AMSTERDAM - Bep Weerts-De Vulder (52) kreeg de schrik van haar leven toen ze haar e-mail opende en een bericht van haar dochter las. Linda (25) had zich bekeerd tot de islam. Die nacht deed ze geen oog dicht.
“Een paar jaar geleden deed Linda nog alles wat God verboden had. Ze rookte, dronk, ging veel uit. Ze had geregeld vriendjes uit het buitenlandse circuit, dus toen ze na een vakantie op Lanzarote vertelde dat ze verliefd was op een Spaanse Berber, keek ik niet vreemd op. Het bleek gewoon een Marokkaan te zijn, maar dat durfde ze destijds niet te zeggen. Niet voor niets, want ik schrok behoorlijk toen ik dat hoorde. Ik kwam weinig in contact met Marokkanen en hoorde alleen de slechte dingen. Het beeld dat ik van Marokkaanse mannen had, was dat ze crimineel waren en hun vrouwen onderdrukten.
Toen ik Brahim voor de eerste keer ontmoette, heb ik hem eens goed in de ogen gekeken en eerlijk verteld hoe ik erover dacht. In zijn ogen zag ik dat het goed zat. Hij is echt een lieve, intelligente jongen met goede normen en waarden. Vanaf dat moment ben ik anders naar Marokkanen gaan kijken. Ik ben niet meer bang voor die knulletjes op straat en kom geregeld in islamitische winkels. Maar met de islam zelf heb ik nog steeds niets. Met geen enkel geloof overigens. Linda zei ook dat ze er niets van wilde weten. Ik vond het mooi om te zien hoe zij en Brahim allebei hun eigen weg vonden in hun relatie. Hij drong zijn geloof niet aan haar op, vertelde er alleen over als zij er zelf naar vroeg. Hij nam haar zoals ze was.
Linda besloot met Brahim te trouwen en op Lanzarote te gaan wonen. Daar hadden mijn man en ik veel moeite mee, maar bovenal waren we blij dat ze zo gelukkig was. Op de bruiloft droeg Linda een mooie strapless trouwjurk, er was toen nog niets te merken van haar sympathie voor de islam. Niet veel later kwam ze een weekend naar Nederland. Mijn moedergevoel zei meteen dat er iets niet klopte. Linda at geen varkensvlees meer, terwijl ze daar altijd dol op was. Ook rookte en dronk ze niet meer, waar we natuurlijk alleen maar blij mee waren. Toen ze me een keer vroeg haar mailbox te openen, zag ik mailtjes van een forum voor bekeerde moslima’s. Ik klikte ze meteen weg. Zolang ik er niets van hoorde, bestond het ook niet.
Doemscenario’s
In februari vorig jaar kwam het hoge woord eruit. Linda schreef ons dat ze zich had bekeerd tot de islam. Brahim wist ook van niets, ze had het hem pas verteld vlak voordat ze de geloofsgetuigenis ging doen. Het was een lieve, emotionele brief waarin ze schreef dat ze ons als voorbeeld zag, maar dat ze in de islam de rust had gevonden die ze al zo lang zocht. Mijn man was er meteen klaar mee, voor mij was het niet zo zwart-wit. Ik heb Linda gebeld en verteld dat ik achter haar stond, ook als ze dingen deed die ik niet leuk vond. Maar de hele nacht heb ik wakker gelegen, zag allemaal doemscenario’s voor me. Mijn man zag haar al met een hoofddoek op in de woestijn wonen, of erger: terrorist worden.
De volgende dag ben ik gaan wandelen om na te denken. Ik voelde voor het eerst een afstand tot mijn dochter. Er kon toch geen god tussen ons komen? Thuis heb ik tegen mijn man gezegd dat ik vond dat we haar moesten steunen. Zij was immers gelukkig zo, waarom zouden wij dat niet respecteren? Als we er dwars tegenin zouden gaan, konden we haar misschien kwijtraken. Een kind moet altijd op zijn ouders kunnen terugvallen, anders kan het eenzaam worden en juist in verkeerde handen komen.
Hoofddoek
Kort daarna zijn Linda en Brahim voor de moskee getrouwd. Ze vertelde me toen dat ze voortaan een hoofddoek wilde dragen. Ik was ontzettend boos. Ze had altijd gezegd dat ze dat nooit zou doen, en nu deed ze het dus toch. Wat was het volgende? Toen ik haar ernaar vroeg zei ze: ‘Dan doe ik hem wel af als jullie er zijn.’ Onzin, vond ik. Als je ergens voor kiest, moet je je er ook aan houden. Toen we haar voor de eerste keer met dat ding op zagen, herkenden we haar amper. Ze was altijd zo mooi, met een grote bos krullen. Met die witte doek leek ze net een non! Aangezien ze geen geld had om iets beters te betalen, ben ik met haar de stad in gegaan om een paar kleurrijke doeken te kopen. Zo zag ze er tenminste mooi uit.
Al snel bleek Linda zwanger. Omdat er in Nederland een betere toekomst mogelijk was dan op Lanzarote, besloten ze bij ons in te trekken. Daar was ik erg blij mee, zo wist ik tenminste zeker dat ik mijn kleinkind nog zou zien. Tijdens hun eerste weekend in Nederland voerden Linda en ik heftige discussies. Ik kreeg het gevoel dat ze haar geloof aan mij wilde opdringen. Ze vertelde constant verhalen over de islam. Ook wilde ze niet dat er nog verjaardagen, sinterklaas en kerst werden gevierd. Onze cultuur werd in één klap van tafel geveegd. We hebben dat weekend veel gehuild, maar kwamen niet dichter tot elkaar. Brahim heeft uiteindelijk bemiddeld. We hebben compromissen gesloten.
bron: http://www.telegraaf.nl/vrouw/psyche...oslima___.html
Geplaatst door gekkeappie 
niet gedenkt, is als een dode.