Hallo Mensjes!
Ik ga ook maar een verhaaltje beginnen...Hoop dat jullie het leuk vinden!
Ik verlangde naar liefde, maar alles wat ik kreeg was haat.
Ik verlangde naar warmte, maar iedereen liet me in de kou staan.
Ik verlangde naar een paar armen om mij heen en kreeg nagels in mijn huid
Ik was zestien toen ik Houria voor het eerst leerde kennen. We waren net verhuisd en ik liep een beetje in onze nieuwe buurt om alles te verkennen en te kijken of er nog wat te beleven viel. Verveeld keek ik een beetje om me heen, omdat de straat niet echt leefde, totdat een groepje Marokkaanse meiden mijn aandacht trok. Ze zaten met z'n allen op een bankje of op de grond rondom het bankje en ze schenen het aardig gezellig te hebben.
Toen ik langs het bankje liep, werden ze stil. Nieuwsgierig keken ze me allemaal aan. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, ik was het niet gewend aangestaard te worden. Ik realiseerde me dat iedereen elkaar hier moest kennen, omdat ze mij, als vreemdeling, aan zaten te staren. Opeens giegelden twee meisjes van het groepje. Ik wou net doorlopen toen ik een stem hoorde. ' He meisje, ben je nieuw hier?'
Ik draaide me om en bekeek het meisje dat mij die vraag had gesteld. Een redelijk lang meisje met bruine krullen en twee potloodstreepjes die voor wenkbrauwen door moesten gaan.
' Ja, ik woon hier sinds gisteren,' antwoordde ik. Het meisje stond op en kwam naar me toe. Glimlachend stak ze een hand naar mij uit. ' Aangenaam kennis te maken, ' zei ze, ' ik ben Houria.'
Dat was mijn eerste kennismaking met het meisje, van wie ik dacht dat ze mijn beste vriendin was en van wie ik nu wenste dat ik haar nooit had leren kennen...