Poll resultaten: Tot welke behoor jij?

Stemmers
198. Je mag niet stemmen op deze poll
  • Een actieve lezer.

    51 25,76%
  • Een stille lezer.

    147 74,24%
  1. #31
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Tijd is geld, geld is tijd.

    De volgende dag maakte ik een afspraak om hem te gaan opzoeken, Dounya vertelde me elke dag dat hij altijd om me vroeg en zich altijd zorgen maakte. Bij elk bezoek vroeg hij of ze mij de volgende keer mee wouden nemen. Ik zou hem gaan opzoeken, uiteraard, maar dan zonder hun erbij. De kerstvakantie kwam steeds dichterbij, hun twee weken op vakantie sturen leek me een juiste optie. Toen ik mijn moeder de tickets gaf om naar Marokko te gaan, dacht ze dat ik aan het grappen was. "Meen je dit?" Zei ze bespottelijk terwijl ze met grote ogen naar de tickets keek. Ik denk dat het wel goed voor je is, hier heb je wat geld vergeet het opa niet te geven. En dit is voor jou, ik heb het maar gelijk verwisselt naar dirhams, zodat het hier niet verspilt kan worden en je daar geen moeite hoeft te doen. Zei ik terwijl ik haar het geld gaf. "Waarom ga je niet mee?" Ga maar gewoon, ik red me wel. "Dat is ook niet iets waar ik me zorgen om maakte, ik weet dat jij jezelf wel red, maar waarom ga je niet mee?" Om een paar dingen hier op orde te houden. Zei ik op een korte toon.

    De dag van hun vertrek voelde raar aan, toen ik ze had afgezet en ze ingecheckt waren reed ik terug naar huis. Ik werd overspoelt met allerlei ideeën, haar auto zou ik vervangen, het huis zou ik ombouwen. Er moest een nieuwe ronde, met nieuwe kansen zijn als ze weer terug waren. Geld moest benut worden. Onderweg belde ik Marcel op. "Noor, ben jij dit?" Vroeg hij spottend. De enige echte. "Ik dacht dat jij dood was joh, oh god waar hang je verdomme uit?" Vroeg hij verontwaardigd. Dood? Ik ga niet dood zonder dat de wereld daarvan af weet, dat weet je toch.
    Zie ik je over een halfuur voor mijn deur? "Dat gaat zeker gebeuren tot dan." Zegt hij lachend.

    Kom mee naar binnen, hij trok een ongeloofwaardige blik. "O-k-é" brengt hij sarcastisch naar buiten. Doe niet zo dom, kom nou maar. Moet je wat drinken? "Ja, lekker." Koelkast staat daar, zei ik terwijl ik naar de koelkast wees. "Noor, ik ben de gast." Riep hij verontwaardigd uit. Nu niet, pak wat te drinken en kom horen.
    "Ja vertel." We hebben twee weken de tijd, in die twee weken wordt het huis in een kleur beige geverfd, de kamer van de tweeling roze, van Dounya lila, die van mijn moeder en mij wit. Er komt een nieuwe keuken, nieuwe slaapkamers, de trap gaan we een andere bekleding geven, er komen tegels op de vloer te liggen, we kopen tapijten voor hier en daar. We gaan voor nieuwe banken, op elke slaapkamer een tv, in de woonkamer een grote tv. Daarbij komt kijken dat ik een nieuw dressoir, vitrine, salon- en keuken tafel wil, deze moeten een set vormen. De wc krijgt een nieuwe wc bril en nieuwe tegels, de douche een nieuwe wasbak en een andere douchekop ook deze wordt in zijn geheel betegeld. In de hal komt een grote spiegel met een bijbehorende tafel. Hier kunnen we wat decoraties op plaatsen. In de hal plaatsen we een kast de ene helft moet een garderobe voorstellen, de andere een schoenenkast.
    Uiteraard komen hier en daar wat decoraties. Vervolgens, gaan we winkelen, ze zijn toe aan nieuwe kleding. Ook het service van de keuken komt te vervangen.

    Hij keek me met grote ogen aan. "Twee weken, dat kan nooit!" Zei hij alsof hij bergen verplaatsen moest. Alles kan, we beginnen nu! "Nu?" Hij fronsten zijn wenkbrauwen. Ja nu, kom we gaan mensen zoeken die ons een handje komen helpen.

    Wat mensen van straat hielpen ons alle meubels uit het huis te halen, deze bracht ik naar een gehuurde garage, ik wist niet zo snel wat ik er mee moest. De service van de keuken had ik aan de buurvrouw gegeven. De tv mocht een oude man meenemen, zo gaf ik iedereen wat mee. Alle kleding had ik in plastic zakken gedaan, ook deze bracht ik naar de garage. Toen het huis zo goed als leeg was werd het donker. Tijd om geld binnen te halen.

    Half vier in de ochtend kwam ik thuis, maar slapen zat er niet in. Toen de klok eindelijk acht uur sloeg belde ik Marcel op. "Weet jij wel waar jij mee bezig bent? Het is fucking acht uur in de morgen." Ik verwacht je over twintig minuten bij mij thuis, opschieten tijd is geld.

    In de loop van de middag werd het huis geverfd door maar liefst zeven man, maar het moest deze dag nog gebeuren. Ondertussen had ik maar veertien dagen over.
    Terwijl er druk werd geverfd gingen Marcel en ik woonwinkels bezoeken, ze deden inderdaad erg moeilijk. "Mevrouw binnen een week kan nooit. Ze komen helemaal uit Italië!" Bracht de man op een bespottelijke manier uit. Dus? Italië is tien uurtjes rijden, luister jij hebt de spullen over een week binnen en ik betaal je 150% hebben we een deal? De Turkse man keek me erg moeilijk aan, hij streek met zijn hand over zijn kin heen een knikte vervolgens ja. "75% vooruitbetalen." Alle slaapkamers, de woonkamer, keukentafel, de kast voor in de hal, spiegel en bijbehorende tafeltje had ik bij hem besteld. De volgende dag kwamen dezelfde schilders weer, om de tweede ronde te doen. De badkamer, toilet en trap werden twee dagen daarna geregeld. Enkele dagen daarna werd heel het huis bevloert met tegels. Langzaam begon het er al aardig op te lijken. Enkele spullen waren al binnen en de laatste werden binnen enkele dagen geleverd. De kleding die ik in tassen had gedaan ging ik sorteren, alles wat weg kon deed ik apart en alles wat ik hield deed ik apart. Beide bracht ik naar de wasserette. De spullen die weg mochten verdeelde ik over enkele vrouwen in de buurt die met kleine kinderen zaten en zelf weinig hadden. De rest hing ik terug in de gloednieuwe kasten. Zelfs de matrassen, kussens en dekens had ik vervangen.

    We besloten kleding te gaan kopen, na een dag flink shoppen, bedacht ik me opeens dat ik morgen een afspraak had.

    Doodmoe kwamen Marcel en ik thuis. Niet alleen kleding, maar ook sieraden en decoraties voor het huis hadden we gekocht. "Noor, je bent een ongelofelijk wijf!" Zei hij terwijl hij zich oververmoeid op de bank liet ploffen en een diepe zucht slaakte. “Over twee dagen komen ze terug, en je hebt letterlijk heel het huis omgetoverd." Marcel, iedereen doet mee voor wat flappen. "Dat is waar, maar dat je een heel huis kan omtoveren dat is toch bijna ongeloofwaardig?" It's all about the money, hoe ver is je zus trouwens met haar zwangerschap? "Die zwangerschap is een zegen uit de hemel. Ze is zo veel beter geworden, ze is serieus gaan nadenken. De wijkagent en zij gaan samenwonen." Dat meen je niet? Hij schoot in de lach, "erg he?" Gelukkig gaat het de goeie kant op. "Inderdaad, en jij? Ga jij al de goeie kant op?" Wat denk jezelf, ik heb het hele huis omgebouwd en zeker wel het dubbele van alles betaald. "Nee Nora, dat was mijn vraag niet. Hoe gaat het nou met jou?"




  2. #32
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Je bent ervoor gemaakt, of je bent het niet.

    Met een kleine glimlach kijk ik hem aan, het gaat goed. Beantwoord ik zijn vraag. "Lieg niet." Ik meen het. "Niet." Dan niet toch. "Je ziet eruit alsof je jaren geen daglicht hebt gezien, je bent afgevallen alsof je twintig diets volgt en je loopt erbij als een zombie, inderdaad Nora, beter kan het niet met je gaan." En bedankt voor de complimenten, "you're welcome." Zegt hij met irritatie in zijn toon. Marcel kom op, hoelang is dit nou geleden, jij en ik samen. Probeer ik. "Dat moet je tegen jezelf zeggen, je ziet me in geen tijden en wanneer je me ziet heb je nog het lef om te liegen ook." Zegt hij dit maal nog geïrriteerder. Oké, oké, je hebt gelijk. Ik ben een en al verwaarloost, ik loop er als een zombie bij en ja je hebt gelijk, ik loog. "Dat klinkt al wat beter. Ga je nog naar school?" Zegt hij gelijk op een wat normale toon. Natuurlijk, school laat ik echt niet zitten, ga jij nog? "Ik ben trots op je." Heel even voelde ik een steek, hij zei dat hij trots op me was. Ik slik enkele keren, hij daarin tegen blijft door tetteren, maar geen enkel woordje kan ik in me opnemen. De gedachtes die in me omgaan zorgen ervoor dat ik het benauwd krijg. "Nora, Nora?" Marcel, ben je echt trots op me? "Natuurlijk!" Hoezo ben je trots op me vraag ik geschrokken van zijn opmerking. "Noor, gaat het wel met je?" Vraagt hij op een bezorgde toon. Marcel ik vraag je wat zeg ik iets geïrriteerd. "Nou gewoon, je bent gewoon jij. Je doet dingen die ik andere niet zo snel zie doen. Je gaat naar school, zorgt voor je familie. Je komt voor jezelf op, daarbij komt kijken dat je, weetje Nora, ik voel me vereerd dat ik iemand zoals jou ooit heb mogen ontmoeten en mag kennen. Ik leer zoveel van je, je bent altijd scherp, slim, niemand die het in zijn hoofd haalt je uit te dagen. Mag ik je knuffelen?" Je doet me goed maatje, en dat meen ik oprecht. Kom hier jij.

    Niet veel later ging ik naar het pand om zoals gewoonlijk wat binnen te brengen. "Kijk eens aan wie we daar hebben." De bekende stem zorgde al meteen voor een lichte irritatie, ik draai me om en kom oog in oog te staan met Ismaïl. Hoi. "Droger kan het niet hé." Ik kon je ook gewoon negeren, heb je daar wel eens bij stil gestaan? "Heb je Zakaria al gesproken?" Noem ze niet bij namen, ik ken ze niet. "De jongen waar je vorige keer mee stond te praten, hij maakte een opmerking over je haar, weet je het weer?" Ja, wat is daar mee? "Of je hem al hebt gesproken?" Nee moet dat dan? "Ga je mee?" Ligt eraan. "Uit eten, we gaan met z'n alle." Wanneer, waar, hoe laat? "Morgen, 20.30 uur we verzamelen hier." Deal. Zonder op enige reactie te wachten loop ik door.

    De nacht verliep redelijk, veel was er niet te doen dus om een uur of twee besloot ik er mee te kapen. De volgende morgen werd ik met spanning in mijn buik wakker, vandaag zou ik hem gaan bezoeken.

    Daar stond ik dan, in dit gebouw bevonden zich allemaal mensen die vast zaten, mensen die gek werden van de vier muren om zich heen, het gebouw dat mensen had berooft van hun vrijheid. Even sloot ik mijn ogen, haalde enkele keren diep adem en besloot naar binnen te gaan. Toen ik in de rij stond bij de balie om me te melden zag ik vrouwen met hun kinderen, jonge meiden, moeders die hun kinderen kwam opzoeken, een nare situatie. Netjes gaf ik mijn naam door en de naam van degene die ik kwam opzoeken. Oftewel mijn stiefvader. Ik geef wat briefgeld af, zodat ze dit kan omwisselen en aan hem kan geven. Er vindt een hele onderzoek plaats, ik word op elke mogelijke manier gefouilleerd en moet mijn spullen achter laten in een kluis. Hoe dichter ik bij de ruimte kom waarin hij zich bevindt hoe groter het opgeluchte gevoel in me word. Eenmaal binnen gekomen zie ik hem daar zitten, ook hij merkt mij op, staat op en spreid zijn armen als teken hem te omhelzen. "Eindelijk, je bent er." Fluistert hij terwijl hij me omhelst, nog even blijven we zo staan tot dat hij me voorzichtig van zich afduwt. We nemen beide plaats en heel even valt er een stilte. "Je bent al een echte vrouw aan het worden." Zegt hij met bewondering. Jij al een echte opa. Hij schiet in de lach en kijkt me spottend aan. "Hoe gaat het met je?" Prima, hoe gaat het met jou? "Hoe moet het gaan, ik zit tussen vier muren, zonder mijn familie, kut eten, domme mensen. Maar ik mag niet klagen, het gaat goed. Zit je nog op school?" Ik zit nog op school ja. "Even wil ik je bedanken voor het geld dat je me wekelijks opstuurt." Zegt hij nu op een serieuzere toon. Bedank me niet. Hij glimlacht zwak. "Als ik had geweten dat een simpel bijbaantje zoveel opleverde had ik hier hoogst waarschijnlijk niet gezeten." Ik knik en haal vervolgens mijn schouders op. "Nora, kijk me aan." Zoals hij van me vraagt kijk ik hem aan. "Ik ontvang regelmatig een paar honderden euro's, je moeder gaat uit het niets met de kinderen op vakantie. Graag zou ik willen weten waar al dat geld vandaan komt." Ik wend mijn blik echter af en kijk de andere kant op. "Nora luister goed naar me, dit wereldje ligt complex. Je bent ervoor gemaakt, of je bent het niet. En al ben je ervoor gemaakt, zullen er verraders zijn. En al zullen er geen verraders zijn, zal God er zijn." Met mijn gezicht nog steeds de andere kant op, begin ik te knikken.


  3. #33
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Citaat Geplaatst door -Problemz Bekijk reactie
    damn, oep!

    Schat je moet de laatste 3 vervolgjes denk ik even opnieuw lezen, er is iets mis gegaan met het plaatsen. Excuses voor het ongemak en overigens erg bedankt voor je up .


  4. #34
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Een nieuwe start, een schone lij.

    Na een goed gesprek bedacht ik me dat ik een advocaat moest inschakelen, de zaak opnieuw laten behandelen en er alles aan doen om hem daar zo snel mogelijk weg te krijgen.

    Ik ben onderweg naar een internetcafé als ik me bedenk dat Dounya al heel lang een laptop wilt. "We hebben internet maar kunnen hem niet gebruiken door die o zo goede computer." Waren haar woorden. Veel geld had ik niet meer, ik moest ook nog boodschappen doen. Vanavond zouden we gaan eten met z'n alle, de afgelopen nacht viel redelijk tegen en het huis verbouwen was een duur grapje. Toch loop ik de Media Markt in en kijk om me heen, er is veel sale, uiteraard, altijd december/januari.

    Toen ik de winkel verliet had ik een laptop, tostiapparaat, waterkoker en een fototoestel bij me. 'Oké Nora, nu moet je echt kappen, anders gaat boodschappen nog moeilijk worden.’ Praat ik in mezelf.
    ‘Shit. De nieuwe koelkast zou vandaag geleverd worden.' Spreek ik mezelf toe. Met piepende banden rij ik naar huis, net hoe ik mijn straat inrijd zie ik dat ik met mijn neus in de boter ben gevallen. Ze wouden net weglopen toen ik ze staande hield.

    Ze installeerde de koelkast en na de betaling gingen ze weg. Even liet ik mezelf neer ploffen op de bank, ik streek met mijn hand over de nieuwe bank en wierp een blik op de nieuwe klok. Het huis was inderdaad omgetoverd, in mijn ogen positief, de vloer was nu overal gelijk, op de trap lag laminaat, boven, beneden, overal het was nu compleet. Vermoeid stond ik op en liep naar het raam, de gordijnen had die lieve oude vrouw binnen drie dagen voor me geregeld, niet alleen van de woonkamer, maar ook alle slaapkamers had ze gedaan. Even bedenk ik me, was ze lief, of deed ze het omdat ik geld trok dat aangaf dat ik haar meer dan het dubbele betaalde? Vast het laatste, ik besloot het huis te verlaten om wat boodschappen te gaan doen. Zo gezegd zo gedaan.

    Netjes sorteerde ik alle boodschappen in de nieuwe kasten, vriezer en koelkast. Eindelijk kon ik iets doen waar ik trots op was. Het huis verbouwen was een nieuwe start, een schone lij. Snel douchte ik me en kleedde mezelf om, maakte mezelf nog lichtjes op en ook mijn lokken bracht ik in model.

    Om 20.45 uur kwam ik aan bij het pand.
    Uiteraard kwam ik Ismaïl als eerst tegen, "u bent een kwartier te laat mevrouw. Maar aangezien u er goed uitziet, zie ik het dit keer door de vingers." Zonder nog verder aandacht aan hem te schenken knikte ik, en schudde Zakaria en Jayson de hand. De andere jongens schudde ik ook de hand en liep naar de ruimte waar Rosa zich altijd bevond. "Meisje, meisje toch. Je bent een bonita!" Lachend liep ik op haar af, gaf haar een kus op haar wang en vroeg hoe het met haar ging. We hielden een koetjes, kalfjes gesprek toen Jayson me kwam halen om te vertrekken.
    "Je weet de spotlights wel op je te richten hé." Zegt hij met een brede grijns. Ik dacht dat jij achter de schermen bij het licht zat? Beide moeten we lachen.

    De avond was zeker geslaagd, het was toch anders om de jongens op deze manier te ervaren, ik voelde me echt iemand van de groep, ’one of the guys’.

    De volgende morgen ruimde ik een beetje op ongeacht het huis er nog tiptop uitzag. Ze zouden pas laat aankomen dus besloot ik me te douchen, om te kleden en naar een advocatenbureau te gaan. Het bezoekje aan het advocatenbureau zou ik niet gauw vergeten.


  5. #35
    MVC Lid

    Reacties
    1.917
    21-05-2010

    Uuuuuuuuppp; superverhaal ga door!!!

  6. #36
    MVC Lid

    Reacties
    694
    28-04-2011

    uppp

    ps. op c.nl plaats je dit verhaal toch ook?


  7. #37
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Dames erg bedankt voor de leuke comments. Ik ben blij dat het verhaal al meer gelezen wordt. Het verhaal staat inderdaad ook op C.nl

    HOOD.


  8. #38
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Opzoek naar een raadsman.

    Kletsnat kwam ik binnen en gleed met mijn vingers langs mijn haar. 'Hondenweer' piepte ik. "Erg hé, kom verder." Zei een warme mannenstem.

    Terwijl ik mijn sjaal af deed achtervolgde ik hem, hij liet me tegen over hem plaats nemen in een kantoortje, even liep hij terug om de deur dicht te doen.
    "Op zoek naar een Raadsman?" Vroeg hij me. Ja, wat moet ik hier anders komen doen? Vroeg ik bespottelijk.
    Hij knikte en nam een slok van zijn koffie. "Waar kan ik je mee helpen?" Vroeg hij terwijl hij net zijn laatste slok koffie naar binnen dronk. 'Ben jij de raadsman' vroeg ik hem bijna ongeloofwaardig. "Je klinkt niet echt enthousiast." Het is meestal een heel gedoe om eindelijk een afspraak te kunnen maken met een advocaat. Hij knikte en keek me aan, "dat is juist. Blijkbaar veel ervaring?" Nonchalant haalde ik mijn schouders op en streek langs mijn haar. "Ik hoop niet dat je veel problemen hebt?" Waarom hoop je van niet, hoe meer problemen des te meer geld voor jou toch? Er verscheen een lach op zijn smoel, "mag ik me voorstellen, Nabil Bennani." Voorzichtig legde ik mijn hand in die van hem en stelde mezelf voor. "Zo Nora, dus jij bent niet zo angstig om je portemonnee te laten zien?" Alles om mijn vader uit de cel te krijgen.

    Even veranderde zijn blik, hij keek bedachtzaam, hij wierp een blik op de stapels papieren op zijn bureau en slaakte een diepe zucht. Op dat moment werd er op de deur geklopt. "Kom verder." Riep hij. Een lange Nederlandse man kwam binnen gewandeld. "Goede middag." Zei hij vriendelijk terwijl hij me aankeek, goede middag. "Ben jij bezig?" Vroeg hij ditmaal aan Nabil. "Ja een beetje, hoezo?" Ja, nee ik dacht ik ga loop even langs." Paul, mevrouw is opzoek naar een raadsman." Paul knikte moeilijk, "ja, ja. En blijkbaar heeft ze er een gevonden toch?" "Ik heb haar maar meegenomen hier naar toe." Paul keek verontwaardigd op. Nabil wenkte met zijn hand dat het allemaal wel oké was. Paul hield nog steeds dezelfde gezichtsuitdrukking. "Nou-uh, succes dan maar, ik ga weer." Zei hij alsof hij water zag verbranden. Ik volgde hem met mijn ogen tot hij de ruimte had verlaten en de deur in het slot viel.

    Langzaam draaide ik me weer om naar Nabil. Mis ik iets? Hij glimlachte moeilijk, "nou weet je, zoals je zelf al zei.. De klanten worden eerst door Katinka onze secretaresse opgevangen, die kijkt of wij een gaatje vrij hebben en of we de klant inderdaad kunnen helpen op het moment. Zoals je ziet zit ik behoorlijk tot over mijn oren in het werk." Begrijpelijk begon ik te knikken. Nou dan ga ik maar, dank je voor je tijd. Zonder pardon liep ik zijn kantoortje uit en toevallig kwam ik Paul nog tegen die bij mij te zien een rare gezichtsuitdrukking kreeg. Verbaast mompelde hij "tot ziens."

    Stomme advocaten, wat denken ze wel niet. Een beetje hoog gestudeerd, dat ze me gewoon kunnen weg sturen. Boos liep ik naar de auto en stapte in. En ja hoor, alsof het allemaal al niet erg genoeg was, wou deze niet startte. Na dat ik een kwartier lang met de auto zat te knoeien en deze nog niet was gestart kreeg ik het benauwd. Waarom precies uitgerekend op deze dag, het is hondenweer, ik moet me familie straks ophalen. Even leek er paniek in me los te breken.

    Terwijl ik druk bezig was op de auto aan de praat te krijgen werd het passagier portier open getrokken.
    Heel even schrok ik van deze actie, een jongeman nam naast me plaats. "Hulp nodig?"

  9. #39
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Autopecht, of autogeluk?

    Met grote ogen keek ik hem aan. Nee, ik maak wel eerst een afspraak bij Katinka. Zei ik sarcastisch.

    Hij begint voorzichtig te lachen, nog steeds kijk ik hem met grote ogen aan, ook mijn wenkbrauwen frons ik en zie niet in waarom hij naast me is komen zitten. Heel even houd ik mijn blik vast, zijn lachje is prachtig. Even lijkt het alsof het begint te tintelen, maar al gauw verman ik mezelf en trek ik een chagrijnig gezicht. "Zelfs als je zo kijkt ben je niet te weerstaan, prachtig." Ergens geniet ik van zijn opmerking, de tintelingen slaan weer hun slag. Ik schrik van zijn beweging als hij met zijn hand op de mijne gaat en met de sleutel contact probeert te maken. Snel trek ik mijn hand onder die van hem vandaan, terwijl er in mijn buik een tornado plaats vindt probeer ik zo streng mogelijk te kijken.

    Het lukt me best alleen, ik heb jouw hulp niet nodig, kat ik hem af. Niet alleen hij maar ook ik schrik van mijn gedrag. Hij gaat echter niet in op mijn reactie en na een aantal keer contact te hebben geprobeerd te maken geeft hij het op en stapt uit. Loopt naar mijn portier, rukt deze open drukt vervolgens op een knopje en smijt het portier weer dicht. Hij opent de motorkap en kijkt er aandachtig naar, zie ik stiekem via een klein dun streepje. Ook ik stap uit, smijt het portier dicht en loop zijn kant op, ik heb je al gezegd dat ik je hulp niet nodig heb!

    Het donder slaat toe, alsof de hemel zo juist in tranen en tuiten is uitgebarst begint het heftig te regenen. Maar daar lijken hij en ik geen last van te hebben, even lijkt het alsof we ons in een andere wereld bevinden. Ondertussen is zijn haar zeiknat, zijn kapsel is echter uitgezakt. Vanuit een pluk haar drupt er een druppel op zijn neus die door trekt naar zijn lippen. Aandachtig volg ik de druppel, ondanks het vries tempratuur voel ik het aan alsof ik koorts heb.

    Ik probeer mezelf te vermanen en wend mijn blik van zijn lippen, ik kijk hem recht in zijn ogen aan, hij draait zich recht naar me toe en slaat hij de motorkap dicht. Dit keer is het zijn blik die op mijn lippen plaats vindt. Langzaam zet hij een stap dichterbij, ergens schrik ik ervan en loop gauw terug de auto in.

    Met bevende handen probeer ik contact te maken en wonder boven wonder lukt dat me. Met piepende banden rijd ik weg, terwijl ik via mijn spiegel zie dat hij midden op straat staat en me nakijkt.

    Enkele keren slik ik diep om tot rust te komen en mijn lichaam weer onder controle te houden. Maar alsof mijn lichaam niet van mij is, wilt deze niet luisteren. Mijn handen die nog steeds beven, mijn benen die trillen en in mijn buik wordt er een debat gehouden.

    De ringtone van mijn telefoon galmt door de auto heen, met een hand aan het stuur, zoek ik met de andere hand naar mijn telefoon die zich in mijn handtas plaats vindt. Als ik deze dan eindelijk heb, neem ik kort ademend op. Ja hallo? "Zo, zo toe maar. Was je bezig?" Doet er niet toe, wat is er? Ik hoor hem diep zuchten, "kom je vanavond?" Nee. "Hoezo?" Ik ben ziek. "Beterschap." Dank je, ik ga ophangen, ciao. Zonder op zijn antwoord te wachten klik ik mijn gesprek met Zakaria weg.

    Even stop ik met rijden en parkeer de auto ergens op een terrein. Nogmaals haal ik enkele keren diep adem, mijn buik is ondertussen wat rustiger, mijn handen beven niet meer en ook mijn benen heb ik weer onder controle. Maar als mijn gedachtes weer even hun keer naar enkele momenten geleden maken, bijt ik zonder besef op mijn lip en fluister zijn naam, Nabil.


  10. #40
    MVC Lid

    Reacties
    43
    25-12-2011

    oeppaaa ga snel verder meid
    Abou Hourairah overleverde dat de profeet Mohammed (Salallahou 3alihi wa salam) zei:
    ''De beste van jullie is degene die zijn vrouw vriendelijk behandelt''

  11. #41
    MVC Lid

    Reacties
    2
    07-02-2012

    omg! loovveee your verhaal!
    je schrijft egt prachtig meid!

  12. #42
    MVC Lid

    Reacties
    1.917
    21-05-2010

    Oelaaalaaaa; she's in love
    Uuup nog een vervolgje s'il te plaît!!

  13. #43
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Een regenachtige dag

    Enkele keren zucht ik diep, de regendruppels gaan steeds harder tegen de ruiten slaan. Regen, eerst was het een vreselijk weertje. Maar sinds hij en ik samen in de regen hebben gestaan.. Snel schudt ik de gedachtes van me af. 'Verdomme Noor, je kent hem niet eens! Vanaf nu denk je er niet meer aan, klaar!' Spreek ik mezelf streng toe.

    Ik start gauw de auto en rij terug naar de buurt. De regen heeft er zelfs voor gezorgd dat de straten wat leger zijn. De buurt waar het stikt van de hangjongeren. Kinderen die over de galerijen en straten gillen en spelen, mannen die zichzelf willen laten zien en de indruk willen maken van ‘you fuck with me, you will fuck with the best‘. Vrouwen die bij elke man in de smaak willen vallen, het leek bijna op een missverkiezing. Niks lijkt ervan waar te zijn.

    Ik parkeer de auto voor de flat van Marcel en bel aan. Hij opent de deur voor me, met mijn hele lichaam duw ik de deur van de portiek open. Ik hoor luide stemmen, de hele buurt zit natuurlijk in portieken.
    Bij mijn binnenkomst valt er een aparte stilte. Het geluid dat mijn hakken creëren galmt door de portiek heen. Het enige geluid dat er klinkt. Als ik langs de jongens heen ben gelopen en bij de lift sta, hoor ik hier en daar wat geroezemoes. Nietsnutten.

    Als ik dan eindelijk de galerij op loop waar Marcel woont staat hij er al. "Heb je dat volk gezien, belachelijk!" Ik geef hem een high five en rol wat met mijn ogen, inderdaad erg belachelijk. Kom we gaan boven zitten, beneden barst het van de mensen. We nemen de lift naar boven en nemen plaats op twee stoelen die bij een tafeltje horen, een oud vrouwtje heeft ze daar voor de sier neergezet.
    Eerst hadden we elke dag gezeur met haar erover, maar al gauw hield ze ermee op en kwam ons soms zelfs koekjes en wat te drinken brengen. Tja, buren zijn buren.

    Het tafeltje met de stoelen staat precies bij het raam, het geeft uitzicht op een deel van de buurt, ook al zijn het alleen maar flats en wat portieken hou ik van het uitzicht. Als ik aandachtig naar buiten kijk, voel ik de blik van Marcel op me rusten. Even kijk ik hem aan, ook hij kijkt nog steeds. Ik kijk weer weg en laat mijn blik op het uitzicht rusten als hij plots de stilte verbreekt. "Ligt het aan mij of ben jij vandaag anders dan normaal?" Zegt hij op een zeer rustige toon. Zonder hem aan te kijken frons ik mijn wenkbrauwen. Hoe anders? Vraag ik op mijn beurt verontwaardigd. "Gewoon anders. Moet ik wat weten of zo?" Ergens wil ik de gebeurtenis van vanmiddag met hem delen, maar al gauw bedenk ik me. Ik zou het met rust laten had ik mezelf belooft. Marcel, je ziet ze vliegen jongen. We worden onderbroken door wat vreemd geluid, beide lopen we naar de trappen heen en kijken via de rail naar beneden. Een meisje dat op haar knieën voor een jongen is gegaan om hem te bevredigen, even rol ik met mijn ogen en kijk Marcel aan. Leuk flatje. Zeg is bijdehand. "Ha-ha. Bij jullie niet dan?" Brengt hij op zijn beurt sarcastisch naar buiten. Ja in de schuur, maar niet in de portiek zelf, dat soort mensen pak ik gelijk aan. Mijn zusjes spelen er, mijn moeder loopt er, over mijn dode lijk. "Alsof de flat van jou is." Sterker nog, de hele buurt is van mij, even tik ik met mijn wijsvinger tegen zijn borstkast. Onthoudt dat, zeg ik op een hoog stemmetje. Hij begint te lachen en trekt me weer mee naar de plaatsen.

    Na een tijdje besluit ik te vertrekken, als ik dan weer beneden ben aangekomen valt dezelfde stilte. Net als ik bij de deur van de portiek aankom en aanstalten maak deze open te trekken wordt ik onderbroken. "Billen gaan boem, boem en boem!" Zegt een zware mannenstem. Langzaam laat ik mijn hand die naar de handvat van de deur wou grijpen zakken. Ik heb twee opties, me omdraaien hem precies op zijn plek te zetten of door lopen en hun totaal negeren zoals ik altijd heb gedaan. Met mijn hand druk ik op het handvat en ruk de deur open, hun aandacht geven maakt mij even dom.

    Onderweg naar het vliegveld verheug ik me al op hun aankomst.

    Als ze dan eindelijk uit het vliegtuig zijn, hun bagage hebben en ze naar buiten komen zwaai ik ze hevig toe, geef ze duizenden handkussen en wacht ze op. We omhelzen en kussen elkaar allemaal tegelijkertijd. Mijn moeder geef ik vier kussen op haar wang en verwelkom haar terug. Hoe was Marokko? "Ja dat had ik echt even nodig, de kinderen ook. Opa bedankt je enorm, hij verwacht je van de zomer." Met een glimlach van oor tot oor knik ik. En jullie dames wat vonden jullie ervan? "Het was echt heerlijk, ik ben veel naar buiten geweest met Fatima, zij paste ook op de tweeling en zo. Echt leuk, je had er bij moeten zijn." Ik kijk Dounya blij aan, next time better honey. Ook de tweeling verteld me duizenden dingen tegelijkertijd, apen, ezels, zwervers, alles is ze bijgebleven.

    Eindelijk hebben we alle bagage in de auto geplaatst, de kinderen zitten, ondertussen krijg ik nog allerlei ditjes en datjes over me heen, terwijl ik rijd naar een restaurant.

    Na het eten valt de kinderen de 'speelplaats' op. Mijn moeder, Khalid en ik blijven achter als Dounya met de tweeling meeloopt. "Hoe was het hier?" Ja was wel oké. "Oké klinkt niet echt oké, je ziet er moe uit." Altijd. Ze knikt even en staart voor zich uit. "Het was raar om je hier achter me te laten." Zegt ze uit het niets. Een echte reactie geef ik niet, knikken is het enige wat ik doe. " Ik heb je nooit alleen gelaten, ik kon het niet. Je was altijd aan mijn zijde, het voelde letterlijk als mijn vlees en bloed." Je hebt het leuk gehad daar gaat het om. Zeg ik koudbloedig.

    Toen ik de auto parkeerde voelde ik mijn onderbuik rommelen, al die tijd heb ik niks laten merken, niks gezegd over het huis. Ik was benieuwd naar hun reactie.

  14. #44
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Dames erg bedankt voor alle comments, graag wil ik de nieuwe lezers verwelkomen en jullie alle veel leesplezier wensen !


  15. #45
    Meerdere gebruikers.

    Reacties
    673
    04-02-2012

    Bedank me niet

    "Moeten we de koffers niet pakken?" Nee, ga maar alvast die halen Marcel en ik er wel uit later. Katieba gaat naast me lopen en pakt mijn hand vast, "ik heb het gemist." Zegt ze op een rustgevende toon. Glimlachend kijk ik haar aan, je vriendinnetjes hebben naar je gevraagd, elke dag. "Mag ik morgen buiten spelen?" Daar praten we morgen dan wel weer verder over. Nouhaila rent de trappen op naar boven "wie het eerst boven is!" Roept ze uitdagend. Ook Katieba en Dounya rennen de trappen op. Mijn moeder, Khalid en ik nemen de lift, kan ook niet anders met de kinderwagen.

    Als we dan eindelijk op de galerij lopen staan mijn zusjes met de buren te praten, de buurvrouw komt er ook bij en verwelkomt me moeder. Gauw geef ik haar een sein niks te vertellen over het huis.

    Al gauw roept de buurvrouw haar kinderen binnen en steek ik de sleutel in het gat. Alsof iemand een mes in mijn buik stak, de spanning nam met de seconde toe. Als we dan eindelijk binnen zijn en Dounya het licht aandoet geeft me moeder een gil. De meiden krijgen spontaan een lachbui en zo blij ik maar kan gil ik op mijn beurt ‘surprise!’

    Alsof ze nog nooit eerder hier zijn geweest, geef ik ze een rond leiding. "Noor, is dat ingebouwde keuken? Nee Nora dit ga je me niet menen?!" Schreeuwt mijn moeder vol ongeloof uit.

    Ondertussen springen Katieba en Nouhaila op de banken terwijl Dounya aandachtig de TV onderzoekt. Mijn moeder loopt naar de gordijnen en strijkt er met haar handen over, even krijg ik een terugblik. Ik deed precies het zelfde toen ze er pas hingen. "Nora dit heb je zo goed weten te combineren! Alles klopt, zelfs de decoraties, de tapijten. De tegels zijn prachtig!" Ze blijft door ratelen en ik knik alleen maar met een grijns van oor tot oor. Kom we gaan boven kijken, roep ik. Met z'n alle lopen we de trappen op, mijn moeder laat haar hand over de muur heen glijden, "je hebt echt alles geverfd en opnieuw gedaan, zelfs de trappen en de trapleuning, jeetje!" Haar stem geeft aan dat ze zeer onder de indruk en verast is.

    Boven aangekomen rent iedereen naar zijn eigen kamer, ook mijn moeder.

    Als ik bij de meiden ben gaan kijken en ik ze druk bezig zie met al hun nieuwe spullen loop ik naar de kamer van mijn moeder. Ze zit op het bed met tranen die over haar wangen heen glijden.
    Bij de deuropening blijf ik staan, leun op de opening en laat me zelf naar beneden glijden, met mijn benen gespreid zit ik op de grond en slaak vervolgens een diepe zucht. Tot mijn verbazing kwam ze naast me zitten en glimlachte ze, "bedankt." Bedank me niet, dit is ook mijn huis. Kom op, opstaan, heb je de binnen kant van je dressoir al gezien en je kast? Met een glimlach maakte ze deze open, ze sloeg haar hand voor haar mond en streek over de kleding. In de la van dressoir vond ze parfum en andere cosmetische spullen.

    We besloten de tweeling in hun kamer op te zoeken, die waren druk bezig met TV kijken. Ik liep naar de kast toe en haalde hier een doos vanaf, "wat is dat?" Kom maar uitpakken. De tweeling stormde op het pakketje af en begonnen het papier ervan af te scheuren, mijn moeder maakte een gebaar met haar hand als teken 'wat is dat?' Ik seinde haar met mijn ogen 'let op'. "We hebben een Wii mama, zie je dat, zie je dat!" Hun stem duidde enthousiasme aan, nu was ook ik tevreden.

    Nadat ik deze voor ze had geïnstalleerd en enkele spelletjes had voorgedaan gingen we Dounya opzoeken. Zij had de sieraden al gauw ontdekt en ook haar kledingkast was haar zeker niet on-opgevallen gebleven. Ze was zich druk aan het omkleden en deed allerlei sieraden om. Onder haar kast haalde ik twee pakketjes te voorschijn. Zonder dat ze deze had opengemaakt gaf ze al een gil. De eerste was een laptop en het tweede pakketje was een smartphone, al haar klasgenoten hadden er een, mijn zusje mocht zeker niet achterblijven!

    Later die avond lag ik in mijn bed naar het plafond te staren, iedereen was gelukkig, iedereen was tevreden. Beter dan dit kon ik de slaap niet vatten.

    Dagen, weken en maanden verstreken. Dingen vergeet je, doordat ze worden vervangen of vervult worden door andere gedachtes, maar vergeten die dingen jou ook?