Dit verhaal speelde zich af in de jaren ’50. Een tijd waar alles nog hsoema was….het speelde zich af in een Arabische land….
Mijn naam is Mona en ik ben 20 jaar oud. Op mijn leeftijd droomde elke jonge vrouw van haar ridder op een witte paard. Ik had mijn prins al gevonden. Hij was zelf 25 jaar en studeerde in de hoofdstad. Ik woonde in een kleine dorpje aan zee. Het was prachtig. Kleine huisjes, iedereen kende elkaar.
Mijn vader wist van mijn relatie met Amin. Amin heeft mijn vader gesproken, min of meer hadden ze een afspraak. Als Amin was afgestudeerd dan zouden we trouwen, alleen was het nog geen officiële verloving. Mijn vader ging akkoord.
Amin en ik hielden heel erg van elkaar. We waren soulmates, nee we waren meer dan dat. Alsof 1 puzzel uit elkaar was, maar nu zijn we compleet. Onze liefde kende geen einde.
Op het strand zat ik op hem te wachten. Hij zou vandaag terugkomen uit Cairo. Ik liep op het witte zand, het geluid van de golven klonken als muziek in mijn oren.
Opeens voelde ik twee handen op mijn ogen. Wie ben ik…het was een bekende, rustige stem.
Amin!!!!! Ik draaide me om en gaf hem een knuffel. We gingen nooit verder dan een knuffel en elkaar handjes vasthouden.
Maar we hielden ontzettend van elkaar. We hielden zoveel van elkaar, dat we elkaar al miste ook al waren we bij elkaar. Ik weet niet hoe ik het echt moet uitleggen.
Mona ik heb je gemist, nog 1 examen en dan ben ik afgestudeerd. Ik weet het schat. Dus over twee maanden kom ik terug en dan kunnen we het officieel maken. Ik kan niet wachten totdat jij mijn vrouw wordt.
We hadden een plezierige dag meegemaakt in onze eigen paradijs.
De volgende dag vertrok Amin weer naar Cairo. Hij ging hard studeren, want hij moest het halen.
Mijn vader kreeg die dag bezoek. Het was Mohammed. Mohammed was mijn vaders partner. Hij was in de veertig. Ze hadden samen een winkel. Ze hadden het over het werk. Een kleine meeting zeg maar. En toen kwam het.
Ik wil je nog iets vragen, zei Mohammed. Mijn vader knikte. Zeg het maar. Ik wil de hand van Mona vragen. Mijn vader stond op. Ehm…ik weet het niet zei mijn vader rustig. Waarom niet, is het vanwege Amin? Ja, zei mijn vader streng. Waarom zou je wachten en ik sta al klaar. Mona heeft de leeftijd al bereikt om te trouwen. Mensen beginnen al te roddelen over hun omgang. Wat heb je liever een echte man met een zaak of een studentje waar je geen zekerheid van hebt.
Kom op, zeg ja zei Mohammed ongeduldig, geef me je hand. Mijn vader gaf hem zijn woord. Is goed, a weldi. Ik ga akkoord.
Mijn zusje Nadia vertelde mij alles toen ik terugkwam. Nee, nee ik kan niet met hem trouwen…Ik begon hysterisch te huilen, mijn wereld stortte in elkaar. Mijn leven veranderde compleet. Het paradijsje waar ik in leefde leek te verdwenen. Ik durfde niet naar mijn vader. Als mijn vader iets zei dan moet het ook gebeuren.
Ik ging naar mijn oom. Hemi Mustafa. Ik vertelde hem het hele verhaal en hij adviseerde mij om Amin een telegram te sturen. Zodoende, ik stuurde Amin een telegram.
Amin had net zijn cijfers binnengekregen. Hij was geslaagd!! Een bedrijf die afgestudeerde benaderde hadden hem nog een vierjarige studie in Engeland aangeboden. Als hij het zou halen dan kon hij een Engelse bedrijfje in Cairo openen. Zo’n kans komt maar once in a lifetime…Maar hij wou Mona meenemen. Dat waren zijn eisen en het engelse bedrijf ging daarmee akkoord.
Amin kwam in zijn studentenkamer en deed het briefje open.
Kom snel naar me toe, ik moet tegen mijn zin trouwen. Liefs Mona….
Amin schrok, hij voelde een onbekende pijn in zijn hart. Nee, dit mag niet gebeuren en hij nam de eerste trein naar zijn geliefde.
