Mijn lot

[Safira75]

Na het eten hielp ik mijn moeder met afruimen en schoonmaken. Mijn vader bracht mijn broertjes en zusjes naar bed. Dat miste ik van kind zijn. Mijn vader vertelde altijd de prachtigste sprookjes. Wanneer hij vertelde over de jongetjes en meisjes die avonturen beleefde in zijn verhalen, was het net alsof je het zelf meemaakte. De warme, zware stem van mijn vader wist alle emoties op te roepen die in het verhaal beleefde werden. Wanneer de heldin in een gevaarlijke situatie zat, voelde je de angst met haar mee. En wanneer ze op het einde lang en gelukkig leefde, kon je ook echt met vreugde in je hart gaan slapen. Maar ik was die tijd eigenlijk al ontgroeid. De tijd dat de sprookjes voor mij bedoeld waren. Vaak luisterde ik toch mee, met de smoes dat ik mijn broertjes en zusjes in moest stoppen. Wanneer ik dat zei glimlachte mijn vader altijd toegefelijk en liet me tussen mijn broertjes en zusje in mee luisteren naar het verhaal.

Maar vanavond hielp ik mijn moeder met afruimen en schoonmaken. Ik wilde weten wat het was dat die frons op mijn vader’s gezicht had gebracht. Eenmaal alleen met mijn moeder, in de keuken, kon ik mij niet meer inhouden.
“Mama, wat is er met papa aan dehand?”
“Jij merkt ook alles he Sara” Zij ze geirriteerd, maar ook wel een beetje trots dat mijn vader’s gemoedstoestand niet aan mij voorbij was gegaan.
“Ik zal het je maar gewoon vertellen Sara,” zuchtte mijn moeder. Als ik het niet vertel, hoor je het vanzelf in het dorp wel.”
Ze draaide zich om en keek me ernstig aan. Mijn maag maakte een rare sprong. Ik wilde eigenlijk niet dat het me zou vertellen. Ik had het gevoel dt ik, wanneer mijn moeder uitgesproken was, mijn jeugd voor altijd kwijt zou zijn.
Maar het was nu te laat. Ze zou me nu gaan vertellen wat die blik in mijn vader’s ogen betekende.
“sara,, er is oorlog op komst”

[Safira75]

Oorlog, het woord betekende niks voor mij. Ik had altijd in vredestijd geleefd en het idee kon mij niet eens angst inboezemen. Oorlog kende ik alleen van de sprookjes die mijn vader vertelde. Bij het woord dacht ik aan dappere ridders en wijze koningen. Wat was ik naief.
Mijn moeder’s boodschap bracht enkel opluchting. Was dat alles? Maar mama, maak je toch geen zorgen. We hebben genoeg sterke mannen in het dorp. Wat kan ons nou gebeuren.
“Dit keer is het anders Sara”
Meer wilde ze er die avond niet over zeggen. En hoewel ik nog steeds opgelucht was, vertelde mijn moeders gezicht een heel ander verhaal.

Twee weken zonder speciale voorvallen gingen voorbij. Ik had het zo druk thuis, dat ik geen tijd had om waar dan ook over na te denken. Heel soms, op een onbewaakt moment gingen mijn gedachten terug naar het mysterieuze moment dat ik had beleefd met de onbekende jongen op de markt. Maar langzamerhand vervaagde die herinnering steeds meer. Ook de oorlog die steeds dichterbij kwam raakte mij niet. In ons dorp waren er nog geen zichtbare tekens van. Maar dat zou gauw veranderen.

[Safira75]

Het hele dorp was in rep en roer. Er was een trouwfeest op komst. De oudste zoon van de dorpsoudste zou in het huwelijk treden met de dochter van een belangrijk koopman. Dit zou een feest worden om nooit te vergeten. Iedereen was druk in de weer om het aanstaande bruidspaar een helpende hand toe te steken. En natuurlijk was ook iedereen bezig om op de dag er op z’;n best uit te zien. Ik zou mijn nieuwe jurk dragend ie dag. Die was prachtig. De stof viel als een tweede huid om mijn heen. Ik was ondertussen oud genoeg om te trouwen en vond dit feest dan ook erg spannend. Er zouden mensen komen vanuit de hele streek. Wie weet wie ik daar zou ontmoeten.

De dochter van de koopman was een vriendin van mij. Die dag zou ik haar gaan helpen bij het uitzoeken van een jurk. Ik leefde zo met haar mee, dat het soms leek alsof ik zelf ging trouwen.
“hai Sara” Zei ze toen ik haar kamer binnenliep. “Kijk ’s naar deze jurken, zijn ze niet prachtig?” Ik was zo onder de indruk als ik maar zijn kon. “Ooooh riep ik uit. Welke ga je dragen?”
“Eerst wil ik je aan iemand voorstellen Sara” Ze trok me aan mijn arm mee naar de woonkamer. En daar zat hij. De jongen van de markt. Daar op een stoel in de woonkamer zat de jongen die mijn gedachten zo had beheerst. Ik wist even niet wat ik zeggen moest.
“Hallo,” zei hij enigszins verlegen.
“Hallo” zei ik en voelde mijn gezicht rood worden.
Het moment dat we eerder gedeeld haddenw as er niet meer. Hij was gewoon weer een jongen.
Er viel een stilte.
“kennen jullie elkaar al?” Vroeg Dina verbaasd.
“Nou, nee, nou ja…” mompelde ik.
De jongen waarvan ik de naam nog niet eens wist redde me net zoals hij me op de markt had gered.
“Nou we hebben elkaar op de markt ontmoet” Vertelde hij zijn nicht.
“och wat toevallig “ zei zij. Ze richtte zich tot mij “ Nou, Marcus is mijn neef dus. Hij komt ook hier in het dorp wonen en gaat voor mijn vader werken. Hij is hier nu voor de bruiloft.”
Ik probeerde de informatie tot me te nemen. Hij kwam hier wonen. En hij heet Marcus. De rest van haar verhaal hoorde ik niet meer. Het verwarde gevoel van die andere dag dat ik hem ontmoet had kwam weer terug. En de hoop dat het dit keer weg zou gaan was maar klein. Hij kwam in het dorp wonen. En het dorp was niet groot. Ik zou hem vaak gaan tegen komen. Ik kon niks meer uitbrengen. Mijn vriendin vatte de stilte op als desinteresse. Gelukkig. Na haar neef gedag te hebben gezegd en een gemompeld afscheid van mij, trok ze me weer mee terug naar haar kamer. Het uitzoeken van een jurk ging maar moeizaam. Uiteindelijk koos ze zelf eentje uit. Ik excuseerde me met de smoes dat ik me niet lekker voelde. En hoopte dat ik geen afschied van Marcus hoefde te nemen. Maar dat ik weg kon glippen zonder hem nog te zien. Ik had geluk, hij was het dorp in gegaan. Ik hoefde me geen zorgen te maken.
Eenmaal buiten voelde ik me al stukken beter. De frisse lucht en zon zorgden voor wat verlichting. Ik besloot om een eindje te gaan lopen. Het dorp uit, zodat ik kon nadenken. Mijn gedachten gingen direct terug naar de dag dat ik hem ontmoet had. Naar de gevoelens en gedachten die zijn ogen bij mij teweeg hadden gebracht. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik het hoefgetrappel achter mij helemaal niet opmerkte.
“Hallo Sara”
Van schrik slaakte ik een kreet. Het was Marcus.

[Safira75]

Hij reed op een prachtig paard. Gitzwart en kolossaal. Toen ik me omdraaide stapte hij meteen af.
“Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik je achtervolgd ben”
Ik keek om me heen. We waren alleen op het verlate pad dat ik had gekozen voor mijn overdenkingen. Aan weerszijde van het pad waren grote velden waarop mais werd verbouwt. Maar er werkte nu niemand op het land. Een beetje schichtig keek ik weer naar hem. Ik wist niet wat ik zeggen moest.
“Ik wilde je niet laten schrikken,” zei hij bezorgt. “Als je wil ga ik weer weg”
“Nee” zei ik iets te snel. Ik wilde niet dat hij wegging. Maar was ook bang dat hij bleef. Wat was het toch aan deze jongen dat me zo verwarde.
Hij keek me nu ernstig aan. “Ik wilde je enkel wat vragen. Wanneer ik mijn vraag gesteld heb, zal ik je niet meer storen ok”
Ondanks mijn schrik was ik toch erg benieuwd. Ik besloot dat een vraag geen kwaad kon. Daarna zou hij toch weggaan en was ik weer alleen. Ik keek hem bemoedigend aan. “stel je vraag maar”
“die dag op de markt. Heb je het toen ook gevoeld?”
Mijn hart maakte een sprongetje. Zenuwachtig speelde ik met mijn haar. Wat moest ik nu zeggen.
Ik durfde hem niet recht in zijn ogen te kijken. Bang dat ik er weer in verloren zou raken. Ik keek naar de grond en zie: “ Ik kan niet ontkennen dat ik in jouw ogen iets heb gezien dar ik nooit eerder gezien heb of gevoeld” Was ik te eerlijk nu? Ik wist het niet.
“Sara, ik ken je niet. Enkel je naam. Maar toen ik je in de ogen keek die dag was het alsof je al jaren aan mijn zijde was. Ik hoop dat je me niet te brutaal vind. En dat je me een kans geeft om je te leren kennen. Al heb ik het gevoel dat ik je altijd gekend heb.” Hem horen verwoorden wat ik gevoeld had, deed me vreselijk schrikken. Ik wilde het het liefst op een rennen zetten. Maar stond stokstijf aan de grond genageld.
“gaat het? Je ziet helemaal bleek”
Zwak zei ik: “Ik voel me niet zo lekker. Ik denk dat ik weer op huis aanga. We spreken hier een andere keer wel over. Ik wist dat ik zwak was. Ik wist dat ik geen antwoord had gegeven. Maar ik was te verward. Te overspoeld door gevoelens die ik niet zo gauw kon verwerken.
Hij keek teleurgesteld, maar zei niks. “Zal ik je naar huis brengen?” Ik sloeg zijn aanbod af. Nu meer dan ooit had ik even de tijd nodig om na te denken. In mijn eentje. Na hem te hebben verzekerd dat ik wel veilig thuis zou komen, steeg hij weer op z;n paard en reed weg. Ik voelde me opgelucht. Hoe kon iemand me zo benauwd en zo compleet tegelijk laten voelen.

[Safira75]

Origineel gepost door GEBROKEN
that is what i call a woman whit girlpower,
big up, and you go girl you got my back

toedeledootjes mivrouwtje zonneschijn

THANKS THANKS THANKS

Je bent een SCHAT!!!

S.

[Tifah]

Origineel gepost door Safira75


Thanks...ik had alweer een stukje geschreven...maar heb het in de auto laten liggen Morgen dus weer...

Je hebt talent, dat hoef ik je niet te zeggen! Sta versteld... zonder dollen. Het is echt mooi geschreven.

Ik zei dat het me deed denken aan de Middeleeuwen niet waar? Well I changed my mind... doet me denken aan the wild west tijd. True?

Keep on doin' ya thing!

[Safira75]

Origineel gepost door Tifah


Je hebt talent, dat hoef ik je niet te zeggen! Sta versteld... zonder dollen. Het is echt mooi geschreven.

Ik zei dat het me deed denken aan de Middeleeuwen niet waar? Well I changed my mind... doet me denken aan the wild west tijd. True?

Keep on doin' ya thing!

Echt heel erg bedankt. Ik vind het zelf eigenlijk eng man waahahahaah ik weet niet of ikw el schrijven ken weet je wel

Om eerlijk te zijn weet ik helemaal niet waar het verhaal naartoe gaat...ik schrijf gewoon en zie het vanzelf....hahahaha vaaaaag.....ik hoop ook zelf dat het goed afloopt

[Tifah]

Origineel gepost door Safira75


Echt heel erg bedankt. Ik vind het zelf eigenlijk eng man waahahahaah ik weet niet of ikw el schrijven ken weet je wel

Om eerlijk te zijn weet ik helemaal niet waar het verhaal naartoe gaat...ik schrijf gewoon en zie het vanzelf....hahahaha vaaaaag.....ik hoop ook zelf dat het goed afloopt

Eng? Ben je nu bang aan het worden? Ik meen het echt serieus, je hebt echt talent, waarom begin je niet aan een boek? Een mooi roman ofzo. Je schrijft precies een verhaal die ik als boek zou lezen. Ik hou wel van zulke verhalen. Very romantic en ik leef zo intens mee met de hoofdrolspeelster...

Dat is het leuke van schrijven... je schrijft en schrijft, maar weet niet waar het verhaal precies naar toe leidt. Je schrijft aan een stuk door en leeft ook echt mee met de hoofdrolspelers. Weet je... meestal loopt het altijd goed met de hoofdrolspelers. Dus ik denk dat het met deze ook goed zal aflopen, alleen wil ik weten HOE het precies zal lopen.

Come on now, what are you waiting for? Schrijf eens nog een deel!

[Safira75]

Origineel gepost door Tifah


Eng? Ben je nu bang aan het worden? Ik meen het echt serieus, je hebt echt talent, waarom begin je niet aan een boek? Een mooi roman ofzo. Je schrijft precies een verhaal die ik als boek zou lezen. Ik hou wel van zulke verhalen. Very romantic en ik leef zo intens mee met de hoofdrolspeelster...

Dat is het leuke van schrijven... je schrijft en schrijft, maar weet niet waar het verhaal precies naar toe leidt. Je schrijft aan een stuk door en leeft ook echt mee met de hoofdrolspelers. Weet je... meestal loopt het altijd goed met de hoofdrolspelers. Dus ik denk dat het met deze ook goed zal aflopen, alleen wil ik weten HOE het precies zal lopen.

Come on now, what are you waiting for? Schrijf eens nog een deel!

hahahah PRESSURE

Het is inderdaad zoals je beschrijft...het verhaal weet je pas wanneer je aan het schrijven ben. IS best spannend hahahahahaha. Morgen ga ik weer een deel plaatsen. Vandaag ben ik de hele dag in de weer geweest....kijken wat er morgen gebeurt

[Tifah]

UP!!

(Trouwens Safira, "morgen" is al geweest hoor!)

[Safira75]

Ik keek hem na, terwijl hij in de verte verdween. Ik bleef kijken tot hij niet meer was dan een klein zwart puntje aan de horizon.. Zelfs toen het puntje verdwenen was, kon ik mijn ogen maar moeilijk afwenden. NA wat een eeuwigheid leek te zijn, draaide ik me langzaam om. Nu pas voelde ik hoe zwak mijn benen voelden. Met een plof liet ik me op de grond vallen. Hoe lang ik daar heb gezeten weet ik niet. De gedachten raasden door mijn hoofd. Ik had nog nooit op zo’n manier naar een man gekeken. Mannen waren tot dan toe gewoon mensen geweest, net als vrouwen, net als ik. Mensen waar ik geen speciale gedachten aan toe kende. De jongens van mijn leeftijd waren over het algemeen net zo jong als ik. En ik zag ze als speelkameraden, niet meer dan dat. Toen mijn vriendin vertelde dat ze ging trouwen, was ik blij voor haar omdat dat nou eenmaal hoort. Maar helemaal begrijpen deed ik het niet. Waarom zou je de rest van je leven willen delen met zo’n harige jongen. Natuurlijk wist ik dat dat moment voor mij ook zou komen. Maar ik zag dat als een gebeurtenis die ver in de toekomst lag.
“Marcus” Ik zei de naam hardop. Veel wist ik niet van hem. De neef van Dina en verder? Als ik meer van hem te weten wilde komen en als ik meer over mijn eigen gevoel te weten wilde komen, zou ik hem de kans moeten geven meer tijd met mij door te brengen. Maar niemand mocht het weten. Ik wist hoe mijn vader over jongens dacht. En ik kende de bewoners van het dorp waar ik in was opgegroeid. Ik zou hem in het geheim moeten ontmoeten. En we zouden elkaar in het geheim moeten leren kennen. Ik stond op. Ik had mijn beslissing genomen. Tijd om naar huis te gaan en ervoor te zorgen dat Marcus er van te weten zou komen.

[Safira75]

Ik liep weer in de richting van het dorp. Nu pas viel het me op dat er brand in de lucht hing. Ik snoof de geur op. Zorgen maakte ik me niet. De dorpelingen verbrandde wel vaker hun overtollige gewassen of onkruid uit de tuin. Maar toen ik dichter bij het dorp kwam, zag ik dat er meer aan de hand was. De rookpluimen die uit het drop opstegen waren dik en zwart. Er was ook veel te veel rook. Nu hoorde ik ook rumoer. Gillende vrouwen, schreeuwende mannen. Wat was er aan de hand??? Ik versnelde mijn pas. Nog een gil. Nu begon ik te rennen. Een paniekerig gevoel maakte zich van mij meester. Het eerste huis was al in zicht. Ik rende er langs, het dorpsplein op. Wat ik daar zag vervulde mij met een angst zo diep dat het alle beschrijving te boven gaat. Overal langs mij heen reden mannen te paard. Deze mannen kende ik niet. Wie waren ze en wat deden ze in ons dorp? En waarom was er zo’n kabaal? Nu pas zag dat de mannen hier niet met vreedzame bedoelingen waren. Ze droegen fakkels bij zich en waren bezig de huizen in brand te steken. Aan de overkant van het plein zag ik mijn vader. Hij schreeuwde mijn naam. “Sara! Ga naar huis, zorg voor je moeder en je broertjes en zusjes.”
Ik wilde naar hem toe rennen. Aan hem vragen wat er aan de hand was. Of de wereld gek was geworden. Maar zijn stem klonk zo dringend, dat ik automatisch in de richting van ons huis begon te rennen. Onderweg zag ik de mannen van ons dorp in de richting van het plein rennen. “Oorlog” schoot het door mijn hoofd.”Dit is de oorlog waar mijn moeder over sprak.” De oorlog was in ons dorp gearriveerd.

[Safira75]

Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik echte angst voelde. Elke andere emotie viel erbij in het niet. Marcus, was in 1 klap vergeten. Er was geen ruimte voor iets anders dan de angst. Ik rende als bezeten in de richting van mijn huis. Wij woonden helemaal aan de andere kant en de ruiters waren gelukkig nog niet zo ver doorgedrongen. In de verte kon ik het kabaal nog horen, maar het werd steeds zachter. Hijgend rende ik ons huis binnen. Niemand. Geschrokken keek ik om me heen. Waar waren ze? In paniek rende ik het huis door. Alle kamers waren leeg. Even werd het me te veel. Deze ochtend was begonnen zoals alle anderen. Maar opeens stond mijn hele wereld op z’n kop. Marcus, de vreemdelingen in het dorp, de paniek die duidelijk op mijn vader’s gezicht gestaan had en nu mijn moeder die niet te vinden was. Het ging allemaal te snel. Mijn geest kon het op dit tempo niet allemaal verwerken. De kamer draaide en ik zocht houvast aan de leuning van mijn vaders zetel.
“Sara? Ben jij dat?”

[Safira75]

Mijn moeder’s stem bracht me weer tot mezelf.
“mama, waar was je? Ik zocht jullie? Alle kamers waren leeg. Waar waren jullie?” Ik had niet eens gemerkt dat ik aan het huilen was. Ik was zo opgelucht om mijn moeder’s stem te horen dat ik de tranen niet eens opmerkte. “rustig, rustig maar” zei mijn moeder bezorgd.”We zaten buiten, achter het huis. Wat is er aan de hand Sara, is er iets gebeurt?”
“Oh mama, ik weet het niet. Ik was op weg naar huis. En er waren mannen in het dorp, ze zijn de huizen in brand aan het steken. En papa zei dat ik voor jullie moest zorgen. Mamma ik weet het niet. Wat gebeurt er toch”
”Ga direct je broertjes en zusjes halen van buiten Sara. We moeten hier weg. Nu!” De scherpe toon in mijn moeder’s stem deed me schrikken. Tot dit moment had het allemaal onwerkelijk geleken. Een nare droom waarin ik de hoofdrol speelde. De overgang was te abrupt geweest. Maar mijn moeder’s toon bracht me weer helemaal terug naar de werkelijkheid. Ik stond direct op en liep naar buiten om te doen wat mijn moeder me had opgedragen. Ver hoefde ik niet te lopen. Mijn broertjes en zusjes waren stiekem al naar binnen geslopen om te horen wat er aan de hand was. Met grote, angstige ogen keken ze me aan.
“is het waar Sara. Is het waar wat je tegen mama zei” vroeg Synan, mijn oudste broertje, de anderen hadden zich verdekt achter hem opgesteld. “Als het waar is ga ik papa helpen” verkondigde hij dapper. Vol trots keek ik naar hem. Hij was nog lang geen man. Maar voor een jongen was hij wel moedig. “luister, we moeten nu met mama mee. Ik weet zeker dat alles goed komt. Maar jullie moeten je nu wel gedragen ok” Ik wist dat helemaal niet zeker. Maar liet niks merken. Eigenlijk had ik nog steeds geen idee wat er aan de hand was. Ik liep terug de kamer in, naar mijn moeder.

[Safira75]

Wat ik zag toen ik de kamer binnenliep roept nu vele jaren later hetzelfde gevoel van doodsangst op als op de dag zelf. Je moeder is toch het belangrijkste dat je hebt in je leven. Ze staat voor liefde, vertrouwen en dat alles zonder grenzen. Ze kan streng zijn, maar toch weet je altijd dat ze van je houdt. Ze is bijna heilig. Als iemand haar verkeerd bejegent, voelt dat als een messteek. Als iemand kwaad over haar spreekt, gaat dat dwars door je heen. Wat ik zag, oversteeg dit alles.