Selaam iedereen,
Ik wens graag anoniem te blijven en wil mijn verhaal kwijt en graag jullie adviezen.
Ik ben nu 24 jaar. Ik was een doodnormale jongen met een doodnormale leven. Ik ging naar school, had vrienden en probeerde zo goed mogelijk te leven. Op mij 20ste kwam hier verandering in. Ik kreeg nare dromen en droomde constant dat ik achtervolgt werd en gek werd en mijn eigen haren eruit trok. De dromen begonnen mij te achtervolgen terwijl ik wakker was. Ik begon mij raar te voelen en zat zonder enkele reden niet lekker in mijn vel.
Mijn hoofd en ogen begonnen pijn te doen en ik vertoonde trekkingen van migraine. Ik ging hiervoor naar de ziekenhuis om mij te laten onderzoeken, maar ze konden niets vinden. Ik begon me niet alleen raar te voelen, maar ook raar te denken. Ik had heel de tijd het gevoel dat er iets op mijn gezicht en hoofd bewoog, dat gevoel ging heel de dag constant door. Wanneer ik met iemand zat te praten of te lachen ik bleef het zo voelen. Ik werd er angstig en gespannen van. Ik kon het maar niet van me weg krijgen en dacht dat ik gek werd. Ik bidde al sinds mijn 9de dus bleef bidden in de hoop dat allah swt mij hier snel van zou verlossen. Op een dag keek ik in de spiegel en kreeg de schrik van mijn leven. Ik zag mijzelf eng en misvormd. Ik raakte in paniek en dacht was ik gek of zag ik dat echt. Maar ik kon niet gek zijn want ik zie het echt dacht ik. Ik huilde die tijd veel en dacht alleen waarom ik, waarom kan ik niet normaal zijn. Ben ik vervloekt.
Ik dacht dat het niet erger kon worden, maar het ging van kwaad naar erger. Ik kreeg van de ene op de andere dag last van muziek in mijn hoofd. Ik bleef heel de dag door muziek in mijn hoofd horen. Ondertussen ging dat gevoel dat er iets op mijn gezicht en in mijn hoofd bewoog ook door.
Ik kon niet meer slapen of eten. Als ik mijn ogen dichtdeed gingen de klachten gewoon door en als ik mijn ogen open deed gingen de klachten ook gewoon door. Kortom ik werd extreem wanhopig. Op straat durfde ik niet meer te komen en schaamde mij zelf voor mijn eigen familie. Ik kreeg ook een sociale fobie. Mensen kwamen naar mijn ouders toe en vroegen of ik aan de drugs zat. Ik zag er uitgemergerd en ziek uit.
Ik was letterlijk constant aan het denken om de meest onzinnige dingen. Als iemand naar mijn keek kon ik mij urenlang afvragen waarom diegene naar mij keek.
De klachten werden erger en extremer. Niet alleen leek er wat op mijn gezicht en hoofd te bewegen, maar ook over mijn hele lichaam leek er iets te zitten die mij onder controle had. Ik kon daardoor niet meer recht over straat lopen, maar liep waggelend heen en weer. Ik kreeg het gevoel alsof iemand uit mijn mond wilde praten en wilde schelden en vloeken. Als iemand tegen mij praatte, dan voerde ik de gesprek in mijn hoofd. Als iemand tegen mij zei hoe gaat het, dan hoorde ik in mijn hoofd als antwoord ''houd je bek, je hoeft niet te weten hoe het met mij gaat jij .....''. Het bidden ging mij heel zwaar af. Op het moment dat ik wilde gaan bidden dreigde ik werkelijk door te slaan. Als ik kuran wilde reciteren voor het gebed dan leek het alsof iemand mijn spraak wilde overnemen en wilde gaan schelden. Ik hoorde daarnaast allerlei dingen in mijn hoofd over Allah.
Op een gegeven moment kon ik gewoon echt niet bidden. Iets in mijn hoofd hield mij gewoon tegen en kon mij letterlijk niet meer bewegen op het moment dat ik dacht aan bidden. Ik kreeg er een grote angst voor.
Ik was constant gespannen en angstig, zo erg dat mijn lichaam op knappen stond, mijn maag zich omkeerde en ik nauwelijks kon ademen. Ik kon niet stil zitten en liep heel de dag buiten als een kip zonder kop met alleen maar psychische klachten in mijn hoofd. Toen kwam er een tijd dat ik mij in mijn kamer opsloot. Ik deed een stoel voor mijn deur en zelfs mijn moeder mocht niet meer binnenkomen. De eten legde mijn familie voor de deur. Dit ging anderhalf jaar door. Ik werd een kluizenaar. Mijn moeder zag hoe ik aftakelde en kon alleen maar huilen....................................
Ik vertel later door maar jullie kunnen al wat adviezen geven en vertellen hoe jullie er mee om zouden gaan
Op pagina 7 en 13 staat de rest van het verhaal