Geplaatst door
VolleVrouw 
Mijn afscheidsbrief voor jou…
Vandaag, 1 jaar na ons huwelijk, besluit ik je te verlaten. De brief die ik nooit had moeten lezen, maar zij, heb ik toch gelezen, tot mijn grote verdriet. Ik heb niet kunnen voorkomen de waarheid te achterhalen en mij zelf daar door te kwetsen. Voordat ik er was, voordat een ander er was, was ‘zij’ er. Zij van wie ik de naam niet eens weet. Ze heeft je hart in zijn totaliteit kunnen veroveren. Ik heb kunnen lezen hoe het leven had kunnen zijn als ik diegene was geweest. Een geschokte blik trof ik op je gezicht toen je me zag zitten, achter je bureau, huilend de waarheid lezen. Op dat moment hield ik meer van je dan ik ooit had gedaan. Je vroeg me te stoppen met lezen, dat alles wat in die brief stond, niet gold voor het leven dat wij samen hadden, maar ik kon niet stoppen, niet stoppen met elk woord te lezen, memoriseren en te analyseren. De brief die een einde maakte aan mijn illusie, wat ik een aantal dagen geleden ware liefde kon noemen. Je brief voor haar is op mijn netvlies gebrand, en daardoor zou ik niet in tevredenheid met je kunnen leven. Je hebt me proberen te troosten en gepoogd mij anders doen geloven dan wat er in die brief stond, tevergeefs. Elke nacht, wanneer wij de ‘liefde’ bedreven, was jij niet bij mij, slechts lichamelijk. Het idee dat je nooit aan mij dacht, wanneer wij intiem waren, kwelt me zo. Ik zou je bijna zeggen dat je nooit zou kunnen weten wat ik voel op dit moment, maar dat zou een leugen zijn. De brief die ik nu aan jou schrijf is precies de brief die je voor haar schreef. Als je eens wist hoe gelukkig ik dacht te zijn het afgelopen jaar. Ik fantaseerde over het ouderschap samen met jou, hoe erotisch het kon zijn om jouw kind in mij te dragen, een wonder waar wij te samen, in een moment van overvlogen emotie en tederheid, hard aan hadden gewerkt. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Straks, wanneer je ‘ons’, nu jouw huis binnenloopt en mij verwacht aan te treffen op de bank, wachtend op jou zodat we aan tafel kunnen gaan, zul je deze brief zien, precies op de plaats waar jij altijd je autosleutels neerlegt. Ja, zelfs dat heb ik van je onthouden, elke beweging en elke gelaatstrek is mij niet ontgaan. Ik denk me in hoe je deze brief zult lezen, welke houding je aan zult nemen. Waarschijnlijk kijk je eerst nog om je heen voordat je de brief opent, roep je tijdens het openscheuren van de envelop nog mijn naam. Je strijkt met je vingers door je haar in de hoop dat je ietwat lange haren naar achter blijven. Je leest de eerste regel en zal gaan zitten op het puntje van de bank waar wij vrijwel alles hebben gedaan. En dan kom je op dit punt aan, waar ik je nu moet vertellen hoe zeer ik je lief heb en hoeveel ik je ga missen. Op dit moment kan ik je zeggen dat ik denk afgelopen nacht, ons laatste samenzijn, je vroeg me je te vergeven voor het bestaan van die achterlijke brief en kuste me op elke plek die jouw lippen konden reiken. Ik beleefde de meest tedere nacht met jou, waaraan ik over een onbepaalde tijd nog steeds zal terug denken. Ik wil dat je weet, dat ik afgelopen nacht meer van je heb gevoeld dan ik ooit had gekund, maar tegelijkertijd welde mijn verdriet enorm op, beseffend bij wie je werkelijk in gedachten was. Ik wil dat je weet, dat ik echt van je gehouden heb en altijd van je zal blijven houden en ik weet dat diezelfde woorden, komend uit jouw mond niet dezelfde inhoud konden schenken aan wat ik nodig had. Mijn brief begint akelig lang te worden, het is tijd om af te sluiten.
Lieve, lieve R. zorg goed voor je zelf, kus.
.
....
