Mijn lot

[Safira75]

Hier lig ik dan. Verslagen door de jaren. Mijn huid zo gerimpeld als een uitgedroogde pruim.
Mijn haren grijs en dun. Voor mezelf zorgen kan ik nu niet meer. Al tijden niet. Ik voel dat mijn einde nadert. Het idee boezemt me niet langer angst in. Vroeger wel. Toen ik nog jong was en veel te verliezen had. Maar vroeger is voorbij. Ik ben nu slechts een oude vrouw> en als het leven een uur duurde, dan leef nu mijn laatste seconden weg.
Gek toch, dat ik juist nu de behoefte heb om mijn verhaal te vertellen. Mijn leven lang heb ik er niet over gesproken. Zelfs niet aan gedacht. En nu, in de zonsondergang van mijn bestaan, dringt het zich aan mij op.
In eerste instantie herken ik de emotie niet. Het knaagt aan me. Maar wat het is, stelt mij voor een raadsel. Maar nu kan ik het met de beste wil van de wereld niet ontkennen. Ik heb het wel eens bij anderen gezien. Op mijn leeftijd vallen er meer aan ten prooi, zo tegen het einde. Wanneer ik er iemand mee zag worstelen, lachte ik altijd een beetje neerbuigend in mezelf. Dat zou mij niet overkomen.
Wat is mijn geheugen barmhartig geweest al die jaren. Maar dat is nu voorbij. Ik moet het nu erkennen. Ik moet mijn verhaal vertellen. Mijn verhaal over spijt.

[Safira75]

Ik ben niet altijd oud geweest. Er was een tijd, lang geleden dat mijn jeugd van me afspatte. Mijn haren waren diepzwart, lang en krullend. Mijn amandelvormige ogen, maakte menig man gek. Ik was nog jong. Veel te jong om me te realiseren wat mijn schoonheid was. Ik was diep van binnen nog een kind. Ik wilde nog spelen en gek doen, zoals alleen kinderen dat kunnen. Ik moet toen een jaar of 16 zijn geweest. Eigenlijk niet meer in de speelfase. Maar ik vond het moeilijk om het los te laten.
Op de dag waarvan ik nu van verhaal, zou ik met mijn moeder naar de markt gaan. Ik was helemaal opgewonden. De marktdag was mijn favoriete dag van de maand. Er was altijd zoveel te doen, zoveel te zien. Het leek alsof ik ogen tekort kwam wanneer ik er was. En het mooiste van alles op deze speciale dag was dat mijn moeder alle ingredienten meenam voor een heerlijke, zelgebakken taart. Mijn moeders' taarten waren hemels.
Het feest begon al 's morgens voreg. Nog voor de zon opkwam was ons huis een en al bedrijvigheid. Iedereen liet zich meeslepen door de opwinding.
Ons gezin was voor die tijd niet erg groot. Ik had 2 broers en 2 zussen. Ik zeg "had" omdat ik nog maar een zus over heb. Ik ben de oudste thuis. Mijn jongste zus leeft nog en is gek genoeg de enige van ons die gezond is gebleven.
Ik raak de draad kwijt. Dat gebeurt me deze dagen wel vaker. Toch gek dat mijn herinneringen aan lang vervlogen tijden toch zo helder zijn. Misschien omdat ik ze altijd weg heb gestopt. Misschien zijn ze daarom nog zo vers. Misschien zijn herinneringen wel zoals alle andere gebruiksvoorwerpen. Hoe vaker je ze gebruikt, hoe sneller ze slijten.

[Safira75]

Deze marktdag was nog specialer dan alle anderen. Ik was jarig. Dat betekende dat ik een kado uit ocht zoeken op de markt. Mijn ouders hadden het niet breed, maar ze deden elke keer weer hun best om van onze verjaardagen een speciale gelegenheid te maken. En wij als kinderen zorgden er ook voor dat we het ze niet te moeilijk maakten. We vroegen nooit veel.
Het ijskoude water van mijn bad had me in 1 klap goed wakker gemaakt. Niet dat ik veel nodig had daarvoor, op deze ochtend. Met de markt en een kado in het vooruitzicht had ik genoeg reden om direct wakker te worden. Na een gehaast ontbijt en felicitaties van al mijn broers en zussen en niet te vergeten mijn ouders, vertrokken mijn moeder en ik samen naar de markt. De oudste thuis zijn bracht veel extra werk en verantwoordelijkheden met zich mee, maar op dagen zoals deze wogen de voordelen veel zwaarder.

De tocht naar de markt was redelijk lang. We liepen er zeker zo'n 2 uur over. Maar vandaag was ik onvermoeibaar. Ik huppelde voor mijn moeder uit en langs haar heen. Ik danste als een frivool kind. Voor de laatste keer in mijn leven was ik compleet zorgeloos.
Wist ik dat toen maar. Dan had ik langzamer gelopen. Dan was ik misschien terug gerend. Was ik gaan schuilen in de sterke, veilige armen van mijn vader. Maar ik was gelukzalig onwetend terwijl ik om mijn moeder heen dartelde als een hert in de lente.

[Safira75]

Eindelijk. Ik kon de markt nu al horen. Ik kon hem zelfs ruiken, of verbeeldde ik me dat. Ik probeerde mijn moeder aan te sporen om sneller te lopen. Ze lachte vermoeid met me mee. Mijn moder was een sterke vrouw, maar de jaren begonnen ook voor haar te tellen.
"Ga maar vooruit" zei ze.
"Ik zie je daar wel"
"ooooh mag ik?" Riep ik uit, verrukt over zoveel vrijheid.
"ik ga er vanuit dat je je zal gedragen oudste dochter van me" Glimlachte mijn moeder
" ik zal mij perfect gedragen" Beloofde ik plechtig en rende in de richting van het aanzwellende geluid.
"Rennen is niet erg damesachtig" Riep mijn moeder mij nog na. Maar het klonk niet erg streng.

[Safira75]

oooooh daar was het dan. de markt. Ik stopte met rennen en nam van een afstandje de bedrijvigheid in me op, voordat de bedrijvigheid mij in zich op kon nemen. Een diepe zucht. En daar ging ik. De indrukken overdonderden me zoals ze dat elke keer deden. Koopmannen prezen luid hun waar aan. bedelaars waren in elke hoek te zien. Vrouwen waren op hun best gekleed. en alle mannen waren mannelijk en stoer. Paradijs.
Ik wist niet waar ik eerst moest kijken. Zo bevangen was ik door alles om mij heen. In mijn betoverde staat lette ik helemaal niet op waar ik liep. Daarmee gaf ik de eerste stap van wat mijn noodlot zou blijken de kans om te gebeuren. Ik struikelde.
"oh wat erg" dacht ik terwiujl ik viel. Het idee dat al deze mooie mensen mijn afgang zouden zien vond ik erger dan de val zelf. Maar voor ikd e grond kon raken vingen 2 sterke armen me op.
"sorry" zei ik tegen de redder die ik nog niet met mijn ogen had mogen aanschouwen.
"Gaat het?" Klonk een bijzonder bezorgde, jonge stem.
Ik veegde mijn haar uit mijn gezicht om de jongen beleefd aan te kunnen kijken terwijl ik hem ging vertellen dat het wel ging.
Ik keek omhoog en de wereld stond stil.

[Doukalia_1983]

zo het belooft echt een sterk verhaal te worden, ik wacht op het vervolg!

[Safira75]

Origineel gepost door Doukalia_1983
zo het belooft echt een sterk verhaal te worden, ik wacht op het vervolg!

thanks!!!!!!!!!!!!!!!!! (met 1000 uitroeptekens )

ik moet de rest nog schrijven. Ga mijn best doen zo gauw mogelijk met meer te komen.

[vraagteken1]

?????????????????????????????????????????????????? ???????????????????????????????????
Dit betekent in begrijpelijke taal
dat ik met spanning wacht op het vervolg van dit verhaal.
Gr.
?

[Safira75]

Origineel gepost door vraagteken1
?????????????????????????????????????????????????? ???????????????????????????????????
Dit betekent in begrijpelijke taal
dat ik met spanning wacht op het vervolg van dit verhaal.
Gr.
?

hehehe leuk!!

leeg efkes je mailbox...?

[lala_zitouna]

ben benieuwd wat er gaat gebeuren.

[Safira75]

vraagteken1 ,

zou je zo lief willen zijn om een mooi gedichtje te schrijven in het kader van mijn verhaal???? plsssssss ik zou je ZEER erkentelijk zijn!!!

[vraagteken1]

Flashback:
"Hier lig ik dan verslagen door de jaren........":


De aarde voelt erg koud aan
ben vandaag naar mijn eigen begravenis gegaan

Ik zag niemand om mijn graf staan,
niemand was met mijn dood begaan

de zon liet me zelfs in de steek
hij zond zijn stralen maar
het was of hij mij ontweek

Nu ontbreken mij jouw armen en ogen
handen die ik streelde
en ogen die me hebben voorgeloogen

Ga heen mijn vrienden, ga diep in de nacht
blijf niet hier,
ik ben het niet waard dat iemand op me wacht

Ik ben geweest en was misschien nooit
ga verder, waag het niet dat je
je leven om mij vergooit

De aarde zal zijn werk doen,
en hoe macaber het ook mag klinken,
ik ben nu een deel van dit plantsoen

Bomen zullen boven me gaan groeien
en misschien,
miscchien zullen er ook bloemen bloeien.


=======================================
ik voel me vereerd voor deze uitnodiging!!!!

[Safira75]

Origineel gepost door vraagteken1
Flashback:
"Hier lig ik dan verslagen door de jaren........":


De aarde voelt erg koud aan
ben vandaag naar mijn eigen begravenis gegaan

Ik zag niemand om mijn graf staan,
niemand was met mijn dood begaan

de zon liet me zelfs in de steek
hij zond zijn stralen maar
het was of hij mij ontweek

Nu ontbreken mij jouw armen en ogen
handen die ik streelde
en ogen die me hebben voorgeloogen

Ga heen mijn vrienden, ga diep in de nacht
blijf niet hier,
ik ben het niet waard dat iemand op me wacht

Ik ben geweest en was misschien nooit
ga verder, waag het niet dat je
je leven om mij vergooit

De aarde zal zijn werk doen,
en hoe macaber het ook mag klinken,
ik ben nu een deel van dit plantsoen

Bomen zullen boven me gaan groeien
en misschien,
miscchien zullen er ook bloemen bloeien.


=======================================
ik voel me vereerd voor deze uitnodiging!!!!

OOOOOOOOOOOOOOOOH dat is ECHT prachtig. Ik moet het even in me opnemen hoor!!!!!!! Heel HEeel HEeeeel erg bedankt voor je bijdrage....!!!!!!!!!!!!!!!!!

S.

[vraagteken1]

Nogmaals, voel me vereerd
maar laat ons niet in de steek
je verhaal wordt hier zo snel verteert
dat vandaag,
morgen
als gisteren leek

gr,
?

[Safira75]

Origineel gepost door vraagteken1
Nogmaals, voel me vereerd
maar laat ons niet in de steek
je verhaal wordt hier zo snel verteert
dat vandaag,
morgen
als gisteren leek

gr,
?

Ben alweer bezig...misschien vanavond nog....ciao!!