Fatiha`s Verhalenbundel...

[MilaVanila]

Prachtig... Zoals altijd..!

[Peligrosa_]

Vele van jullie kennen mij als schrijfster van lange verhalen, liefdesverhalen wel te verstaan. Weinige van jullie kennen mijn columns, gedichten en andere teksten die ik schrijf. Ik wil het jullie als schrijfster toch niet ontnemen, dus in deze topic al mijn columns, korte verhalen, teksten, gedichten etc.

Klik hier alvorens je begint met het lezen van mijn Verhalenbundel

En last but not least: Heel veel leesplezier...!

Fatiha

Voor mijn beste vriendinnetje S, ook hier, een Inhoudsopgave

Donderdag de Twaalfde... (1/3)
Vrijdag de Dertiende... (2/3)
Zaterdag de Veertiende... (3/3) Deel 1
Zaterdag de Veertiende... (3/3) Deel 2
Zaterdag de Veertiende... (3/3) Deel 3

Alleen hij weet waarom ik dit heb geschreven...

Gedicht: Onbegonnen Werk...

Column: Al het gras is even groen..

Najib Amhali?!

Column: Halima is het zat! (1/2)
Column: Halima is het zat! (2/2)

Column: Onnodige angst voor de Marokkanen?!

Zomerse Middagen...

Luister niet naar me...

That`s all I need…

Achtbaan...

Zij...

And the lovestory ends..

Een muur zo dik en hard als staal...

Gedwongen Liefde?! (Deel 1)
Gedwongen Liefde?! (Deel 2)

Ik heb alles gelezen & guess what: Love it.. As always!

En ja, ''het'' heeft extra gemotiveerd..

Love you..

[FaatjeSidiAbid]

Thanx lady`s

[FaatjeSidiAbid]

Hemels Gebak…

Illusies creëren is menselijk.
Mooie momenten verbeelden is iets natuurlijks.
Fantasie is de daadwerkelijke uitwerking van je gedachtes.
Wat doet het met je als mens, als je deze dingen door elkaar gaat halen?
Wellicht breng je hier je eigen vervorming van de werkelijkheid uit voort.

Zijn leugens, in hoeverre die ook gaan, zijn niet te begrijpen, nog te analyseren.
Mijn eigen vervorming van de werkelijkheid lokt een reactie uit mij, dat absoluut niet gebaseerd is op mijn daadwerkelijke gevoelens.
Is het door de illusies die ik maak, mijn eigen verbeelding van onze relatie, of de fantasie die hij onze wederzijdse liefde noemt?
Geen van allen, dat zijn namelijk alleen excuses die ik ervoor verzin.
Eigenlijk is het mijn naïviteit, en een beetje van zijn misbruikte impact op mij..

Want weet je, wat hij ook doet, waar ik ook achterkom, het is goed.
Ik zal het hem niet kwalijk nemen.
Nee, ik zal me beroepen op mijn naïviteit, op mijn goedheid, op mijn misleidende gevoelens.
Waar is nu mijn verstand? Waar is hetgeen wat me tot een halt moet roepen?
Ik ben als een marionet in zijn handen, zijn vingers leiden mij, ze spelen met mijn oprechtheid.

Soms spurt ik tegen, maar zoals hij ook heel goed weet, kom ik uiteindelijk terug.
Terug in zijn armen,
zijn handen,
zijn vingers,
zij die me in hun macht hebben.

Ik weet dat ik niet van hem hou,
ik weet ook dat ik hem er niet om haat,
ik weet dat ik niet met hem verder wil.
Ik weet dat ik moe ben,
dat ik bijna krachtloos word,
en ik weet dat alles wat hij doet een slecht invloed op mij heeft.
Waarom blijf ik dan naar hem verlangen, zul je, je afvragen?

Ik weet het niet.
Maar het zijn niet de gevoelens die ik voor hem koester,
die zijn namelijk allang verdwenen, als sneeuw voor de zon.
Het is ook niet de liefde, want dat is er niet tussen ons.

Ik voel me als een aanhangsel, iemand die als een magneet vast zit.
Ook al wil ik zo graag los, het kan niet, we zitten vast, en dit is bijna gedoemd te mislukken.
Al die tijd heb ik gehoopt op het juiste moment,
op de tijd die me ver weg van hem zal brengen zodat ik me langzaam kan losbreken,
zodat ik het lijm van mijn lichaam kan wassen.

Het is triest te noemen dat ik naar een verre land moet,
zonder enige directe verbintenis met hem zodat ik verlost kan raken van dit fenomeen.
Dat ik wekenlang zonder contact met hem moet leven alvorens ik me kan aanpassen aan een wereld zonder hem.
Ik heb al die tijd immers geweten dat het bestond, maar nooit had ik kunnen verwachten dat de bevrijding zo zou smaken, dat ik het zou beproeven als hemels gebak..

[MarocciiaLady]

Prachtig .. Je kan alles echt zo mooi beschrijven! Je hebt echt talent, meid.

[FaatjeSidiAbid]

Prachtig .. Je kan alles echt zo mooi beschrijven! Je hebt echt talent, meid.

Dank je meid, shokran..

[FaatjeSidiAbid]

Mijn mooiste herinnering..
Die geef ik aan jou mijn lieve schat..

Met de koele wind van een beginnende frisse avond baan ik me een weg door de menigte.
Het was jouw stem die me langer deed stilstaan dan gepland. Mijn ogen op jou gericht, mijn hart die een slag overslaat. Ik glimlach bij het zien van een aanblik van jou.

De sfeer is bijna te beproeven met mijn tong, en ik merk de dringende mensen op die zich langs me heen proberen te wurmen. Ik verroer me niet maar blijf als versteend luisteren naar je hakkelende woorden.
Nog steeds lachend, wuif ik je woorden weg, alsof je het niet zou kunnen menen. Ik schenk je mijn mooiste glimlach en hou je blik vast. Je lichte ogen houden me gevangen, ik voel hoe je me bekijkt en even bloos ik door deze ervaring.

Met moeite keer ik je de rug toe, verderop draai ik me weer naar je om. Ik merk dat je mijn gedaante niet hebt losgelaten, en ik voel hoe mijn hart een vreugdedans maakt. Nog veel liever hoop ik dat je me een sein geeft, iets om het onbekende in mijn onderbuik te verklaren. Toch waag ik het erop en keer je wederom de rug toe. Vol moed en met een glimlach rondom mijn lippen maak ik me langer en schuif tussen de menigte, alsof ik haast heb, alsof verderop me iets te wachten staat..

Als ik plotseling weer stilsta meen ik je stem te herkennen in de drukke sfeer dat zich achter mij bevind. Ik knipper even met mijn ogen en beweeg toch langzaam mijn benen naar mijn geplande bestemming. Ik hallucineer waarschijnlijk, door de warmte die ik voel. Als in een waas voel ik het kippenvel aan de linkerkant van mijn lichaam. Ik snak voor even naar adem als ik je lichaam langs me heen voel gaan.
Je aanblik doet me wederom verbazen, onzeker maar vasthoudend blijf je stilstaan. Ik loop net niet tegen je op en kan mijn voeten er niet toe verzetten langs je heen te lopen. Te doen alsof je gedaante me de weg niet blokkeert. Toch is het je blonde koppie die me echt tegenhoudt, hetgeen me niet bij bewustzijn houdt…

Stil en terughoudend staar ik naar het kleine verfomfaaide papiertje tussen je wijsvinger en je duim. In gedachten hoop ik dat dat hetgeen is, waar mijn al gewonde hart zo naar verlangt. Ik kijk weer op en zie weer de onzekere glimlach op je gezicht, ik voel hoe ik zwaarder begin te ademen. De spanning is te snijden, en je kan onmogelijk weten wat er door me heen gaat. Dan geef ik je een geruststellende glimlach, ik merk hoe je schouders gaan hangen, alsof je niet meer gespannen bent. Ik steek mijn hand uit en laat je vingers het papiertje in mijn hand drukken. Ik zie je lippen bewegen, en met moeite haal ik daaruit hoe graag je op een sein zult wachten. En dan, in een fractie van een seconde ben je weg. En het vuur dat je hebt aangewakkerd, daar kom je voor terug, want jij wilt maar al te graag, als enige, de taak op je nemen om het te blussen..

[MilaVanila]

PRACHTIG..

Het voelde net echt..

[FaatjeSidiAbid]

PRACHTIG..

Het voelde net echt..

Dank je wel schat
En echt was het zeker..

[FaatjeSidiAbid]

Verraderlijke golven..

Op een maandag lig ik op het strand. Mijn vriendin is een paar duiken gaan nemen en ik zit al enige tijd op mijn stranddoek, met mijn gezicht of opgeheven naar de zon, of af en toe kijkend naar haar, die naar me zwaait, en soms ook om me heen kijkend, naar de spelende kinderen en ouders die hun best doen hun kinderen het naar hun zin te maken.

Terwijl ik zo om me heen kijk, besef ik me dat het vandaag wel waaide ten opzichte van andere dagen die ik op het strand had doorgebracht.
Mijn blik wordt getrokken naar de rotsen, het water slaat hitsig om zich heen. Ik blik op de golven en ik merk hoe streng ze reageren. Als een golf zich terugtrekt bouwt het zich steeds hoger op maar onderaan de golf, slurpt het letterlijk alles mee.

Mijn vriendin zit ver genoeg en bovendien is ze een goede zwemmer. Dus ik maak me ook geen zorgen. Ik slik en richt me op de bergen waardoor we zijn omringt. Voor heel even vraag ik me af of dit dan het leven is. Doen we het hier voor? Het hele jaar door zwoegen, uitkijkend naar de zomer, naar het land waar we zo graag mee verbonden willen zijn terwijl alleen onze wortels hier liggen? Wie zijn wij, wie ben ik?

Op dit moment voel ik me zo gevangen tussen twee werelden. Ik heb het idee dat ik aan beide kanten wordt getrokken, zoals de golven in deze zee. Ze slokken op, terug de zee in, maar spugen het net zo goed ook uit op de rotsen. Ben ik de persoon die wordt uitgekost of de persoon die wordt opgeslokt?

Wie wil ik zelf eigenlijk zijn? Ik voel me zo thuis in dit vaderland maar is dat omdat ik er oprechte liefde en genegenheid voor heb? En dat ik hier mijn leven wil leiden? Of is het, het idee dat ik zelf creëer omdat ik weet dat ik hier nooit de rest van me leven kan verblijven, dus het idee dat de tijd dat ik hier doorbreng maar van korte duur is? Want uiteindelijk leef, denk, praat en hou ik me aan de normen en waarden van een land dat ik niet tot mijn thuishaven kan benoemen.

Misschien is het de trots, wil ik mijn wortels niet loslaten, bang dat ik mijn identiteit kwijtraak en dat ik straks helemaal niet meer weet waartoe ik behoor. Wellicht zijn het gewoon de jaren die ik in beide landen heb doorgebracht. Tot elk voel ik me verbonden omdat het me beide heeft gemaakt tot de persoon die ik vandaag de dag ben.

Ik word niet alleen gevormd door de Marokkaanse trots, corruptheid, koppigheid, gastvrijheid, en saamhorigheid en natuurlijk mijn religie die daar onderdeel van is, maar ben ik ook wie ik ben door de standvastigheid, moderniteit, openheid, eerlijkheid en betrouwbaarheid dat Nederland mij heeft meegegeven.
Maar doordat ik van beide walletjes kan eten heb ik meer de kans om me alleen de positieve eigenschappen eigen te maken.

Ik voel me dus eigenlijk bevoorrecht door verraderlijke golven…

[FaatjeSidiAbid]

Ik wil het je uitleggen...

Ik kon het niet, niet meer na het zien van de blik in haar ogen. Ze trok aan me, het kostte me teveel energie. Het vrat aan me vanbinnen, ik deed zo hard me best, maar het mocht niet baten. Ze vond me niet goed genoeg, en voor jou wilde ze alleen het beste.

Jij kon niet inzien hoe ze me aankeek, hoe ze me belachelijk maakte wanneer ze daar maar de kans voor kreeg. Jij zal nooit kunnen inzien dat zij de oorzaak was van de breuk tussen ons. Wijs niet met je vinger naar mij, neem het me niet kwalijk liefje, mijn gevoelens voor jou zijn alleen versterkt door de jaren heen. Jij gaf me de vechtlust, maar ik kan niet vechten tegen het onmogelijke.

Naast jou wakker worden, was niet langer speciaal omdat haar woorden van de avond daarvoor, nog in me hoofd galmde. Met jou op de bank lachend starend naar het beeldscherm was niet langer ons avondje samen toen ik haar blikken leerde te begrijpen. Zwaaiend naar onze familie toen we samen op vakantie gingen deed ik na de derde keer niet meer omdat ik inzag dat haar ogen spuw vuurde toen ik haar een handkus probeerde toe te werpen. Ik kon niet dromen over onze kinderwens want ze had met zoveel woorden gezegd dat ik een slechte moeder zou worden. Ik kon niet tegen haar op, zij ontnam me mijn kansen, mijn dromen, mijn wensen, maar niet mijn liefde die ik voor je koesterde. Maar ook dit kon mij niet overeind houden.

Ik veranderde, ik herkende mezelf niet meer terug. Ik werkte zo hard, ik deed zo me best haar tegemoet te komen.
Maar ik kon het niet, ik was niet goed genoeg, ik zou nooit perfect kunnen zijn.

Ik keek naar je terwijl ik knielde naast ons bed. Zo staarde ik naar je gezichtsuitdrukking terwijl je sliep. Ik liep met mijn vinger over je kaaklijn, over je wenkbrauwen en over je neus. Je perfect gevormde lippen, die me vinger dit keer niet probeerde te happen.
Mijn laatste aanraking, mijn laatste afscheid voordat ik dit briefje schreef, het achterliet op het keukenblad en met mijn koffer achter me aan de voordeur sloot. Ik huilde maar ik keek niet achterom, ze had het me gevraagd en ik had haar wens ingewilligd. Ze wilde mijn hart uit me borstkas rukken, ze wilde haar zoon terug, en die heb ik haar teruggegeven...

Het spijt me dat ik niet ben blijven vechten, het spijt me dat ik de strijd heb opgegeven..

[BLABLAA_]

Ze knikt ongeïnteresseerd en klopt mijn kussen op.
“Ik durf te wedden dat de dochter van Malika ook haar eigen bed opmaakt.” Ik wil het uitproesten van het lachen maar toch probeer ik serieus te kijken.
“Mam, ik maak ook mijn eigen bed op, ik heb je nu toch ook niet gezegd dat je het moest doen.”

Waarom komt dit mij zó bekend voor.




PS I like your little stories

[FaatjeSidiAbid]

Waarom komt dit mij zó bekend voor.




PS I like your little stories

Herkenbaar hé!

Dank je voor je reactie meid

[FaatjeSidiAbid]

Inleiding van: Ik kijk toe, maar ik kan je niet behoeden voor fouten...

Treur niet meisje...

Vochtige ogen, droevige blik, gezakte schouders en een moeilijke glimlach.
Je ziet er verslagen uit, alsof je de strijd hebt verloren.
Ik schud mijn hoofd als ik zie hoe je zo je best doet om je tranen te bedwingen.
Ik wil je vasthouden, maar ik wil geen medelijden met je hebben.
Treur niet meisje, geen jongeman is je tranen waard.

Je bent van nature zwak en onzeker.
Niemand neemt het je kwalijk.
Sommige keuzes zijn niet makkelijk om te maken.
En ook je gevoelens sturen je allerlei kanten op.
Geen paniek, alles komt op z`n pootjes terecht.
Het is een korte strijd, alleen nu is het verstand de vijand van het hart.
Treur niet meisje, die vinden wel een middenweg.

Grijpbare kansen en tenietgedane zaken.
Je komt er met beide wel uit.
Misschien zelfs veel sneller dan je denkt.
Loop niet weg voor je verantwoordelijkheden en kwets een ander niet.
Jouw gevoelens zijn even verward als de zijne.
Hij wil niet dat je zijn hart breekt, maar hij wil ook niet dat je hem sust zonder daar volledig achter te staan.
Treur niet meisje, hij zal je wel begrijpen.

Er zijn andere kansen die aan zullen komen waaien, kansen die op het moment belangrijker zijn.
Geloof in het lot lieverd en sta achter de keuzes die je maakt.
Leer sterker in je schoenen te staan, leer te weten waarvoor je staat en wat je wilt bereiken in het leven.
Leer te weten, waarvoor je het allemaal doet.
Zolang jij dat weet, zolang jij het zelf begrijpt, doet het er niet toe wat anderen ervan denken.
Treur niet meisje, alles gebeurt met een reden.

[miss_berbertjuu]

Notii