SliCkEr ThAN YOurEAveRaGe
Over De Grens
(ik twijfelde sterk of ik dit verhaal plaatsen zou..maar ja wie niet waagt die niet wint)
So, momenteel wist ik niet waar te beginnen. Mijn leven was als een kaartenhuis, zwak en in elkaar gestort. Twee beste vriendinnen, en samen hadden we al een hele levensweg achter de rug. Voordat ik jullie dit angstaanjagende verhaal ga vertellen. DAT OP DE WAARHEID IS GEBASEERD. Wil ik duidelijk maken, dat alle namen zijn verwisseld ook woonplaatsen etc.
Semya:
Zij was de leider van de bende, ze vermengde de oplossingen van Kawtar met haar wraakzuchtige ideetjes. Ze kon ideeën verzinnen, waar zelfs de Satan niet bij op zou komen. Niemand kon haar weerstaan, doordat zij zo beeldschoon was. Zelfs Cindy Crawford zou naast haar doen verbleken
Kawtar:
Ze bracht de humor in het leven, haar levensmotto kon je 100% zeker als een dag niet gelachen is een dag niet geleefd kenmerken. Het lukte haar iedereen op te vrolijken. Als deze dame boos was, dan kon ze dat heel lang volhouden.
Deze meiden hadden alletwee een ding gemeen,
Ze genoten zo maximaal van het leven.
Het probleem is echter dat ze niet genoten tot het maximum, niet tot de grens maar over het maximum over de grens.
1.SEMYA
Ik stond op de roltrap van Hoog Catharijne. Ik keek in de grote spiegels die naast de trap waren gevestigd. Een lief slank meisje staarde me aan, lang stijl blond haar, grote ogen met lange wimpers, volle lippen en een rond gezichtje. Ik was niet lelijk, nee, dat had ik wel in de gaten. Zelfs nu als ik achterom keek, zag ik standaardhoofden me aanstaren. Ik schonk ze zoals vanzelfsprekend geen aandacht. Ik vond ze oppervlakkig, ze vielen alleen op mijn uiterlijk, terwijl ik veel en veel meer te bieden had. Ik liep de Mac Donalds in, hier had ik afgesproken met Kawtar. Ik keek binnen, ze was er nog niet. Dan ging ik maar alvast bestellen. “He Semya, wat wil je hebben” vroeg de jongen van wie ik de naam niet wist, maar hij zo te zien wel de mijne wist. Ik was hier regelmatig, soms wel vaker dan een keer. De bedienden hier hadden mij regelmatig aangesproken over het feit hoe ik zo slank kon blijven. “Waar laat je al dat eten?” vroegen ze altijd. Ik keerde terug uit mijn gedachten: “Twee maal een fish-filet menu” zei ik. “Komt er aan” zei hij terwijl hij naar achteren liep. Gave broek had hij aan dacht ik. Maar het was een Utrechter, jongens met wie ik geen goede ervaringen had overgehouden. “Semyaaaa” hoorde ik Kawtar vrolijk achter me roepen. “He meid” zei ik. Ik gaf hier de vier gebruikelijke kussen. “Je ziet er leuk uit” zei ik tegen Kawtar. “Iets wat ik aan jou niet hoef te herhalen” zei Kawtar. Ik lachte “Gekkie” zei ik tegen haar. De jongen kwam aanlopen met twee dienbladen. “Eet smakelijk dames” We bedankten en zochten verderop een plekje. Het was onderhand al half zes geworden. Mijn vader was niet thuis vandaag, dus dat had ik wel goed geflasht. “Mijn moeder gaat me killen, ik ben deze week elke dag laat thuis gekomen” zei Kawtar. “Je bent niet de enige” zei ik. “Hou je mond jouw moeder….” zei Kawtar, ze haakte midden in de zin. Ze had zich te laat gerealiseerd dat mijn moeder er niet meer was. “Het maakt niks uit joh” zei ik met een brok in mijn keel. Al was het nu al een jaar geleden dat mijn moeder was gestorven, ik voelde haar aanwezigheid nog. Het deed pijn als iemand over haar praatte. Soms denk ik dat Allah dat bewust had gedaan, zodat ik al mijn woorden zou terug nemen die ik over mijn moeder had gezegd voordat ze stierf. Dat ze een gemeen mens was, dat ik haar haatte uit de grond van mijn hart. Dat het me niks kon schelen als ze dood zou gaan. De gedachten alleen al aan de uitspraken die ik had gemaakt deden pijn. Ik had een knallende ruzie gehad die dag met mijn moeder. Ze had mij vervloekt, ze erkende mij niet als haar dochter. Ik was die dag halfelf thuis gekomen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, was ik naar mijn kamer gelopen. Ik hoorde mijn moeder schreeuwen vanuit de zitkamer. “SEMYAA, el gmar”
Ik schudde zachtjes mijn hoofd, wat een ellende wat een verdriet had ik haar bezorgd. Eerst mijn broer die opgepakt was voor een inbraak en daarna ikke, die onhandelbaar werd. Verschrikkelijk.
Ik keek naar Kawtar die stilletjes naar de grond zat te kijken. Ze durfde de laatste tijd niks meer tegen me te zeggen. Ze was bang dat ik een woede-uitbarsting zou krijgen. Iets wat ik de maanden na de dood van mijn moeder vaak gekregen had. Ik kreeg opeens honger. Verschrikkelijke honger. Ik wilde eten, zoveel eten, ik wilde het verdriet en de pijn weg eten. Met grote zakken snoep. Ik had zin in ijs. Snel werkte ik mijn mac-donalds menu weg en slikte door. Nadat we uitgegeten waren, liepen we door Hoog Catharijne naar huis. “We gaan even langs de snoepboer” zei ik. Ik zag Kawtar me met grote ogen aankijken. “Dat meen je niet? Heb je nog honger dan?” Ik keek haar aan en zei snel: “Nee, er komt straks bezoek” Ik liep de snoepboer in. Ik voelde dat Kawtar me aankeek terwijl ik bijna de hele snoepwinkel leeg kocht. “Wat, wat ik heb ook zin” zei Kawtar lachend. Samen kochten we nog meer snoep en ik zag Kawtar eten. “Wejaw halfacht, ik ga deraan” zei Kawtar.
De laatste tijd had ik schijt. Ik had het gevoel dat ik het maken kon. Mijn vader zou toch niks zeggen en trouwens wat had hij te zeggen?
Eenmaal thuis aangekomen:
“Waar kom je vandaan?” Vroeg mijn vader terwijl hij de krant inkeek. “Centrum” zei ik licht geïrriteerd. “Je werk heeft voor je gebeld” zei mijn vader. Ik was teleurgesteld, ik had een preek verwacht. SERIEUS. Ik was preken gewend van mijn moeder. Preken over hoe ik de Marokkaanse cultuur verloochende over hoe ik de Islam vergeten was, maar nee hoor: “je werk heeft gebeld” was het enige wat er uit kwam. “Oh” zei ik dus maar terug, terwijl ik naar mijn kamer liep. Ik had een zus en een broer. Mijn broer had het contact met ons al lang geleden verbroken. Het was in de tijd dat mijn moeder was gestorven. Ik miste hem niet. Ik was blij zo zonder hem.
Mijn zus was niet thuis, waar hing ze nou weer uit? Zij deed altijd zo overdreven. Er werd op de deur van mijn kamer geklopt. “Ja?” zei ik. Mijn vader deed de deur open. “Sara, is bij haar nicht gaan slapen” Mijn vader ging weer weg. Ik bleef met open mond achter. Sinds mijn moeder dood was, konden we alles maken thuis. Teveel vond ik, en teveel van het goede is nooit goed.
schrijft het 16-jarige lid
SliCkEr ThAN YOurEAveRaGe
Kawtar:
Ik liep naar huis. Ik zou ouahed preek gaan krijgen. Tfoe man, Semya had echt ehsjit. Zij kreeg nooit problemen. Ze had zo’n strakke vader. Echt een toffe man. Laatst was ik bij hun. Zegt hij tegen Semya: “Je bent uitgenodigd voor een feest bij de gemeente straks” Ik dacht zo om 8 uur of zo. Zegt hij: “Je moet er om tienen zijn he” Wat doet Semya dan? Zegt ze dat ze buikpijn heeft. Die meid is echt geflipt soms. Ik deed de deur open en liep naar binnen. “Salaam Aleikoum” zei ik terwijl ik de huiskamer inkeek. Niemand. Vreemd. Er zat een briefje op de tafel. “We zijn naar Rabia. Liefs mama en papa” Dat had mijn zusje zeker geschreven, ik zie mijn ouders al schrijven liefs. Ik liep naar mijn kamer. Ik deed de computer aan en ging surfen op het internet. Als aller eerste even mijn discussies checken op www.marokko.nl.
Semya:
Tfoe, verrot. Hier zat ik dan thuis. Ik had helemaal niks te doen. Ik was levensloos. Als mijn moeder er was dan… “Nee” zei ik hardop. Mama is dood. Safie. Ik lachte, ik leek wel gek de laatste tijd. Mijn mobiel ging over. Snel haastte ik me om op te nemen: “Hallo?” “He met Sara” Ik hoorde oorverdovende muziek op de achtergrond. “Sara, je bent toch bij Kaltoum?” De verbinding werd verbroken wegens technische redenen. Ik maakte me zorgen om mijn zus Sara. Ik kon de verleiding niet weerstaan haar dagbek te lezen. Ik moest wel, ik had geen keus. Sara deed zo droog de laatste tijd. Ik liep naar haar bed. Ik zocht onder haar kussen. Niks. In haar bureau. Niks. Ik bleef zoeken tot ik het eindelijk vond..
Ik deed het open en las wat ze het laatste geschreven had..
Hij zei dat ik even kon blijven:
Ik zei nee ik ga
Hij hield me tegen en dwong me voorzichtig om te zitten
Vertel me eens meisje, wat is er met je
Waar ben je bang voor?
Ik durfde hem niet aan te kijken, mijn ogen brandden en er rolde tranen over mijn wangen
Ik hoopte dat hij ze niet had gezien. Ik wilde niet dat hij wist dat hij me pijn kon doen.
Hij keek naar me en veegde de tranen van mijn gezicht
“Ik zou je nooit en te nimmer pijn kunnen doen, waarom begrijp je dat niet” fluisterde hij in mijn oor. Ik wilde niet meer huilen, ik huilde ook niet maar de tranen bleven maar rollen over mijn wangen. Hij knielde en boog zich naar me toe. Ik probeerde zijn blik te ontwijken en keek de andere kant op, ik voelde me zo stom. Hij had me in zijn macht, ik kon niet wegrennen maar ook niet blijven staan. Hij gaf me een lichte kus op mijn voorhoofd en stond weer op
Ik schrok van mijn gevoelens, ik vond het goed, ik weet niet waarom maar als hij me op dat moment gekust zou hebben. Dan zou ik mee hebben gedaan. Het was zo’n vredig moment.
Maar hij hield zich in, hij streek mijn haren achter mijn oren en keek me aan, zijn blik doorboorde mijn hart. Ik wist niet meer wat ik verwachtten moest.
Opeens begon hij te lachen. “Dacht je dat nou echt?” zei hij op een duivelse manier.
Ik schrok. Ik wist even zo snel niet meer wat te denken. Ik verstikte dit keer in mijn adem. Ik begon te hoesten. “Gaat het?” vroeg hij bezorgd. Hij kwam dichterbij. Hij bracht zijn lippen naar mijn mond en kuste me. Ik bewoog niet, ik was verstijfd van angst. Hij legde zijn handen in mijn haar en terwijl hij me streelde begon hij me verder te kussen. Ik huilde stilletjes. Wat was er toch met mij de laatste tijd? Zo zat ik helemaal niet in elkaar. Wat had deze jongen toch met mij gedaan.
“Van het eerste moment dat ik je zag, had ik mezelf al afgezworen in de zaken te handelen waarin ik handelde.” Zei hij rustig terwijl hij met zijn lippen langs mijn hals ging. Steeds verder naar beneden. Ik huiverde, hij keek me aan. Hij zei niks hij was stil. Ik probeerde diep in zijn ogen te kijken. Ik hoopte dat hij de pijn in mijn ogen af kon lezen. Maar ik kon zijn blik niet pakken. Het leek alsof hij geen ogen meer had. Ik was doodsbang, maar ik voelde me te laf om me te verroeren. Ik hoorde de regen op het raam tikken. Het regende buiten, het probleem was echt dat het geen water regende maar mijn tranen. Ik hoefde niet te huilen er werd al voor me gehuild.
“Ik wil gaan” kwam er plots uit mijn lippen. Hij keek naar de grond, liep naar de deur en verdween. Ik hoorde de oorverdovende muziek die de kamer in kwam. Ik hoorde hem lachen met zijn vrienden. Ik barstte uit in tranen, en ging in een hoek zitten. Waarom Allah, waarom? Waarom heeft U mij deze gevoelens voor deze jongen gegeven. Deze jongen maakte mij gek, hij brak mijn hart bewust om vervolgens de gebroken stukjes op te rapen. Ik haatte hem zo diep. Ik besefte dat ik nu pas wist wat haat was. Haat was als een kankergezwel, dat zich razend snel verspreid. Dat je eigenlijk wilt laten stoppen, maar waar het al te laat voor was. Ik voelde geen kracht meer. Ik was levensmoe. Al mijn plannen en al mijn ideeën hadden nu geen doel meer. Ik wilde niet meer.
schrijft het 16-jarige lid
SliCkEr ThAN YOurEAveRaGe
Nadat ik de bladzijde uit gelezen had, keek ik naar haar bed. Dit was niet echt, dit deed mijn zus niet. Ze weet dat ik in haar dagboek ga lezen, daarom heeft ze em expres hier gelaten. Ze laat haar dagboek namelijk nooit hier. Mijn telefoon ging weer over “Ja..” “He, sorry met Sara, luister ik ben beneden, pak mijn dagboek zit in mijn klerenkast helemaal beneden, en breng em naar beneden”
Dit kon niet waar zijn. Dit was niet zo.
Kawtar:
Ik was op MSN. Ik keek even wie er allemaal online was. Alleen mensen die ik geblokkeerd had. Ik hoorde dat iemand de sleutel in de deur stak. Snel trok ik de stekker uit de P.C en sprong in mijn bed. Het was stil in de gang. Mijn adem stopte. Ik hoopte niet dat het mijn vader was. Hij was deze week zo chagrijnig. Mijn moeder had zijn bui dan automatisch overgenomen. Ik hoorde dat mijn deur open ging. Ik hield mijn ogen dicht en deed alsof ik sliep. Iemand boog zich over mij heen, ik hoorde: “ehya Kehba, zehma je slaapt, nger tasielt ouldiem” Ze liep weg. Ik merkte dat ik rood was geworden. Gelukkig had ze niet uitgehaald. Ik keek naar mijn arm, de blauwe plek werd al wat minder.
Semya
Mijn zus wilde dat ik haar dagboek naar beneden bracht. Dit betekende dat ze bang was dat ik erin zou lezen. Ik mocht niks laten merken. Ik liep naar beneden. “He Sara, met wie ben je” vroeg ik. “Niemand ik ben met de bus” zei ze. “Is Keltoum niet met je mee gekomen? Ze heeft je toch niet alleen laten gaan?” vroeg ik nieuwsgierig. “Geef mijn dagboek, ik heb geen tijd voor je overhoringen” zei ze geïrriteerd. Ze pakte het dagboek en rende weg. Ik keek haar na. Een vette bak reed langzamer terwijl zij instapte. Dit kon niet, dit was onmogelijk. Wanneer is dit allemaal gebeurd? Ik voelde me zo machteloos, er was niemand tegen wie ik dit zeggen kon. Kawtar. Ik moest Kawtar bellen, ik had haar nodig. Ik rende naar boven en pakte mijn mobiel. De telefoon ging over.
Kawtar
Tuuturututurtut. Sjit mijn mobiel ging af. Ik greep er snel naar en nam op. “Hallo?” “Met Semya, oh mijn god, dit is niet te geloven” hoorde ik Semya bijna schreeuwend zeggen. Ik hoorde de deur open gaan. “Ik bel je nog” zei ik terwijl ik snel mijn mobiel uitdeed. “Wie was dat aan de telefoon?” vroeg mijn moeder. “Het was Semya” antwoordde ik. “Je hoeft niet tegen mij te liegen, eh kehba ik weet waar jij mee bezig bent. “Youssef heeft je gezien met een jongen in de stad” Mijn moeder liep naar me toe. Ze pakte me beet. “wallah, walllah de wallah als jij nog een keer dit huis uit gaat zonder mijn toestemming, snijd ik je dood” zei mijn moeder met die diepe gemeenheid die ze in zich had. “Mama?” hoorde ik mijn kleine zusje die in de deuropening stond zeggen. “Melek!!” schreeuwde mijn moeder haar toe. Ik zag hoe mijn zusje huilend naar haar bedje toerende. 5 jaar was ze. Onwetend in wat voor nachtmerrie ze zou belanden als ze ouder zou worden. Plotseling klaptte mijn moeder me recht in het gezicht. “Morgen, morgen” zei ze waarschuwend en verliet de kamer. Ik draaide me om in mijn kussen. IK HAAT HAAR, IK HAAT HAAR uit de grond van mijn hart. Inshaallah krijgt ze morgen een hartaanval.
schrijft het 16-jarige lid
SliCkEr ThAN YOurEAveRaGe
Semya:
Ze had op me neergelegd. Ze wilde me gewoon niet spreken. Ik voelde een traan over mijn gezicht glijden. Ik liep mijn kamer uit. Mijn vader was weg gegaan. 6 miljard mensen op de wereld maar ik was alleen. Ik liep naar de koelkast. Alles wat eetbaar was haalde ik eruit. Ik nam het mee en begon te eten. Heerlijk was dit. Ik vergat al mijn zorgen. Eten was altijd al mijn uitweg geweest. Mijn moeder kon altijd zo heerlijk koken. Ik at en at totdat ik me misselijk voelde, ik ging naar het toilet en gaf over. Bij elke keer dat ik overgaf, voelde ik een steek mijn hart doorboren. Het deed de laatste tijd pijn om over te geven. Ik voelde me vies, zo vies van binnen. Ik liep naar de douche.
Ik keek in de spiegel, schoof mijn blonde haren opzij. Een lief en onschuldig meisje staarde mij aan, maar ik had niet het gevoel dat ik naar mezelf keek. Ik was immers vies, zo vies van binnen. Dat had mijn moeder ook tegen mij gezegd. Vieze mensen moesten in bad. Ik besloot daarom maar een bad te nemen. Nadat het bad gevuld was, deed ik de aromatische oliën in bad. Ik trok mijn jurkje uit en stapte in. Ik weet niet meer hoelang ik in bad bleef, maar ik voelde me opeens zo sloom. Het was net alsof ik jaren niet had geslapen en ik in slaap moest vallen. Ik schudde mijn hoofd. Mijn hoofd deed pijn. Ik stond moeilijk op, ik verloor mijn evenwicht en donderde bijna op de grond. Alles was een chaos op dit moment. Er ging zoveel door mijn hoofd, ik moest over zoveel dingen denken, dat ik maar besloot niet meer te denken. Ik liep naar mijn kamer. Ik ging in mijn bed. Nee, dacht ik. Ik stapte weer uit en ging in het hemelbed van mijn zus slapen. We hadden een reusachtig groot huis, maar we prefereerden altijd al in dezelfde kamer te slapen. Ik schudde mijn hoofd ik wilde niet meer aan mijn zus denken. Morgen, morgen zou ik erachter komen wat er precies met mijn zus aan de hand was.
Kawtar:
Inshaallah krijgt ze morgen een hartaanval. Opeens moest ik lachen. Zachtjes grinnikte ik onder mijn dekbed. Ik moest denken aan Farid…. Hij zei dat ook altijd. Wat mistte ik hem. Ik wist dat hij aan slechte dingen deed. Maar ik moest en zou hem nog een keer zien. Ik kreeg een flashback van de zomervakantie.
*Ik keek hem aan, die jongen, ik wist toentertijd niet wij hij was. Ik lachte wat met hem, wisselde nummers uit. Tot ik erachter kwam dat hij bij de ***top hoorde. Hij was een ******. Ik had van Semya en Sara geleerd altijd jongens te checken voordat ik verder met ze in contact raakte. Via een vriend van Sara kwam ik erachter dat hij een ****** was.
Maar Farid, had mij verzekerd dat hij clean was, en hij was zo mooi. Je kon in zijn ogen zinken. Iedereen was trouwens bang voor hem. Niet om het feit dat hij in *****zaken had gehandeld. Maar om het feit, dat bijna zijn hele famillie in de drugshandel zat. Ik dacht terug aan de laatste keer dat ik hem in de zomervakantie sprak, hij had bijna moeten huilen.
“Is het iets wat ik heb gezegd, iets wat ik heb gedaan, dat je je zo slecht voelt. Vertel het me alsjeblieft?” zei hij wanhopig tegen mij.
“Hoe kon je?” vroeg ik hem met tranen in mijn ogen. Ik beet in mijn lippen, hij mocht niet weten dat ik om hem een traan zou verspillen. “Wat kon ik? Wat heb ik gedaan?” vroeg hij. Hij legde zijn handen op mijn wangen en keek me innig aan. Ik zette mijn handen op de zijne en duwde ze voorzichtig van me af. Hoe moest ik hem dit vertellen, dat ik wist dat hij vorig jaar was gesignaleerd als ******. Ik wist niet hoe en zei maar: “Je bent een ******” Ik zag dat hij schrok, wij wist zich zelf geen houding te geven. Hij was stil. Het gene wat ik het meest had gevreesd bleek waar te zijn. Hij ontkende het niet eens. “Laat het niet waar zijn” zei ik tegen hem. Hij kwam dichterbij, ik deed een stap achteruit. “Het is niet dat ik ervoor gekozen had, ik had geen keus” zei hij fluisterend. Het werd me teveel. Ik liep weg. Ik was weggelopen en had hem sindsdien niet meer gesproken. Misschien had hij zijn situatie uit kunnen leggen?
Ik begreep Farid eigenlijk wel, hij was van de gevaarlijke soort. De soort met wie je nooit in een kamer alleen moest zijn. De soort door wie je alles zou vergeten, en je volledig op hem in zou gaan. Het was een gevaarlijk iemand. Iemand die je niet als vriend en niet als vijand moest houden. Dus het beste kon ontwijken.
Maar nu, nu kon het me niet zoveel schelen. Mijn moeder dacht toch al het slechtste van mij. Ik kon dit dus net zo goed waar maken.
schrijft het 16-jarige lid
SliCkEr ThAN YOurEAveRaGe
schrijft het 16-jarige lid
SliCkEr ThAN YOurEAveRaGe
sorry mensen maar na het lezen van de andere verhalen
ga ik maar beter stoppen
liefs delila
schrijft het 16-jarige lid
ZIEDIIII ga door PLEAZE 
