Dialoog
Waarom doe je me dit aan?
Wat doe ik je aan?
Je weet best wat je me aan doet, doe maar niet alsof je neus bloedt, je weet dondersgoed waar ik het over heb. Kom op, zeg het me, waarom doe je me dit aan?
Ik wil best werken aan het ‘probleem’, maar dan moet ik toch echt weten wat het probleem is!.
Ach man, bekijk het.. Je zou ons probleem niet eens herkennen als het in je schoot geworpen zou worden.
Hij kijkt me aan, met een blik in zijn ogen die ik alleen kan begrijpen, hij is beledigd en ontmoedigd, volgens mij weet hij niet wat hij moet doen. Twijfelend loop ik heen en weer. Wat moet ik nu? Verder gaan, of de boel laten rusten? Als ik nu niks zeg komt het er nooit van!
Verdomme, ik had nooit gedacht in zo een situatie terecht te komen. En hier sta ik dan, voor de zoveelste keer boos op jou!
Je bent altijd boos op me. Altijd!
Dat komt alleen maar doordat jij me ALTIJD boos maakt.
Weer kijkt hij me aan, alleen deze keer is zijn blik veel intenser. Hij doet een paar stappen in mijn richting en strijkt met zijn vinger over mijn wang.
Niet doen.
Waarom niet?..
Je weet heel goed waarom, dan vergeten we het probleem en praten we het nooit uit, vervolgens blijf of word ik weer boos op je en ga jij me weer beschuldigen van altijd boos zijn op jou!
Goed, ik luister.
Waarom heb je nooit tijd voor me? Waarom hou je me zo aan het lijntje? Waarom ben ik vandaag wel belangrijk voor je en morgen, overmorgen en de dagen daarna niet meer?! Waarom?
Waarom, waarom waarom… Ik… Ik.. ehh.. Ik doe dat niet bewust! Waarom wil jij zoveel van mijn tijd opeisen, je weet toch dat ik het druk heb!?
Ongelooflijk, ik had nooit gedacht dat hij me zoiets zou vragen. Waarom ik zoveel van zijn tijd wil opeisen? Omdat ik verliefd op je ben, klootzak. Maar dat kan ik niet zeggen. Zie het dan! Snap het dan! Waarom ziet hij het niet, waarom begrijpt hij niet waarom ik me zo gedraag?
Het hoort gewoon niet, of je bent er helemaal voor me of je bent er niet voor me. Ik sta hier niet alleen maar klaar voor wanneer het JOU uitkomt!
Voor wanneer het MIJ uitkomt?
Ja! En dan komt het er ook nog eens bij dat je nooit wat van je laat horen, waarom moet ik altijd de gene zijn die contact moet zoeken?
Nooit wat van me laten horen? Nooit?
Ok, verkeerde woordkeus. Amper!
Amper?
Hou daar eens mee op?
Met wat?
Wil je dit zo met mij uitpraten? Je lijkt mijn echo wel, je herhaalt continu een paar van mijn woorden!
Sorry, ik kan dit alles gewoon niet bevatten.
Typisch, ik was al bijna vergeten dat je gewoon een man bent!
Je kan me wel continu verwijten maken, maar daar lossen we het geen dat jou dwars zit niet mee op.
Weet je, volgens mij kunnen we het gewoon niet oplossen. Daarvoor ben jij veel te bang!
Wat wil je hiermee zeggen?
Ik ben zo ver gekomen, ik kan niet meer terug, nu moet ik zeggen dat het over is, dat we moeten stoppen, dat we niet bij elkaar horen. Ik wou dat het niet zo was.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het over moet zijn. We moeten stoppen. Ik kan dit niet meer, het is slopend en ik kan het niet meer hebben.
Hoe kon ik dat zeggen?.. Verdomme, zeg alsjeblieft dat je niet zonder me kan, zeg het, zeg het.. ZEG HET!! Zeg dat je dit niet wilt! Zeg me dat ik moet blijven, alsjeblieft!
Wil je dit echt?
Ik kan het niet meer op deze manier!
Hij zegt het niet, hij doet verwoedde pogingen om een blik op mijn ogen te werpen. Ik kijk weg, ik gun het hem niet! Bijtend op mijn lip zoek ik al vast mijn spullen bij elkaar en hoop diep van binnen dat hij nu zal zeggen dat ik niet moet gaan, dat ik de vrouw van zijn leven ben, alhoewel ik vermoed dat hij het nooit zal zeggen. Hmm trots!
Dan kan ik niets anders doen, dan je je zin geven.
Hij moest eens weten, als ik mijn zin kreeg, waren we nu getrouwd!
Hm mm.. Ik moest maar eens gaan.
Hij kijkt me aan, hij weet niets meer te zeggen. God, die blik. Zeg dan wat! Ik wil hem nog een keer aanraken, nog een laatste keer. Zijn mooie ogen staren apathisch voor hen uit. Ik kan en mag niet toegeven aan mijn zwakte voor hem. Hij weet wat hem te doen staat!
Nou, ik heb mijn spullen, ik ga maar.. Zorg goed voor je zelf.
Ja. Ehh.. Jij ook.. En wel thuis.
Ik kijk niet meer om. Het is over. Voorgoed voorbij! Verdomme, die pijn! Ik wil me omdraaien en hem zeggen dat ik van hem hou! Dat ik dat al die tijd heb gedaan. Nee.. Het kan niet!
Ik heb nooit wat tegen je gehad.. Ehh.. Integendeel zelfs. Ik wilde je dat nog laten weten.
Voor eventjes verstijf ik. Wat moet ik hier nou mee? Hij heeft nooit wat tegen me gehad? Is dat het enige wat hij kan zeggen? Na alles wat er gebeurd is!.. Ik weet niet wat nou erger is, dat het over is of dat hij niet kan zeggen wat hij werkelijk voor me voelt! Ik besluit hier niet op in te gaan en loop stee vast door. Nu ben ik er van overtuigd dat wij nooit meer bij elkaar kunnen komen. Het is voorgoed over…
Kennis is nog geen wijsheid.
) 