1. #571
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  2. #572
    MVC Lid

    Reacties
    170
    03-04-2003

    ".... en de lente leek met een koningsmantel de wijde wereld in te treden."

    Ik voelde gewoon de lente

  3. #573
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door sabbylove Bekijk reactie
    ".... en de lente leek met een koningsmantel de wijde wereld in te treden."

    Ik voelde gewoon de lente

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  4. #574
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima.. naima.. sta op". Zei mijn moeders stem. "Awili het is één uur." Vervolgde ze. Ik draaide me echter om en had knallende hoofdpijn. "Mama.. ik kom zo." Zei ik. Ik hoorde ma nog iets zeggen en ze liep weg. Mijn mobiel trilde en het was Jamila, mijn schoonzus. Af en toe belde we elkaar en praatte ik met de kinderen enz. Ik nam op en ze vroeg hoe het ging met alles. We namen afscheid en ik stond op. Vandaag is de grote dag van Fatima. Het zou in een zaal gehouden worden hier in de stad. Ik nam een warme douche en daarna ging ik eten met mijn ouders. Naderhand stond ik op en ruimde ik af. Ik belde nog even met Houda en die zou vandaag niet werken omdat ze ook uitgenodigd was op de bruiloft. Alles ging toen snel als een trein. De dag vloog letterlijk om.

    Ik hees mijzelf in de jurk en bekeek mezelf in de spiegel. Het was een nogal gewaagde jurk en deze liet mijn contouren goed zien. Als pa en ma maar niet hierover gaan beginnen bedacht ik me nog. Ik glimlachte in mezelf en pakte mijn make up. Ik maakte mezelf op en stylde mijn haren weer. Ik trok mijn hakken aan en liep naar de huiskamer waar ma al zat te wachten. "Naima.. is dat niet wat straks rondom je bips?". Zei ze. Ik moest lachen en schudde van niet. "Wat is er mama? Mannen en vrouwen zitten toch appart haha. Maak je niet druk." Zei ik lachend. Ma tilde haar schouders op. Ik gaf haar mijn mobiel en vroeg haar een foto te schieten die ik naar Rabia zou sturen. Ineens bedacht ik me iets. "Mama kom mee naar boven". Ma keek ineens op. "Waarom? Je vader is zo klaar, we moeten zo vertrekken". Zei ma. "Please mama.." Zei ik. Ma keek me aan en liep achter me aan.

    Ik deed de deur van mijn "kantoortje" open en ging staan bij mijn ontwerpen. Ineens begreep ma waarom ik dat vroeg en ging spontaan foto's zitten maken. "Haha, zo is het wel genoeg mama". Zei ik. Ik scrolde door de foto's en moest lachen. Ogen dicht, ogen half dicht, ogen wijd open alsof ik aan de crack zat. Er was er letterlijk van de vijftig die ma genomen had eentje die door de beugel kon. "Dit is voor je reclame niet waar?". Zei ma. Ik knikte en kuste haar. We hoorde pa roepen en liepen meteen de trap af. Ma hieldt mij tegen. "Ik ga als eerst, als je vader je zo ziet krijgt hij nog een hartaanval!". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en liet haar voor gaan. Maar toch trok ik mijn vestje over mijn bips. Onderweg poste ik de foto door naar de fotograve voor de reclame. Rabia vondt me er geweldig uitzien en mijn schoonzussen ook.

    Aangekomen bij de zaal was het druk, gezellig en de dakka gooide er nog een gezellig sfeer bovenop. We stapten uit en pa liep wederom richting een andere ingang. Ik ga niet liegen, met mijn jurk trok ik veel bekijks. Maar het was ook mijn eigen ontwerp, mijn stempel. In de zaal groette we de moeder van Fatima en diens familie. Fatima maakte entree voor entree en ik was vergeten dat de bruiloften in Marokko tot vroeg in de ochtend duurden! Ik danste en deed gezellig mee. Ik kan niet zeggen hoeveel meiden naar mij kwamen en vroegen of ik de ontwerpster was van de jurk en of ik dat ene meisje was die sinds kort begonnen was. Mijn ontwerpen gingen snel aan de haal en ik was supertrots op mezelf. Ma was nog trotser en dat las ik af van haar gezicht. "Geloof me Naima. Je gaat het nog ver schoppen met je werk in sha Allah" Zei ze. Ik glimachte en pakte mijn mobiel om te kijken op mijn pagina van Facebook waar de fotograve alles poste. Ze had mijn foto er ook op gezet met de titel "Het gezicht achter de prachtige jurken. NAIMA." Ik glimachte en was supertrots op mezelf. Eindelijk voldoening hamdoulilah. Eindelijk waardering en iets wat van mij is. Ik heb zoveel verloren ya Allah, dit is alles. Ik werd er zelfs emotioneel van en stond op om even naar de wc te gaan.

    Daar aangekomen werkte ik mijn make up bij en toen ik klaar was liep ik de wc uit. Ineena stond hij voor me neus. Issam. Zijn ogen gleden over mijn lichaam en het was bijna alsof hij me ermee zat uit te kleden. Hij droeg een witte overhemd en een zwarte broek. Een nette broek. "Ik wilde je net appen en ben even naar buiten gekomen". Zei hij. Ik knikte alleen en werd een beetje rood. Een paar meiden liepen naar de wc en keken mij aan. "Ik zag je foto op de pagina. Je ziet er.. goed uit Naima. Ik ben echt trots op je". Zei hij. "Dank je wel. Ik ook op mezelf." Zei ik lachend. "Ik ga maar naar binnen voordat ma me nog gaat zoeken". Zei ik sarcastisch. Issam glimachte en ik liep langs hem. Ik voelde gewoon aan hoe hij zich omdraaide en zijn ogen bleven prikken in mijn rug of.. zoals ma het zei bips?

  5. #575
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis aangekomen van deze heerlijke bruiloft knalde ik zowat mijn pumps eraf. Oeff van het dansen had ik rode striemen op mijn voeten en ik vervloekte die dingen bij elkaar. Ik trok mijn jurk uit en deed het in een hanger. Wat een mooie dag! Tenminste dag, het was al ochtend tegen vieren. Mijn ogen waren half dicht van de slaap en ik trok zo snel als ik kon mijn pyjama aan. Binnen tien minuten was ik weg naar dromenland.

    Ik werd pas in de middag wakker en deed mijn ogen open. Ik ging ietsje overeind en ik hoorde nog steeds de ego van alle muziek in mijn oren. Ik was er helemaal dizzy van. Ik stond op en liep meteen naar de douche en ging douchen. Ma was in de huiskamer koffie aan het drinken en pa was gaan bidden in de moskee. Ik ging ook maar alles inhalen en bidden en liep naar mama. "He moeders, salaam". Zei ik. Ma groette terug terug schonk me een kopje koffie in. "Morgen komen mijn zussen Aicha en Rafika. Dat wist je toch?". Zei ma. Ik knikte half en nam een slok. "Gezellig mama". Zei ik. Ma knikte en pakte haar mobiel om hamid en Ilyas te bellen.

    Over mobiel gesproken. Ik stond op om de mijne te pakken en zag dat ik gebombardeerd was door appjes en Facebook berichten. Ik probeerde alles te lezen en moest glimlachen. Iedereen vond mijn ontwerpen mooi en de ontwerpster ook. Ik bloosde en keek door mijn apps. Issam had mij ook ge'appt. Naima.. je zag er nogmaals prachtig uit. Dank je wel voor jou aanwezigheid. Ondanks dat je het toch een beetje moeilijk vond om te komen. Zie je morgen. Issam." die verdomde glimlach bleef op mijn gezicht hangen. Ik appte hem terug en legde mijn telefoon weg. Ineens moest ik aan ma denken. Morgen komen haar zussen! "Ma.. hoe laat komen tante Rafika en Aicha?". Zei ik. "Zo rond het avond eten, waarom?". Zei ze. "Le walow.. was gewoon nieuwsgierig". Zei ik. Ja..ja nieuwsgierig..

    Die dag brak aan. Ik liep naar onze afgesproken plek en zag hem in de auto. Hij wenkte me gauw te komen en ik liep snel door als een klein meisje die snoep mocht uitkiezen! Gauw stapte ik in en hij keek me aan. "Selaam Naima." Zei hij. Ik groette hem terug en we reden weg. Weg naar de wegen die voor mij al herkenbaar zijn. "Hoe gaat het met Fatima?". Vroeg ik. "Wel goed, ik sprak haar gisteravond." Ik knikte en keek voor me uit. We stopten later bij de berg en Issam pakte iets uit de auto. "Wat is dat? Is het niet zwaar?". Zei ik. Hij had een tas bij zich en nog een kleine tas. "Nee.. nee.. het gaat goed". Zei hij. Ik liep de gebruikelijke weg op en na een paar heuvels arriveerden we bij, wat ik kan noemen "ons plekje".

    Ineens haalde hij een kleedje eruit en wat bekers en sapjes en broodjes. Een picknick dus! Ik moest lachen en hielp hem met alles. Uiteindelijk zaten we samen en hij gaf me het kleine tasje. "Die is voor jou. Ik hoop dat je het leuk vind". Zei hij. Ik keek hem aan en werd een beetje rood. "Pak het maar uit". Zei hij. Ik pakte het cadeau uit en ineens moest ik glimlachen. "Dat je dat nog onthouden hebt!". Zei ik bijna ontroerd. Issam moest lachen. Ik keek naar de stof in mijn handen die ik helemaal in het begin geweldig vond, maar Saliha het nergens meer kon krijgen. Ik baalde enorm en Issam zag dit. "Hoe ben jij eraan gekomen dan?". Zei ik. Issam moest lachen. "Dat doet er niet toe. Ik hoop dat je er iets leuks voor jezelf kan maken. Ik wilde het zelf doen maar ik weet je maat niet.." Zei hij met rode wangen. Ik moest glimlachen en legde het terug. "Ik zal er in sha Allah zeker iets moois van maken." Zei ik terwijl ik het terug legde in de tas. "Shokran Issam. En shokran voor dit." Zei ik. Issam glimachte en kwam ineens ietsje naar mij toe gebogen. We keken elkaar diep in de ogen en ineens voelde ik zijn hand op mijn wang. Hij streek mijn haren uit het gezicht en hij boog zich voorover om mij te kussen. Ik voelde zijn lippen op de mijne en ineens was er vuurwerk. We zoenden hevig en ik voelde zijn handen op mijn rug. Toen ineens liet hij los. Hij stond op excuseerde zich. "Sorry.. sorry Naima." Zei hij. Ik keek hem aan en stond ook op. "We kunnen maar beter naar eh huis gaan". Zei hij. Ik snapte er niets van! Waarom deed hij zo? Ik werd er zelfs een beetje verdrietig van. In de war was ik al. Hij ruimde alles op en liep naar de auto. Als een mak geslagen lammetje liep ik achter hem aan en ging ik zitten in de auto. Na een lange stilte draaide hij de motor aan en keek me aan. "Het spijt me Naima. Ik had dat niet moeten doen." Zei hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen.

    Ik legde mijn hand op zijn hand en hij keek me aan. "Kan je alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?"

  6. #576
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Morgen ga in sha Allah verder lieve lezers!

    Super bedankt trouwens dat jullie het verhaal blijven volgen en lezen! Morgen een mega vervolg en pak de zakdoekjes er maar bij

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  7. #577
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Morgen ga in sha Allah verder lieve lezers!

    Super bedankt trouwens dat jullie het verhaal blijven volgen en lezen! Morgen een mega vervolg en pak de zakdoekjes er maar bij
    Jij bedankt, kan niet wachten!!
    Married and children!

  8. #578
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Zijn ogen werden groot en vochtig. Ik keek hem aan en legde mijn andere hand op zijn wang. "Wat is er?". Vroeg ik weer. We bleven even zo zitten en prompt gaf hij zonder antwoord op mijn vraag gas en reed weg. Ik sloot mijn ogen en kon dit niet meer aan of geloven. Wat was er met hem! Nu begin ik zelfs Rabia te geloven dat hij ooit uit de kast zou komen! Pff, ik werd er gek van deze man. Halverwege de rit vroeg ik hem te stoppen. "Stop maar hier.." Zei ik. Issam keek me aan. "Maar we zijn er nog niet". Zei hij. "Kan me niet schelen." Antwoorde ik bot. "Nee.. Naima.. het is te warm. Ik laat je niet dat hele stuk lopen naar.." ik onderbrak hem. "Stop hier nu Issam!". Snauwde ik. Hij schrok van mijn luide stem en zette de auto aan de kant. Ik stapte uit en hij ook. "Naima.. Waarom doe je nou zo? Laat me je naar huis brengen." Zei ik. Ik keek hem aan. "Waarom doe je nou zo? Meen je dat Issam? Wow. Ik ga lopen naar huis. Ik vertik het om nog.. om nog naast jou te zitten!". Zei ik uit woede. "Naima.. zeg dat nou niet. Kom en stap in." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd en liep richting de hoofdweg om mijn reis van een dik een uur voort te zetten. "Naima.. naima..!" Hoorde ik hem roepen. Het kon me niet meer schelen. Mensen keken ons aan alsof we gekken waren. Ik hoorde hem instappen en prompt reed hij naast me. "Stap in.. alsjeblieft. Dan.. dan vertel ik het je wel." Zei hij.

    Ik stond toen stil. Ik keek hem aan en stapte toen in. Hij reed weg naar een afgelegen plek en zette de auto uit. Ik keek hem aan. "Zullen we even.. lopen?". Vroeg hij. Ik knikte alleen en hoopte dat hij eindelijk iets zou zeggen. Geloof me, als ie zou zeggen dat hij een vriendin had dan nog zou ik het prima vinden, maar hem zo zien is vreselijk. Ik stapte uit en onder een grote olijven boom stopte we. "Het spijt me Naima. Ik was nogal afwezig de laatste tijd. Deels door mijn examen en deels.. door iets anders." Zei hij. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik pakte zijn hand en daarmee wilde ik enkel laten weten dat het ok was, wat het ook was. "Naima.. ik ga verder studeren. Als ik hier klaar ben kan ik elders terecht. Vorig jaar had ik een aanvraag gedaan en toen dacht ik het zal allemaal wel, maar ik wist niet.. nee wat zeg ik ik hield het amper voor mogelijk dat de aanvraag goedgekeurd is. Die bevestiging heb ik twee weken geleden gehad." Zei hij. Ik keek hem aan en moest glimlachen. "Dat is toch mooi Issam.. je liet me zo schrikken. Ik dacht.. dat je iemand anders had." Zei ik. Issam legde zijn hand op mijn wang. "Nee.. ik heb niemand. Maar ik zal dit wel kwijt raken. Jou ook." Zei hij ineens. Ik keek hem aan. "Wat bedoel je Issam?". Zei ik. "Ik ga verder studeren in Canada. Ik... ben praktisch geslaagd. Ik wilde altijd een andere land verkennen en daar aan de slag gaan in de rechten. Als ik had gedacht dat jij zou komen. Jij, op wie ik notabene sinds dat we kinderen waren verliefd op ben, dan zou ik die aanvraag nooit ingediend hebben.." Zei hij.

    Mijn ogen waren al vochtig van de tranen. Het was allemaal zoveel. Ik had ineens spijt. Zo'n vreselijke spijt. Had ik maar niets moeten vragen! Ik sloot mijn ogen en een traan rolde langs mijn wang. "Het spijt me Naima. Als alles goed gaat ben ik tegen de herfst dit jaar weg." Zei hij. Ik begon ineens te snikken. Warme tranen rolde over mijn wangen en vielen één voor één op de grond. Issam veegde ze weg, maar ze bleven maar komen. Nadat het gesnik minder werd trok hij mij naar zich toe. "Ik hou van je Naima. Ik hou zo veel van jou". Zei hij ineens.

  9. #579
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    En toen.. na deze woorden keek hij me recht in de ogen en kuste hij mij. Hij hield mij vast alsof hij me nooit meer los wilde laten. Maar iets brak in mij. Ik.. realiseerde me pas na luttele seconden dat ik deze lieve, goede man kwijt zou zijn over een paar maanden. Hij zou vertrekken, studeren in een ander land, wellicht een leuke of leukere meisje tegenkomen en daar zijn gezin stichten. Het deed me zoveel verdriet, dat ik amper realiseerde dat mijn tranen bleven vloeien. Hij hieldt van mij! En.. dit was het gevoel dat ik al die weken had, ik hou ook van hem. Hij liet me even los en keek me aan.

    "Waarom.. was je dan zo druk met bellen altijd in de avond?". Zei ik tussen mijn tranen door. Issam fronste zijn wenkbrauwen en moest ineens glimlachen. "Zat je naar me te gluren?". Zei hij. Oops, ik had niet eens door dat ik met deze vraag mezelf verlinkte, maar who cares? Ik zou Issam kwijt raken. Mijn beste vriend. Want zo voelde het. Door hem was het hier in Marokko dragelijk en had ik echt iets om naar uit te kijken. Hem. "Ik.. belde vaak met een vriend. Hij gaat namelijk ook. We hebben allebei die aanvraag ingediend en die van hem is ook goed gekeurd. Hij kan alleen ivm werk laat in de avond bellen en we hadden soms ruzie." Zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Waarom?". Vroeg ik. "Om.. Canada. Ik.. twijfel. Ik ben verliefd op jou Naima. Ik heb geprobeerd het te onderdrukken. Maar hoe kun je jarenlange liefde voor een ander onderdrukken? Je fascineerde mij altijd. Je bent nu uitgegroeid tot een prachtige volwassen vrouw en ik ben echt van je gaan houden, en om je gaan geven. Ik... fantaseer zo vaak over ons. Toen je mij vertelde wat je allemaal overkomen was, was ik woedend! Ik was er kapot van! Mensen die jou kapot hebben gemaakt, je eer hebben bezoedeld. Ik hield me enkel groot voor jou. Ik.. ben gek op je. Ik twijfel of ik wel naar Canada moet gaan Naima. Als ik mocht kiezen, zou ik morgen meteen je hand vragen. Of.. nu! Zou je met mij willen trouwen?". Zei hij.

    Ik keek hem ineens aan. Meent hij dit? "Issam.. waar heb je het over?". Zei ik ineens geschrokken. "Trouwen Naima. Ik wil samen met jou zijn. Laat die rotland maar zitten. Ik wil jou bij me hebben". Zei hij ineens en pakte mijn schouders en kuste mijn voorhoofd. Ik keek hem aan en kon alleen maar meer en meer huilen. Wesh meende hij dit echt? Ik keek hem aan en hij hield mij hand vast. Ik keek hem diep in zijn ogen en glimlachte. Waar ben ik mee bezig? Wat heeft mij naar Marokko gebracht behalve ellende? Niet een stukje van Youssef? De wens van Youssef om weer vader te worden kon ik hem niet geven en nu zou ik de wens van deze arme lieve man ook in de weg staan? Nee.. het was onmogelijk. Ik kon niet met hem trouwen. Ik zou zijn wens waar hij zo naar uitkeek nooit laten uitkomen.

    Hij keek me alleen aan en glimlachte. Ik maakte mezelf los en hij keek me aan. "Naima..?". Zei hij. Ik kreeg geen adem. Ik moest hem laten gaan. Dat moest gewoon...

  10. #580
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik lag in een foetus houding in bed. Mijn kussensloop was kletsnat. De hele nacht heb ik liggen huilen van verdriet. Ik had Issam verteld dat hij zijn droom moest najagen. Zijn wens om verder te studeren in een ander land. Iets wat hij altijd al heeft willen doen. Ik kon hem niet voor mij willen als ik zijn wens, zijn droom belemmerde. Ik was er kapot van. Kapot. Mijn telefoon ging over en ik zag dat het Rabia was. Ik nam uiteindelijk na de zoveelste keer op. "Naima... jeetje wat is er? Je klinkt echt down". Zei ze. Ik begon alleen maar meer en meer te huilen en te snikken en door alle gesnik heen vertelde ik haar hoe en wat. "Naima.. pff meskina. Hij wil met jou trouwen! Die droom kan even de pot op van hem. Hij wil jou!". Zei ze. Dat is Rabia dus. Ik moest er alleen maar meer en meer om huilen. Want ja, we kunnen morgen samen zijn, hij en ik. Dolverliefd op elkaar, voor altijd samen in sha Allah. Maar ik weet dat ik daar niet gelukkig van zal worden. Ik zal altijd met het idee leven dat ik de zoveelste stoorzender ben in iemands droom. Dat mocht niet gebeuren. Rabia en ik zouden dit weekend met elkaar afspreken, maar ik was zo down dat ik het amper opbracht om naar de collectie te gaan die al klaar was. En het stemmetje dat ik hier voor mijn business gekomen was, zelfs die kon de pot op. Ik ronde het gesprek af met Rabia en kreeg tegelijkertijd een appje binnen van Issam.

    Selaam mooie vrouw, kijk eens uit het raam

    Ik stond op en ging naar het raam. Hij leunde op de vensterbank en zwaaide. Ik glimlachte en zwaaide terug. Hij belde me op en ik nam op. "Gaat het Naima?". Zei hij. "Het gaat.. en met jou?". Zei ik. "Hmm nee.. niet zo erg. Een vrouw heeft mijn huwelijksaanzoek net afgewezen, raar toch?". Zei hij. Ik moest ineens lachen. "Je weet waarom." Zei ik. "Ik weet het, maar het is geen leuke reden." Zei hij vervolgens. "Naima.." Zei hij, maar ik onderbrak hem. "Zeg maar niks Issam". Zei ik. "Waarom?". Zei hij. "Omdat ik bang ben dat je mooie dingen zult zeggen tegen mij, en ik daardoor alleen maar meer verliefd op je zal worden." Zei ik. Issam was stil. "Dan zou ik altijd moeten zwijgen tegen je". Zei hij. Ik keek naar hem en hij naar mij. "Weet je wat ik zou willen?". Zei Issam. "Wat?" Vroeg ik. "Dat ik eerder je hand had moeten vragen. Dat ik die moed had om naar je ouders te komen. Ik weet niet wat me bezielde. Als ik de tijd terug kon draaien.." Zei hij. "Ik wil de tijd niet terug draaien Issam". Zei ik. "Waarom? Je hebt veel ellende meegemaakt. Zou je niet alles willen terug draaien en gelukkigere momenten willen beleven?". Zei hij. "Nee.. als ik dat zou doen, zou het me nooit naar dit punt hebben gebracht. Ik zou jou nooit goed leren kennen als hoe ik je nu ken. Ik zou nooit je geheime plek kennen, ik zou nooit al die mooie momenten met jou hebben meegemaakt. Al die ellende.. geloof het of niet, heb ik ervoor over." Zei ik met tranen in mijn ogen. Het was een minuut stil. Of meer,.. wie zal het zeggen. We bleven naar elkaars ademhaling luisteren en keken elkaar aan. "Je moet je droom waarmaken Issam. Ik heb dat ook gedaan. Ik ben ook naar een land gekomen die ik nooit goed gekend heb. Notabene mijn eigen land. Maar hier ben ik aan mijn wens begonnen. Jij moet dat ook doen. En.. Issam. Om ons beiden nog meer pijn te besparen, laten we geen contact meer hebben. Alsjeblieft." Zei ik. "Naima.. nee. Dat kun je niet van me vragen alsjeblieft." Zei Issam. "Issam.. het is beter zo. Laat me alleen weten waneer je voorgoed vertrekt. Alsjeblieft." Zei ik. Issam was stil en ergens hoorde ik de emotie in zijn ademhaling. "Ok." Zei hij.

  11. #581
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik hing op en slikte een paar keer. Mijn hand ging naar mijn borstkas en het was net alsof ik mijn gebroken hart op z'n plek probeerde te houden. En toen huilde ik... ik huilde en snikte en probeerde mezelf van binnenin te troosten. Mijn ouders sliepen vast nog en ik hoopte dat ze mijn gesnik niet hoorde. Tranen vielen op het kleine tapijtje en ik probeerde zo stil mogelijk te snikken. Mijn lieve hart, je wordt continue verbrijzeld. Ik ging weer liggen en viel na een paar minuten in slaap.

    Pas na een paar uur werd ik gewekt door ma. Ik keek om me heen en wist niet hoe en wat, pas na een paar seconden realiseerde ik me mijn huilbuien. "Naima??? Yek labas?? Je ziet er slecht uit, heb je gehuild?". Zei ze terwijl ze gauw ging zitten. Ik gooide het enkel op het feit dat ik met mijn verleden zat. Ik moest wel liegen. Ma knikte en gaf me een knuffel. Je tantes zijn er. Ze zijn een dagje later gekomen omdat hun dochter Wahiba mee wilde. Ik keek ma aan en knikte. Ook dat nog, ik had totaal geen zin in de rest van de familieleden en maar steeds met een neppe vrolijke gezicht rondlopen. "Yallah nod benti". Zei ma en liep de kamer uit. Ik stond op en keek uit het raam. Geen Issam te bekennen. Ik voelde de emotie weer opkomen, dus gauw liep ik naar de badkamer om een douche te nemen. Maar zelfs onder de douche hieldt ik het niet droog. Naderhand trok ik mijn kleren aan en liep naar de huiskamer. Mijn tantes groette mij en om mij heen zag ik allemaal onbekende mensen. Wist ik veel even later dat, dat mijn bloednichtjes en neven zijn. Ze hadden ook echt iedereen meegenomen. Ma was helemaal in haar hum en ik stond op om thee en koffie te maken. Ik maakte uiteindelijk alles en begon aan het avondeten. Tussendoor kwam ma de keuken in om te helpen en ik wilde dat niet hebben. Dit was ook afleiding voor mij en zo was ik even bezig. Even later kwam Wahiba naar binnen. Wahiba was een doorsnee Marokkaanse dame van in de twintig en droeg een hoofddoek. "Selaam.. kan ik je ergens mee helpen?" Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en zei dat het niet nodig was, maar goed aangezien ze hier toch was kon ze de dienblad naar binnen brengen met thee. Eer dat ik dat gezegd had, was ze al weg zag ik tot mijn verbazing. Ik zuchte en bracht alles naar binnen.

    Na de late avond ging iedereen slapen. We hadden een groot huis dus in feite was er plek genoeg om te blijven slapen. Echter toen ik half gebroken, zowel lichamelijk als geestelijk, in mijn kamer stond tikte ma op de deur. "Naima.. wahiba heeft geen plek om te slapen, kan ze hier bij jou slapen? Ik heb een opblaasmatras die haal ik zo". Zei ma. Eerlijk? Ik had er echt geen zin in. Maar ik wilde ma niet afvallen en knikte alleen. En inderdaad een paar minuten later liep ze amper kloppend op de deur naar binnen. Ik zat notabene in mijn beha en ondergoed! Ik schrok ervan en bedekte me. "Oh sorry.. sorry nicht. Ik wist niet dat je eh halfnaakt was." Zei ze. Ik keek haar alleen aan en wist niets te zeggen. Snel deed ik mijn pyjama aan en ma legde een matras neer en wat beddengoed. Wahiba trok haar pyjama aan en haar hoofddoek af. Haar lange zwarte krullen veerde naar beneden. Ze gooide alles in een hoge knot en keek me glimlachend aan.

    "Welterusten" Zei ik toen ik mijn bed instapte. "Safi? Ga je slapen?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en zei dat dat het tegen twee uur in de nacht was en ik morgen vroeg naar een naaister moest. "Hay hay.. je hebt al snel naamsbekendheid gemaakt hoorde ik van mama." Zei ze. Ik wist dat ma veel met haar zussen sprak en dit ook af en toe zei. Ik snap het wel. Ma is trots op haar dochter en vond het leuk om erover te praten met haar zussen. Afijn, ik ging niet echt in op de opmerking van Wahiba en tikte het lichtje uit. Uit mijn ooghoek zag ik dat er geen licht was in de kamer van Issam.

    Wahiba rolde met haar ogen en ging slapen..

  12. #582
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De volgende ochtend stond ik vroeg op en zag ik dat Wahiba nog steeds sliep. Ik ging douchen en bidden en ging me rustig omkleden. Snel liep ik de trap af richting de voordeur en ik hoorde ma mijn naam roepen. "Naima.. naima.. waar ga je naartoe?". Zei ze. "Ik moet naar Houda mama, waarom?". Zei ik. "Neri, Naima.. mijn zussen zijn op bezoek en jij gaat naar je werk?". Zei ze. Ik keek verbaast. "Ma, ben je nu serieus?". Zei ik. "Ja! Naima.. kom naar boven en help met het ontbijt." Zei ze. Ik keek haar vol verbazing aan en wilde ma geen rotgevoel geven. Dus.. pakte ik mijn mobiel en belde Houda dat ik wat later was. Later werd uiteindelijk helemaal niet. Want het was CHAOS! badkamer die continu vol zat, wc idem dito en iedereen dacht op hun wenken behandeld te worden. Ik hielp ma met het eten en uiteindelijk maakte ze meteen de lunch klaar. Ik deed alles wat ma zei en toen in Wahiba zag, zakte mijn mond van verbazing. "Heb je nu mijn pyjama aan??". Vroeg ik. Ma siste en zei me stil te zijn. "Ohh.. smehlie! Ik had geen pyjama van huis mee en.. sorry Naima." Zei ze. Ik keek vol verbazing. Hoe ga je logeren bij mensen zonder je pyjama mee te nemen? Ik rolde met mijn ogen en gunde haar dat ding maar. Ze mocht 'm houden ook!

    Pas toen alles klaar was kon ik uiteindelijk toch snel naar Houda gaan. Ik bekeek de nieuwe collectie en was weer tevreden. Die kon ook weer gefotografeerd worden dus regelde ik meteen een afspraak. Ik keek vaak naar het huis van Issam, en hoe pijn het ook deed, ik zuchte en probeerde niet aan hem te denken. Thuis aangekomen was ma bezig met de koffie. Serieus, ik had met haar te doen! Ze stond continue in de keuken en haar zussen zijn geen één keer opgestaan om haar te helpen of iets te doen. De rest van de kinderen was of de tv aan het slopen of buiten aan het lopen of weet ik veel wat ze deden. Ma keek me aan en was geïrriteerd. "Nu pas? Nu pas kom je naar huis?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Mama.. ik had een afspraak! Je kan toch niet van mij verwachten dat ik mijn werk laat voor een paar logees?". Zei ik. Ma ging mompelen en zei nog waarom ik Wahiba dan maar niet mee genomen had. Ik mocht hopen dat ze een geintje maakte..

    Daar ging ik dus, helpen met avondeten. Ik maakte alles en dacht intussen aan Issam. Ik wilde niet denken aan hem maar het was moeilijk. Verrekte moeilijk! "Naima.. benti wil je brood halen?". Vroeg ma toen het avondeten bijna opgediend moest worden. "Je vader is het vergeten". Ik knikte en wilde maar al te gauw even een luchtje scheppen. Gauw pakte ik mijn vest en riep mijn moeder mij een halt toe. "Wacht even.. wahiba gaat met je mee." Zei ze. Ik keek haar aan en voordat ik het wist hoorde ik wahiba de trap aflopen. Ik keek haar aan en ze glimachte. Ik deed de deur open en we liepen richting de patisserie. "Het is hier echt mooi!". Zei ze. Ik keek haar aan en knikte dat het inderdaad zo was. "Waar wij wonen is het echt saai." Zei ze. Ik weet nog wel waar dat was, omdat we altijd mee moesten soms. Maar zo saai was het volgens mij niet. Het was net als hier. Je had alles binnen bereik, bakker, moskee, winkels.. tenzij alles is afgebroken in die jaren, maar dat leek me stug.

    Ineens zag ik een auto aan komen rijden. Het was Issam. Hij stapte uit en bleef me aankijken. Ik keek weg en dit viel Wahiba op. "Ken je hem?" Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Hmm ok". Zei ze ineens. Ik wist niet wat ze hiermee bedoelde maar goed, ik negeerde het. "Leuke jongen wel." Zei ze. Ik humde alleen en liep de bakker in. Ik kocht wat ik moest kopen en liep naar buiten. We liepen weer terug naar huis. "Zijn de verhalen echt?". Zei ze ineens. "Welke verhalen?". Vroeg ik. "Nou.. je weet wel. Over jou." Zei ze. Ik stopte en keek haar aan. "Waar heb je het over?". Zei ik. Wahiba trok een wenkbrauw op. "Nou.. dat je nooit meer kinderen zult krijgen." Zei ze. Mijn blik leek bevroren. "Dus het klopt?" Zei ze toen ze me zo zag staan. Ok, het was geen geheim, ik vond het niet leuk dat ma ermee aan de haal is gegaan tegenover haar zussen, maar toch deed het pijn. Ik knikte enkel maar. Wahiba trok nu beide wenkbrauwen op. "Jeetje.. wat erg. Pff hoe moet jij ooit aan de man komen dan.." Zei ze.

    Ik stond weer stil. "Meen je dat nou?". Zei ik. Ik wist dat wahiba haar hart op haar tong had, maar dit was kwetsend. Dit ging te ver! "Jaa. Het is toch zo! Laten we realistisch zijn." Zei ze. "Al was het zo Wahiba! Wie ben jij om daarover een oordeel te vellen?". Zei ik. Ze keek me nors aan. "Wie ik ben? Wat dacht je van iemand die wél kinderen kan krijgen!". Zei ze. Ik stond verstijfd. Ze keek me verschrikkelijk gemeen aan en liep door naar huis. Waarom.. Waarom zei ze dit? Mijn ogen werden vochtig en ik liep langzaam naar huis. Ik deed de deur open en liet haar naar binnen gaan. Ik draaide me om en keek haar. "Nog zo'n walgelijke opmerking, en ik zweer het je, ik gooi je van de dak naar beneden. Zie jij maar eerst aan een man te komen eer dat je überhaupt over kinderen begint." Zei ik. Ik liet haar met stomende oren beneden staan en liep naar de keuken. Ik gooide het brood op het aanrecht en ma schrok en keek me aan. "Roep me maar als deze monster vertrokken is. Tot die tijd stoor me nooit meer!". Ma keek verbaast en ik liep naar mijn kamer en gooide haar matras eruit. De deur op slot en oordopjes in me oren. Ziezo..

  13. #583
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #584
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up up

  15. #585
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up
    Married and children!