Dit verhaal is af.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Daar zat ik dan. Ik bevond mij op de weg der liefde, een weg die ik voor mezelf niet voor mogelijk zag te bewandelen. Je reist eenmans het leven door, niet geheel afzonderlijk en onafhankelijk van anderen, maar toch onderneem je deze reis grotendeels zelf. Je draagt jouw tas op eigen schouders, en gaandeweg wordt deze zwaarder en zwaarder tot je besluit er wat uit weg te halen. Soms vernietig je dit, maar soms leg je het gewoon neer op de grond, kijkt er nog een laatste keer naar en vervolgt vervolgens jouw reis. Gedurende deze reis denk je weleens terug aan hetgeen je hebt achtergelaten, een intens gevoel van verdriet treft jou en je besluit jezelf niet hierin mee te trekken. Geheel afsluiten lukt niet, want tijd heelt immers geen wonden, maar voorziet ze van een onopvallend, soms opvallend litteken dat de herinnering keer op keer vormt. Verwerken gebeurd wel over tijd, 'geef het een plekje', dus doe ik dit en wandel met fermere stappen verder...
En ineens is daar het lichtje in de duisternis, een verlichtende hand tegen de pijn, een geschenk. Tastbaar als in het fysieke, en beleefbaar als in gevoel. De wereld die jij zag te trotseren in je eentje, is nu een wereld die je besluit te delen met een geliefde. Liefde, affectie...kostbare geschenken die een diepere betekenis bezitten. Ik kan jou een mooi cadeau geven in materiele zin, jij zal het aannemen en wellicht zelfs mooi vinden. Maar ik kan jou ook woorden schenken, gesproken door het hart en door daden verwezenlijkt. Je zal deze koesteren, ergens heel diep, en op een willekeurig moment oproepen. Waarom? Omdat jouw hart de mijne is, jouw liefde mij toebehoort en ik jou mijn leven schenk...
'Een kwartje voor jouw gedachten' waarop hij mij een gulle glimlach schonk. Ik hield van zijn glimlach, die heel zijn gezicht openbrak en zijn ogen nog meer deed glinsteren dan ze al deden. Ik hield van de manier waarop die z'n kop vastpakte met zijn grote mannenhanden en de manier waarop die zijn koffie dronk, door eerst het even op zijn lippen te laten rusten alvorens die een slok nam. Ik keek hem uitdagend aan, 'Al betaal je mij er een hele euro voor, dan nog deel ik mijn gedachten niet met jou haha. Mijn gedachten zijn het enige die mij geheel eigen zijn, dus verlang niet meer van mij dan ik jou al geef.' 'Jaja Ouarda, is goed met jou. Ik vroeg je trouwens niks hoor' en hij keek me lachend aan.'Zullen we een snelle wandeling maken voor ik je naar huis breng? Even een frisse neus halen.' Nadat hij had betaald, stonden we op en liepen gearmd het eettentje uit. Scheveningen was 's avonds echt heerlijk, je kon er lekkere lange strandwandelingen maken bij maanlicht, en alhoewel het koud was, vergat je dit even en werd het hoofd even geleefd door het geluid van de golven en de wind. 'Schat, ik geef je 100 euro als je nu een duik neemt in de zee' zei die al grinnekend. Ik gaf een harde stomp zijwaarts en begon te rennen, terwijl ik hem ontgoocheld achterliet. Ik wist niet wat mij bezielde en waar ik de kracht vandaan haalde, maar ik begon te rennen als een gek. Ik durfde niet achterom te kijken, in de hoop dat ik hem ver voor was. Voor ik het doorhad lag ik met een smak languit op de grond. Die smiecht had me bij mijn jas naar achter getrokken en kwam bovenop mij zitten. 'EN NU? He he, wat wil je nu dan doen eh kleine?!' 'Rachid, ga onmiddellijk van mij af! Wajow 3la zwaargewicht, wat eet jij in vredesnaam?! Pfffff, krijg geen adem, ga van me afffff!!' Ik begon hem te slaan, maar hij bleef met een stoïcijns gezicht zitten. Ik probeerde met mijn bovenbenen en armen hem eraf te gooien, maar alle moeite was tevergeefs. Hij begon onbedaarlijk hard te lachen toen ik tot overmaat van ramp, mijn bekken omhoog zette om zo kracht bij te zetten. 'Ouarda, ik wist niet dat je nu al over wilde gaan op pornografische bewegingen. You naughty girl hahahaha'. Ik werd vuurrood en schaamde mij dood, shit dat was inderdaad een verkeerde beweging. 'Rot op Rachid, alsjeblieft ga van mij af. Safi je hebt gewonnen, oke klaar.' 'Hihi, de zege is altijd al met mij geweest eh kleintje. Volgende keer niet meer zo stoer doen en wegrennen he, want je weet wat je dan krijgt' en met een grote grijns ging die van mij af, gaf mij een kus op mijn koude neus en trok mij omhoog. 'Kom lieverd, ik breng je naar huis.'
Geplaatst door najoua.. 
'. Wat moest dit nou voorstellen? Van wie was het. Zou hij het zijn, maar hoe komt die dan aan mijn nummer? Ik was ineens klaar wakker en besloot het nummer te bellen. Hij ging over...'Ja?' 'Euh hallo..met wie spreek ik?' 'Jij belt mij, dus je dient te weten wie je belt' Waarom sprak die zo droog? 'Ik ontving een vaag smsje van dit nummer en wilde weten van wie het was. Ben je wie ik denk dat je bent?' Mijn hart klopte als een gek, zijn stem maakte van alles in mij los. Hij is het toch gewoon? 'Ouarda Ouarda toch, herken je mij nu al niet meer. En zogenaamd negeren yek bij dat restaurant' Hij zei het spottend en ik begon rood aan te lopen. Hij had mij dus wel gezien verdomme. 'Ik zag je niet...' zei ik zacht. 'Ik hoor aan jouw stem dat je lag te slapen, ik ga je weer met rust laten. We spreken elkaar vast nog wel. Trusten schoonheid.' 'Welterusten..'. En hij hing op. Noemde hij mij nou schoonheid? Oefff voor ik het wist begonnen de kriebels in mijn buik...