1. #1
    De Zingende Lid

    Reacties
    232
    02-12-2002

    Verdriet....

    [GLOW=blue]Voor de Lovers onder ons :verliefd:[/GLOW] :




    Mijn verstand had besloten om je jou vergeten
    maar mijn gevoel kan niet zonder jou.
    Zonder t te merken liet ik mijn gevoel verdringen
    om even later alleen maar meer te merken
    dat ik jou niet vergeten was.

    Nu ben ik weer terug bij af.
    Hopeloos verliefd op jou.
    Ik weet dat je om me geeft
    dat ik niet niks voor je beteken
    dat je misschien wel twijfelt.

    Maar voor de tweede keer onzekerheid.
    Diezelfde onzekerheid die de reden was
    voor mijn verstand om tegen je te vechten en
    tegen mijn gevoel wat door jou veroverd was.
    Maar dit keer heeft t verstand t gevecht verloren

    Ik weet niet wat er zal gebeuren.
    Hoe lang ik zal blijven wachten
    want dat is niets voor mij.
    Maar op welke manier dan ook,
    jou wil ik nooit meer kwijt.
    ANA 7SABTE ENNAS TEBGHINI
    KIMA B'GHAHOUM KALBI ANA
    BESSA7 FI GHAIBI KTALTOUNI
    NE KOEL GHIR RABBI MOULANA ...
    Cheb Hasni ( Allah ye Ra7mou )

  2. #2
    De Zingende Lid

    Reacties
    232
    02-12-2002

    Schrijven jullie lekker mee
    ANA 7SABTE ENNAS TEBGHINI
    KIMA B'GHAHOUM KALBI ANA
    BESSA7 FI GHAIBI KTALTOUNI
    NE KOEL GHIR RABBI MOULANA ...
    Cheb Hasni ( Allah ye Ra7mou )

  3. #3
    De Zingende Lid

    Reacties
    232
    02-12-2002

    Nog 1



    Dit is absurd, het meest onmogelijke plan dat ik ooit heb doorgezet. Om klokslag twaalf uur neem ik de definitieve beslissing. Ik weet wat ik verlies, maar ik weet vooral wat ik er mee kan winnen. Verward door een ingewikkelde geschiedenis. Een inleiding zonder einde. Het eigenlijke verhaal lijkt nooit te beginnen. Misschien dat het vannacht de kans krijgt, maar alleen als ook jij op duistere wijze weet te ontsnappen. Als jij net als ik op wil gaan in de nacht. Als jij wil achterlaten wat je lief is, om dat alles op de geven voor mij. Ben ik je liever dan hen? Mijn twijfels gaan op in mijn zelfverzekerdheid. Mijn tranen worden verdreven door tranen van geluk. Zal vannacht dan werkelijk het echte verhaal beginnen.
    De nacht is zwoel. Een zacht briesje waait door mijn haren. Ik ruik de zomerlucht en hoor de krekels vanuit het hoge gras dat langs mijn blote kuiten schuurt. Zo’n mooie nacht met zo’n duivels thema. Achterom kijken durf ik niet meer. Waarom niet? Ben ik bang voor dat de twijfel het dan wint. Is mijn liefde voor jou toch niet sterk genoeg dan? Vastbesloten loop ik door, de bocht om. Omkijken heeft nu geen enkele betekenis meer. De duisternis heeft me omhuld. In de schemer zie ik de rand van het bos voor me opdoemen, gehuld in nevel. Hoe kan deze tocht naar jou zo’n sterk verraad met zich meedragen? In mijn geheimste dromen had ik niet durven bedenken dat ik ooit mijn familie in de steek zou laten. Maar het is erger dan dat. Door voor jou te kiezen voelt het als verraad. Ze zouden onze echte liefde niet begrijpen, ze zouden het niet willen zien. Verdwijnen is de beste oplossing. Het verleden kan niet uitgewist worden, maar nu wordt het tenminste bedekt. Bedekt met verraad en onzekerheid. En jij? Deel jij mijn gevoelens? Denk je dat we het verleden kunnen verhullen met ontastbare gevoelens? Ik hoop dat ook jij je twijfels hebt verdreven, dat ook jij alles hebt kunnen opgeven om met mij opnieuw te kunnen beginnen. Zouden we dat kunnen? Kunnen wij hetgeen wat onze families al generaties lang niet konden? Maar ik weet dat wij het wel kunnen. Wij zullen zorgen voor een hereniging van twee families. Over een paar generaties is er geen sprake meer van een conflict. Wij kunnen twee kanten versmelten. De positieve en de negatieve pool aan elkaar koppelen, wij kunnen dat waar maken. Is het verleden dan toch uit te wissen?
    Ik stap het donkere bos in. De lucht is er zoeter. De bladeren ritselen en ik voel me bekeken door de duivel. Ik merk zijn aanmoediging op. Is het dan echt verkeerd om elkaar lief te hebben. Ik ken het verleden en ik ken de problemen, maar wij zijn anders. Wij zijn juist de oplossing. Cupido’s pijlen letten niet op de geschiedenis. Zij verbinden mensen voor in de toekomst. Twee simpele zielen, verwikkeld in grote problemen, heen en weer geslingerd tussen elkaar en hun verwanten. Verwanten die ze lief hebben. Verwanten met wie ze alles delen, behalve de haat. Hoe kan het verkeerd zijn om haat te vervagen en liefde ervoor in de plaats te laten groeien. Te laten groeien als twee stralende zonnebloemen die zich voortplanten en met de jaren het onkruid verdrijven. Net zolang totdat niemand meer beter weet dan dat er op de plaats een groot veld is, waar de mooiste zonnebloemen bloeien, in harmonie met de natuur.
    Ik kom aan bij onze afgesproken plaats. De open plek, diep gelegen in het woud. Ons woud, wat onderdag sprookjesachtig is. Hier bestaan de problemen niet, want hier hebben we onze liefde gevonden en aan elkaar laten blijken. Nu is de nacht is het spookachtig. ’ s Nachts komen de heksen en de slechte goden, die de feeën en de elven verdrijven. Ik laat mijn ogen langzaam over onze plaats glijden. Van het meertje naar de grote boom in het midden. Nergens zie ik jouw silhouet helder afgetekend tegen de vage schaduwen van de bomen. Een koude wind schuurt plotseling in mijn gezicht. Het gevoel dat mijn zelfzekerheid onterecht is geweest wordt langzaam sterker. Hoe heb je me in de steek kunnen laten? Nogmaals doorzoeken mijn ogen ons plekje. Tegelijkertijd gaan mijn gedachten door onze mooie momenten samen. Waar is het misgegaan? Hoe heb jij mij ervan kunnen overtuigen wat we voor elkaar betekenen, terwijl je me nu in de steek laat? Ben ik dan de enige die met het goede het kwaad van honderden onzinnige jaren wil uitwissen? Hevig in de steek gelaten voel ik de tranen terugkomen. Ze prikken in mijn ogen, maar ik vecht ertegen. Ik wil ons niet opgegeven, ik wil niet tot de conclusie komen dat je met hier helemaal alleen achter hebt gelaten. Het gelach van de duivel snijdt door de duisternis. Dit keer is het niet aanmoedigend, niet bedoelt om mij mijn plan door te laten zetten. Dit keer klinkt het als een overwinning. Heeft de kwaad dan echt al het goede overwonnen. Betekend dat dat onze twee families elkaar nooit zullen accepteren, laat staan dat ze ooit een zullen worden. Ik voel me verslagen en draai me om. Langzaam begin in terug te lopen. Ineens besef ik dat er geen terug is. Ik wilde mijn familie verraden door ze in de steek te laten voor onze liefde, maar nu ben ik degene die in de steek gelaten is. Ik kan deze mensen, die zo dicht bij me staan niet meer onder ogen komen. Juist omdat ze zo dicht bij me staan. Maar wat moet ik dan? Moet ik de zonnebloemen geen kans geven? Moet ik me er bij neerleggen dat je me niet genoeg lief hebt? Die gedachten alleen al doet de wereld om me heen draaien. Ik sta te tollen op mijn benen, maar weet dat ik moet lopen. Weg van de plaats waarvan ik dacht dat het alles zou veranderen, alles beter zou maken.
    De begroeiing wordt dunnen en ik kom weer aan bij de rand van het bos, dit keer vanaf de andere kant. Net zo omgekeerd zijn mijn gevoelens. Ik zou altijd van je blijven houden, maar tegelijkertijd vind ik je zwak. Of was het onze liefde die te zwak was en niet jij? Ik wil er niet meer over nadenken. Deze gebeurtenis is voor mij de aanzet om een heel nieuw leven te beginnen, maar niet met jou dit keer. Jij hebt er namelijk voor gekozen dat je dat niet wil, niet met mij. Jouw nakomelingen zullen eeuwig gevangen blijven in een eeuwenlang durend conflict tussen jou familie en de familie waar ik van af stam. Maar ik zal ervoor zorgen dat mijn kinderen niet gevangen zijn. Mijn kinderen zullen een vrij leven leiden. Haat komt niet voor bij hen. Hen wordt niet geleerd dat jou familie slechts is. Als jij er niet samen met mij voor wil zorgen dat deze onzin eindelijk stopt zal ik het alleen moeten doen. Door jouw aanwezigheid stond ik sterk, maar nu je me in de steek hebt gelaten sta ik sterker dan ooit.
    Ik kom weer aan in de bewoonde wereld. Het dorpje, de straten, de huizen. Alles is donker. In het licht van de lantaarnpaal sta ik te wachten op de bus. Na tien minuten die ik een geel gevaarte de bocht omkomen. De deur opent zich, de deur naar een nieuw leven, De buschauffeur lacht aardig naar me. Net alsof ik aangemoedigd wordt, maar dit keer wordt ik aangemoedigd door de engel. Ik laat mij meevoeren naar het vliegveld. We hadden ervoor gekozen om samen op te stijgen en te landen in een compleet nieuw en vreemd gebied. Nu verlaat ik alleen het land waar ik mijn eerste voetstappen heb gezet.
    Twee uur later zit ik te wachten voordat ik aan boord van het vliegtuig mag. Er is een vertraging wat mij de kans geeft om na te denken. Het voelt goed dat ik ook alleen mijn plan heb durven doorzetten. Toch denk ik aan jou. Denk je nu ook aan mij? Twijfel je nu niet of je de goede beslissing hebt genomen? Ik kan me niet voorstellen dat je mij niet zult missen. Dat je gedachte aankan dat ik zo meteen in Amerika zit, dat ik aan de andere kant van de wereld mij leven leef. En dat terwijl jij alleen achter blijft in Italie. Alleen met de haatgevoelens voor elkaar die altijd gekoesterd zullen worden daar. En ik, dat kleine stukje van de ene helft, ik zorg ervoor dat de muur voor een klein stukje wordt verbroken. Maar ik besef goed dat ik zonder jou nooit de hele muur in elkaar kan laten storten. Mijn kinderen zullen dan geen haat koesteren voor jouw familie, maar ze zullen het ook niet liefhebben. Je kan iets onbekend niet haten of liefhebben. Ik heb de muur niet doorbroken, ik heb er hooguit voor gezorgd dat hij niet nog hoger wordt. En nu zit ik hier, alleen, te wachten op het vliegtuig. Het is een raar gevoel dat een willekeurig vliegtuig voor mij een bevrijding is. In mijn hand houd ik mijn ticket geklemd. Wat heb jij met jouw ticket gedaan? Met het ticket dat zorgt voor een lege stoel naast de mijne, wat heb je daarmee gedaan? Waarschijnlijk zal ik het nooit weten. Helaas weet ik wel wat je niet hebt gedaan, je hebt niet gedaan wat er verwacht wordt wat je met een ticket doet Je hebt niet gedaan wat ik verwacht had wat je ermee zou doen. Maar nu moet ik dit feit accepteren. Ik ben sterk en ik geef niet toe aan deze onzinnige ruzie. Ik ga ervoor. Ik zal je nooit vergeten. Je zal altijd een speciaal plekje houden in mijn hart, maar je zal me nooit meer terugzien.
    ANA 7SABTE ENNAS TEBGHINI
    KIMA B'GHAHOUM KALBI ANA
    BESSA7 FI GHAIBI KTALTOUNI
    NE KOEL GHIR RABBI MOULANA ...
    Cheb Hasni ( Allah ye Ra7mou )

  4. #4
    Bent Dar El Baida

    Reacties
    285
    24-10-2002

    Aiiiiiiiiiiiii mooi hoor

  5. #5
    Bent Dar El Baida

    Reacties
    285
    24-10-2002

    Heb je dit mee gemaakt of zomaar effe geplaats ... Maar waarom heeft zij hem verlaten, cultuurverschillen wella ???

  6. #6
    De Zingende Lid

    Reacties
    232
    02-12-2002

    tja waarom niet he
    ANA 7SABTE ENNAS TEBGHINI
    KIMA B'GHAHOUM KALBI ANA
    BESSA7 FI GHAIBI KTALTOUNI
    NE KOEL GHIR RABBI MOULANA ...
    Cheb Hasni ( Allah ye Ra7mou )

  7. #7
    Bent Dar El Baida

    Reacties
    285
    24-10-2002

    kifasch waarom niet vertel vertel vertel