De nachten worden dagen.. de dagen worden nachten.. je leeft niet meer.. nooit meer zal je leven en streven als ooit te voren.. niemand zal je kunnen begrijpen.. niemand kan zich verplaatsen in jou.. hoe jij je nu voelt.. zonder hem.. zonder je groot voorbeeld model in je leven.. zonder hem die je 24 jaar heeft laten leven.. die je leerde lopen.. die altijd van je hield.. je hoefde nooit te twijfelen aan zijn liefde… altijd was hij er voor je…. Maar nu…. Nu is het allemaal anders…
Je loopt met hem arm in arm… iedereen om je heen is onzichtbaar.. je ziet alleen hem.. alleen hij kan je nu laten lachen.. zijn liefde.. zijn warmte zijn onvergetelijke lach.. die je volgens vele van hem geërfd hebt.. je had altijd gezegd dat hij op jou leek.. in plaats van jij op hem.. daar liep je vol trots naast je vader…. Hij als de man in je leven… jullie lachten om alles om jullie heen.. tot dat ene moment…
Je vroeg je vader heel even te stoppen… je wilde even in de etalage kijken.. er hing zo’n mooi jurkje… je vader bromde dat hij te kort was.. en je kon er zo om lachen.. toch wilde je even naar binnen… je vroeg je vader om even te wachten buiten… en hij knikte en zijn woorden klinken als gezoem in je oren… “ja hoor mijn kind ik wacht wel even hier”. De winkel bevond zich aan een drukke winkelstraat.. overal waren mensen in de weer… het was je niet eens opgevallen.. je was zo bezig met je vader.. hij die je voor eeuwig lief had…
Je stond in de winkel.. je wilde net vragen aan de verkoopster waar het jurkje hing van de etalage… maar je kreeg er de kans niet voor.. je hoorde een hard klap.. en je schrok er zo van.. je hart klopte zo hard.. je zei tegen de verkoopster: “jeetje wat een klap”. Zonder verder om te kijken.. liep je naar het jurkje…
Nog een stap voor het rek waar het jurkje hing hoorde je mensen gillen.. mensen liepen heen en weer.. de verkoopster gilde dat iemand 112 moest bellen… je begreep er niks van.. je was nog een stap verwijderd van het mooie jurkje.. die je ogen had gestolen toen je er voorbij liep.. maar nog voor je het kon pakken.. hoorde je mensen gillen.. roepen.. “bel de ambulance”. Even keek je om.. in een flits.. dacht je aan je vader… je had hem buiten laten staan.. hij stond nog op je te wachten… wat zou er gebeurd zijn.. even haast je je naar de voordeur.. je kijkt om je heen en ziet hem niet.. je ziet een grote groep mensen staan.. daar bij de paal waar je vader net stond.. waar je hem vroeg op je te wachten… zou hij daar nog steeds staan wachten.. of zou hij aan het kijken zijn wat er aan de hand was.. zonder verder naar te denken.. liep je op de menigte af… je zag een auto staan.. je kwam steeds dichter bij en je hart geen steeds sneller kloppen.. je gevoel klopte niet.. er was wat mis.. met die gedachten liep je sneller.. je duwde de mensen opzij.. al die mensen stonden te kijken.. jij was niet nieuwsgierig, maar bezorgd.. was het je vader.. nee dat kon toch niet… je hart klopte zo wat uit je lichaam.. hoe kon hij daar nou zijn.. hij stond toch gewoon hier op de stoep.. dat waren de gedachtes die door je heen gingen.. even stond je stil.. levenloos stil.. je ademde niet meer in of uit.. je was helemaal lijk bleek.. je trilde… je werd licht in je hoofd… je gilde heel hard….. “papaaaaaaaaaaaaa”. Iedereen keek op.. en je bleef lijkwit staan… het kan niet zei je keer op keer.. de mensen om je heen keken je zo vreemd aan… je gilde ga opzij.. allemaal opzij…. Uit de weg….. geef hem ruimte….. je wist niet meer wat je deed.. je liep op de man af… je sloeg de mensen om je heen weg.. je wilde ze allemaal laten verdwijnen.. je bukte neer.. je tranen namen de overhand.. je gezicht werd al gauw helemaal overgenomen door je tranen… je hart ging te keer.. je gilde “heeft iemand de ambulance gebeld”. Je blijft zitten.. je pakt hem in je armen… zachtjes herhaal jij je keer op keer… “papa blijf aub leven”. “paps blijf aub bij mij, sorry dat ik naar binnen ben gegaan”. hij keek je aan.. met zijn mooi bruine ogen.. jullie mooie glimlach.. zijn ogen draaide weg.. je gilde.. je schreeuwde…
Ineens kwamen er andere mensen aan rennen.. die namen de overhand.. die stuurde je weg.. die zeiden dat je naar achter moest gaan.. zonder wat tegen je te zeggen stuurde ze je weg.. je wilde niet.. je wilde niet naar ze luisteren.. je hoorde je papa zeggen: “laat ze hun werk nou doen lieverd”. Met zijn ogen dicht… je kon niks meer doen.. je mocht niks doen…… je was machteloos.. waarom moest je nou de winkel in.. denk je keer op keer.. je zit op de stoep.. je kan niet meer… je tranen.. je rode ogen.. niks hielp.. wachten meer kon je niet…. "papa laat mij niet alleen" gil je voor heel even.. de politie vraagt je of je mee gaat…..
Wat mooi 
