1. #1
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Post - Overwinningsdrang.

    ''Welvaart bestaat niet uit grote rijkdom, maar het bestaat uit tevredenheid.''

    ---------------------------------------------------------

    Inhoudsopgave

    Chapter one: So many memories.

    1. Proloog.
    2. ''Salam aleikoum.''
    3. Toen we aan tafel zaten was het behoorlijk stil.
    4. De volgende ochtend werd ik verstoord.
    5. Mijn broertje had ik op school afgezet.

    Chapter two: Met de neus op de feiten gedrukt.

    6. Die stemmen kwamen me bekend voor.
    7. Ik zat op de bank te niksen.
    8. Ik voelde me warm en misselijk.
    9. De kou kwam tegen ons gezicht aan.
    10. Ik liep de kamer binnen.

    Chapter three: Met hoop in mijn hart.

    11. ''Moet je niet werken?''
    12. Misschien was het inderdaad verkeerd verbonden.
    13. Zuchtend pakte ik mijn mobiel op.
    14. Die ochtend werd ik langzaam wakker.
    15. We bleven staan en deden alsof er niks aan de hand was.

    Chapter four: Even alles vergeten.

    16. ''We zeggen niks tegen mijn moeder over die man.''
    17. Ik veegde gauw mijn tranen weg.
    18. Beneden was het akelig stil.
    19. De dagen vlogen voorbij.
    20. Ik had de volgende dag echt geen zin in school.

    Chapter five: Vrienden en vijanden.

    21. Op school aangekomen.
    22. ''Ja, ga maar gauw weg.''
    23. ''Asma, Asma!'' hoorde ik iemand zachtjes roepen.
    24. ''Hallo, met wie spreek ik?!''
    25. Buiten wist ik me geen raad.

    Chapter six: Just trust me.

    26. ''Wat?! Wat doe je daar?!''
    27. ''Ibtissam!'' schreeuwde ik en rende op haar af.
    28. ''Wat verdien ik niet?''
    29. ''Lieverd van me!'' zei Ibtissam zo enthousiast mogelijk.
    30. Ibtissam keek me zenuwachtig aan.

    Chapter seven: Geven om te overleven.

    31. ''Hoeveel?!'' schreeuwde ik uit.
    32. Mijn gedachtes zonken helemaal weg.
    33. Die stem. Die stem herkende ik uit duizenden.
    34. Ibtissam werd wit en bleef voor zich uitstaren.


    Het verhaal is fictief. (Verzonnen)
    Enjoy!
    ---------------------------------------------------------


    Copyright © maghrabia_01. Alle rechten voorbehouden. ''Het auteursrecht is het uit*sluitend recht van de maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst, of van diens rechtverkrijgenden, om dit openbaar te maken en te verveelvoudigen, behoudens de beperkingen, bij de wet gesteld.''

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  2. #2
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Proloog


    Iedereen was het huis uit, en ik zat bij het raam. Ik zat vol verveling de druppels regen op de ruit te tellen en ik hoorde het geluid tegen de ramen knetteren. Ik liep rondjes in het huis omdat ik toch niks te doen had. Ik was moe, moe van alles, maar toch leefde ik met de dag mee. Mijn moeder was boodschappen doen met mijn jongere broertje en mijn zus en broer waren ergens. Geen idee waar ze waren, ze gingen het huis uit wanneer ze wilden en waar ze maar naartoe wilden gaan, en kwamen pas terug wanneer ze dat ook wilden. Soms bleven ze dagenlang weg. Ik heb het alleen over mijn moeder gehad, maar er mist inderdaad iemand; mijn vader. Mijn vader is ook weg. Weg van ons, misschien zelfs weg van deze aardbodem. We weten niet waar hij is. Op een dag vond hij het genoeg en besloot te vertrekken. Niet zomaar, want tussen hem en mijn moeder was het altijd mis. Hij verweet haar allerlei dingen. Dat ze niet goed voor ons zorgde, en dat ze niks waard is. Maar het ergste; hij verweet haar zelfs de dood van mijn overleden zusje. Mijn zusje dat met hém de auto inging, om haar vervolgens met tegenzin naar een vriendinnetje te brengen. Maar daar is ze nooit aangekomen. Onderweg maakte ze een afschuwelijk ongeluk dat het leven van mijn zusje deed eindigen. Haar 5-jarig lichaampje werd de auto uitgeslingerd als een pop. Mijn vader had wonder boven wonder niks. Alleen een paar schrammetjes op zijn hoofd. Hij zocht hopeloos naar mijn zusje die verderop lag, maar hij wist dat ze dood was. De ambulance die aankwam kon niks meer voor haar doen, ze was op slag dood. De hele familie had groot verdriet, we konden moeilijk afscheid nemen. Nu vragen jullie je af, waarom verwijt mijn vader mijn moeder de dood van mijn zusje? Heel simpel, dat deed hij altijd. Misschien om zichzelf beter te voelen. Alles wat gebeurde verweet hij mijn moeder. ''Waarom moest ik haar naar een vriendinnetje brengen, ze kon toch ook thuis blijven?'' was zijn antwoord. Mijn moeder ging kapot van de pijn, niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk. Hij sloeg haar. Hij sloeg haar zo hard totdat ze bloedde, of totdat ze niet meer bewoog. We waren het allemaal zat dat hij zich zo gedroeg. De politie kwam ook zovaak, omdat de buren geschreeuw hoorde of als ze juist helemaal niks hoorde, want dat vonden ze vreemd. Maar later was mijn vader het ook zat, en hij besloot weg te gaan. Geen geld achtergelaten, geen spullen, geen brief. Helemaal niks. Soms lijkt het alsof ik hem zie, als ik buiten ben, of wat dan ook. Of ik wíl hem zien, dat kan natuurlijk ook. Ik heb zoveel vragen voor hem, die hij toch niet zou kunnen beantwoorden, want hij zou zo weer de schuld op iemand anders leggen. Die gedachtes maakten me moe. Ik ging even op de bank liggen, totdat ik de sleutels in het deurgat hoorde.

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  3. #3
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    ''Salam aleikoum'' hoorde ik mijn moeder en broertje in koor zeggen. ''Wa aleikoum salam'' zei ik terug en ik stond snel op om de boodschappen van mijn moeder over te nemen. Ze kwam binnen en keek rond. Het was stil, heel erg stil. Ik had het hele huis schoongemaakt omdat ik toch niks anders wou doen. Nog even en het huis begon te glimmen. ''Niemand thuis yek?'' vroeg mijn moeder. Ik zuchtte. We zou er thuis moeten zijn? Mijn broer van 24 die voor de kost zou moeten zorgen zit ergens te feesten, en mijn zus van 20 die mee zou moeten helpen met het huishouden zit weet ik veel wat te doen. Ik wilde er niet eens aan denken. En ik Asma, van 19 zit de hele dag thuis schoon te maken met mijn moeder. ''Nee, natuurlijk is er niemand thuis'' zei ik teleurgesteld. Mijn moeder keek naar de grond, ze schaamde zich. Ik weet wat ze voelt, ik weet wat ze heeft doorgemaakt.

    Mijn broertje Mohamed voelt de spanning rondom het huis. Hij is pas 9 jaar, maar snapt al veel. Hij moet elke keer aan zijn vriendjes uitleggen waar zijn vader is, en waarom hij niet terugkomt. Hij was dat ook al beu. Hij ging op de bank TV kijken, en ik hielp mijn moeder met het eten. ''Probeer straks even je broer Youssef te bellen, misschien dat hij opneemt. Vertel hem dat hij naar huis moet komen.'' zei ze terwijl ze de groenten sneed. ''Is goed mama, ik zal dan ook gelijk Ibtissam proberen te bellen.'' ''Waar hangen die kinderen toch uit?'' was het antwoord weer van mijn moeder. Wist ik dat maar. Wist ik maar waar mijn zus en broer waren. Ibtissam en ik waren vroeger onafscheidelijk, we waren er altijd voor elkaar. Mijn broer trouwens ook, we konden het allemaal goed met elkaar vinden. Maar sinds ons zusje is overleden en mijn vader voor altijd uit ons leven vertrok is alles anders. Waarom is alles zo anders geworden? Waarom heeft hij ons verlaten? Zou hij ooit nog terugkomen? Vragen die altijd in mijn gedachtes kwamen. Ik zag dat een traan naar beneden viel. ''Wat is er Asma?'' zei mijn moeder bezorgd. ''Niks mama, komt door de uien'' zei ik vlug. Ze wist natuurlijk dat ik zat te liegen, dat kon niet anders, maar ze vroeg niet verder. Ze wist wel waarom ik huilde. Ik wenste gewoon dat alles weer zou worden zoals het was. Natuurlijk kon mijn lieve zusje niet meer worden teruggehaald, maar ik wilde gewoon dat we weer een leuk gezin zouden worden. De vraag is of dat ooit weer zo zou worden. Ik pakte de groenten van mijn moeder en ging verder. ''Ga maar even rusten mama'' zei ik tegen haar. Ze stribbelde even tegen maar ik stond erop dat ze even ging liggen. ''Shoukran bentie'' zei ze met een kleine glimlach. Terwijl ik het eten klaarmaakte zonken mijn gedachtes weer weg.

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  4. #4
    Bijna Lid

    Reacties
    267
    02-06-2009

    Mooi begin..!
    Up..!

  5. #5
    Kettlebell Queen!

    Reacties
    9.953
    08-05-2008

    Nieuwe fan.
    Sport jij ook? Doe mee: Klik

  6. #6
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Toen we aan tafel zaten was het behoorlijk stil. Om die akelige stilte te verbreken vroeg ik iets aan mijn broertje Mohamed; ''Hoe was het op school vandaag?'' Hij keek me met zijn grote, zwarte ogen aan. Hij vertelde enthousiast aan een stuk door wat hij op school gedaan had. Wat een lief jochie, dacht ik. Hij zat vol fantasie en hij een boel vriendjes. Ik luisterde aandachtig naar zijn leuke verhaal. Daarna keek ik naar mijn moeder die met haar gedachtes ergens anders was. ''Wat is er mama?'' vroeg ik haar. Ze nam een hap van haar eten en keek van mijn broertje naar mij. ''We moeten geld hebben, dit kan zo niet langer'' zei ze. Ze had gelijk. We konden nog net rondkomen van het klein beetje geld dat we hadden. Mijn bijbaantje in de supermarkt en mijn oppas-baantje brachten ook niet zo veel geld op. We wilden dit jaar heel graag naar Marokko gaan, we waren al 3 jaar niet geweest. Terwijl we vroeger zo vaak gingen. Ik knikte begrijpelijk naar mijn moeder. ''Maar wat wil je dan doen?'' vroeg ik haar. ''Ik wil werk zoeken.'' zei ze vastberaden. Ik keek haar met grote ogen aan. Nu zit ik voortaan zeker helemaal alleen thuis. Wie is er dan als ik wakker wordt? Is ze er al ik thuis kom? Ik keek mijn moeder nog steeds aan, maar ik wist dat het niet anders kon. Als mijn broer nou eens wat geld achterliet, dan hadden we het nu niet zo moeilijk gehad. ''Youssef'' zei ik boos. Mijn moeder stond op om de tafel op te ruimen. ''Ik weet het bentie, hij komt gauw weer thuis Insha Allah'' zei ze terwijl ze de borden op elkaar deed. Ik stond ook op om haar te helpen met de afwas. Mijn broertje bracht ik daarna naar bed en stopte hem in. ''Asma'' zei hij nog vlug voordat ik zijn kamer kon uitlopen. Ik draaide me om en zag dat hij een bang gezicht had. ''Wat is er schat'' zei ik en ik ging naast hem zitten op het bed. ''Het kom allemaal goed hè? We zullen straks toch weer allemaal gelukkig zijn?'' zei hij aarzelend. Ik schrok van zijn vraag. Er gaat meer in hem om dan wij eigenlijk weten. Hij denkt ook continu hoe het allemaal verder moet. Maar ik was toch vastberaden dat het zo niet anders kon. ''Tuurlijk lieverd, alles komt goed'' zei ik tegen hem en ik glimlachte slapjes om hem gerust te stellen. Hij lachte terug en ging onder zijn deken. Ik gaf hem nog een kus en zei hem welterusten.

    Ik ging naar beneden en zat nog even TV te kijken met mijn moeder. Maar het werd al aardig laat en we waren best moe. We deden alles uit en liepen naar boven toe. ''Welterusten mama'' zei ik en ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. ''Welterusten bentie'' zei ze terug en we liepen ieder onze kamer in. Ik trok mijn pyjama aan en ging op bed liggen. Ik besloot mijn zus en broer te bellen. Ik pakte zuchtend mijn mobiel en toetste een voor een hun nummer in.

    ''Dit is de voicemail van Youssef.''
    ''Dit is de voicemail van Ibtissam.''


    Ik keek boos naar mijn display. ''Waar zitten jullie a 3ibadellah!'' Mijn telefoon zette ik teleurgesteld neer en ging slapen. Houdt het nou nooit op?

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  7. #7
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    De volgende ochtend werd ik verstoord door de wekker en ik zag hoe laat het was; 7.00. Ik had totaal geen zin om naar school te gaan. Ik wilde vandaag gewoon thuis blijven. Maar mijn moeder kwam mijn kamer al in. ''Asma, opstaan je moet naar school.'' Ik stribbelde even tegen maar mijn moeder wilde dat ik naar school ging. Ze vond mijn opleiding altijd zo belangrijk. Ze wilde dat ik later iets bereik in mijn leven maar daar moest ik wel voor werken. ''Is goed mama, ik sta al op.'' Met een zucht stapte ik uit bed en pakte mijn kleren bijeen. Ik genoot van en heerlijke douche en deed lodo voor het gebed. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Zwaar vermagerd de laatste tijd, dat was duidelijk. Ik weet niet wat het was, maar ik had gewoon geen honger. Ik hield mezelf voor de gek, natuurlijk wist ik wel wat het was! Alles was mis, mijn hele leven.

    Ik trok mijn kleren aan en maakte me klaar voor het gebed. Toen ik klaar was pakte ik mijn schoolspullen en liep naar beneden. Mijn moeder en broertje zaten al aan tafel voor het ontbijt. Ik gaf mijn moeder nog een kus op haar voorhoofd en mijn broertje gaf ik ook een kus. ''Je moet eten Asma'' hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik keek naar het eten dat op tafel stond en ik kreeg een misselijk gevoel. ''Ik heb niet zo'n honger, ik eet zo wel wat'' zei ik. Mijn broertje ging van tafel en pakte zijn tas. ''Ik breng je wel'' zei ik en stond ook op. Ik groette mijn moeder. ''Veel plezier'' zei ze nog. Alsof ik plezier zou hebben. ''Ik ga misschien zo op zoek naar werk, dus ik ben waarschijnlijk niet thuis als je terugkomt'' zei mijn moeder nog. Ik draaide me om. Waarom moet dit? Ze hoeft niet te werken, we kunnen zo wel leven dacht ik. Maar ik wist dat dat niet kon. Ik knikte slapjes en zei mijn moeder gedag. Daarna liep ik met mijn broertje naar school.

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  8. #8
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Mijn broertje had ik op school afgezet en zei hem gedag, en liep verder. ''Asma, Asma!'' hoorde ik iemand achter me roepen. Ik keek om en zag mijn vriendin Jihad staan. ''Salam aleikoum lieverd.'' zei ik tegen haar. Ze groette me hartelijk alsof ze me jaren niet had gezien. Ik vertelde haar vaak dingen over wat er gebeurd is, Jihad is te vetrouwen. Je kan goed met haar praten zonder dat de hele wereld het de volgende dag weet. Zij vertelde mij ook vaak dingen over haarzelf maar die waren lang niet zo erg als die van mij. ''Alles goed met je?'' vroeg ze me. Ik keek haar aan. ''Hamdolilaah, gaat prima en met jou?'' antwoorde ik. ''Ja, gaat ook goed hamdolilaah.'' Jihad keek me met medelijden aan, daar kon ik niet tegen. Ik keek haar verbaasd aan. ''Het gaat echt goed hoor.'' zei ik slapjes en glimlachte er zogenaamd bij. Alsof ze dat zou geloven. ''Je kan me alles vertellen hè'' zei ze. Ik knikte. ''Laten we naar de les gaan'' zei ik snel voordat ze me zou ondervragen. We liepen samen de les in, met tegenzin natuurlijk. ''Deze lessen duren eeuwig!'' zei Jihad terwijl ze met haar ogen rolde. ''Ik weet het, gaat nergens over'' zei ik.

    Ik telde de minuten af wanneer het tijd was om naar huis te gaan. ''Zullen we naar de stad?'' vroeg Jihad me. Ik kon toch niet zomaar weggaan? Er was niemand thuis, ik moest voor het huishouden zorgen. ''Nee, sorry ik kan niet. Er is niemand thuis, en ik wil thuis zijn als mijn broertje komt.'' vertelde ik Jihad. ''Je broer en zus zijn er zeker weer niet?'' en ze schudde haar hoofd. ''Hoe raad je het.'' Ik wilde dat ik een keer kon zeggen dat ze er wél waren en niet dat ze na dagen weer thuis komen. Maar dat ging voorlopig niet gebeuren.

    Toen de dag voorbij was groette ik Jihad hartelijk en ze beloofde me weer eens langs te komen. Ik ging op weg naar huis, ik was erg moe aan het einde van de dag, dus ik wilde vandaag even lekker niks doen. Maar dat kon niet. Huishouden moest ook gebeuren en nog zoveel andere taken. Ik probeerde Youssef en Ibtissam weer te bereiken maar weer kreeg ik die rot voicemail. Ik begreep hun gewoon niet. Ik stond voor de deur en opende het langzaam. Tot mijn grote verbazing hoorde ik allemaal stemmen...

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  9. #9
    _ARABIERTJE_ ( L )

    Reacties
    414
    31-08-2008

    upp nieuwe fan echt een hele leuke verhaal....jou schrijft ook heel goed

  10. #10
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Shoukran allemaal. Ik zal gauw een vervolg plaatsen.

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  11. #11
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Die stemmen kwamen me bekend voor. Het waren de stemmen van mijn zus Ibtissam en mijn broer Youssef. Ik keek ze met grote ogen aan en vloog op ze af. ''Ik heb jullie zo gemist, wij hebben jullie allemaal zo gemist!'' zei ik terwijl ik mijn zus stevig omhelsde. Ze hield me stevig vast. ''Ik jou ook schat'' en ze gaf me een kus. Daarna groette ik mijn broer en bekeek ze beiden goed. Mijn zus was wat afgevallen. Kreeg ze wel te eten? Waar was ze eigenlijk? Mijn broer zag er nog hetzelfde uit. Verzorgd en netjes, het leek wel alsof hij de tijd van zijn leven had als hij niet thuis was. ''Hoe gaat het met jullie?'' vroeg ik nieuwsgierig en bezorgd. ''Het gaat goed, jullie hoeven je geen zorgen te maken'' zei Youssef. Ik keek hem raar aan. ''Hoe kan je dat nou zeggen? Jullie zijn er nooit en we weten niet waar jullie zitten. Als ik jullie bel neemt er niemand op! Natuurlijk maken we ons zorgen.'' Youssef keek me medelijdend aan. ''Niet zo kijken'' zei ik. Hij pakte zijn tas en wilde weer weggaan. ''Waar ga je heen?'' vroeg ik verbaasd. ''Ik heb met een vriend afgesproken, ik moet naar hem toe.'' Tuurlijk, zijn vrienden gaan voor. Hij laat zijn eigen familie stikken maar een leuke tijd met zijn vrienden heeft ie zeker. Maar ik kon hem niet tegenspreken. Niet omdat hij me zo slaan ofzo, want zo was hij niet. Maar meer omdat hij toch weer vastberaden was om weg te gaan. Hij vroeg niet eens naar mijn moeder! Ibtissam moest zuchten. ''Laat hem maar, je kan hem toch niet tegenhouden.'' Ik wilde hem zo graag tegenhouden, hem laten zien wat hij ons aandoet. Ik knikte, en liet hem er langs. ''We hebben geld nodig'' zei ik nog snel voordat hij weg kon. Ik zag zijn gezicht veranderen en hij graaide wat uit zijn zakken. ''Hier, dit is het enige wat ik heb.'' Ik keek vol afschuw naar het briefje dat hij mij overhandigde. €10,- hoe durft hij. **''Ma ked 7semsh?'' zei ik boos tegen hem. ''Wat moeten we hier mee halen? Voor ieder één aardappel wella?'' Hij stond stil. ''Ik zei toch dat ik niks anders heb, beter iets dan niets.'' Hoe kon hij dat zeggen. Hoe ziet hij er anders zo netjes uit? Hij heeft zeker wel meer geld, maar hij wilt het niet aan óns uitgeven. Wel aan zijn vrienden en aan feestjes. ''Hier, dan maar niets!'' zei ik en ik gooide het briefje naar hem toe. Zijn gezicht veranderde van normaal naar ontzettend boos. ''Asma, ik heb je nooit geslagen en ik wil graag dat dat zo blijft'' zei hij nog voordat hij uit huis vertrok. Hij trok de deur achter zich dicht en daarna voelde ik me hopeloos.

    Ik plofte neer op de bank en de tranen vielen over mijn wangen. Ibtissam kwam naast me zitten. ''Waarom, waarom moet het allemaal zo?'' zei ik. Ze schudde haar hoofd. Ze wist het antwoord ook niet. '''Het komt goed, echt!'' antwoorde ze. ''Waarom ben je er nooit? Waarom help je ons nooit? Je kan toch wel gewoon thuisblijven.'' Ibtissam stond op en graaide een make-up doosje uit haar tas. ''Nee, dat kan ik niet. Ik word gek als ik thuis blijf. Allemaal nare herinneringen.'' zei ze terwijl ze haar make-up opbracht. ''Hoe denk je dat het voor mij is! Denk je dat ik dit leuk vind?!'' en mijn stem werd luider. ''Waar ga je nu weer heen, en hoe lang blijf je weer weg? Wat moet ik tegen mama zeggen?!'' ik stamte met mijn vuist op de tafel. Ibtissam draaide zich om. ''Ik ga uit, en ik kom wanneer ik dat wil.'' en ze bracht haar lipgloss aan zonder enig schuldgevoel. ''Wat zullen de mensen denken?!'' vroeg ik haar. We waren hét gezinnetje en nu? Nu is alles zo vreselijk!'' Ibtissam bracht een grijs aan op haar gezicht. ''Denk je dat het me interesseert wat de mensen denken? Ieder moet voor zichzelf leven. En trouwens, wie zal iets over ons denken?'' ze stopte haar make-doosje weer terug in haar tas en deed haar kleren goed. ''Wat dacht je van onze familie, onze tantes, ooms, neven, nichten. Iedereen!'' Nu pakte Ibtissam haar tas en stond op het punt te vertrekken. Ze keek nu bezorgd. Het was niet dat het haar allemaal niks kon schelen, maar zij wist zich ook geen raad meer. Ze gaf me een kus op mijn voorhoofd en deed de deur open. ''Bel me'' fluisterde ik nog zacht. Ze knikte en ook zij vertrok.

    En weer was ik alleen, helemaal alleen.



    ** Ma ked 7semsh = Schaam jij je niet?

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  12. #12
    Rise and shine.

    Reacties
    32
    05-01-2007

    Uppppp.

    Ik heb geen ondertekening nodig.


  13. #13
    MyYemmaMyEverything!

    Reacties
    370
    25-11-2008

    Leuk man!! Ga door.

    A yemma inoe bre shem wazemag ed ghiseh di lhayat, shem ed our inoe shem ed boughber inoe, bre shem a yemma inoe, our inoe yetroe..


    I [L] My Yemma!!


  14. #14
    RSJE!

    Reacties
    2.633
    04-01-2006

    Ik zat op de bank te niksen. Allerlei gedachtes gingen door me heen. Ik keek op de klok en zag dat ik bijna mijn broertje moest ophalen. Ik zuchtte flink. ''Ya Rabbi.'' Ik keek naar de zijkant en zag het mooie gezichtje van mijn zusje, Allah y ra7ma. Ik pakte de foto op en al gauw zag ik er allemaal tranen op. Ik dacht vaak aan haar, haar laatste dagen, haar laatste minuten. Toen ze de deur uit ging om te spelen met het vriendinnetje. ''Beslema Asma, I love you.'' en ze gaf me een kus. Dat was het laatste wat ze tegen me zei. De tijd kan helaas niet teruggedraaid worden en het verdriet zal altijd blijven. Ik streek met mijn handen over de foto. Dat lieve gezichtje met de 2 mooie grote ogen bleven me maar aankijken. ''Allah y ra7mek lieverd.'' fluisterde ik zacht. Het was al bijna 3 jaar geleden dat ze overleed maar ik zal het nooit vergeten. Ik zal haar nooit vergeten, en ik zal haar woorden ook nooit vergeten. Voor ik het wist viel ik in slaap met de foto in mijn hand.

    Ik droomde over mijn vader. Ik zag hem en hij bleef naar me staren. Hij was eindelijk na al die tijd teruggekomen. In mijn droom bleef ik maar naar hem kijken, hij was niet veranderd. Hij zag er nog precies hetzelfde uit en ook hij keek me maar aan. ''Asma, het spijt me'' waren zijn woorden. Die droom leek zo echt, hij leek zo echt, alles leek zo echt! ''Papa'' en ik rende naar hem toe. Maar daarna ging alles weer fout zoals de werkelijkheid. Hij draaide zich om en liep vooruit. ''Wacht!'' riep ik zo hard als ik kon, maar het hielp niet. Hij liep weer weg, weg van mij, weg van iedereen. ''Het spijt me Asma'' zei hij keer op keer maar hij bleef maar lopen. Ik kon hem niet inhalen of tegenhouden, hij bleef maar verder lopen. Om ons heen was alles zwart en aan de zijkant stond mijn overleden zusje Oumaima. Ze zag er mooi uit, gewoon zoals normaal.
    ''I love you'' waren haar woorden. ''Oumaima!!!'' schreeuwde ik en ik wilde naar haar toe gaan. Maar ook zij verdween net als mijn vader. Ze rende naar hem toe terwijl hij gewoon verderliep. ''Papa, wacht!'' gilde ik weer. Maar niets hielp, ik voelde me machteloos. Daarna hoorde ik een enorme knal, het was gewoon onvoorstelbaar. De knal was enorm. Even later zag ik mijn zusje verderop liggen, haar hele gezicht was verminkt. ''Oumaima!'' schreeuwde en huilde ik. Ik probeerde naar haar toe te rennen maar het was onmogelijk. Daarna hoorde ik allemaal sirenes om mij heen. Sirenes die mijn zusje probeerde te helpen, maar het kon niet. Alles werd zwarter en zwarter, en ik zag mijn vader gewoon verder lopen. ''Stop, stop nou!!!'' schreeuwde ik, het leek alsof niemand me hoorde. ''Het spijt me Asma'' zei mijn vader voor de laatste keer.


    Ik werd geschrokken wakker, en mijn hele gezicht was bezweet.

    Iemand die zegt dat iets onmogelijk is, zegt het omdat 'ie het zelf niet kan.

    J.L.


  15. #15
    Subliem.

    Reacties
    5.133
    17-02-2007

    Mooi beschreven.

    Always wondering how..