Oke, ik zou graag willen weten wat jullie dames hiervan vinden. of mannen?
Ik heb een verleden en die heb ik verteld aan mijn man voordat we trouwden. Dit verleden brengt ook schulden mee die ik nog steeds aan het afbetalen ben.
Toen ik mijn man dit vertelde in het begin vond hij het geweldig dat ik eerlijk tegen hem was en het was voor hem nog meer reden om met me te trouwen. Maar sinds we getrouwd zijn en samen wonen is het elke ruzie weer raak. Elke klein wissewasje draait uit op mijn verleden. Hij is zoiezo een driftige gozer en wordt snel boos. Als ik een mietje was zou hij me denk ik ook slaan, maar ik ben absoluut niet op mijn mondje gevallen en als hij me aanraakt dan weet hij dat ik een gemene rechtse heb. (gelukkig nooit gebeurt).
Maar het is elke keer weer raak: Hebben we ruzie, begint hij weer over MIJN verleden. Hij was ook absoluut geen lieverdje en vergeleken met hem was ik een heilige, maar oke.
Nu is hij weer super agressief en mag ik morgen niet met vriendinnen naar Antwerpen om te winkelen. Hij denkt dat hij mij daarmee pijn doet. Dat doet hij ook maar hoe agressiever hij wordt des te meer krijg ik de slappe lach tegenwoordig. Zijn woorden kosten niets meer in mijn ogen. Ik zie hem net een klein kind die telkens weer terug grijpt naar datgene wat werkt. Ik ben het spuugzat maar krijgt (echt gek gewoon) de slappe lach van hem wanneer hij op zo'n manier wilt laten zien dat hij macht heeft. Ik denk dan van: Wat ben je toch een zielig ventje, dat je mij moet verbieden om iets te doen alleen om je mannelijker te voelen. Ik bedoel, wat schiet hij ermee op. Hij heeft geen enkele reden om mij te verbieden te gaan. En ik had nog wel zijn lunch en avondeten voor hem klaargelegd in de koelkast en alles. Nu heb ik het express diep achterin de vriezer gegooid. Hij krijgt geen hap van mij, laat hem maar lekker voor zichzelf zorgen...
Grrrrrrrrrrrrrrrr, ik ben zoooooooo boos. Maar aan de andere kant ook verdrietig. Dit is geen huwelijk. Telkens ruzie om niets en uiteindelijk komen we weer bij hetzelfde straatje. Het straatje dat doodloopt. Ik zit er serieus aan te denken om een imam erbij te halen en te kijken of dat zal helpen. Een bemiddelaar. Ik heb al eerder zijn broer ingeschakeld, die heeft ook tegen hem gezegd dat hij iets aan zijn driftbuien moet doen. Maar het enige wat hij kon zeggen toen zijn broer weg was, was: waarom moest je mijn broer erbij halen? Waarom?