Ik kwam thuis aan en ik ging snel naar me kamer toe.Terwijl ik me kamer binnenkwam gooide ik me tas ergens neer op de grond."Klote.."schreeuwde ik van boosheid.Ik heb het gewoon helemaal verknald.Helemaal verpest, ik kon het gewoon niet geloven.Dit was gewoon het einde.Alles ging fout zelf datgene waar ik zo goed in was en waar ik zoveel tijd aan besteede.Zelfs dat had ik verknald.Het enigste wat me staande hield.Dit kon gewoon zo niet, ik had me wiskunde verknald.Die vak zou zoveel dingen beslissen, of ik zou slagen of niet.En nu moest ik maar afwachten.Ik deed me pyjama aan en ik ruimde me bureau op.Deze spullen had ik toch niet meer nodig, ik had het toch verknald.Dacht ik weer bij mezelf.Zoveel woede zoveel boosheid.Ik was boos op alles en iedereen."Saidaaaaa !!!!!!!!!!!!!" hoorde ik me moeder roepen van boven.Wat moest ze nou weer dacht ik bij mezelf.Ik had er geen zin in, ik wou het niet.Keer op keer was het iedere keer hetzelfde.Met tegenzin ging ik naar boven.En me moeder stond alweer boven aan de trap."wat is er yemma?" vroeg ik haar."Je weet best wat er is !!!!"zei me moeder met vuur in haar ogen.Het waren weer dingen die ze zei waarvan ik niets vanaf wist.Ik vroeg me af wat er zich allemaal afspeelde in haar hoofd.Waarom ze me zo haatte en waarom ze zo altijd boos op me was."Dat jij je gezicht nog durf te vertonen.."zei me moeder weer bitter met een vies gezicht.Waar had ze het nou over ik begreep het allemaal niet.Ik was helemaal in de war, ik kon het gewoon niet meer aan.Het was net een draaimolen in me hoofd.Het draaide en draaide en draaide maar het hield nooit op.Ik keek me moeder met verwarring aan,ik begreep het gewoon niet.Ik wou dat ze me begreep.Ik wou dat ze eens wist hoeveel pijn ze me deed.En met verdriet keek ik haar aan en dat zelfs zag ze niet."yemma wat is er..??"zei ik weer bang. "Vuile ho.er je weet het best wel.." zei me moeder terwijl ze me bekeek.Ik was geschrokken en verbaasd wat zei ze nou.Vuile ho.er dit kon toch niet waar had ze het over.Waarom zei ze al die gemene dingen ik had niets gedaan."Le yemma waar heb je het over.."zei ik in paniek."Tfoeeee iedereen praat over je..ik schaam me dat ik jou als dochter heb."zei me moeder.Het was gewoon niet te geloven waar ze het over had.Ze probeerde ergens naar toe te gaan ze wou me wat duidelijk maken.Maar dat deed ze niet in 1 keer zo was ze altijd.Ze maakte me eerst bang en zenuwachtig en ik was bang dat ze weer iets zou doen.Ik was radeloos ik wist niet wat ik moest zeggen want ik wist niet waar ze het over had."yemma waar heb je het over..?" zei ik weer."Vuile ho.er dat weet je wel..iedereen heeft je buiten gezien met die jongen..tfoeeeee" zei me moeder.Jongen welke jongen.Waar had ze het over ik was helemaal niet buiten met een jongen.Ik heb geen vriendje niks..En toen realiseerde ik me opeens iets.Ik liep eerst met Hicham buiten, maar dat kon toch niet de oorzaak zijn dat ze me gelijk een ho.er noemt.Roddelen ze daar weer over.Nee toch nee toch dit kon niet waar zijn."le yemma dat is niet zo..je snapt het niet.."zei ik met tranende ogen en pijn in me hart "ja je ontkent het niet he..ho.er ik wist het wel..!!!!!!!" zei me moeder.Ze keek me aan en ik was vreselijk bang en zenuwachtig.Weer had ik een naar gevoel in me buik en voor ik het wist.Duwde ze me keihard naar achteren."leeeeeeeee !!!!!!!!!!!!!!!!!!! aaaaaaaaaaaaahhhhhhhh" schreeuwde ik terwijl ik viel van de trap............