Up! Vervolgje plliiiizzz???
Up! Vervolgje plliiiizzz???
Who’s not crazy? Look around!
Everyone’s drinking, smoking, shooting up… shooting each other, or just plain screwing their brains out cause they don’t want ‘m anymore.
And I’m crazy? Honey, I’m the original one-eyed chicklet in the kingdom of the blind.
Cause at least I admit the world makes me nuts.
MVC Premium I love it... Go on girl!
Ben ook een verhaal begonnen;
http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=2996007
Laat me jullie mening horen!
...Read it... Like it... Love it...
Live and let Live
Ga mij niet vertellen dat met paragraaf 57.1 het verhaal is afgelopen??
Meerdere gebruikers
en toen..?
Op die Dag zullen Wij tot de hel zeggen: "Zijt gij gevuld?" En zij zal antwoorden: "Is er nog meer?"
....يوم نقول لجهنم هل امتلأت وتقول هل من مزيد
Ed7ak Le Douniya Ted7aklak
Hoofdstuk 58
Ik teken de laatste papieren bij de bank en vertrek net zo geruisloos als ik binnenkwam. De bewaker groet me weer vriendelijk en ik knik slechts achterdochtig terug. Op straat kijk ik drie, misschien wel vier keer, om me heen voordat ik me met opgetrokken schouders en gebogen hoofd, mijn ogen verscholen achter een grote zonnebril, naar mijn auto beweeg. Zodra ik in ben gestapt, start ik de motor en rijd de drukke straat in.
Dit is mijn leven de afgelopen dagen. Ik regel mijn zaken in stilte, op mijn gezicht wantrouwen en achterdocht getekend. Ik kan niet in- of uitademen, zonder dat ik zeker weet dat ik niet bekeken word. Krankzinnig? Misschien. Niemand kent me anders dan Imane El Anbari. Niemand, behalve Wael en dat drijft me tot waanzin. Ik ben bang dat het niet lang meer duurt, alvorens Imane El Anbari, Imane El Ghali wordt. Wael hoeft het BenNasser maar te vertellen. Mijn leven zal drastisch veranderen. Ik durf er niet aan te denken.
Ik parkeer mijn auto voor mijn flatgebouw en gris mijn dossiers van de stoel naast me. Gehaast stap ik uit de auto en sluit het portier achter me. Ik houd mijn papieren stevig tegen mijn borst, bang dat ook maar iets zoekraakt en ik weer terug bij af ben. De portier voor het flatgebouw groet me zoals gewoonlijk, maar voor eens zegt hij meer dan zijn gewoonlijke ‘aSalam alaikoum dame.’ Ik verstijf als hij me informeert over mijn bezoeker. Lang, gitzwart haar, een pak aan. ‘Hij zag er belangrijk uit’, vertelt El Hachmi, waar ik, sinds ik ben ingetrokken, nooit meer mee heb gedeeld dan een vredesgroet. ‘Wael’, prevel ik, wanneer mijn hart weer normaal is gaan kloppen. ‘Ja, ja, die naam kwam inderdaad voor’, legt El Hachmi uit. ‘Is hij allang weg?’, vraag ik schor op mijn beurt. De oude man wrijft aan zijn achterhoofd. ‘Ja, ja, zeker zo’n uur geleden.’ Ik knik en loop zonder nog een woord te zeggen naar binnen. Op trillende benen loop ik de trappen op naar mijn appartement. Als ik de deur achter me heb gesloten, slaak ik een diepe zucht. Ik sluit kort mijn ogen om van de schrik bij te komen, als de telefoon overgaat. Met bonzende hart loop ik naar het toestel en vraag me af of het wel verstandig is om op te nemen. Ik denk er niet te lang over na en grijp de hoorn van de haak. Ik luister aandachtig naar het geruis, niet van plan me als eerst kenbaar te maken. Al gauw klinkt de stem van El Hachmi in mijn oor. ‘Het spijt me dat ik u storen moet, maar u hebt uw dossier beneden laten vallen.’ Met grote ogen zoek in naar het dossier en merk op dat het inderdaad verdwenen is. ‘Ik riep u nog meerdere malen, maar u hoorde me niet’, vervolgt El Hachmi. Paniekerig haal ik een hand door mijn haar. ‘Bedankt. Ik kom het nu ophalen’, zeg ik direct en gooi de hoorn op de haak. Ik gooi zuchtend mijn tas op de bank en herinner me dan dat ik de sleutels nodig heb. Vloekend buig ik me over de tafel en grijp mijn tas weer naar me toe. Ik vis de sleutels eruit en been dan naar de deur. Met een ruk trek ik de deur open en deins dan geschrokken achteruit. ‘Dag Anbari.’ Even voel ik me duizelen en bekijk hem met grote ogen. Ik dank God dat hij mijn ogen niet kan zien. Wanneer hij het dossier aangeeft, duurt het even voordat ik het aanneem. ‘Ik wilde u het traplopen besparen’, zegt hij dan lachend. Ik corrigeer me en schraap mijn keel. ‘Wat attent van u’, zeg ik quasi sarcastisch. ‘Ja, dat vond ik ook. Ook verkeerd om die oude El Hachmi naar boven te sturen’, vervolgt hij, terwijl hij zijn grote handen in de zakken van zijn pantalon steekt. ‘Wat doet u hier, BenNasser?’, vraag ik dan bars, nog net de controle over mijn stem niet verloren. ‘Ik kom kijken hoe het met u gaat.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Ik kwam u opzoeken op uw werk. Wael vertelde dat u onwel bent en daarom de laatste dagen niet bent komen werken.’ Ik staar wantrouwig in zijn ogen, opzoek naar enige oprechtheid, maar ik vind niks. Geen oprechtheid, geen hypocrisie. Niks. IJskoude ogen en een bevroren, flauwe glimlach op zijn lippen. ‘Wat is er, Anbari? Verrast?’, vraagt hij plagend en wipt de zonnebril van mijn neus. Ik kijk kwaad op in zijn ogen en zie hoe zijn koele blik verzacht. Ik voel me kwaad worden als ik me herinner dat hij de oorzaak is van alle ellende. Vlug been ik langs hem weg de trappen af. Hij volgt me zonder te twijfelen. El Hachmi die voor de ingang op zijn gammele stoeltje zit, staat direct op als hij het getik van mijn hakken hoort naderen. Hij glimlacht vriendelijk, wanneer ik verschijn, maar de lach verdwijnt abrupt. ‘Bent u helemaal gek geworden?’, bries ik tegen hem. El Hachmi kijkt verschrikt van mij naar BenNasser en dan weer naar mij. ‘Ik zei dat ik het kwam ophalen, dan geef je mijn spullen toch niet zo maar mee aan een vreemde!’ De oude man hakkelt en zoekt naar zijn woorden om zijn excuses aan te bieden, maar ik ben niet te kalmeren. ‘Wat? Is het dan anders? Voor hetzelfde geld zijn het belangrijke papieren. Ik neem aan dat je niet achterlijk bent!’ ‘Anbari, kalmeer’, hoor ik de diepe stem achter me, maar ik negeer hem en reageer al mijn woede af op de arme El Hachmi. ‘Ik had geen kwade bedoelingen. Dit is de bezoeker die eerder om u kwam vragen.’ ‘Ja? Is dat zo? Deze man heet geen Wael’, sis ik. ‘Anbari’, verzucht BenNasser achter me. ‘Luistert u goed naar me en ik herhaal het niet meer, doe nooit meer iets wat zo dom en onverantwoordelijk is.’ Ik draai me om, om ziedend weg te lopen, als El Hachmi zich verzet tegen mijn aanval. ‘Ik hoef dit niet van u te pikken, weet u dat’, zegt hij voorzichtig. ‘Mensen als u, die het net een klein beetje gemaakt hebben, denken dat ze zo over anderen heen kunnen walsen.’ Ik draai me naar hem om, bevend van woede. ‘Anbari’, probeert BenNasser weer. ‘Luister!’, gil ik nu, de hysterie nabij. ‘De mensen waar je het over hebt, zijn wel de mensen die ervoor zorgen dat jij elke maand een inkomen hebt! Achterlijk uitschot als jij, krijgt werk en blijft verdorie zeiken. Iedereen begint klein, ja! Iedereen. Jij bent klein, kleine, kleine… oude man!’ Ik weet niet meer wat ik zeg of wat ik voel en werp elke nog maar net samenhangende zin naar het hoofd van El Hachmi. BenNasser geeft praten op en heeft me inmiddels bij mijn elleboog vast. Terwijl hij me met zich meetrekt, blijf ik naar El Hachmi roepen en schelden. Wanneer de oude man zijn hoofd schudt, verlies ik alle controle en barst in tranen uit. De twee mannen schrikken zich wezenloos, terwijl ik, door mijn tranen heen, woorden brabbel die ik zelf niet begrijp. ‘Excuseert u ons’, hoor ik BenNasser nog zeggen, terwijl hij me achter zich aan, naar mijn appartement, sleurt.
BenNasser loopt onuitgenodigd mijn woning in en ik blijf nog huilend voor de deur staan. Hij draait zich om en neemt me bevreemd en bezorgd op. ‘Anbari, wat is er aan de hand?’ Ik stik bijna in mijn eigen tranen en vervloek hem voor het afpakken van mijn zonnebril. ‘Het stopt niet’, stotter ik schokkend. ‘Het wil niet stoppen’, leg ik jankend uit. BenNasser zucht en bekijkt me, alle hardheid van zijn gezicht verdwenen. Met betraande ogen wend ik mijn blik af. Dan beent hij naar me toe. Met een ruk trekt hij me in zijn armen en sluit de deur met een klap achter ons dicht.
Ed7ak Le Douniya Ted7aklak
Wauwwwwww, please ga verder. Je kan het niet maken om hier te stoppen, niet NU! Pleasee voor mij? Ik die je al vanaf het begin volgt, ik die niet zonder je verhalen kan, ik je trouwe fan!
Nog altijd liefs,
Souma
~*~In Silence~*~
Die BenNasser is niet gezond voor onze harten.. *zucht*
Prachtig getypt!
Always wondering how..
Goed gedaan mop!!
Ga gauw verder!!
Alhamdoulillah - Sabri my boy, 16-07-2016.
Sabr is de sleutel - Liefs Vrouwzijnde
(snap:Nima Tammant)
O God, wat doe je me aan?!! Ga plliiiiizzzz verder!!
Who’s not crazy? Look around!
Everyone’s drinking, smoking, shooting up… shooting each other, or just plain screwing their brains out cause they don’t want ‘m anymore.
And I’m crazy? Honey, I’m the original one-eyed chicklet in the kingdom of the blind.
Cause at least I admit the world makes me nuts.
Ga verder..... Ik ben verslaafd!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Moet weten wat er om gaat in dat hoofd van Bennasser
Super!
Shokran.
You can have whatever you can take, but you can only keep what you can hold.
Precies! vraag me echt af wat er in zijn hoofd omgaat, hoe hij nou echt over haar denkt. Krijgen we dat nog een keertje te lezen? vast niet heh haha, zo is het verhaal niet geschreven..Geplaatst door Besbousa
Echt een supergoed mooi verhaal zeg. Ik volg het al een hele tijd en ik wacht net als velen steeds met smart op een vervolg en geniet er steeds weer van. Ik heb in m'n leven veel boeken gelezen, ook veel literatuur, en je kan meteen zien dat jij talent hebt! Nooit aan gedacht om eens een boek te schrijven? Of gewoon dit verhaal om te zetten in een roman? prachtig!!
hopelijk tot gauw...
MVC Premium Aah
"Then there will be a Khilafah on the method of the Prophet."
Musnad Imam Ahmed 4/273
