Het was een warme dag in maart, toen ik en mijn vriendin aan het winkelen waren. Met tassen vol zomerkleding konden we voldaan gaan lunchen, in een café net achter de stad. Ik begon net bij te komen van het winkelen, toen met het gevoel bekroop dat ik bekeken werd. Om me heen kijkend en me afvragend waar dat gevoel nou vandaan kwam zag ik hem zitten, mijn hart sloeg een slag over. Hij was niet veranderd alleen een stuk ouder, met een glimlach keek hij me aan. Volkomen verbijsterd wist ik niet hoe ik moest reageren en draaide me om. Mijn vriendin had niet in de gaten en vertelde een leuk verhaaltje over een jongen die ze had ontmoet. Ik kon het niet geloven, daar zat hij dan 5 jaar later. Ik keek stiekem zijn kant weer op en zag dat hij in gesprek was met een knap meisje, en vroeg me af wie ze was!!
Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat ik hem voor het laatst had gezien. Het was een koude herfstdag in oktober of misschien leek het wel zo, omdat dat de dag was, dat ik het meest belangrijkste verloor in mijn leven. Ik was 17 en hij 20 maar toch wisten we dat we voor elkaar gemaakt waren. De liefde die we voor elkaar voelde was zo intens, waardoor we er nooit aan twijfelde dat het ooit over zou gaan. Maar op die bewuste dag in oktober stonden we zo vijandig tegen over elkaar dat er van onze liefde maar weinig te zien was. Ik keek hem aan met zoveel pijn in mijn hart en kon niet begrijpen waarom hij mij niet wilde geloven. Ik weet wel dat het door Samir komt die hem heeft ingefluisterd dat ik met hem ben vreemd gegaan. Maar ziet hij dan niet in hoeveel ik van hem houd en dat ik hem nooit zou bedriegen. Ik gilde tegen hem en zij dat Samir jaloers op ons is omdat ik voor jouw heb gekozen en niet voor hem. Maar het had totaal geen effect. Van frustratie begon ik hem te slaan en de eerste tranen vonden hun weg naar beneden, hij pakte mijn handen beet en keek me aan. En toen wist ik het. Zijn ogen vertelde me meer dan woorden ooit konden doen: het was over!!!!
Het leek wel of hij een mes in mijn hart boorde. Zoveel pijn deed het. Ik kon het haast niet geloven. Mijn trots vertelde me niet te laten merken hoe erg het me raakte. Ik trok mijn handen los en keek hem aan en begon toen te praten. Ik begreep niet waarom ik de dingen zei waarom ik loog, maar ik wilde hem net zo raken als hij mij had geraakt. Ik vertelde daarom dat ik inderdaad was vreem gegaan en dat Samir meer te bieden had dan hij. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde, maar voelde de pijn in mijn hart toen ik hem met zijn vuisten tegen de muur zag slaan. Ik schrok en snelde naar hem toe, met tranen in mijn ogen keek ik hem aan. Ga weg fluisterde hij zacht, ik wil je nooit meer zien!!!!!
He mensen, als jullie dit verhaal iets vinden hoor ik het graag, dan schrijf ik verder.
groetjes