Nooit gedacht
Hoofdstuk 1
Trrrrrrrriiiiiiiiiiing, trrrrrrrrrrrrrriiiiiiiiiiiiiing, trrrrrrrrrrrrrriiiiiiiiiiiiiing!!! Versuft schakelde ik mijn wekker uit. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en sloeg mijn dekbed van mij af.
Moe en slecht geluimd slofte ik naar de badkamer. Ik zat er amper een tiental minuten of mijn zus bonkte op de deur.“ Ikram haast je! Ik moet ook naar school, hoor!” Mijn zus deed alsof ik er al een half uur in zat.“Ja, ja , ik kom er nu uit!”riep ik geërgerd terug.
Beneden had mijn ma de tafel gedekt. “Salaam aleikoom, yema!” Ik wierp een blik op de klok en merkte verschrikt op dat ik te laat ging komen.
Ik schrokte mijn eten naar binnen en nam mijn rugzak. “Beslema, yema!” riep ik nog haastig de deur uit.
Hollend en hijgend bereikte ik de schoolpoort. Ik zag een verlaten speelplaats voor me. Tfoe, ik was te laat. Ik hoopte dat meneer Stopeard niet op zijn kantoor was. Hij genoot als het ware als hij een leerling te laat kon treffen. Met een grijnzende glimlach op zijn gezicht zei hij dan: ”Als je nu eens je klokje wat vroeger regelde dan hoefde je de woensdagnamiddag niet na te blijven.” En ja hoor ik had prijs. “Zozo, juffrouw Ikram heeft zeker haar klokje te laat geregeld?” Ik had echt zin om die grijns met een vuistslag te doen verdwijnen.”Hier een handtekeningetje en alles is geregeld.”
Woede borrelde in me op. Wat dacht die man wel? Ik kon het wel krijgen van die kerel. Dit was nog niet alles, eerst moest ik nog een vernedering van die heks zien te doorstaan. Mijn leerkracht van Engels is een echte heks; ze gedraagt en kleedt zich ernaar. Wanneer ging dat mens eens op pensioen?
Met een voorzichtig klopje op de deur hoopte ik dat ze deze keer niets zou zeggen. “Kom binnen, hoorde ik haar met heksenstem zeggen.” Ik hoorde het al aan haar stem dat het weer van dat zou zijn. Met een rood hoofd stapte ik binnen. Een 20 paar ogen keken me aan. Het was muisstil in het lokaal. Ja dat soort macht had die feeks. Ze kon ons met één blik doodstil krijgen. “Kijk eens wie we hier hebben? Ik dacht dat je niet meer ging komen. Je hebt het nochtans hard nodig om mee te kunnen met de leerstof. Wat zal deze keer je reden zijn dat je te laat bent? Ben je soms de weg naar hier vergeten? Het zou me toch niet verbazen.” Ik keek haar woedend aan. Wat dacht die feeks toch wel? “Wel moet je nu eens zien, ben je soms je tong kwijt? Ik wacht nog steeds op een verklaring voor je te laat zijn” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was echt woedend; ik kon dat mens zelfs haar nek wurgen.
“Tja, ik wist al lang dat je niet zo slim was. Maar dat zelfs één zinnetje om het uit te spreken zo moeilijk voor je is, dat het ik zelfs niet kunnen in denken. Moet ik het je nog één keer, klaar en duidelijk herhalen, Ikram?” vroeg ze spottend. Ik dacht dat mijn stoppen gingen doorslaan, moest Anissa er niet tussen gekomen zijn. “Mevrouw, ik denk dat u wel uw standpunt al duidelijk heeft geformuleerd. U hoeft haar niet verder te vernederen.” “Zo, u beweert dat ik haar verneder. Ik stel haar enkel simpele vragen, waarop ze me blijkbaar geen antwoord wil geven.” Ze keek met een ijzige blik naar me alsof me het nog niet duidelijk had gemaakt. Er klopte iemand op deur. Toen besloot ik om snel op mijn plaats te gaan zitten. Even later ging ze verder met haar les. Ik keek even opzij naar Anissa. Ik wou haar bedanken, maar dat zou ik straks doen.
Gelukkig ging de dag zo snel voorbij, dat ik het voorvalletje al vergeten was. Ik bedankte Anissa uitvoerig voor haar moedige tussenkomst. Hé meid, iemand moest dat mens eens doen stoppen, zei ze al lachend.
Ja daarin heb je zeker gelijk. Kom, haast je Anissa, want ik moet nog naar de winkel wat enkele inkopen doen voor mijn moeder. Met stevige stappen stonden we al even later in de supermarkt.(neen geen aldi, meisjes en jongens)Anissa begon gek te doen, toen ze een vreemd meisje zag. Ze zag er vreselijk uit, waardoor Anissa nog onnozeler begon te doen en te grappen. Dat meisje kent zeker geen zeep en water; misschien moeten we haar ook een kam kopen, zei al spottend
Ik kreeg de slappe lach en begon ook te lachen. We hadden zoveel plezier dat we het niet eens door hadden dat het meisje alles had gehoord. We hadden haar echt uit het oog verloren en begonnen over alles en nog wat te praten. Misschien hadden we dat beter niet gedaan. Misschien dan hadden we ook haar uitdrukking op haar gezicht gezien en dan zouden we het beslist niet gedaan hebben. Maar ja, we hebben niets gezien. Toen we aan de kassa stonden rekende de verkoopsters alles aan. Ik kreeg een vreemd voor gevoel, alsof er iets erg ging gebeuren.
Zo mensen ik ben lang niet klaar. De bedoeling is dat het een boek wordt. Laat me a.u.b. weten wat jullie er van denken. Ook al is het negatief ik wil het weten.
Groetjes