Mijn werkdag zat er weer op. Ik stapte mijn auto in en er schoot mij in eens op dat het morgen onze trouwdag was. Faisal en ik vierden onze trouwdag elke jaar, zomaar omdat we onze relatie zo belangrijk vinden. Hij regelde dan vaak een leuke avond en legde me gigantisch in de watten. Het was elke jaar weer een leuke belevenis of dat morgen ook het geval was, was nog even afwachten. Uit het niets stopte mijn auto midden op de weg. Ik probeerde meteen aan de kant te rijden wat me met moeite ook lukte. Ik begon er op los te schelden en had al meteen door wat er mis was. Ik ben een koe die vaak vergeet haar auto te tanken. Faisal deed dat altijd voor me als hij door had dat de auto benzine nodig had. Maar aangezien mijn man zich toch niet meer met mij bezig houdt, moest ik dit soort dingen nu tijdig opmerken. Ik pakte mijn telefoon om Faisal te bellen maar bedacht me dat we ruzie hadden. Kwaad stapte ik uit en schopte keihard tegen me auto van de woede. Er reed een auto voorbij en stopte opeens een paar meter verderop. Op z’n achteruit reed de auto terug en stopte voor mijn auto. Ik herkende de auto ergens van. Ik moest hardop denken totdat er een meneer uitstapte en me het antwoord gaf. “Wat is er mis mevrouw?” zei hij met een glimlach en kwam steeds dichterbij. Het was de jongen die me aanstaarde bij de benzinepomp, wel erg toevallig dat hij dan voorbij reed. “Hoi, ik ben Zakaria en jij bent?” vroeg hij en reikte zijn hand naar me toe. Ik wist niet zo goed hoe ik moest handelen en hij zag me al onrustig worden. “Ik wil je graag helpen, meer niet” zei hij vervolgens. Ik gaf hem een hand en vertelde hem wat er precies gaande is. Ik had benzine nodig! Hij begon te lachen. “Lach je me uit? Het is niet mijn schuld dat ie leeg is hoor!” zei ik geïrriteerd. “wiens schuld was het dan?Van de auto zelf?” zei hij nog steeds lachend. “NEE van mijn man!” Hij keek me geschrokken aan. “Ben je getrouwd?” vroeg hij me met een teleurgestelde toontje. Toen moest ik hard lachen en hij wist heel goed waarom. “Zo een mooie vrouw, ik had ook niet anders verwacht!” zei hij waar ik goed van begon te blozen. In ieder geval hij besloot benzine voor me te halen. Zo gezegd zo gedaan. Ik bedankte hem en vroeg hem “was het nou toeval dat je voorbij reed of…?” hij begon te lachen. “Weet je wat het is Saloua, ik zat te tanken en opeens kwam er een beeldschone vrouw voorbij lopen. Ik zag een engel met verdriet in haar ogen. Je zult nu wel denken “schei uit hoe weet jij dat nou!” maar ik bezit een flinke dosis mensenkennis. Ik kan gelijk hebben maar ik kan ook ongelijk hebben. Dus ik besloot jouw richting op te rijden, in de hoop dat ik je nog zou zien. En kijk eens.. het was het lot. Weet je zeker dat je getrouwd bent?” “Ja Zakaria, ik ben getrouwd en heb zelfs een kind. Sorry.. en bedankt voor je hulp!” zei ik hem en gaf hem een hand. Het was een mooie man om te zien, als ik niet getrouwd was dan had ik het echt wel geweten met hem. Opeens zei er een duivels stemmetje in mijn hoofd “het gaat toch slecht tussen jou en Faisal laat hem niet gaan, gebruik hem als back-up” Ik schrok ervan en besefte pas echt goed dat ik in een grove puinhoop zat. Ja, ik was volledig de weg kwijt. Ik schaamde me voor de gedachten die ik had en nam snel afscheid van hem.
Onderweg ging er van alles door me heen. Wilde ik nou mijn man bedriegen? Ging ik er nou echt vanuit dat er een einde aan mijn huwelijk kwam? De tranen sprongen spontaan in mijn ogen bij het denken aan Ryan. Ik reed gelijk richting mijn moeder om mijn zoontje te halen. Hij was mijn belangrijkste bezit. Mijn moeder merkte op dat er wat gaande was en vroeg me ernaar. Ik zei dat er niks aan de hand was en ging weer weg. “Ryan mammie houdt van je!” zei ik tegen hem onderweg naar huis. Hij lachte en begon van alles te roepen in zijn eigen taal. Thuis voelde ik me zo schuldig tegenover Faisal en Ryan dat ik de hele tijd door bleef piekeren. En dit allemaal om alleen een gedachten. Een gedachten die ik niet eens in daden heb uitgevoerd. Zo zie je maar weer hoeveel ze beiden voor me betekenen. Ik moest Faisal zien, het schuldgevoel deed me bizarre dingen doen. Ik had hem een paar keer gebeld maar zijn telefoon schakelde hij uit bij mijn tweede belletje. Ik pakte Ryan, deed hem zijn jasje aan en trok zelf ook mijn jas aan. “Wij gaan papa een bezoekje doen op kantoor Ryan!Dan maar zo op deze manier!” zei ik tegen Ryan en zette hem in de auto. Hij wilde dolgraag overwerken dan moet ik maar wat vaker langs kantoor gaan. En ja hoor, ik was weer voor de tweede keer achterelkaar de initiator. Ik zal wel moeten want er begonnen zich gekke dingen af te spelen..