Ik merk al gauw op dat mijn engel aan het slapen is. Rustig sluip ik haar kamer in en neem plaats naast haar op het bed. Zachtjes streel ik haar licht bruine haren en kus haar voorhoofd. Zo blijf ik naast haar zitten genieten van de kalmte die ze uitstraalt. Genietend van het feit dat ze hier, wel en veilig, thuis is.
Dit komt echter snel tot een einde, want Imane begint onrustig te bewegen in haar slaap. “Nee... niet doen”, ze kijkt moeilijk en schud met haar hoofd. “Nee! Alsjeblieft laat me gaan, nee!! Allah help mij!”, haar stem slaat al snel over en in paniek probeer ik haar wakker te krijgen. “Imane, Imane wordt wakker. Het is maar een nachtmerrie, wordt wakker”, probeer ik haar wakker te krijgen wetend dat haar nachtmerrie gebaseerd is op een werkelijke gebeurtenis. Ze begint te krijsen en om haar heen te slaan, “Raak me niet aan! Laat los!”.
“Imane!”, schreeuw ik en schud haar wakker. Pure angst is wat ik zie zodra ze haar mooie donkere ogen opent. Ze ademt nog moeilijk en lijkt zich niet te beseffen waar ze is. “Ik ben het liefje, ik ben het Soufiane”, zeg ik zachtjes en probeer haar weer aan te raken. Ze laat het gelukkig toe en ik zie het besef vallen dat ze veilig is.
“Soufiane?” vraagt ze met een piepstem. Het doet me verdomd pijn om mijn zusje zo bang en kwetsbaar te zien. “Soufiane”, zegt ze opgelucht en omhelsd me hard. Ik hoor haar zachtjes snikken en mijn hart breekt. “Je bent veilig Imane”, sus ik haar en streel haar haren. We blijven een tijdje zo zitten tot ze weer kalmeert.
Rustig laten we elkaar los en veegt ze haar tranen weg. Ik pak haar hand vast, “Hoe gaat het kleintje?”. “Beter”, zegt ze met een kleine glimlach. “Heb je nog vaak last van nachtmerries? Ik dacht dat het beter ging”, vraag ik zachtjes en ga met mijn hand langs haar haren. “Het gaat ook beter, ik heb ze al een tijdje niet gehad”, zegt ze snel. “Weet je het zeker? Ik kan zo weer de psycholoog inschakelen Imane. Je voelde je veel beter na die sessies altijd”. “Nee absoluut niet, ik heb geen psycholoog nodig. Jij bent trouwens vroeg vandaag”, merkt ze op. “Voor deze ene keer geef ik je jouw zin en verander van onderwerp, maar weet dat ik niet op mijn achterhoofd gevallen ben kleintje. We gaan het hier zeker nog over hebben”. Ze kijkt me met grote onschuldige ogen aan “Ik? Hoe kom je daar nou weer op?” Ja, ja, kijk me maar aan met die grote onschuldige ogen”, zeg ik nep boos.
Ze lacht eindelijk en er valt een last van mijn schouders. Ik vind het heerlijk om haar zo te zien, het liefst zie ik haar altijd zo...“Maar even terugkomend op wat jij hebt opgemerkt, tuurlijk ben ik vroeg vandaag. Je denkt toch niet dat ik ben vergeten welke dag het is vandaag?”, vraag ik haar plagerig en tik haar speels aan op haar neus. Haar lach wordt breder. “Gefeliciteerd kleintje, mogen we nog vele jaren van je genieten in sha allah”, zeg ik oprecht tegen haar. “En ik van jou grote broer”, ze kijkt me geëmotioneerd aan en knuffelt me.
“Oké hup hup opstaan, je denkt toch niet in bed te liggen heel de dag op deze speciale dag”, zeg ik tegen haar. “Is er nog plek voor mij?”, horen we opeens vanuit de deur. “Amin!”, schreeuwt Imane blij en ik zie mijn broertje met zijn koffer voor de deur staan. Eindelijk denk ik met een brok in mijn keel. Mijn broertje is terug. Hij kijkt ons allebei met een brede lach aan, maar ik zie het schuldgevoel nog branden in zijn ogen. O Amin
.
Geplaatst door dina_prinsesje 