Hash en Wietje
Er leefde eens een arme houthakker, die heette Drugo Rihuana. Hij had een hele bazige vrouw. Ze hadden twee kinderen en die waren Hash en Wietje gedoped. Wietje speelde met haar barbituraantjes en Hash speelde met Stuffie, zijn hondje en Morfientje, zijn kat.
Ma Rihuana zei:”We moeten iets doen”. Pa snoof eens diep, maar wist niets te zeggen. Ze hadden namelijk haast niets meer te eten. Ma Rihuana bedacht een boos plan. Ze zouden met zijn vieren een tripje in het bos gaan maken en daar zouden ze Hash en Wietje achterlaten. Maar de slimme Hash had alles gehoord en stak een mesje in zijn broekzak.
De volgende dag gingen ze een tripje maken in het bos, waar de wind door de bomen blowde, die zo high waren. ’s Middags deden Hash en Wietje een dutje en hun ouders gingen er stilletjes vandoor. Maar Hash had met zijn mesje lijntjes getrokken in de sneeuw, dus konden ze makkelijk de weg naar het dorp terugvinden. Ze durfden echter niet naar huis te gaan, dus gingen ze naar Opium en Omium. Deze zaten vredig op hun canabee naar de LSD-speler te luisteren waaruit juist de hit klonk:
Altijd rookt Cognacje wiet, Midden in de week maar ’s zondags niet. ’s Zondags rookt zij heroïne, met een snufje cocaïne. Altijd rookt Cognacje wiet, Midden in de week maar ’s zondags niet.
Toen Opium en Omium de kinderen zagen begroetten zij hen uitbundig: “High!!!” “High!!!”, riepen Hash en Wietje. Ze kregen een cracker aangeboden. “Hebben jullie honger?” Vroeg Omium. “Jaaa!!!”, Riepen de kinderen, “Laten we gaan chinezen!” “Goed”, zei Omium, “Ik coke wel”
De volgende dag werden Hash en Wietje weer naar huis gebracht. Pa Rihuana was blij, maar Ma Rihuana niet. Toen ze weer een tripje in het bos gingen maken, lette Ma extra goed op Hash, zodat hij geen kans zag, lijntjes te trekken. Toen ze weer alleen achter gelaten waren, waren ze echt verdwaald. Opeens zagen ze een vogeltje dat floot: “Wiede wiede wiet”. Ze volgden het vogeltje en kwamen bij een huisje dat helemaal van coke gemaakt was. Zoveel coke hadden Hash en Wietje nog nooit bij elkaar gezien en ze begonnen daarom met een te snuiven. Toen hoorde ze een kraakstem: “Sniffel, snaffel, snuifje, wie snuift er aan mijn huisje???” “Het is de wind, de wind, het highe kind!”, Riepen Hash en Wietje in koor. Dit herhaalde zich een paar maal. Maar toen kreeg de H-XTC argwaan, kwam naar buiten en zei: “Kom maar mee naar binnen, daar heb ik lekkere spacecake voor jullie”. Maar de H-XTC had maar al te boze plannen met Hash en Wietje.
Na een tijdje zaten Hash en Wietje helemaal stoned en uitgeteld bij de H-XTC aan tafel. Nu wilde de H-XTC Wietje gaan drogen in het drooghok en Hash samenpersen in haar persijzer om hem vervolgens in blokjes te snijden. Nu konden ze niet meer ontkomen. “Hennep!!!” Riepen ze. Ze waren bang opgerookt te worden. Wietje moest gaan kijken of dat de kolen in het drooghok al heet genoeg waren. Ze zei tegen de H-XTC dat ze het niet goed kon zien. De H-XTC ging nu zelf kijken en Wietje duwde de H-XTC in het drooghok en deed de deur dicht. De H-XTC begon te schreeuwen: “Hennep, hennep!!!!” Al gauw bleek er van de H-XTC niet veel meer over dan een hoopje blubber. Wietje haalde Hash en ze waren blij. Ze doorzochten het huisje en namen zoveel drugs mee als ze konden. Hun zakken puilde uit van de heroïne, cocaïne, morfine, hash, wiet, coke en vooral XTC. Ze staken het huisje achter zich in brand. “CRACK” zei het huisje. Ze gingen met speed naar huis. Het Wiedewiedewiet vogeltje wees hen de weg. Onderweg kwamen ze Rookkapje en Sneeuwwietje tegen. Toen ze thuis kwamen was Pa Rihuana heel blij. Ma Rihuana was dood en ze leefden nog high en gelukkig.
Sihemb
yek wacht maar temsoent 