Ik zal altijd aan je denken vergeet ook mij dus niet”
Mijn vader is ernstig ziek al sinds mei 2001.
Pas na ongeveer een jaar lang bloedonderzoeken, tests, scans en ga zo maar door werd hij eindelijk geopereerd aan het kwaad in zijn al oude hard gewerkte lichaam. Zijn rechterlong is gedeeltelijk verwijderd.
Een gezonde vader dacht ik weer te krijgen, hij werd weer voller en zag er beter uit totdat mei 2002, toen ben ik er achter gekomen wat er aan de hand was. Mijn vader heeft longkanker. Ik krijg al tranen bij het opschrijven van deze ziekte. Tuurlijk heeft zijn rookleven waarmee hij nu al 6 jaar mee is gestopt ermee te maken.
Ik wil hem niet kwijt maar eigenlijk heb ik hem al niet meer.
Hij is nooit van mij geweest, hij belangt tot Allah .
Maar de pijn die ik nu voel wil ik niemand mee laten maken.
Mijn vader heeft het mij nooit verteld want volgens hem gaan we dan zorgen maken en hij wil dat niet.
Ik voel me machteloos en dat ben ik ook.
Hoelang hij nog te gaan heeft weet alleen Allah .
Bijna iedere moment dat ik mijn vader in het huis tegenkom betrap ik hem met tranen in zijn ogen. Gister ging ik een gesprek met hem aan over zijn ziekte.
Ik wilde het gewoon uit zijn mond horen. En dat kreeg ik ook, maar beide zaten we daar met tranen in onze ogen.
Het ergste is woord gezegd! Wat nu?! Hij kan niks meer, ligt bijna heel de dag op bed of op de bank. Hij wil niks eten en drinkt alleen maar water. Verder wil hij ook niks. Waar kan me vader nou trots op zijn?
Op zijn 28-jarige zoon die gokverslaafde is, of op zijn 25-jarige dochter die midden in een scheiding of op zijn 24-jarige zoon die maandelijks in detentie verblijft.
De feiten daar word hij nu mee geconfronteerd en dat doet zo ’n pijn, ik kan het niet beschrijven. Ik kan me wel afvragen waarom maar daar heb ik niks aan.
Niks kan me vader nog goed horen klinken in zijn oren.
Dit alle voor een man van 60 jaar, die zo hard voor zijn gezin heeft gewerkt en eigenlijk stank voor dank krijgt zonder pardon.
Mijn lieve vader, nu je er nog bent zal ik me best doen. Ik wil je weer zien lachen als ik zo klungelig bezig ben. Ik probeer me ook alleen maar te bewijzen.
Maar misschien is het daar al te laat voor, dat zal ik nooit meer achter komen.
Ik weet niet eens of jij mij zal zien trouwen of dat je je kleinkinderen zal ontmoeten.
Zonder mijn vader zal ik ergens nergens zijn.
Mensen zullen me altijd beschouwen als de dochter van. En daar ben ik trots op. Er is geen vader die het haalt bij mijn vader. Niemand kan ooit aan hem tippen.
Hij was makkelijk en daar hield ik van ik hou nog steeds van hem en bij deze………………………
Pap, het spijt me voor alles, ik kan de verloren tijd niet inhalen en dat realiseer ik me nu al te goed.
Maar ik zal proberen wat jij mij gaf door te geven aan jou kleinkinderen.
Er komt een tijd dat ik jou warme hand, jou knuffel nodig zal hebben en dat ik dan op zulke momenten zal denken aan de tijd die ik met jou heb doorgebracht.
Ik ben niet boos dat ik je zal verliezen want ik weet dat je na je dood het beste krijgt en op mij zult wachten.
Waar ik me wel boos om kan maken is dat ik je nooit meer zal zien en dat ik het met herinneringen en beelden moet doen. En dat maakt mijn verdriet zwaarder.
Zo zwaar dat ik er niet aan wil denken dat je ziek bent.
Maar ontvluchten helpt ook niet. Ik vind het heel moeilijk om jou te zien lijden. Dat je pijn hebt dat je niet kan eten, dat je moeilijk ademt, vooral als je een trap hebt gelopen om te gaan slapen.
Dagelijks zie ik jou achteruit gaan, want goede tijden komen er niet meer aan.
Deze week is je bestraling begonnen en je zegt dat het goed gaat maar aan je gezicht te zien, zie ik angst en ontevredenheid.
Bang ben je niet, dat hoeft niet.
Je bent in handen van Allah en dingen gaan zoals Hij ze wil en niet hoe wij ze verwachten. Ik kan alleen maar toekijken en er voor je zijn.
Maar dat vind ik echt angstaanjagend.
Ontvluchtte kan ik niet want ik moet je dag in en dag uit zien. Het eerste wat ik zie als ik thuiskom of hoor ben jij.
Dan word ik weer keihard met mijn neus op de feiten gedrukt.
Dan interesseert het mij niet meer hoe het was op school, stage of bij een vriendin. Jij bent dan belangrijk.
Iedere dag spook je in me hoofd maar ik durf er niet over te praten, ook al wil ik dat soms wel, gewoon met een wildvreemde, om me hart te kunnen luchten.
Want nu loop ik dagelijks met een brok in mijn keel.
Ik weet niet wanneer je dag is maar ik weet dat het niet vermeden kan worden.
Het is moeilijk voor mij om een zieke vader te hebben, maar het is nog moeilijker voor jou om ziek te zijn, ik weet niet hoe je je voelt maar prettig zal het niet zijn.
Jij blijft ook liever met je gezin totdat elk kind zelfstandig is en al je dochters getrouwd zijn. Dan zal je met een gerust hart heengaan
Maar nu is dat niet zo………………………..