Welkom nieuwe lezers en bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik ga gelijk verder:
5. Strijd
Woedend stormde ik mijn appartement binnen en rende bijna struikelend naar de keuken toe om hopeloos in alle laden te zoeken naar een kaartje van Darryl. Darryl de vriend van Savannah of haar ex vriend, who knows. Het kon me allemaal niets schelen op dat moment. Ik zag bijna rood van alle gebeurtenissen bij elkaar. Het gevaar zit in een klein hoekje. Ik had mezelf niet zo goed moeten laten kennen. Vooral niet door zo'n klootzak die ik nauwelijks kende. Aha, eindelijk Darryls visitekaartje gevonden. Ik rende naar de gang toe bij mijn voordeur om mijn tas te pakken die ik gelijk op de grond had gegooid zodra ik m'n appartement binnen was. Van mijn tas pakte ik mijn mobiele telefoon om Darryl te bellen. Tuut tuut, hij ging over en een vrouwenstem nam op. 'Jannat?' hoorde ik aan de overkant van de lijn. Huh, heb ik wel de goede nummer? Jawel, het was de goede nummer, maar wie was dit? 'Wie is dit?' vroeg ik aan de vrouwenstem. 'Ik ben het.' hoorde ik en plotseling besefte ik me dat het Savannah was. Ik was zo overstuur dat ik haar stem gewoon niet herkende. 'Savannah, waar is Darrryl. Ik MOET hem spreken,' zei ik met een doordringende en intense stem. 'Hij zit in een vergadering hij is bijna klaar, wat is er aan de hand?' vroeg ze me. 'Kunnen jullie alsjeblieft naar huis toekomen, dan leg ik het jullie allemaal wel uit.' zei ik weer snel terug. Ik had geen geduld meer, ik moest hier wat tegen aan doen. 'Er is toch niets ergs gebeurd Jannat?' vroeg Savannah met een bezorgde stem.. 'Jawel, er is iets ergs gebeurd, daarom heb ik jullie nodig.' gaf ik toe. 'Zodra Darryl uit de vergadering is komen we gelijk naar je toe.' zei ze met een zelfverzekerde stem. Ik wou dat ik zo zelfverzekerd kon zijn als haar. Ik moest ongeveer 3 kwartier op hun wachten. De tijd ging zo langzaam en het was hels. Verschillende enge scenario's gingen door m'n hoofd heen. Nervositeit domineerde mijn emoties. Mijn been begon heen en weer te bewegen. Iets wat ik altijd deed als ik nerveus werd.
Plotseling ging de deur open en Savannah kwam strompelend binnen zoekend naar me. Ik rees mijn hand versuft op om haar aandacht te trekken. 'Jannat! Gaat het?!' riep ze terwijl ze op me afliep. 'Nee niet echt' antwoordde ik met de meest depressieve toon. 'Vertel me alsjeblieft dat Darryl met je mee is gekomen?' vroeg ik wanhopig. 'Hij komt er aan, hij moest even ergens parkeren.' verklaarde ze terwijl ze naast me op de bank neerplofte. Ik knikte zwakjes. 'Vertel me alsjeblieft wat er gaande is?' vroeg ze bezorgd. 'Ik heb geen energie om het tweemaal uit te leggen, dus ik wacht even op Darryl als je het niet erg vindt.' antwoordde ik. Ze zette haar arm om mij heen en leunde met haar hoofd op mijn schouder. Zo zaten we in stilte voor een moment tot we gepraat hoorden op de gang. Het was Darryl aan de telefoon die weer een of andere belangrijke gesprek had. 'Je bent tot de juiste conclusie gekomen. Het is volgens plan gelopen, voor zoverre ik opmerk. Ik hou je op de hoogte' mompelde hij aan zijn telefoon terwijl ie de deur opendeed. Savannah keek me aan met achterdocht in haar ogen alsof Darryl met criminele praktijken bezig was. Daar was Darryl dan, de karamelgekleurde vriend van Savannah met groene ogen en gemillimeterd haar, in een roodbruine pak. Jeetje wat was het lang geleden dat ik hem had gezien. Het leek alsof ie nog langer was geworden dan dat ie al was. Hij liep op ons af en knikte naar me. "Jannat". Met een formele toon. 'Doe niet zo formeel" mompelde ik en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Ik zei 'Ik ken je veel langer dan vandaag, dus doe gewoon normaal.' Zijn wenkbrauwen gingen omhoog terwijl ie plaats nam op een stoel schuin tegenover Savannah en ik. Ik wou niet nog onbeleefder klinken dus ik verklaarde mezelf. 'Sorry Darryl en Savannah, ik ben in een hele slechte bui, dus vergeef me alvast voor mijn uitspattingen.' Darryl en Savanah keken elkaar verbaasd aan. Dit zijn ze zeker niet gewend aangezien ik mezelf nooit echt zo laat leer kennen. Savannah legde haar hand op de mijne en kneep er zachtjes. Waarschijnlijk om me te troosten. Het was eventjes stil, toen ik opstond en naar mijn tas liep. Ik voelde hun ogen die me na staarden. Gatverdamme ik wou die envelop echt nooit meer zien laat staan aanraken. Ik pakte het envelop en gaf het aan Savannah. Ik wuifde met mijn handen naar Darryl om naast haar te gaan zitten zodat ze het allebei tegelijk konden lezen. Ik ging op Darryls plek zitten en bekeek hun gezichtuitdrukkingen. Savannah's ogen sperden wijd en Darryl las geconcentreerd alsof ie gewend was om zulke brieven te lezen. Natuurlijk was ie dit gewend, hij was immers een advocaat. Savannah gaf Darryl de brief terwijl ze me geshockeerd aanstaarde. Darryl bleef de brief maar observeren. 'Is.. Is dit van die ene gozer waar je het eerder over hebt gehad, Jannat?' vroeg ze me voorzichtig. Ik knikte zwakjes naar haar en ik voelde dat mijn ogen waterig werden. Ik knipperde met mijn ogen en haalde diep adem om het weg te werken. 'Gatverdamme ik ben echt zo over mannen.' zei ze met afschuw in haar stem. Darryl gaf mij de brief terug en keek haar strak aan. Ze gebaarde met haar handen en zei: 'Dit gaat nu niet over ons. Er zijn belangrijkere dingen aan de hand momenteel.' Darryl kuchte en keek me toen aan. 'Vertel me precies wat er gebeurd is met deze meneer.' Met moeite probeerde ik alles uit te leggen aan Darryl die aandachtig luisterde. Savannah sprong af en toe in om bepaalde dingen te verduidelijken. Ik kon mijn emoties met moeite binnenhouden en ze keken me allebei aan met medelijden. Dit is dus iets wat ik haatte aan hulp vragen. Maar wat had ik anders kunnen doen dan? Darryl haalde diep adem en besloot dat ie zou helpen en dat voor niets. Ik had niets anders verwacht, aangezien ik deze jongeman al jarenlang kende. Ik voelde me iets beter maar absoluut niet perfect. 'Hoe gaat dit nu verder?' vroeg ik verward aan hem. 'Ik wil absoluut niet mijn licentie verliezen. Ik heb er zo hard voor gewerkt en zonder mijn licentie kan ik een tijdje niet meer werken. En dat kan ik nu echt niet hebben.' Ik wilde hem namelijk laten weten dat dit echt een belangrijke zaak was en dat ik zijn volle inzet nodig heb om deze zaak te winnen. 'Ik begrijp je volkomen, Jannat. Ik zou me momenteel geen zorgen maken, alhoewel deze beschuldigingen erg gevaarlijk kunnen zijn. Vooral omdat zijn moeder een patiënte is bij jou en van alles zou kunnen beweren ter verdediging van haar zoon. Ik raad je aan om voorlopig geen afspraken te maken met haar of in ieder geval jouw afspraken met haar vast te leggen op papier of video. Maar dan riskeer je weer een andere aanklacht vanwege het schenden van het geheimplicht. Ook zou het geen nut hebben aangezien jullie conversaties in een andere taal worden gevoerd. Het belangrijkste is dat wij meneer Ahlami en zijn advocaat uitnodigen voor een gesprek, om te kijken of er een of andere deal gemaakt zou kunnen worden om de aanklacht te laten vallen. Dit is wat ik jou op dit moment adviseer.'