Ik maakte de slaapkamer schoon. Overal lagen kledingstukken en lingerie. Bah, dacht ik in mezelf. Kennen deze mensen geen schaamte? Ik schopte haar kleren in een hoek. Echter de kleding van Youssef pakte ik op en deed deze in de was. In de loop van de dag ging Youssef naar werk en was zij kennelijk vrij. Ze liep de hele tijd te lachen met de mannen beneden en te bellen en op de laptop te kijken. Tegen half drie gingen de mannen weg en ging Senna naar boven. Ineens hoorde ik een gedreun van iemand die met alle haast de trap af kwam lopen en ze kwam meteen naar mij toe. "Waarom heb je mijn kleren daar in de hoek gezet op de grond!". Siste ze me toe. Ik legde de stofdoek weg en keek haar aan. Ik wilde beleefd blijven maar het lukte me niet. Niet na alles wat ik heb mee gemaakt. Moet ik ook nog door een barbie look-a-like, met haar opgeblazen kogelvis lippen op me donder krijgen? "Waarom moet ik jou kleding opruimen?". Vroeg ik vriendelijk. Ze keek me streng aan. "Misschien omdat je hier schoonmaakt en er ook nog eens belachelijk veel betaald voor krijgt!". Siste ze me toe. Oh ja, geld, inkomen.. ik moest op mijn hoede zijn. Als ze zou klagen bij Youssef, was het gedaan met mijn baan. Dan was het 24/7 boenen en poetsen in dat horrorhuis. Ik zuchte en maakte excuses. "Ik.. ruim het wel op". Zei ik. "Dat dacht ik al..". Zei ze met haar armen over elkaar. "En de volgende keer dat je hier iemand over de vloer haalt, mag je dat wel even van te voren melden". Zei ze met een bittere ondertoon. Had Youssef nou werkelijk waar geklaagd over mij bij haar? Ik bleef stilstaan en keek haar aan. "Waarom zeg je dat? Dit is toch al besproken met Youssef?". Zei ik. Ik moest mijn lippen dicht branden! Wat zei ik nu! Maar het leek alsof ik op de automatische piloot stond. Alles floepte eruit. Maar wat wilde ze doen dan? Mij net als Abdel een klap geven? Mij even de mond snoeren? Wie was zij, dat ze mij zo benaderde met zo'n toon en mij op mijn donder gaf. Ze woonde hier nog amper! Ze kwam naar me toe lopen. "Ik heb je heus wel gezien hoor met je man, vriend of wat hij ook van je is. Ik zat in de auto en zag jou met hem naar binnen lopen. Lekker brutaal!". Zei ze. Dus zij had het door gegeven aan Youssef. Ik schudde mijn hoofd. "Dit gesprek ben ik al aangegaan met de eigenaar van DIT huis. Ik hoef jou geen verantwoording af te leggen en ik hoef jou zooi al helemaal niet op te ruimen. Dus wat het huishoudelijke probleem betreft ruim je voortaan je eigen troep op. Je bent hier net als mij gewoon te gast, alleen het verschil tussen jou en mij, ik krijg betaald! En eh je hebt nog twee minuten voordat Esma vrij is." En met deze woorden vetrok ik naar de slaapkamer om haar zooi nog eens goed weg te schoppen richting de wasmand. Ze bleef totaal aangeslagen achter. Ik heb genoeg vernederingen mee gemaakt, oh hell no als Mevrouw opgeblazen, fake Kim Kardahsian mij ook nog eens de grond in probeerde te duwen!
Om half vier hoorde ik de deur open en dichtgaan. Esma kwam huilend naar binnen met gigantische tranen over haar wangen. Ik snelde naar haar toe en veegde de tranen weg. "Wat is er, lieverd". Vroeg ik. Esma huilde maar en verstopte zich bij mij. Senna kwakte haar autosleutels op tafel en het arme meisje zette toen een luider keel op. Ik keek boos naar Senna die het totaal niet kon schelen wat het meisje mankeerde. Ze humde zelfs iets met "rotkind". Ik deed maar alsof ik het niet hoorde en ineens besefte Senna dat er camera's hingen en meteen naar ons toe kwam om Esma uit mijn handen te rukken en ineens de lieve, wanabe moeder speelde. Esma daarentegen bleef vast geplakt bij mij en ik haalde Senna haar handen weg. "Laat haar maar even. Misschien moet ze gewoon wennen aan het feit dat ik haar niet heb opgehaald". Zei ik. Senna rolde met haar ogen en dook de koelkast in. Ik pakte Esma op en nam haar mee naar haar kamer. "Waarom ben jij niet gekomen!". Schreeuwde esma. Ik kalmeerde haar en zei dat haar papa het nog zou vertellen. Ik snapte echter niet waarom Youssef het haar niet van te voren vertelde. Ik maakte haar gezichtje schoon en kamde haar baby haren naar achteren. "Ik heb pijn". Zei ze en streek haar linkerhand helemaal uit. Het handje had niks ergs, maar was super rood. "Ahh hoe komt dat?". Het woordje Senna stond op haar tong, maar ineens liep ze naar binnen en had ze een zak snoep in haar handen. "Kijk eens, pak maar iets lekkers". Zei ze met een zogenaamde vriendelijke stem. Ze keek me aan. "Jij mag weg gaan hoor. We hebben je hier niet meer nodig voor vandaag." Zei ze met een gemene stem. Ik keek haar aan en liep de kamer van Esma uit. Ik pakte mijn tas en jas en liep rechtstreeks naar buiten. Iets verderop reed een auto me tegemoet en ik zag dat het Youssef was. Hij moet wel bakken met geld verdienen wil hij zo'n duur ding willen rijden. Hij stapte voor me neus en deed het autoraampje open. "Hey, ga je alweer weg?". Vroeg hij. Nee, ik blijf hier voor de lol staan, zei ik sarcastisch in gedachten. Ik wilde eigenlijk vertellen wat er was voorgevallen met Senna. Ik weet zeker dat als hij straks binnen is, ze hem alles zou vertellen. Hij zou mijn kant van het verhaal nooit weten als ik mijn mond dicht hield. "Je ziet er eh nogal somber uit..". Zei hij ineens. Net alsof hij gedachten kon lezen. Het was ook een sombere dag. Die camera's die nu elke scheet zouden vastleggen, Senna met haar denigrerende houding, Esma die ik niet mocht ophalen en haar verdriet. Eigenlijk klinkt dit alles bij elkaar lang niet zo erg als wat ik in dat horror huis meemaakte, maar toch. Ik hield mijn lippen stijf op elkaar dicht. "Moet je nog ver naar huis?". Vroeg hij ineens. Ik keek hem aan. "Eh ja een beetje." Zei ik. "En eh je man komt je niet ophalen?". Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Hij moet werken..". Zei ik. "Oh nou, eh zal ik je niet naar huis brengen? Ik vind het niet erg hoor". Vroeg hij. Wat? Nee! Natuurlijk niet. Naar huis brengen? Dan kon je me maar meteen naar het mortuarium brengen! En ineens begon het te hozen. Regen, regen en bliksemschichten donderde in de lucht en hemel. "Kom stap in". Zei hij. Ik was bijna kletsnat en liep automatisch naar de andere kant van de auto. Ik nam plaats en een schaamte nam de overhand. Soepel keerde hij om en reed vervolgens naar het adres wat ik hem opgaf. Althans een adres van vijf straten verderop onze adres. "Eh, hoe is het met eh je man?". Vroeg hij uit het niets. Ik keek hem aan en weer recht voor me. "Eh goed." Zei ik. Hij humde en stopte bij een rood stoplicht. "Je bent niet zo'n prater hè". Zei hij ineens. Ik keek hem aan. Hij zag er.. te mooi en te perfect uit. In mijn hoofd zei ik wel honderd keer maschAllah. "Hangt van waar je het over wil hebben". Zei ik. Hij keek me aan en glimlachte. Ik kreeg ineens uit het niets, een déjàvu. Alsof ik met Abdel in de auto zat en hij naar een afgelegen plek reed. "Stop, stop maar hier". Zei ik paniekerig. Youssef keek me vreemd aan. "Wat? We zijn er nog niet." Zei hij met verbaaste blik. Ik begon te hyperventileren en snakte naar adem. "Kan de raam dan een stukje open, alsjeblieft?". Vroeg ik met een trillende stem. Youssef begreep er totaal niks van. Het regende pijpenstelen. Hij keek weg en drukte op een knopje. De raam ging open en de regen kletterde op mijn gezicht. Ik nam diep adem en hield het vast. Langzaamaan begon ik uit te ademen en herhaalde dat een paar keer. Youssef deed het raampje weer dicht en ik keek hem aan. Hij remde ineens keihard en zette de auto uit...
Geplaatst door pureglossy 
♥️♥️
