Kloote leven...!!

**bent_le_bled** · 07-07-2002 22:43

Daar zat ik weer met tranen in me ogen.Hoe kon ik zo stom zijn?Hoe kon ik in jou geloven? Iedere keer trapte ik er weer in. Als ik denk aan de momenten dat we samen waren voel ik tranen weer opkomen. Ik voelde me veilig en vertrouwd als ik bij jou was. Waarom deed je me dit aan? Alsof ik al niet genoeg narigheid in me leven heb meegemaakt. Maarjah achteraf ben ik toch blij dat ik het nu weet. Jij bent verder gegaan met je leven, en dat moet ik ook maar doen.Ik kan mezelf wel op me kop slaan. Jij de ware? Hoe kwam ik erbij! Het is bijna een jaar geleden dat ik jou ontmoet heb. Ik herinner het me nog als de dag van gister. Jij stond daar aan de kant, en ik liep langs, onze ogen vonden elkaar…jij glimlachte naar me.Ik liep vervolgens door,en dacht dat is vast weer zo’n jongen die op zoek is naar iemand waar die een leuke vakantie mee kan beleven,en vervolgens het meisje laat zitten. Hoezo, heb ik toen niet naar mezelf geluisterd? Naar me verstand, want die wist op dat moment wel beter! Maar nee hoor ik volgde me hart. Die was op dat moment helemaal verkocht. In jouw ogen kon ik gewoon verzinken. Je was zo lief leuk en aardig.Helaas voor mij.je bleek een hele andere persoon niet zijn dan ik dacht dat je was. Ook al zagen we elkaar niet vaak,ik had altijd het gevoel dat je bij me was. Nu kan ik je maar niet uit me hoofd krijgen. Slapeloze nachten en dat allemaal om jou. Terwijl jij gewoon rustig je leven leidt en plezier hebt zit ik te lijden…

p.s zeg het maar als ik verder moet gaan..anders stop ik..

**semra** · 07-07-2002 23:18

He lieve schat!

Ik weet dondersgoed wat je voeld, ook al zijn de situaties anders. Als het je hart lucht mag je verder gaan.
Wat je wilde voorkomen moet je nu genezen.

Sterkt meid.

**cheetah** · 07-07-2002 23:29

Zelfde naam als mijn eerste verhaal.... Maar ga door hoor, ga zeker door meid. Gaat zeker over een jongen..... Een player welteverstaan.... Maar je moet niet stoppen.

liefs

**bent_le_bled** · 08-07-2002 14:20

Alle ellende begon in die koude winter. Ik zat in de wiskundeles ,en voelde me helemaal niet lekker. Ik voelde iets raars,maar ik kon maar niet ontdekken wat het was…ineens werd er op de deur geklopt. Me mentrix praatte met mijn wiskunde lerares. Ik zag dat ze mijn kant opkeek…ik voelde me niet goed worden. Wat is er aan de hand? Dacht ik bij mezelf. Me mentrix gebaarde dat ik met haar mee moest lopen. Ik vond het allemaal een beetje vreemd. Ik hoorde die woorden nog precies in me hoofd,ze zei: “nadia,er is iets ernstigs gebeurd”. Ik schrok en zei:”wat mevrouw”? “uhmmm....Nadia ik weet niet zo goed hoe ik je dit moet vertellen”. Ik begon ongeduldig te worden. “mevrouw u kunt mij beter gewoon vertellen wat er aan de hand is”. “ok”. “nadia jouw moeder is net aan een hartstilstand overleden”. Ik voelde me hoofd draaien,alles om mij heen werd wazig. Ik viel op de grond. Het enige wat ik me nog kon herinneren is dat mijn rector me wakker aan het schudden was. “Nadia,Nadia !!” “wordt wakker!”,Zei hij. Toen ik bijkwam draaide ik helemaal door. “neeeeeeeeeeeee!!!!” riep ik. “neeeee…mijn moeder is niet dood!!!!” ik huilde en schreeuwde,maar niets hielp. Die leegte verdween niet..de pijn in me maag werd onverdragelijk. Even later zag ik mijn broer Tarik binnenlopen. Hij liep naar me toe en omhelsde mij. We huilden allebei. “zeg me dat dit alles niet waar is” zei ik tegen hem. Hij antwoordde niet, hij hielt me nog steviger vast. Wat er op dat moment door me hoofd ging is niet in woorden te beschrijven. Thuis zat het helemaal vol met huilende mensen. Familie, kennissen, buren enz. iedereen die mijn moeder kende was er. De volgende dag gingen we met z’n allen naar Marokko. Ik Tarik en me vader. Daar was het nog moeilijker voor me. Ik geloofde het gewoon niet. Mijn moeder de vrouw van wie ik hield, met wie ik kon praten, lachen had mijn verlaten. Dat kon gewoon niet. Mijn familie steunde mij heel erg en vertelde me dat ik me rustig moest houden en dat Allah

het zo heeft gewild. Het ergste was om mijn vader zo erg te zien lijden. Hij hield zich groot voor mij en me broer, maar toch kon je in zijn ogen aflezen hoeveel verdriet die man had. Na de 7e dag gingen we terug naar Nederland. Daar werd ik een heel ander persoon. Ik sloot me iedere dag op in me kamer. Ik at en praatte tegen niemand. Mijn vriendinnen kwamen regelmatig langs,maar ook tegen hen zei ik niks. Het enige wat ik deed was huilen. De tranen bleven maar stromen. Ze had me gewoon in de steek gelaten! Ik had geen zin meer in het leven….

p.s dit verhaal wat ik schrijf is waargebeurd….

**Msattia** · 08-07-2002 17:02

wahjow wat erg , ik leef met je mee
hopelijk komt er gauw een vervolg als je dat tenminste aankunt.
beslama

**khadija108** · 08-07-2002 18:59

Heb jij dit echt meegemaakt lieverd?

ma3a salama,

Khadija

**semra** · 10-07-2002 20:16

Wil je aub verder gaan.........dank je!!!!!

**bent_le_bled** · 10-07-2002 20:26

salaam alikoum...

ik zal zeker verder gaan met dit verhaal...ik ben er mee bezig..alleen heb ik het momenteel heel druk met alles,maar ik zal me best doen!

p.s bedankt allemaal voor jullie reactie...enneh ik heb dit zelf niet meegemaakt maar een goeie vriendin van mij...

**sun_sarah_shine** · 10-07-2002 21:45

ERUG..

..!!! damn..allemaal sad stories hier ...

**bent_le_bled** · 12-07-2002 23:41

Ik had geen zin meer in mij leven….

Op school ging het niet goed.ik kon me nergens op concentreren.mijn toekomst zag er zwart uit. Alles deed me herinneren aan me moeder. De lieve zachte vrouw die niemand een vlieg kwaad deed. Ik dacht dat ik het nooit zou kunnen verwerken. Via school praatte ik met een vertrouwspersoon. Op het begin liet ik niet veel los. Ze vroeg niet direct naar de dood van me moeder. Ze praatte over gewone dingen. Ik begon me steeds meer op me gemak te voelen en haar ook steeds meer te vertrouwen. Uiteindelijk heeft zij mijn een beetje geholpen om het verdriet om moeder te verwerken. Ik begon me leven weer een beetje op te pakken. Ik praatte meer met mensen. Me vader en me broer waren daar heel blij mee. Ik was 17 jaar,nog jong. Ik moest accepteren dat Allah

het zo gewild heeft. De zomer kwam aan. We zouden met zijn drietjes op vakantie gaan. Ik wist dat het anders zou worden. Mijn eerste vakantie zonder mijn lieve moeder. Vlak voor de vakantie begon het allemaal weer terug te komen. Ondanks dat heb ik me sterk gehouden,en probeerde toch een beetje wat van me vakantie te maken.ik wist dat ik haar niet terug kon krijgen door om haar te huilen. En ook wist ik dat me moeder gewild zou hebben dat we allemaal door zouden gaan met ons leven. Tuurlijk vergeten we haar niet,en zal ze altijd in ons hart blijven. De eerste weken van me vakantie was ik alleen maar thuis. In de tuin of bij me opa en oma. Op een dag besloot ik om een stukje te gaan wandelen. Ik liep alleen wat niet zo handig was,gezien de omstandigheden daar. Na een stukje lopen ontdekte ik dat ik achtervolgd werd. Het was een jongeman. Ik deed net alsof er niks aan de hand was en versnelde mijn looppas. Ik bedacht me dat het toch beter geweest zou zijn als ik gewoon thuis was gebleven. Op een gegeven moment stapte deze jongen op mijn af en stelde zich voor als Redouan. Ik stond een beetje verstelt van zijn brutale gedrag. Hoe durfde hij? Zomaar op mij afstappen? Wie denkt hij wel niet dat hij is….Ik zei”sorry, maar kennen wij elkaar ergens van?” hij antwoordde in het Nederlands:”nee, maar ik zou je wel willen leren kennen, als dat mag?” “nee dat mag niet, en als je het niet erg vind loop ik nu verder”> ik liep verder. Hij rende achter mij aan, en zei”sorry, het was niet mijn bedoeling om jouw lastig te vallen, ik zal je verder wel met rust laten”. Ik antwoordde niet en liep verder. Ik had andere dingen aan me hoofd. Toen ik thuis was plofte ik neer op het bed. Toen kwamen die tranen weer. De tranen van verdriet. Ze bleven stromen. “ohh lieve moeder,waarom heb jij mij verlaten?” ik ging tegen mezelf praten, waar was ik mee bezig? Waarom kon ik niet gewoon een normaal leven leiden net als ieder andere mens. Ik hoorde mijn broer aankomen droogde snel mijn tranen…………………

**bent_le_bled** · 12-07-2002 23:42

moet ik nog doorgaan....of hebben jullie liever dat ik stop??

nou ik hoor het wel..
kusjes van mij

**Msattia** · 13-07-2002 20:14

ja ga zoooo dooooorrr,
ik w8 op het vervolg

**Missrapster** · 13-07-2002 21:03

Ik leef echt met je mee.Vooral het eerste verhaaltje,want dat heb ik nu ook en ik weet echt niet wat ik moet doen.Dit gebeurd wel vaker en ieder jaar verpesten zij me hele vakantie.Iedere keer trap ik er in.En bij het 2de verhaal ook,hoor.IK heb veel vriendinne die hun moeders zijn verloren en die een stiefmoeder hebben.Gelukkig valt die stiefmoeder wel mee.Maar niemand maar dan ook niemand kan de plaats in nemen van je moeder.Je moeder is altijd bij je en zal er ook altijd zijn.Ze is diep in je hart.Denk aan de leuke momenten met je moeder en het is net of ze bij je is.

Maar een tip;probeer je leven op te pakken ,want je kunt je leven niet zomaar stop zetten.En denk aan de toekomst...
Veel succes en geluk in je verdere leven!

**LELIJKERD** · 14-07-2002 21:04

wat gaat mij dit nou aan?

**Missrapster** · 15-07-2002 17:26

Als het je nix aan gaat lieve lelijkerd dan moet je dit niet lezen en ook niet op antwoorden!

Kloote leven...!!

Opties

Kloote leven...!!