De laatste nacht
Het is zo donker.. Heel erg donker. Ik kijk naar het voorwerp dat akelig lang door tikt. 03:00 uur. Wekkers.. Nergens goed voor naar mijn mening. Ik kijk naar boven, voor mijn gevoel lig ik al uren te staren naar het plafond al dan niet mijn linkerwand dat aan mijn bed grenst. Al nachtenlang lig ik te woelen. Ik kan mijn heil zelfs niet in mijn slaap vinden. En na secondenlang gedacht een bezigheid gevonden te hebben dwaal jij weer langs. Waarom? Wat doe je hier? Je antwoordt niet. Mijn gedachten houden mij weer voor de gek. Ze doen al 4 maanden niets anders. Ik wil niet meer aan je denken, niet over je horen en niet over je praten, maar alles wat ik meemaak doet me telkens weer aan jou denken. Mijn gedachtegang drijft me tot waanzin. Onuitstaanbaar. Ik word zo langzamerhand gek. Ik verlies mijn geduld met me zelf. Ik draai me weer om. In de hoop een betere houding te treffen op mijn rechterzijde. Twee seconden dacht ik niet aan jou. Toen mijn hoofd naar een zachte houding zocht om er op te rusten zag ik je weer. Je blik, zo doordringend, het doet me pijn. Mijn gevoelens voor jou doen me pijn. Ik wil je los kunnen laten, maar het gaat niet. Ik wil niet aan je denken, ik wil mijn eigen gedachten bepalen, zonder dat ik memoires van jou en mij tegen het lijf zal lopen. Ik ril, het is koud. Ik zie dat mijn deur op een keer staat wat voor een onaangename bries zorgt dat over mijn rug raast. Moeizaam zet ik mijn benen een voor een op de grond. De vloer voelt nog kouder aan. Ik snel naar de deur en doe het dicht. Kleine stapjes brengen me naar mijn bed. Ik plof neer, neem de moeite niet om mijn dekens over mij heen te trekken. Sinds ik niet meer bij jou ben heb ik het eigenlijk al de hele tijd koud. Zeg ik hardop, alsof je me zou kunnen horen. Ik draai me om zodat ik op mijn buik lig, met mijn hoofd in mijn kussen verstopt. Ik voel nattigheid langs mijn gezicht. Raken mijn tranen dan nooit op? Hoelang moet ik in zwijgzaamheid mijn verdriet verwerken voordat ik op een dag mijn ogen droog zal aantreffen? Mijn kussen vangt mijn tranen op als een spons die al het water tot zich neemt. Zou mijn kussen het na al die nachten nog niet zat zijn? Ik draai me weer om, ik eindig voor de zoveelste keer op mijn rug, met mijn ogen gericht naar het plafond. Onbewust rollen de tranen nog uit mijn ogen, ze glijden doormiddel van zwaartekracht naar beneden, langs mijn wangen naar mijn oren en belanden uit eindelijk in mijn haar. Ik strijk mijn handen over mijn gezicht en probeer een pact te sluiten met me zelf. Niet meer huilen! Ik knik met de valse overtuiging dat ik niet meer zal huilen om het feit dat jij en ik nooit meer een wij zullen zijn. Die gedachte kwelt me eveneens. Jij en ik, ik en jij, jij en ik, ik en jij, jij en ik. Het tempo waarin ik het zeg versnelt. Jij ik jij ik jij ik jij ik jij ik ik jij ik jij ik jij ik! Ik zit rechtop in bed. Mijn wanhoop drijft me tot het uitschreeuwen van mijn verdriet. Met twee handen beklem ik mijn mond, uit angst dat ik mijn zelfbeheersing zou verliezen en een kreet zou slaken. Een traan rolt langs mijn wang tussen mijn vingers door naar beneden tot dat het ergens stopt en besluit te verdwijnen. Ik slaak een diepe zucht. In de hoop al mijn verdriet er in een keer uit te zuchten. Was het leven maar zo simpel. Mijn verdriet, wat een inspanning. Warmte kruipt over mijn hals naar mijn hoofd. Ik ga op de koude vloer zitten en leun met mijn rug tegen de rand van mijn bed. Het is zo donker, of is het alleen maar donker geweest sinds ik niet meer bij jou ben? Ik besluit te wachten. Wachten tot de zon weer zal gaan schijnen in mijn kamer. Ook al duurt een seconde een minuut en een minuut een uur. Wachten zal ik. Mijn schouders zakken in. Ik ben zo moe, het ontbreekt me aan kracht en moed. Mijn ogen gaan langzamerhand hun eigen leven leiden. Ik probeer te vechten tegen mijn slaap. Maar dat is een verloren strijd op zich. Voordat ik in die andere wereld beland fluister ik zijn naam. Ik zie hem staan, daar bij de bushalte tegenover het station. Hij kijkt niet, waarom kijk je nou niet. Ik ben het. Ik ben hier! Zie je me niet? De bus passeert en hij is verdwenen. Ik struikel en schrik. Ik open mijn ogen en zucht. Een droom! Nu ben ik het zat. Met weemoed in mijn stem schreeuw ik het eruit…Waarom bleef je niet bij me toen ik het je vroeg? Waarom wist je het niet? Waarom nou niet? Al wiegend probeer ik mezelf weer te kalmeren. Met mijn kin op mijn knieën leun ik nog steeds tegen de rand van mijn bed. Ik ga kapot en niemand die het ziet. Een miljoen woorden zouden mijn verdriet nog niet kunnen beschrijven. Mijn nachten zijn zo verschrikkelijk eenzaam. Waarom voel je niet hoeveel ik je mis? Ik blijf stil, mijn adem stokt voor enkele seconden. Ik schud mijn hoofd… Hij antwoord niet, hij is er niet. Niet meer! Ze hebben je zomaar meegenomen. Ik beeld me in dat je in een grote houten kist bekleed met een groen stofje waar koranverzen op zijn geborduurd bent vervoerd. Met veel klaagzangen, huilende familieleden en een moeder die liever zelf de dood had getroffen dan een van haar kinderen. Ze had je het liefst met haar tranen willen wassen. En ik? Ik mocht je niet zien. Ik kon je niet meer zien. Wat een onbegrip, wat verwacht je? Niemand die het wist. Nooit had ik me kunnen indenken dat je me op zo een manier zou verlaten. Wat is het nut van mijn bestaan nu dat jij er niet meer bent? Ik heb je de belangrijkste delen van mijn leven nooit laten zien, denkend dat je hier voor altijd zou zijn. Op zijn minst tot het einde. Ons einde. Een fluisterende stem komt uit mijn mond. Enkel en alleen met vier woorden… Ik hou van je. Ik zeg het nog een keer, ik hou van je, ik blijf het zeggen tot het op een luidere volume hoorbaar is. Ik hou van je. Ik hou van je! Ik snel mijn vingers naar mijn mond. Geïrriteerd bijt ik op mijn nagels. Denkend aan hoe jij er zo slecht tegen kon, hoe boos ik daarom werd. Hoeveel zou ik wel niet geven om diezelfde boosheid weer te voelen, aangewakkerd door jou. Het moet al bijna ochtend zijn. Ik draai de wekker naar me toe 03:20 uur. Ik slaak een nog grotere zucht dan voorheen, alsof ik af wil van al mijn zuurstof. Ik trek mijn schouders op en klim weer op mijn bed. Twintig minuten? Hoelang gaat deze nacht nog duren? Hoelang blijft deze pijn mij kwellen, mij van mijn nachtrust houden? Ik steek mijn hand uit naar de middelste lade van mijn nachtkastje. Even wrijf ik over de versiering die zo keurig in het houtwerk gekerfd is. Mooi denk ik en trek de la open, graai naar een van de slaappillen waar ik al 4 maanden vanaf probeer te blijven. Ik breek in het in twee en lach, je hebt het altijd belachelijk gevonden dat ik moeilijk deed over medicijnen slikken. Je noemde me een klein kind. Ik zou je bijna tegen willen spreken, alsof je nu tegen over me zit en me aankijkt zoals je een van je kleine kinderpatiëntjes aan keek. Om me zo groot mogelijk te houden slik ik beide brokjes van de slaappil in een keer in. Ik kan het wel zeg ik en strek mijn lichaam over mijn inmiddels koud geworden bed. Ik probeer mezelf te verwarmen door over mijn lichaam te wrijven, net zoals jij dat altijd deed. Het helpt niet, mijn lichaam word alsmaar kouder en alsmaar zwakker. Ik wieg mezelf weer heen en weer. Het is zo koud, ik heb het zo koud fluister ik en mijn oogleden worden zwaarder. Ik heb het zo koud fluister ik weer en dit keer met zijn naam er achter aan. Talal. Mijn lichaam tintelt en ik drijf weg. Ik voel mijn longen in een klappen en mijn laatste traan vloeien. Met mijn kleine beetje zuurstof fluister ik mijn laatste woorden… Mijn hart is vol van jou, Talal.
