WAAR BLIJF JE TOCH ????
Vermoeide ogen kijken naar het beeldscherm,
weer een poging zal ik wagen mijn woorden tot jou te laten doordringen
Mijn vingertoppen beginnen al sporen van slijtage te vertonen en
hoe pijnlijk het ook is, ik kan mezelf gewoon niet bedwingen
Mijn leven is uitgedraaid tot werken en snel naar huis keren,
niet beseffend dat er een leven is buiten deze tafel waarachter ik zit.
Vrienden bellen me regelmatig, maar ik hoop dat het zal afnemen, of ik zal ze moeten weren
Maar zullen zij mij begrijpen, zullen mijn woorden met dubbele bodem ze er eindelijk toe bewegen me met rust te laten?
Ik heb geen energie meer over, voor hun zinloos geklets over de realiteit, over het hebben van sociale kontakten, over de fictieve wereld waarin ook sommige van hun zaten.
Maar laat ik het even niet over hun hebben, jij bent tenslotte het onderwerp van dit verhaal.
Je hebt er geen flauw benul van wat je met me doet. ( excuseer me voor mijn niet met zorg gekozen woorden, maar ik heb er al genoeg moeite mee, bang dat ik dingen herhaal)
Onlangs verdween je gewoon uit mijn leven, mij achterlatend met de bekende woorden, met woorden die je een kind misschien nog zou kunnen slijten.
Ze klonken zo cliche, zoiets van: “ik ga een pakje sigaretten halen”, om vervolgens met gereedstaande koffers te verdwijnen en mij je afwezigheid te verwijten.
Ik wacht al dagenlang op je, of is het al weken? Ik ben in een tijdloze leegte gekomen,
Waarin ik rondjes blijf lopen als het bekende paard om de graanmolen.
Had hij eigenlijk gedachten, wist hij waarom hij de rondjes draaide, had het paard ook dromen?
Idioot dat ik me zelf nu al met een paard zit te vergelijken.
Zo diep ben ik dus gezonken in de zee die steeds meer de vorm krijgt van tranen,
Tranen, die ik al voldoende in andere gedichten heb doen blijken.
Zou een waarzegster me misschien kunnen helpen, me tenminste de hoop terug laten keren?
Of ben ik nu al aan het ijlen, door mijn toekomst toe te vertrouwen aan een oude vrouw,
die maar een doel heeft, mijn geld begeren?
De toetsen beginnen al rood te kleuren, kleine bloedblaasjes die zich op mijn vingers hadden gevormd, hebben de keuze gemaakt zich te openen, mijn verdriet een kleur te geven
Maar ook zij, hoe pijnlijk ook , kunnen me niet meer laten beseffen dat ik misschien zonder jou zal moeten doorleven.
Zonder jou….of...
, he's related :melig:~~
Geplaatst door hajiba 
