Mama, mama…..Samir heeft mij ten huwelijk gevraagd. Hij komt samen met zijn vader om mijn hand te vragen.
Samir? Samir wie? De jongen die bij mij op college zit. Samir Abdelrani. Leyla voelde zich duizelig en ging zitten. Mamma voel je je wel goed…mama…ja zei Leyla voorzichtig. Dit kan niet, hoe…wanneer heb je hem ontmoet?? Mama ik heb je het al een tijdje geleden verteld. Wat is er aan de hand??
Layla’s gedachte begonnen te dwalen naar 20 jaar geleden…….
Kom mijn dochter, kom maar naast mij zitten en ik vertel je mijn levensverhaal….
Ik was net achttien toen beide mijn ouders aan een ongeluk overleden. Dus ik moest bij mijn oom gaan wonen.
Mijn oom en zijn vrouw waren heel blij met mij. Mijn oom had 2 een dochters…Nadia en Samar.
Ik ging bij hun wonen en ik voelde me snel thuis en op mijn gemak.
Ik ging samen met Nadia studeren. We zaten op de universiteit en we deden bijna alles samen. Zij was mijn zus, mijn vriendin….
We hadden een vriendengroepje met wie we vaak op de club zaten. Mijn oom was een rijke man, en we waren lid van een privé club. Je kon daar van alles doen, zoals sporten, leren, wandelen enz.
Op een dag kwam een jongeman. Ik zat op mijn kamer en ik hoorde opeens joejoejoejoeee… De jongeman kwam de hand van Samar vragen.
Een paar weken later volgde er een bruiloft. Mijn oom kwam naar Nadia en ik. Nu Samar weg is, is het jullie beurt…insha Allah.
Ik rende naar mijn kamer en begon te huilen, eigenlijk was het nergens voor nodig. Maar ik had het gevoel dat mijn oom van mij af wou. Maar dat was niet het geval.
Hij beschouwde mij als zijn dochter en hij wou het beste voor mij.
Op een dag kwam Nadia rennen…..Leyla…Leyla….we gaan met de club naar Alexandrie….lekker naar het strand. Echt waar, zei ik blij. Maar wat zegt Hemi daarvan (Hemi = oom).
Ik ga ze smeken, en zo gezegd zo gedaan.
Een paar dagen later zaten we in Alexandrie. Mijn nicht en de rest van het groepje zaten te zwemmen en ze deden een paar spelletjes. Ik was altijd een rustige type geweest. Ik hield van lezen…
Ik draaide mij om en zag hem…..hij die mooie man met allemaal meisjes om hem heen. Al die meisjes wapperden met een boek in hun hand en vroegen om een handtekening.
Het was de beroemde schrijver Mahmoud, Mahmoud Abdelsalam.
Ik liep voorzichtig zijn richting op….de meisjes waren al inmiddels weg.
Ik draaide mij om en zag haar. Ze komt mijn richting op. Ze lijkt net een engel, een pracht van een jonge vrouw. Dit waren de woorden die in Mahmoud’s hoofd spookte.
Ik liep hem voorbij en hij bleef mij aanstaren. Ik gaf hem een onschuldig glimlachje. Hij bleef me aankijken.
De dagen gingen voorbij. Elke dag bij zonsondergang stond ik bij de rotsen….kijken naar die prachtige zonsondergang.
En toen hoorde ik zijn stem…Hallo…het is mij opgevallen dat je elke dag bij zonsondergang naar de zee kijkt. Maar dan kijk je zo droevig.
Ik keek hem aan…toen ik 10 jaar was zei mijn moeder altijd dat de zon dood gaat. Elke keer bij zonsondergang. Dat is mij altijd bijgebleven..
Ik ben Mah….ik weet wie je bent, zei ik voorzichtig….Mahmoud Abdelsalam, de beroemde schrijver.
En jji?? Wat is jouw naam?
Ik ben Leyla…Leyla Moerad.
Maar ik moet weg, wacht even Leyla…mag ik je deze boek geven. Lees het…het is de eerste exemplaar.
Ik rende terug naar haar mijn kamer.
Ik vond hem leuk, hij was zo mannelijk. Hij straalde het gewoon uit. De laatste weken bracht ik met hem door.
We gingen wandelen, samen lezen, samen zwemmen. We deden van alles samen. Ik begon gevoelens voor hem te krijgen en het was ook wederzijds.
Weer thuis…
Ik zat zijn boek te lezen, elke zin, elke woord, elke letter zat gegrafeerd in mijn hersens. Die man maakte gevoelens in mij los.
Nadia kwam uit bed en mopperde. Leyla doe de licht uit ik wil slapen. Nog even zei ik zacht. Nog een paar bladzijdes.
Leyla….luister naar me zei Nadia zacht….je moet Mahmoud uit je hoofd zetten. En je weet wel waarom. Ik weet het zei Leyla zacht. Maar we hebben niks met elkaar. Nee, je hebt gelijk jullie hebben niks met elkaar, maar jullie zijn wel heel vaak bij elkaar. Hoe lang gaat dit nog verder??
Je moet stoppen, Leyla nu het niet te laat is. Het is een getrouwde man!
Leyla deed de licht uit. Hij is getrouwd, maar ik kon er niks aan doen. Hij leek wel mijn soulmate. We hadden het zo leuk samen. We zijn net een puzzel die nu compleet is.
Leyla begon te snikken en viel in slaap…