"Ik kan het niet!" schreeuwde ik tegen Ayoub. "Verdomme Sarah, moet ik het dan zelf doen???" Ik keek Ayoub angstig aan en zag hoe hij dichterbij kwam. "Shit! Straks doet hij het nog echt ook! F*ck F*ck F*ck! Wat moet ik doen?"ging er door mn gedachten. Ik keek wanhopig om me heen in de hoop daar een antwoord te vinden, maar het enige wat ik zag was een oude stoffige stoel die half onder een witte laken vandaan stak en wat andere niet verder te definiëren rommel. "Ik moet iets doen, denk na!" Schreeuwde ik mezelf toe in gedachten. Maar ik kon niets doen. Ik was verstijfd en keek toe hoe de lange gestalte van Ayoub steeds dichterbij kwam. "Ik kan dit niet langer aanzien", dacht ik bij mezelf en kneep mijn ogen stijf dicht. Onbewust was ik ook gestopt met ademhalen en wachtte angstig op wat komen ging. Maar er gebeurde niets. Minuten gingen voorbij zonder dat er wat gebeurde en heel voorzichtig opende ik mijn ene oog een heel klein beetje maar tot mijn verbazing zag ik helemaal niemand meer. Mijn verbazing was zo groot dat ik met een zucht mijn adem weer los liet. Ik opende nu mn beide ogen en liet ze razendsnel door de kamer glijden op zoek naar Ayoub, maar die was nergens te bekennen. "Shit! Waar is hij heen??? Hij heeft me gewoon achter gelaten!" ging er door me heen. Ik opende mijn mond en zette het op een schreeuwen:" AYOUB!!! AY....hmmmpff hmmmmpffff" Iemand had een hand voor mijn mond geplaatst en belette het me om te schreeuwen. "Ow nee! Wie is dit??? Ik begon onrustig te worden en bewoog zo goed en zo kwaad als het ging met mn armen en probeerde de persoon zijn hand van mijn mond te halen. Opeens hoorde ik de stem van Ayoub: 'zit nou eens stil gek, hoe moet ik je hier uit halen als je de hele tijd schreeuwt???' Op dat moment haalde hij zijn hand weer van mijn mond ik draaide me met een ruk om: "Ayoub! Klootzak dat je bent, je bezorgde me hier een driedubbele hartverlamming! Ik dacht dat je een verkrachter was ofzo!"
Ayoub moest lachen en antwoordde: 'gekke meid toch van me, je dacht toch zeker niet dat ik je hier zomaar achter liet? "Ik keek m aan met een sarcastische blik en zei: nou je hebt er al voor gezorgd dat ik in dit gat beland ben, dus ik sluit niets uit..." Zijn ogen vernauwden zich terwijl hij me met een boze blik aankeek: 'Sarah, als je je niet heel snel gaat gedragen laat ik je hier gewoon zitten en ga ik weg" Ik zette mn allerzieligste gezicht op en zei dat het me speet. Gelukkig kon Ayoub er wel om glimlachen hij bukte zich toen om een klein kusje op mn mond te drukken: 'niet zo kijken lieverd, je weet dat ik daar niet tegen kan'
Ik was ontroerd door het lieve gebaar van Ayoub en toverde een glimlach op mn gezicht. "Zo mag ik het graag zien, veel beter engeltje van me" was de reactie van Ayoub. Ik werd weer terug gehaald naar de realiteit door de woorden van Ayoub: "ok wil je me nu alsjeblieft alsjeblieft zo snel mogelijk uit dit gat halen???" |smeekte ik hem. Nog voor ik mijn zin goed en wel had uitgesproken voelde ik de arme van Ayoub onder mijn oksels door en trok hij me in 1x uit het gat in de vloer.
voorzichtig zette hij me toen naast zich neer en keek op me neer
Euhm dank je wel zei ik verlegen terwijl ik mn kleren begon af te kloppen.
Ayoub bleef me zwijgend aankijken. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk worden onder zijn blik en keek naar m op: "Zullen we dan nu de rest van het huis gaan bezichtigen? "
