Beste leden,
Ik ben erg benieuwd naar de creativiteit en fantasie van onze leden, dus leek het me een goed idee om het even op de proef te stellen.
Voor alle geïnteresseerden, jullie zijn welkom om mee te doen.
Zo kunnen we elkaar inspireren om een prachtig en sterk verhaal te schrijven.
Ik zou graag toch enkele regels willen hanteren om het zo geordend mogelijk te houden:
- Maximaal 15 regels per stuk. (Om de input van ieder lid gelijk te houden)
- Let zoveel mogelijk op grammatica en ABN.
- Andere taal mag, maar zet er een vertaling tussen haakjes bij, zodat het voor iedereen te begrijpen is.
- Gebruik de juiste interpunctie.
- Wees pro-actief om dubbele stukken in het verhaal te voorkomen.(Let goed op de reacties die al geplaatst zijn)
De bedoeling is dat iedereen participatie heeft in het verhaal.
Ik zal vervolgens de beste stukken in het verhaal plaatsen en ordenen.
Het verhaal is dan door jullie geschreven.
Intro door Mvr_Saaaana:
Zoete bloedstrepen!
Het gevecht was in een strijd, hij verloor. Gevangen in zijn kus. Een kus die geschiedenis schreef. Een eenvoudig doel, terwijl het verlangen te groot was. Mijn blik stond gevaarlijk en mijn lippen kil.
Bloed op de grond, bloed op de muren, het bloed zo zwart als gif Een glimmend mes als oorzaak. -‘Verlos hem van zijn lijden!’ schreeuwde de duivel in me. Ik hield mijn adem in. –‘Pijnig een kwel hem!’
Ik was vervloekt!
Voorzichtig drukte ik het mes dreigend tegen zijn huid. –‘Doe het niet!’ smeekt hij me –‘Geef me een tweede kans!’ Ik schudde met mijn hoofd –‘Het is te laat!’ Ik gunde hem een langzame en pijnlijke dood toe.
Ik sloot mijn ogen.. ik nam een diepe zucht.. ik was er klaar voor. En dit zonder gevoel.
Het lied was gezongen. Het bloed was zoet en de tranen bevroren.
Een volmaakte huid omringt door een rode gloed. Het hart schreeuwde, bang voor de stilte, bang om te sterven.
Het leven sleet, het hart stopte. Zo intiem dichtbij, maar toch zo riskant..
De schrik nam de hoofdrol in zijn hart. De zon, verdwenen achter een donkere wolk. Verlost van een ziekelijke drang.
Dit allemaal verleidt door woorden. Woorden van een verboden liefde.
Tweede stuk door Ongelooflijk:
Stil staar ik voor me uit denkend aan deze 4 afgelopen jaren. De tranen vallen weer langzaam over me wangen heen.. Ik heb de afgelopen 4 jaar zoveel gehuild, zoveel tranen gelaten...nooit raken ze op.
Me lach verbergt de pijn, de woede en het onbegrip
Ik geniet van de momenten die zo stil zijn, maar nooit zo lang duren
Ik denk wat er dan nog verder op het pad zal gaan komen
Het is vaak een schijn van de werkelijkheid.
Zachtjes wrijf ik over me oog die verschrikkelijk veel pijn doet. Weer heeft hij me geslagen.. terwijl hij mij gisteren nog voor de zoveelste keer heeft beloofd om het nooit meer te doen.
Beloftes zijn helemaal niks waard bij hem. Hij zoekt een reden om mij weer te slaan, om mij weer pijn te doen. En het lukt hem elke keer weer...
Het begon allemaal 4 jaar geleden na ons huwelijksreis. Ik was het gelukkigste meisje van de wereld. Ik was zo gelukkig, dat ik alles om me heen vergeten was.
Ik weet nog precies hoe ik hem heb leren kennen.
22 juli 2002, een mooie zomerdag.
Ik zat met een vriendin en met me zusje op het gras in een parkje. We waren gezellig aan het picknicken. Het was heel leuk met z'n drieën, totdat een groepje jongens ons lastig vielen.
Hij.. die met z'n vrienden tegenover ons zat, hadden heel de tijd oogcontact..maar niemand die het doorhad.
De groepje jongens liepen ons kant op en kwamen naast ons zitten, zonder te vragen. Ze begonnen een gesprekje en vroegen ons van de raarste dingen. Wij vroegen ze beleefd om op te staan en ergens anders te gaan zitten.. maar dat wouden ze niet. Nou dan niet dachten wij. Dan staan wij toch lekker op, geen probleem. Op het moment dat we op wouden staan en ons spulletjes mee wouden nemen, werd ik heel hard aan me arm getrokken door 1 van de jongens.
De jongen dwong me om mee te gaan naar de bosjes, maar dat wou ik niet. ''Laat me los'' schreeuwde ik. Hij.. de jongen waarmee ik oogcontact had, zag alles gebeuren en kwam ons richting op lopen samen met z'n vriend achter hem aan.
''Laat haar los, wat is jouw probleem?'' zei hij serieus en met een boze blik. De jongen liet me meteen los en deed een stapje naar achteren. Hij.. waarmee ik oogcontact had was lang en breed, vandaar dat die jongen bang werd. Het groepje liep met z'n drieën het parkje uit zonder om te kijken. ''Gaat het?'' vroeg hij me lief en met een glimlach.. ''Jaa, het gaat'' zei ik stotterend. Ik was geschrokken maar tegelijk ook blij. Hij kwam voor me op, zo lief. En die glimlach, zo mooi.. ik was meteen verkocht die dag. Hij vroeg om me nummer nadat we een kort gesprekje hadden gehad en gaf het hem. Ik had een goed gevoel bij hem.. ik was verliefd geworden op hem. Nog nooit was ik verliefd geweest en nog nooit had ik contact met een jongen.
Tot die dag.. tot die mooie zomerdag ........
Jullie beginnen met de vervolg van het tweede stuk van het verhaal en ieder mag zijn/haar inbreng erin gooien. Denk daarbij aan het onderwerp en moraal van het verhaal. Best geschreven stuk wordt het vervolg van het tweede stukje.
Laten we er ook rekening mee houden dat het niet te poëtisch wordt. Laat het wel een goed verhaal blijven. Sommige stukken kunnen poëtisch zijn. Maar het moet wel het structuur van een verhaal bevatten.
Derde stuk door Riffie_T.
Hahahahah!! Laat me niet lachen! Jij heks!', zegt hij hard op een misselijkmakende toon terwijl hij aan de andere kant van onze huiskamer staat en me een vieze blik geeft. Ik hoor een echo die zijn afschuwelijke stem weerkaatst. Ik begrijp niet hoe hij in zo'n korte tijd tot zo'n vreselijk monster is veranderd. Toch had hij me niet helemaal afgeschrikt. Integendeel. In deze zwarte nacht bruiste ik van energie. Als hij dacht dat ik een zielig meisje was die zijn orders zonder pardon opvolgde had hij het mis! 'Ik haat je! Je bent een gewetenloos monster. Ken je geen schaamte? Hoe durf je aan mij je gezicht te tonen? Je walgelijke gezicht dat lijkt op die van Iblies!', schreeuwde ik kwaad. Hij had me nog nooit zo kwaad gemaakt. Nee, ik was niet kwaad. Ik was woedend! Het voelde alsof de stoom uit mijn oren spuwde. Hij lachte harder en harder. Ik werd er gek van. Zijn lach leek me te achtervolgen in mijn hoofd. Ik omsloot mijn oren met mijn handen en zakte krachtenloos door mijn benen. Ik had geen controle meer over mezelf. Alles om me heen draaide en hoorde zijn lach. Ik wilde rennen. Vluchten..
Tevergeefs. Ik werd meegesleurd in een draaikolk en het enige wat ik hoorde was het oorverdovende geluid van de echo.
Bezweet werd ik met een schok wakker. Safi, niets aan de hand. Het was maar een droom. Met die woorden suste ik mezelf. Ik merkte zijn gesnurk uit de woonkamer op. Het leek oorverdovend. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen eromheen. Ik haat je. Er zijn gewoon geen woorden die uitdrukken hoe erg ik je haat. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik wens dat je mijn leven voorgoed verlaat. De tranen vloeiden uit mijn ogen. Toch voelde ik iets aparts. De droom had me sterker gemaakt. En even, heel even maar, voelde ik dat ik zou winnen. Met geduld en met Allah aan mijn zij, zal ik hem op een dag genadeloos pijnigen en overwinnen.
Dood of levend..
Ik zie jullie creativiteit met smart tegemoet.
Groet,
Encryption.