De Verlorene

[Moonlight...]

De Verlorene
© By Moonlight...

Verkreukelde woorden

Ze blijven weergalmen in mijn hoofd,
Als mist bedreven weg uit mijn gedachtes
Geen doel, geen betekenis,
Slechts een beproeving voor het hart.

De reukloze woorden, met inkt bestreden
De melodie met vlinderzachte strelingen.
Verpulverd in duizend stukken, gemeen met het hart,
Kolkende lava badend door de ader van het klad.

Zoute druppels bevrijd, rollend over de welving van mijn wang
Ieder klopping van het hart laat de zoete woorden horen,
Houd van jou, houd van jou.
Tot de laatste adem teug en het eindelijk ophoud.

[Moonlight...]

Hallo iedereen!

Ik ben dan eindelijk begonnen. Ik heb veel steun gehad aan jullie upjes en het doet me natuurlijk goed om te weten dat mijn vorige verhaal "De Bevrijding" in de smaak is gevallen. Ik kan het niet genoeg blijven zeggen. Ik hoop dat dit verhaal ook in de smaak zal vallen en als je natuurlijk kritiek hebt kun je dat gewoon tegen me zeggen, want daar leer ik alleen maar van.

Heel veel kusjes!

M...

[Moonlight...]

Hallo allemaal!

Ik weet het, het is nogal een tijd geleden voor ik voor het laatst wat heb geplaatst, maar dat was dan ook om een reden. Zoals jullie waarschijnlijk weten en wat ik ook meerdere malen heb verteld is dat ik het gewoonweg te druk had/heb. Dat komt voornamelijk omdat ik in mijn eindexamen klas zit.

De examens beginnen in mei en eind mei begin ik insha'Allah weer met het oppakken van het verhaal. Wees niet te hard voor me, ik heb altijd gezegd dat ik het zou afmaken en daarom zal ik het ook doen.

Ik hoop jullie voldoende te hebben geïnformeerd. Mochten jullie vragen hebben, kunnen jullie me gewoon pm'en of de vraag gewoon hier op mijn topic plaatsen.

Ik wens jullie veel goeds en in ieder geval tot eind mei.

Proloog

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12
Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

[Moonlight...]

Proloog

15 december 1993

Het was een koude en troosteloze avond, vol met leegte en mysterie. Het licht van de straatlantaarn zorgde voor een vreemd schimmelspel op de muur van het donkere steegje. Het geslof van de middelbare vrouw echode op de kale, stenen muren.
Het kleine meisje, dat haar moeder probeerde bij te houden bibberend van angst, probeerde dapper zichzelf en haar kleine broertje gerust te stellen door steeds kleine kneepjes in zijn hand te knijpen. Ze zag de angst in zijn grote ogen toen ze hem dichter tegen zich aan drukte. Met hun kleine beentjes liepen ze achter hun moeder aan die af en toe bezorgde blikken naar achteren wierp.
Toen liep de vrouw plotseling een hoek om, waar ze bleef staan voor een triest uitziende huis. Het huis was weliswaar groot, maar het werd omgeven door kilte die haast tastbaar was in deze koude avond.
Onbewust deed het kleine meisje een stapje naar achteren, haar broertje achter zich trekkend om hem te beschermen voor de gevaren die achter de houten deur schuil gingen.
De moeder draaide zich om, om haar kinderen aan te kijken. "Niet bang zijn," klonk haar zachte, liefelijke stem in de duisternis. "Het is maar voor even. Over een tijdje kom ik terug en neem ik jullie weer mee terug naar huis." Ze keek even achterom en toen bukte ze zich zodat haar gezicht op gelijke hoogte was als dat van haar kinderen. Ze streek met een hand langs de wang van het meisje. "Zorg goed voor je kleine broertje, je bent de oudste Laily." Ze nam het meisje in haar armen en omhelsde haar stevig. "Ik houd van jullie." Toen nam ze het jongetje in haar armen om hem eveneens stevig te omhelzen. Toen ging ze op haar knieën zitten en haalde iets uit haar broekzak. "Ik wil dat jullie aan me denken wanneer jullie het moeilijk hebben." Ze boog zich naar Laily en deed de ketting, dat al een hele tijd tot de familie El 'aqiem behoorde, om haar nek. "Pas hier goed op. En beloof me dat je dapper zult zijn en goed op je broertje past."
Het meisje knikte. "Dat beloof ik," zei ze zacht, terwijl ze een kus op haar moeders wang drukte.
Er verscheen even een glimlach op het gezicht van de oude vrouw, maar al snel werd ze ernstig. Ze stond op en nam de kinderen bij de hand. Ze klopte drie keer op de grote, angstaanjagende deur.
Toen werd de deur open gedaan door een grote, gezette vrouw. "Aha, de familie El 'aqiem. Jullie zijn laat." De stem was hard en laag. Het was de stem dat het kleine meisje nooit zou vergeten.

[Moonlight...]

Hoofdstuk 1

"Verdomme Laily, ik heb het tegen jou. Schiet op, de klanten wachten."
Laily schrok op uit haar gedachtes en stond snel op uit de stoel waar ze even op was gaan zitten om uit te rusten. Haar voeten deden pijn van het heen en weer geloop en ze voelde weer hoofdpijn opkomen.
Op dat moment liep Dominique langs, die haar bemoedigend een schouderklopje gaf. "Je moet het maar niet persoonlijk opvatten. Hij is gestrest."
"Dat is hij dan iedere avond, Do," zuchtte Laily, terwijl ze borden oppakte en naar de klapdeuren liep die de keuken en het eetgedeelte van het restaurant scheidde.
Dominique volgde Lailys voorbeeld en pakte ervaren een aantal borden tegelijk op. Ze werkte hier al twee jaar en hield van haar werk. Laily, daarentegen, werkte hier nog maar een maand en had het al gehad. De chef was te bazig en ze verdiende lang niet genoeg voor de uren die ze draaide.
Beide vrouwen liepen door de klapdeuren. "Ach, niet getreurd. Het is gewoon iedere avond druk, daardoor raakt hij in de stres en zoekt iemand om tegen te schreeuwen. Nu ben jij het nog, maar zodra er een ander groentje een baan krijgt in dit restaurant, ben je van hem af. Ik kan het weten," liet ze Laily met een knipoog weten. Toen klaarde haar gezicht op, alsof ze zich wat herinnerde. Ze liet haar ogen door het restaurant gaan.
"Wat zoek je?
"Niet wát, maar wíe," zei ze, zonder Laily aan te kijken. Haar ogen waren gericht op het tafeltje bij het haardvuur. "Kijk, zie je die twee?"
"Bedoel je die blonde vrouw in een rode jurk die wel een gezonde dosis vet nodig heeft?" De man zag Laily niet, want die zat met zijn rug naar de beide vrouwen toegekeerd.
"Ja, en die man tegenover haar aan tafel."
"Ja, die zie ik ook," zuchtte Laily. Dominique had altijd de neiging om te overdrijven. En ze genoot er op dit moment van om de spanning langer te laten duren dan nodig was, dat wist Laily.
"Dat, mijn Witte Lelie, is Mounir el Madani"
Witte Lelie, zo werd ze wel eens vaker genoemd, dat was haar bijnaam in dit restaurant. Ze was er al aan gewend geraakt om zo genoemd te worden. Toen drongen de woorden van Dominique tot haar door. Mounir el Madani.
"Bedoel je soms dat dát de eigenaar van dit restaurant is."
Zelfvoldaan glimlachte Dominique.
Laily fronste haar wenkbrauwen. "Maar waarom is hij hier? Hij woont toch in Spanje?"
"Eens in de zoveel maanden is hij in Nederland om te zien hoe de zaken hier aan toe gaan."
"Hoe lang blijft hij hier in Nederland?"
"Een maand, hij heeft wel meerdere restaurants in Nederland om langs te gaan. Ik heb gehoord dat hij hier in de stad alleen al drie restaurants heeft, moet je eens voorstellen hoeveel hij wel niet in het hele land heeft." Dominique knipoogde en liep weg om de borden te bedienen.
Terwijl Laily ook langs de tafels liep om de bestelde gerechten af te geven, spookten de woorden door haar hoofd. Hij zal vast genoeg geld hebben om zijn neus mee af te vegen. Ze zuchtte, niet iedereen had zo'n pech als zij. Ze had zelf twee banen, deze er bij op geteld, en kon het nog maar net redden.
Toen ze de gerechten had voorgelegd aan de chic uitziende klanten liep ze weer terug naar de keuken.
"Daar ben je." Chef Hassan keek Laily boos aan. "Hier, één lamstajine en één salade, tafel 12." Hij had het nog niet gezegd of hij was al weer weg. Ze friemelde even aan de zilveren ketting om haar nek, wat ze wel vaker deed als ze zich geen raad wist.
Toen pakte Laily boos de twee borden en liep de klapdeuren weer door. Ze keek het restaurant weer door, totdat haar ogen de tafel achter in het restaurant vonden. Tafel 12. Ze haalde diep adem en liep door het restaurant. Ze zag de brede rug van de man steeds groter worden. Ze was best nieuwsgierig geworden naar de man, al had ze hem vaak genoeg in de kranten mogen aanschouwen. Vaker dan haar lief was. Maar ze wilde hem in het echt zien, zien of hij net zo knap was als dat hij in de kranten doet voorkomen.
Toen, ineens, alsof hij haar voelde, draaide hij zich om. Even leek alles in slowmotion te gaan. Die donkere, indringende ogen. De scherpe trekken op zijn gezicht, zijn hoekige kaken en volle lippen. Ze voelde haar knieën knikken, terwijl ze stomverbaasd naar de tafel liep.
En op dat moment schoof iemand zijn stoel achteruit, waardoor haar voet bleef haken aan een stoelpoot. Ze zag de schrik in Mounirs ogen voordat ze voor zijn neus op de grond viel, met de inhoud van de borden op zijn spierwitte overhemd.
Op dat moment kon ze wel door de grond zakken van schaamte, het liefst was ze dood geweest.
Het werd stil in het restaurant en ze voelde de blikken van de mensen op haar rusten. Beschaamd keek ze op, in zijn ogen. Zijn gezicht stond hard, waardoor ze weg keek.
Toen klonk er ineens gegil. "Wat heb je gedaan?! Zijn pak, helemaal geruïneerd!" De vrouw, die net zo goed een model zou kunnen zijn geweest, aan dezelfde tafel als dat van Mounir keek boos op Laily neer.
Laily kromp ineen.
"Weet je wel niet hoeveel dat pak kost?!"
Verslagen keek Laily naar beneden. "Het spijt me," zei ze zacht.
"Chantal, houd je mond." Dit was de eerste keer dat Mounir wat zei. Hij stond op en bood Laily zijn hand. "Sta op." Zijn stem klonk autoritair.
Aarzelend liet Laily haar hand in de zijne verdwijnen die aangenaam warm aanvoelde. Even voelde ze een rilling over haar rug lopen, maar die onderdrukte ze. "Bedankt." zei ze zodra hij haar omhoog had getrokken. Ze trok haar hand terug en keek beschaamd weg. "Ik zal het pak vergoeden. Het was mijn schuld."
"Het was een ongeluk," zei hij bars. Toen keerde hij zich tot de menigte in het restaurant die aandachtig mee luisterden. "De show is afgelopen, jullie kunnen weer genieten van jullie eten," zei hij met luide stem.
Er klonk nog wat gemompel, maar toen gingen de mensen weer zitten en begonnen ze weer met het nuttigen van hun maaltijd.
Toen keerde hij zich weer tot Laily. "Hoe heet je?"
"Laily," antwoordde ze zacht en keek weg.
"Laily." Uit zijn mond klonk het als de zoetste fluistering. Hij keek haar indringend aan. "Is alles in orde?"
Ze knikte een beetje verbaast; ze had niet verwacht dat die vraag over zijn lippen zou kunnen komen.
"Mooi. Dan kun je gaan."
Ze schudde haar hoofd. "Maar uw pak." Ze wees naar de grote vlek.
"Vergeet het," zei hij terwijl hij zich omdraaide en zijn aandacht weer op het model in de rode jurk vestigde.
Verdwaast liep Laily naar de keuken. De keuken waarin een boze Hassan op haar wachtte, klaar om haar een lesje te leren.

[hanaantjex]

Leuk begin...x

[saartje_tunsia]

PRACH-TIG! Ik heb al zo'n beetje bedacht hoe het verder gaat aflopen in mijn hoofd. Echt een leuk begin! Ik twijfel zeker niet aan de rest van het verhaal, want je eerste verhaal was zeker in mijn smaak gevallen.

Go on, girl. En ik zal zeker één van je trouwe lezers zijn.

[LadyNadoor..]

Waaauuw, ik moet het je laten je kan schrijven. Ik heb je vorig verhaal de Bevrijding helemaal gevolgd van het begin tot het einde. Ik heb weliswaar niet gereageerd. Mijn excuses daarvoor. Het enige spijtige eraan -vond ik dan- was dat het einde een beetje snel ging. Maar dat is maar mijn mening. Mohiem om het kort te houden, ik zal proberen om nu vaker te reageren je hebt me nieuwsgierig gemaakt wat niet vaak gebeurt. Nu rest er mij nog 1 ding en dat is..een dikke Uupp

[Moonlight...]

Waaauuw, ik moet het je laten je kan schrijven. Ik heb je vorig verhaal de Bevrijding helemaal gevolgd van het begin tot het einde. Ik heb weliswaar niet gereageerd. Mijn excuses daarvoor. Het enige spijtige eraan -vond ik dan- was dat het einde een beetje snel ging. Maar dat is maar mijn mening. Mohiem om het kort te houden, ik zal proberen om nu vaker te reageren je hebt me nieuwsgierig gemaakt wat niet vaak gebeurt. Nu rest er mij nog 1 ding en dat is..een dikke Uupp

Je hebt gelijk. Het einde was inderdaad wat afgeraffeld, maar op het moment dat ik het schreef had ik dat niet zo bedoeld. Nu ik er op terug kijk zie ik inderdaad dat het nogal snel ging.

Bedankt voor je reactie en je up. :Sjans:

[Moonlight...]

Leuk begin...x

upp ge verder

Oep

*

Upaa.

Bedankt voor jullie upjes! Jullie zijn super.

[Moonlight...]

PRACH-TIG! Ik heb al zo'n beetje bedacht hoe het verder gaat aflopen in mijn hoofd. Echt een leuk begin! Ik twijfel zeker niet aan de rest van het verhaal, want je eerste verhaal was zeker in mijn smaak gevallen.

Go on, girl. En ik zal zeker één van je trouwe lezers zijn.

Bedankt. Dit verhaal is wel een stuk anders dan De Bevrijding. Dit verhaal (De Verlorene) is wat luchtiger en een lectuur. Dat andere had ook wel iets van een lectuur weg, maar had ook wat diepgang. Ik hoop dat je het wat gaat vinden.

Bedankt voor je reactie.

[Moonlight...]

Hoofdstuk 2

Een moeizame week later, nadat ze naar de huisarts was geweest om wat tegen haar opstandige maag te doen, werd er die avond aan de voordeur gebeld. Terwijl Laily de lepel waarmee ze in de saus van haar avondmaaltijd had geroerd op het aanrecht neerlegde en haar schort af deed werd er nog eens aangebeld. "Ik kom al!" riep ze en liep snel naar de voordeur. Het was Dominique. Ze zag er stralend uit. Ze had een mooie, donkerbruine jurk aan dat haar als gegoten stond. Haar haar was sierlijk opgestoken en haar gezicht was mooi opgemaakt. "Wat zie je er mooi uit!"
Dominique deed alsof ze poseerde voor de camera. "Bedankt." Ze liep het huis binnen. "Kom, kleed je om."
"Omkleden?" vroeg Laily fronsend.
Dominique knikte. "We gaan een avondje uit."
Net voor Laily wilde protesteren, stak Dominique haar hand op. "En voor je weer de spelbreker gaat uithangen, ik heb zulke leuke jongens ontmoet. Ze staan voor de deur op ons te wachten."
Laily moest een kreun van frustratie inhouden. "Nee, Dominique. Hoe vaak moet ik je zeggen dat ik daar niet van houd?"
"Ah, kom op Laily. Jij mag ook wat lol in je leven," ze ging voor Laily staan. "Alsjeblieft, doe het voor mij. Ik vind die jongen echt leuk." Ze keek Laily smekend aan.
Laily zuchtte. "Goed dan, maar voor twee uurtjes, niet meer."
Dominique gilde van geluk. "Kom op dan, kleed je om!" Ze pakte Laily bij de arm en trok haar mee naar haar kamer.
Laily draaide zich om naar Dominique. "Jij wacht in de huiskamer."
Dominique begon meteen te protesteren. "Dit meen je niet, als ik dit aan jou overlaat kleed jij je om als een non."
Laily keek haar streng aan.
"Goed, goed. Je hoeft me niet zo aan te kijken, hoor. Maar laat me je een tip geven en doe dat zwarte jurkje aan," zei Dominique terwijl Laily haar de kamer uit duwde.
"Die staat je heel sexy!" zei Dominique nog snel voordat Laily de deur met een klap dicht deed.
Onbewust moest Laily lachen; wat kan Dominique toch gek doen. Toen liep ze naar haar klerenkast en keek met vernauwde ogen naar haar kleding. Wat zal ze eens aantrekken.
Net op het moment dat ze een lange, meest afgrijselijke jurk uit haar kast wilde halen, bedacht ze zich. Do had gelijk, ik moet inderdaad wat lol beleven. Voor je het weet is je leven voorbij en heb je er niets mee gedaan.
Ze pakte het uitdagend uitziende jurkje uit haar kast en trok het aan. Ze twijfelde. Hij is wel heel erg open. Maar toen haalde ze haar schouders op; vandaag en dan nooit meer. Het was een simpel zwart jurkje dat ze bij alle soorten gelegenheden kon aantrekken. De jurk was van een fijne stof gemaakt dat zich perfect om haar lichaam drapeerde. Het was erg luchtig en perfect voor een zomeravond als deze.
Ze stak haar haar op in een losse knot en vrijwel meteen ontsnapte er een aantal lokken haar uit haar knotje. Ze zuchtte en streek de kastanjebruine gekleurde plukken achter haar oor. Ze koos voor donkerbruin oog make-up om haar groene ogen beter te doen uit komen en krulde haar volle en lange wimpers met zwarte mascara. Toen deed ze wat rouge op haar bleke wangen en was ze na het stiften van haar lippen klaar voor de lange avond die ongetwijfeld op haar wachtte.

[LadyNadoor..]

Oeeeh nice, mooi vervolgje.
Uupp naar de volgende

[iesiej]

Je nieuwe oude trouwe fan is weer back

En deze verhaal begint al meteen super

Ga door schatt

X

[Moonlight...]

Ze opende de deur van haar kamer en vrijwel meteen verscheen Dominique. Haar ogen werden groot van verbazing. "Wat zie je er mooi uit! Je hebt echt naar me geluisterd!"
Laily kon een lach niet onderdrukken; Do was zo verbaast dat ze met open mond het jurkje aangaapte. "Je moet je mond dicht doen, straks vang je nog vliegen," raadde Laily haar aan. Ze draaide zich om. "Kunnen we gaan?" Ze liep naar de gang en trok haar platte, zwarte sandaaltjes aan. Toen liepen ze samen de deur uit, waar een indrukwekkend uitziende auto voor het huis meteen startte. Het licht van de koplampen verblindde haar. Ze schermde haar ogen af en probeerde door het raam te kijken om te zien wie het was. "Wie zijn dat?"
"Dat zijn die jongens waar ik je over vertelde." Dominique liep om de auto en opende een portier. "Hoi, David!" riep ze uitbundig naar de man achter het stuur. Ze boog zich voorover en kuste hem op beide wangen.
Laily werd rood en leunde van de ene been op de ander. Ze wist zich geen houding te geven.
"Kom je nog?!" riep Dominique naar Laily. Ze ging naast de man, die dus David heet, zitten.
Laily liep ontmoedigd om de auto heen en ging achterin zitten, naast een knappe jongeman die haar verlekkerd aankeek. Ze zuchtte en keek voor zich uit. Dit werd een beroerde avond, dat voelde ze.
Ze reden al een tijdje toen Alex zich tot haar keerde. "Mijn naam is Alex." De man stak zijn hand naar haar uit, die ze tegen haar zin aannam. Ze schudde hem even de hand en draaide zich toen weer om.
Dominique en David kletsten honderduit, zonder zich druk te maken om de mensen achterin de auto. Laily zuchtte nog eens en keek uit het zijraampje.
"Je hebt me jouw naam nog niet verteld."
Laily draaide zich om en keek Alex aan. "Laily. Mijn naam is Laily."
"Laily." Hij liet de naam over zijn tong rollen. Heel even dacht ze terug aan Mounir, aan de magische manier waarop hij haar naam had uitgesproken en hoe Alex dat niet deed. Ze zag de grote, mooie ogen van Mounir weer voor zich waarin ze makkelijk kon verdrinken.
Op een rare en onnatuurlijke manier begon haar hart sneller te kloppen. Ze dwong zich om haar aandacht op de man naast haar te vestigen. Maar toen kwam de auto brullend tot stilstand. Ze waren er al.
Snel stapte ze de auto uit en ging naast Dominique staan. "Je staat bij mij in het krijt!" siste ze.
Toen Dominique wilde reageren kwam David naast haar staan en liet zijn arm om haar middel glijden. Laily draaide zich om en zag Alex naar haar toe lopen, hij nam haar bij haar arm en begeleidde haar het restaurant binnen. Alsof ze dat zelf niet kon, dacht ze verontwaardigd. Maar ze had geen tijd om chagrijnig te doen, want toen ze de hal binnenliepen wist ze meteen waar ze was. Hét beruchte restaurant waar ze nog geen week geleden bruut ontslagen was.
Voor ze even kon bijkomen van de schrik werd ze alweer zowat meegetrokken door Alex, naar de receptie. "We hebben een tafel besteld op de naam van De Witt." Hij knipoogde naar de vrouw achter de balie, die Laily kende als Charlotte.
Laily rolde met haar ogen. Kon het nog duidelijker?
Charlotte bloosde en tikte de naam in de computer. "Tafel 17, loop maar mee." Charlotte liep het eetgedeelte in van het restaurant en toen ze bij de tafel aankwamen zag Laily een flikkering van herkenning in haar blauwe ogen.
Ze knikte even naar Laily en na de menu overhandigd te hebben, liep ze weer weg.
Ze namen allen plaats, Laily naast Alex en Dominique naast David.
Na een halfuur werden hun bestelde eten op tafel gelegd. Laily voelde de misselijkheid weer opkomen die ze de hele dag al voelde, maar probeerde te onderdrukken. De nieuwe medicijnen werkten blijkbaar niet. Ze slikte en keek naar het eten op het bord voor haar op tafel. Ze voelde zich nog misselijker worden. Ze drukte een hand op haar mond en keek weg. Toen. Een fractie van een seconde zag ze een figuur door de tafels lopen die haar bekend voorkwam, maar toen was hij weg. Ze voelde een hand op haar arm en keek op. Alex. "Gaat het wel?" Hij keek bezorgd naar haar witgetrokken gezicht. Ze knikte. "Ik moet even naar het toilet, neem me niet kwalijk." Ze liep met onvaste benen het restaurant door, naar de dames toiletten boven het restaurant. Bleekjes keek ze naar zichzelf in de grote spiegel dat zich boven de wastafel bevond. Ze opende de kraan en liet het koude water op haar polsen stromen. Ze haalde diep adem en draaide de kraan weer dicht. De misselijkheid ebde weg en opgelucht liep ze de toiletten uit, maar op het moment dat ze naar beneden wilt lopen, botste ze tegen iemand op. "Sorry," mompelde ze en keek op. Toen ze zag tegen wie ze was aangelopen, schrok ze even. "Jíj," riep ze uit terwijl ze boos naar hem opkeek.