Sellem allen,
Mij overkwam iets heel bijzonders. Ik probeer dit hier te omschrijven, met de boodschap dat geduld loont. Heb geduld beste lezer want ik was iemand die er ook genoeg van had om aan te zien wat er hedendaags om mij heen gebeurde met onze zusters. En ook ik, net als vele van jullie geloofde dat ik geen goede wederzijde meer tegenkom.
Totdat. . .
Het een Dinsdagmiddag was en een graadje of 17. Het was erg druk op station. En ik liep rustig naar me trein. Onderweg luidde door de speakers van het station dat mijn trein zou gaan vertrekken over enkele minuten en dus moest ik me gaan haasten. Eenmaal aangekomen bij het spoor, reed hij vlak voor me weg. Ik baalde als een stekker en ik vroeg aan een medewerker van het NS (die daar liep) welke ik het beste kan pakken want ik wilde op tijd naar huis. Hij verwees mij naar spoor 2 waar ik moest overstappen. Ik ging er hollend naar toe want ik wilde mijn trein niet nog eens missen.
Op dat moment stapte ik in en zocht ik een rustig plek op in de trein waar ik kon zitten. Ik koos voor de stilte coupe. Ik pakte de krant die op een stoel lag naast mij en begon deze te lezen. Buiten begonnen medewerkers het signaal te geven op hun fluitje dat de deuren gaan sluiten en dat de trein kon wegrijden. De deuren gingen dicht en net op tijd kwam er een beeldschone meisje naar binnen. Een lichtgetinte meisje met mooie amandelogen waarin zelfs de beste zwemmers konden verdrinken. Ze had mooi schoon los haar dat over haar wangen viel en een schoon gezicht waarop je je eten van af kan eten. Ze had een (sip) blik waarin je direct het profiel van een rustig meisje herkent. Dit meisje straalde sunhanallah iets uit waarbij je meteen zag dat dit meisje de zegeningen had van haar ouders. Uit respect keek ik haar niet meer aan, maar toch zag ik uit me ooghoeken dat ze schuin tegen over me ging zitten. Ik hield me voeten bij elkaar en ging rechtop zitten.
Voor even verloor ik de aandacht omdat een artikel in de krant mij erg aantrok. Plotseling ging haar telefoon over en ze nam hem op. Het was haar moeder want ze groette ‘’Hey yema’’. (Hey moeder). Haar mobiel stond best wel hard en dus kon ik het gesprek meehoren. Haar moeder vroeg wanneer ze thuis zou zijn want ze stond op het punt om weg te gaan. Waarop het meisje antwoorde dat ze onderweg naar huis toe komt. Ze haalde haar neus op en haar moeder vroeg ‘’Gaat alles wel goed a bniti’’. Waarop dit meisje weer antwoordde, ‘’Ja yema, alles gaat goed ik ben bijna thuis’’. Het meisje en haar moeder sluitte het gesprek af met een groet en ze hingen vervolgens op. Ik was dit meisje voor even vergeten en ging door met lezen van de krant. Langzaam hoorde ik het meisje geluiden maken van verdriet. Ik keek naar haar spijkerbroek die nat was van druppels tranen. Ik bleef me hoofd naar beneden houden want het laatste wat ik wilde was dat ze dacht dat ik haar versierde. En ik was bang dat ze dat zou denken als ik haar (brutaal) aan zou kijken. Het meisje begon haar tranen te vegen terwijl ze droevig naar het raam keek.
Ik hield me rustig en vroeg nog steeds niet wat er mankeerde en of ik kan helpen. Ik sloeg de volgende pagina van de krant om en het was de laatste pagina, vervolgens legde ik de krant neer. En zag dat het meisje trilde meskina terwijl ze rustig haar tranen veegde. Op dat moment ging haar telefoon over en ik keek om de 3 seconden haar aan en dan weer niet. Ze keek naar haar mobiel die overging en drukte deze weg. Uit woede gooide ze hem weg aan de overkant. Ze hield haar handen voor haar gezicht en begon steeds alles uit te huilen. Ik was nogal verkouden die dag en pakte uit me broekzak een Tempo zakdoekje om me neus te vegen. Wat bleek te zijn was dat het me laatste doekje was. Ik keek haar aan en zag dat ze veel verdriet had. Ik liep naar haar toe en vroeg of alles wel goed ging en of ik haar misschien kan helpen door alvast een zakdoekje aan te bieden. Ze keek me trillend en tranend aan waarop ze antwoordde. Laat me met rust, ga weg. Ik heb niemand hulp nodig. Ik probeerde mezelf te verdedigen door rustig te zeggen dat ik haar alleen maar wilde helpen. Ze onderbrak me en zei dat ze had gezegd dat ik haar met rust moet laten. Ik werd rood en ik kreeg het spontaan benauwd. Ik legde mijn laatste zakdoekje naast haar neer en ik liep weg.
Op dat moment ging er door de boxen over in de trein dat mensen konden overstappen want de eindhalte naderde. Ik stapte toen uit en liep aan de overkant waar ik mijn reis ging vervolgen in een andere trein. Ik keek nog 1 keer om en ik zag vele mensen uitstappen maar elk spoor van dat mysterieuze meisje bleek te verdwenen. Ik zag haar nergens meer en ik liep met vragen in me gedachte door. Het mysterieuze meisje waargebeurd
Moet ik verder gaan.