1. #1
    MVC Lid

    Reacties
    48.061
    06-02-2001

    Angry it could be true

    Citaat Geplaatst door one love
    NIET MEER MIJN LEVEN.
    deel 1

    Vroeg in de ochtend werd ze wakker door het gegil van haar moeder. "Lieverd, er is iemand voor je mijn mooie lieve dochter" zei haar moeder tegen Hayat. Hayat deed langzaam haar ogen open en keek naar de wekker die naast haar hoofd lag. Half zeven. "Wat, zo vroeg a moi, wie is er?" vroeg Hayat. "Jallah, niet zoveel vragen. Ga doucen, kleed je netjes en mooi aan en kom dan gelijk naar beneden." Hayat snapte er niets van. Was het, nee dat kon toch niet? dacht ze. Ze deed wat haar moeder zei. Ze was per slot van rekening een keurig kind. Die alles wat haar ouders haar vermelde deed. Maar haar ouders luisterden nooit naar haar. Hoe konden ze nou willen dat hun net 18 jarige dochter al met iemand trouwde, iemand waar ze niet van hield. Ze stapte nadenkend de douche in, en bleef daar zolang mogelijk totdat haar moeder hard op de deur bleef bonzen. "A lefrita, schiet op! Je bent echt soms een schande voor ons AibadAllah.!" Hayat deed de douche uit en wikkelde zichzelf in een handdoek, ze deed de badkamer deur open en liep haar moeder negerend voorbij. Haar moeder liep snel mompelend naar beneden. Hayat liep haar kamer in. Ze keek rond. "Wat moet ik in Godsnaam aan?" dacht ze. Een stiekeme gedachte was dat ze gewoon naakt de huiskamer binnen zou lopen. En dan maar de reacties van haar aanstaande bruidegom afwachten... Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Hayat deed de kastdeur open. In haar kastdeur zat een lange spiegel en ze bekeek zichzelf. Een slank lichaam was wat ze te zien kreeg. Hayat vond zichzelf altijd te dik, te vol. Ze pakte snel haar ondergoed, een nette zwarte lange rok die ze zelf verschrikkelijk vond, maar goed, zeer gepast voor dit soort daagjes, en een zwarte blouse. Haar haar deed ze in een knot. Ze deed de kastdeur open en bekeek zichzelf. Ze haalde diep adem en liep de kamer uit om vervolgens naar beneden te gaan.

    Zachtjes ging de deur open en precies zoals ze had verwacht zat haar hij daar. Het was een achter neef, Faisel. Hij was lang, had een fijn gezicht maar Hayat voelde zich totaal niet tot hem aangetrokken. Ze wilde niet, maar had geen keus. Ze moest.

    De ochtend leek wel een eeuwigheid te duren. Eindelijk gingen ze weg. Faisel had zijn nummer voor haar achter gelaten zodat ze hem eventueel kon bellen om elkaar beter te leren kennen. Hayat's moeder had er zo op door gepushed hem nog diezelfde middag te bellen dat ze het deed. Ze was immers een goed meisje, ze moest wel, ze moest alles goed doen, alles het beste doen, anders was ze niet goed genoeg voor haar familie. Ja" hoorde Hayat een norse zware stem aan de andere kant van de lijn zeggen. "Met Hayat, is dit Faisel?" zei Hayat. "Eeeeh ja, hoe is het met je my lady" zei Faisel gelijk enthousiast. "tfoe" dacht Hayat. "Eh ja goed." Ze wilde het liefst gelijk ter zake komen en zei er dus meteen achterna "Faisel, kan je straks afspreken, dan kunnen we elkaar beter leren kennen". Die woorden kwamen niet uit haar hart. Ze kwamen als het aan Hayat lag uit haar ****.

    Ze hadden die avond afgesproken. Faisel kwam haar ophalen van haar huis. Hayat had zich niet extra mooi aangekleed. Ze droeg een lichtblauwe spijkerbroek, met een zwart truitje. Ze had een open hals en had daarom een zwarte halsketting om die ze had gehad van haar beste vriendin, Imane. Een kwartier te laat ging de bel. Ze deed zelf open. "Hoi" zei hij met die zware stem van hem. "Salaam aleikoum" zei hij tegen haar ouders. Faisel was niet echt lelijk. Hij kon genoeg meiden krijgen maar Hayat viel gewoon niet op hem. Ze hield niet van hem. Vanavond zou ze proberen onder het huwelijk vandaan te komen. "Zullen we gaan?" zei ze.

    Eenmaal in de auto aangekomen vielen er geen woorden. Totdat Faisel de stilte wilde doorbreken. "Zo eh Hayat. Wat doe je allemaal in het dagelijkse leven.?" vroeg hij. "Ik zit op school, ik doe de opleiding secretaresse" zei ze. "Oh wat leuk" zei hij. Hij legde ineens zijn hand op haar been. "Dus mijn vrouwtje gaat binnenkort haar diplomaatje halen, nou lieverd, dan mag je lekker van je leven gaan genieten, ik zal hard voorons tweetjes werken." zei hij. Hayat glimlachtte. Een nepglimlach. Ze besloten naar een cafeetje te gaan. Het stonk er naar de rook en het was vol met marokanen. Waarschijnlijk allemaal bekenden van Faisel aangezien hij iedereen groette. Hayat bekeek hem. Hij droeg een leren jas, die te groot voor zijn postuur was. Zijn broek was een beetje te kort. Hij had kleine krulletjes. Hij draaide zich om naar Hayat en wees haar een stoel aan. "Ga hier maar zitten" zei hij. "Hayat, laat ik je hier dus nooit alleen of met je vriendinnen zien he" zei hij. Hij keek serieus. Hayat werd kwaad. Hij maakte het haar wel heel gemakkelijk om te zeggen dat ze niet met hem wilde trouwen. Dus dat besloot ze te doen. Faisel stond bij de bar, met twee mannen te praten. Even verderop stonden twee Marokaanse meisjes. Beide in strakke huidverhullende truitjes gekleed en met een sigaret in hun handen. Ook de makeup was niet zuinig aangebracht. Faisel rookte ook, en hij had ook een glas bier voor zich staan. Was dit nou haar aanstaande man waar haar ouders haar aan wilde geven? dacht ze. Dit wilde ze echt niet. Ze bleef geduldig zitten wachten tot Faisel kwam. Eerst liep hij nog naar de twee Marokaanse meisjes. Een gaf hem een kus op zijn wang. Die andere bietste een sigaret van hem. Hij gaf ze beide een knipoog en liep naar Hayat. Hij ging zitten. "Zo daar zitten we dan. Weet je dat ik je heel mooi vind?" zei Faisel. Hayat keek serieus. Ze wilde het nu zeggen. Ze kon het niet meer voor zich houden. Ze keek Faisel aan. "Faisel, waarom wil je met mij trouwen?" Faisels gezicht veranderde van aardig naar serieus. "Omdat je mooi bent, en gewoon, ik hou wel van je". zei hij. "Hoe kon hij nou van haar houden, hij kon haar niet eens." dacht Hayat. En dat zei ze hem ook. "Dat kan toch niet?" zei ze. "Dat groeit Hayat dat groeit, echt waar" zei Faisel. Ineens kwam het Marokaanse meisje naar het tafeltje toe gelopen en ging bij Faisel op zijn rechter been zitten. "Fais, hattinie shie hasra euro? (geef me tien euro)" zei ze, en terwijl ze het zei bekeek ze Hayat. Faisel werd rood. Hij duwde het meisje van zijn schoot af en keek haar boos aan. Het meisje haalde haar hoofd op en liep weg. Nu was het voor Hayat een peulenschil. "Ik kan niet met je trouwen Faisel, ik hou gewoon niet van je. En zo te zien zijn er genoeg andere huwelijkskandidaten voor je." Faisel's gezicht vertrok. Het was goed te zien dat hij boos was. Hij was woedend. Maar hij hield zich kalm. "Oke. Dus zo een meisje ben je. Dan is dat lekker je eigen probleem. Je zult met mij trouwen. Of je wilt of niet." Hayat wist dat ze als ze nog goed bij haar familie wilde blijven, geen keus had. Maar ze wilde voor zichzelf kiezen. Kon dat nu dan ook?

    Faisel bracht haar naar huis. Na het verlossende woord hadden ze niets meer met elkaar besproken. Hij zei haar geeneens gedag. Ze stapte uit de auto en liep naar huis. Haar moeder kwam aangerend."en, en, en, hoe was het? Ik zei toch al dat het een goede leuke man voor je was!" Hayat zei niets en liep naar de toillet. Tien minuten later ging haar telefoon. Prive nummer. "Hallo" zei ze. "met Faisel. Ik wil met je praten, het duurt niet lang" zei hij. "Waar ben je dan?" vroeg Hayat. "Ik sta voor je deur" antwoorde hij. "Goed ik ben over vijf minuten buiten." Hayat had nu helemaal geen spijt dat ze de waarheid vertelt had aan Faisel. Ze haalde opgelucht adem. Misschien was het wel een goede jongen dacht ze.
    .

  2. #2
    ѕαмιяα

    Reacties
    2.915
    06-08-2002

    is dit nou niet de honderdduizendste keer dat dit verhaal hier wordt geplaatst???!!!!????

  3. #3
    MVC Lid

    Reacties
    524
    13-11-2002

    Origineel gepost door sammy333
    is dit nou niet de honderdduizendste keer dat dit verhaal hier wordt geplaatst???!!!!????
    Nee hoor dit is de tweehonderdsteduizendste keer dat het geplaats wordt

    © 2006 Bledder

  4. #4
    MVC Lid

    Reacties
    524
    13-11-2002

    Geeft Nikssss hoor
    © 2006 Bledder