Oude liefde roest niet…
Het was een gewone dag….niet anders dan normaal. Net zoals altijd stond ik met tegenzin op…ging snel douchen, maakte me op en ging haastig de deur uit. Niets vermoedend wat deze gewone dag mij zou brengen…
Ik ging naar college…onderweg kwam ik een paar vriendinnen tegen…samen liepen we naar de collegezalen…Tijdens de lessen merkte ik mezelf op dat ik erg afwezig was Ik zag de lippen van de leraar bewegen, maar verstond zijn woorden niet..…ik had een soort raar gevoel ik mijn maag, in mijn hart of in ieder geval diep in me…Een gevoel dat ik niet kon plaatsen…
De dag vorderde, de colleges waren inmiddels allemaal afgelopen…een paar vrienden vroegen me nog of ik zin had met ze mee te gaan een cappuccino ’tje te drinken….Ergens zei een stem in me dat ik het niet moest doen….dus ik zei: “Nee, andere keer misschien, ik moet nog wat dingen doen”….
Ik stapte de bus in, afgezonderd zat ik daar….ik begon me af te vragen of ik dat gevoel van eerder op de middag ergens kon plaatsten…met wat of wie had het te maken?…
Ik kon maar één ding bedenken…en dat was dat ik een voorgevoel had…
Eenmaal thuisgekomen plofte ik moe op de bank…., deed de TV aan , maar keek naar buiten..,naar de bomen die daar waaiden, waarvan de takken me leken uit te nodigen om hen te volgen… Ik zag al die mensen lopen, die meer op mieren leken dan op mensen….Ik vroeg me af waaraan zij op dit moment dachten…
Ik keek nogmaals naar diezelfde boom…er kwamen twee vogeltjes op zitten…
Plots dacht ik terug aan die ene dag…toen, jaren geleden…
Die dag…toen ik hetzelfde beeld voor me zag…met hem naast me…
Samen hadden we gekeken naar die vogels die innig met elkaar op de takken zaten. Die dag dat wij elkaar beloofde altijd innig naast elkaar te blijven zitten, net zoals die lieve vogeltjes op de takken……
Hij was het, hij was de reden waarom ik me vandaag zo vreemd voelde, waarom ik een knoop in mijn maag voelde…Mijn oude liefde…Wat was hij vaak de oorzaak geweest van mijn kloppende hart, hoe vaak had hij wel niet door mijn hoofd rondgespookt?…., ontelbare keren…
Die nacht viel ik onrustig in slaap…mijn dromen waren anders dan normaal…soms herinnerde ik me niet eens wat ik gedroomd had , maar nu was mijn droom kristalhelder, ik kon me elk detail de volgende ochtend nog precies kon herinneren.
Hij kwam voor in mijn dromen, hij wilde me iets zeggen, maar ik kon hem niet verstaan…
Wat zag hij er mooi uit, mijn oude liefde…Zijn ogen waren nog net zo onweerstaanbaar als toen….
Met een onbestemd gevoel herhaalde ik mijn ochtend rituelen en verliet mijn ouderlijk huis op weg naar college….
Met de gedachten nog bij de vorige nacht. Ik dagdroomde ik weg…..
Hoe zou het met hem gaan sinds de laatste keer dat ik hem zag…zou hij nog wel eens aan me gedacht hebben…zou hij mijn aanwezigheid nog kunnen voelen als ik aan hem dacht?…Al die vragen lieten me ver weg van de collegezaal zweven….
Ik had eigenlijk nooit meer aan hem gedacht na die periode …had geprobeerd hem uit mijn geheugen te verwijderen…had té veel pijn gevoeld nog aan hem herinnert te worden, had alle hoop tussen hem en mij proberen te vernietigen…..
Maar toch, na al die jaren, knaagde hij weer aan mijn geweten…Door mijn herinneringen had ik het vuur weer aangestoken…
Hoe zou het met hem zijn, soms had ik hem wel eens zien lopen, maar was dan snel gevlucht omdat het te pijnlijk was om de confrontatie met hem aan te gaan, maar eigenlijk had ik al die jaren nooit meer met hem gesproken….
Een paar dagen gingen voorbij, een paar weken, zelfs maanden…mijn gedachten aan hem waren inmiddels alweer wat bekoeld, maar niet vergeten…
Ik pakte mijn leven gewoon weer op, zoals ik altijd deed als iets mij dwars had gezeten, ik ging gewoon weer op de nuchtere manier door, me niet laten leiden door mijn emoties, concentreerde me op mijn school zodat ik voor de zomervakantie met goede resultaten zou eindigen….Dat lukte, ik had me best gedaan en eind van het studiejaar naderde…
Het was vakantie, ik was er zeker aan toe na een heel jaar zweten en zwoegen….ik maakte me klaar om naar de stad te gaan samen met wat vriendinnen….
Eenmaal in de stad aangekomen gingen we gezellig met z’n allen wat drinken…zoals we dat wel vaker deden….
“Soukaïna, wat wil jij drinken”?,vroeg een van mijn vriendinnen…Ik antwoordde en zei: “Geef mij maar een koffie verkeerd”. We raakten met z’n allen aan de praat over de dingen van het leven, dat bij ons meestal gingen over jongens, opmaken, de laatste mode en noem maar op….
Al snel begonnen we te lachen over moppen die Charifa (altijd de grappigste van ons) maakte…zij kon ons altijd aan het lachen maken, ook al waren we doodop of mega chagrijnig…
Ik lachte zo hard dat de al de mensen in de zaak naar ons keken…, ik schaamde me een beetje, maar anderzijds kon het me ook helemaal niet schelen…door het gelach had ik niet in de gaten dat er iemand de hele tijd onze richting opkeek…
Ik besteedde er geen aandacht aan omdat ik dacht dat het mensen waren die zich mateloos aan ons irriteerde,(wat ik me wel had kunnen voorstellen J)…
Een paar minuten verstreken…ik gaf nog steeds geen aandacht aan dat brandende gevoel wat ik al een tijdje voelde….
OemAisha_ElIraq