Dit is het verhaal van een vriendin van mij, die dit echt heeft meegemaakt.
Samira zucht als ze uit haar raam kijkt. Het regent. Zenuwachtig kijkt ze naar haar telefoon en pakt hem. Ze klikt op namen, en bladert nogmaals door haar telefoonboek. "Samira, ezjhi henna"(kom hier) hoort ze dan vanuit de huiskamer. Ze staat vermoeid op en loopt de gang op en zo de huiskamer in. Daar zit haar moeder op de bank, haar moeder kijkt haar zacht aan en zegt "kom je bij mij zitten lieverd, ik voel me niet zo goed Samira". Aan haar moeders gezicht te zien was dat ook echt zo, dus Samira vroeg haar wat er was, waar haar moeder op antwoorde dat ze moe was, moe van dit leven, "waarom heeft die man dit ons aangedaan!"schreeuwde haar moeder opeens. Samira wist gelijk waar haar moeder het over had. "Abah is niet meer in ons leven, a moi, wees dankbaar voor dat, wil je nog meer klappen krijgen?" zei Samira voorzichtig. Haar moeder keek haar aan en omhelsde haar, "alhamdoelilah heb ik zulke lieve kinderen"en kuste haar op haar voorhoofd. Samira woonde samen met haar moeder en oudere zus in een flat. Hun vader heeft hun verlaten voor een jongere vrouw in Marokko, en wil niets met hun te maken hebben. Samira wilde het niet laten zien, maar voelde nog steeds veel verdriet daarom. Haar vader behandelde hun slecht, elke dag mishandelingen, lichamelijk en geestelijk, ze had hem vaak dood gewenst, vaak gehoopt dat er een ambulance voor de deur stond als ze thuis zou komen van school. Het zou haar toendertijd weinig verdriet doen. Ze mist hem persoonlijk ook niet, maar gewoon de liefde, iemand die haar beschermde, broers had ze ook niet, iemand die een arm om haar heen deed als ze een rot dag had, mannelijk vader liefde, dat was waar haar hart zo naartoe verlangde.
Samira is een mooie meid, lang stijl haar, mooi figuur, lief gezicht, ze deed een goede opleiding op school en ga zo maar door. Ook had ze vrienden. Een nederlandse jongen was haar beste vriend, Martijn en een marokaans meisje haar beste vriendin, Jamila.
"Samira, zullen we naar de stad gaan? We hebben vanmiddag vrij en mijn vader weet dat niet" zei Jamila tegen haar. Samira hoefde gelukkig niet te liegen tegen haar moeder en stemde dus in. "Ja is goed, ik moet eerst effe naar huis geld halen". Dus zo gezegd zo gedaan, ze liepen naar huis en Samira liep naar haar kledingkast waar ze haar geld bewaarde. Ze pakte zestig euro en verliet het huis. Kletsend en lachend liepen Samira en Jamila naar de metro, om vervolgens in de stad uittestappen. Winkelend liepen ze winkel in winkel uit, inmiddels waren de 60 euros al bijna op."Oke, jalla, ik heb honger, gaan we nog effe snel naar Mac?"vroeg Samira. "Ja is goed, maar het is al half vier, ik moet het echt niet te laat maken" antwoorde Jamila. Ze liepen de Mc Donalds in en gingen in de rij staan. Opeens voelde Samira een hand door haar haar, ze draaide zich langzaam om en stond oog in oog met een jongen. Hij antwoorde "oh sorry, ik dacht dat je iemand anders was, sorry".
