is gewoon niet veel aan. En ik wil jong kinderen,dat kan niet met zo'n studie. Alsof ik mijn leven aan het plannen ben. En dat wil ik niet. Ik wil gewoon een gelukkig leven. Is dat teveel gevraagd? Weetje wat? ALHAMDOULILAH , ten alle tijden. Het komt Inshaa'Allah goed.